Alþýðublaðið - 19.04.1971, Blaðsíða 15

Laugalækur HrÍ3ateigur
13.30—15.00 Laugarás 16.30—
18.00 Dalbraut / Kleppsvegur
19.00-21.00.
FÉLAGSSTARF_______________________
Félagsstarf eldri borgara í Tónabæ
I’riðjuídaginn 20. apríl. hefst
liandavinna o;g föndur kil. 2 e.h.
Miðvikudaginn 21. verffur Opið
hús - frá kl. 1,30-5,30 e.h. -
Auk venjule'gra dagskrárliða
v-erSa gSnnflu dansarnir.
ÆskuSýS'ssíarf Neskirkju.
Furidur fyrir pil'ta 13 til IV ára
mánudaigsikivöld M. 8,30. Opið hús
frá kl. 8. Séra Frank M. Ha’ldórs
ison.
ÝMISLEGT _______;_____
Minningarrpjöld Flugbj örgun-
arsveitarinnar, fást á eftirtöldum
stöðum: Bófcabúð Braga Bryn-
jólfssonar, Hafnarstræti. Minn-
urði Þorsteinssyni 32060. Sigurði
Waage 34527. Magnúsi Þórar-
innssyni 37407. Stei'áni Bjanna-
ayni 37392.
i
Minningarkort Styrktarfélags
vangefinna fást á eftirtöldum
etöðum: Bókabúð æskunnar, —
Bókabúð Snæbjarnar, Verzlun-
inni Hlín, Skólavörðustíg 18, —
Minnlngabúðinni Laugavegi 56,
Árbæiarbióminu, Rofabæ 7 og á
ekrifstofu félagsins Laugavegi 11
sími 15941.
Flugbjörgunarsveitin: Tilkynn-
Ir. Minningarkortin fást á eftir-
töldum stöðum; Hjá Sigurði Þor-
steinssyni sími 32060. Sigurði
Waage sími 34527. Magnúsi Þór-
arinssyni sími 37407. Stefán)
Bjarnasyni sími 37392. Minning-
arbúðinni Laúgaveg 24.
Minnin jrarsr, jöld Háteifskirkjn
eru atfgTCkld, á öftirtöldl-irn. stöð-.
urn: Hjá Guðrúwi Þorsteinsdétt-
ur, StaRgrrhr’iti 32, sími 22501,
Gróu GiC;ó i-dóitur,' Háaleitis-
braut 47, sfmí 31339. Sigríði Ben-
ónýsdóttur, Stigablíð 49, sími
82959, Bók-r lúðinni Hlíðar, Miklu
braut 63, Minningabúði'nni, L-auga
vegi 56.
ÓTTAR YNGVASON
héroSsdómslögmaður
MÁLFLUTNINGSSKRIFSTOFA
EiríV ' ri 21296
Á SKÓLABEKK (.3)
BllafSaimienn frá ö]V.im dagbl'öð-
(Unum, útvarpi og sjónvairpi taka
þátt. í nármi-kieiðinu. Kiennarar á
nálm.dkjeiðin)'Jt eru tvoia- af að'al-
lcennurum' við Dainimai''ks Journal
isthöjisíkiolie í Árósúim, Thorkild
Behrcns og Bernhard Nielsen.
4 gærkvö'ldi var fjallað um fjöl
miðllun ó.g fréttamat og flutti
Thorkiud Behrens fyrirlestur um
það eifni. —
röddin varð hlýlegri. „Það er langt síðan ég lét grennslast
fyrir um yður, Cordeiia. Ég veit að þér voruð gift Grikkja.
Hann er látinn. Síðan fóruð þér frá Krít til Þýzkalands. Þar
genguð þér í Rauða krossinn. Til að gleyma, er það ekki?
Andlit hennar var. svipbrigðalaust.
„En nú skal ég, segja yður nokkuð“, hélt hann áfram, „og
ég segi yður það sem íæknir: Engin sorg varir eilíflega.
Þegar magnoliurnar blómstra . ..“
Hún fann að hann herti takið á handlegg hennar og sleit
sig lausa.
Herlæknirinn gekk brosandi á undan henni inn í næstu
stofu, sem var fullskipuð særðum hermönnum. Við tvö eig-
um eftir að kynnast betur, hugsaði hann .
„Góðan daginn uppgerðarsjúklingarnir mínir“, kallaði
hann. Þannig var hann vanur að heilsa, en fæstir höfðu
getu til að hlæja að spáuginu. Að minnsta kosti hættu þeir
að hl ja, þegar læknirinn reif af þeim sáraumbúðirnar, eða
þegár einhver félaginn hljóðaði af sársauka ...
Marga sfúklingana dreymdi sjálfsagt um fallegu hjúkr-
unarkonuna. Til dæmis Ðrexler liðþjálfa. En maðurinn í
næsta rúmi hristi höfuðið. .......
„Ef oú ætlar að ná í einhverja henni líka, verðurðu fyrst
að verða herlæknir“.
En Drexler neitaði að trúa að það væri nokkuð á milli
Coti'deliu og Bel-Amis.
Þcgr-.r le ■ miripn nam staðar hjá rúmi Drexlers, bað líann
Cordeiiu að rétta sér röntgenmyndina.
„Jæja, jæja, kæri vinur, handleggurinn er'elns góður og
hann getur verið. Við erum búnir að táíta þrjár myndir af
honum og höfum ekkert fundið athugavert". Hann rétti
Corddiu myndina aftur og brosti.
Drexler roðnaði.
„Fn ég . . . ég get ekki hreyft hann!“
„Ekki það . . . heyrið nú, vinur minn. Ef Báumler frændi
væri ekki eins góður og raun her vitni þá yrði yður stefnt
fyi !r I-.n rátt og þér dæmdur fyrir ragmennsku. en það vill
nú svo til að ég veit hvað gengur að yður. Við köllum það
taugaáfall. Með öðrum orðum: Það eruð ekki þér, sem eruð
huglaus, heldur handleggurinn“.
Hann brosti og fitlaði við hlustunartækið í brjóstvasan-a
urn.
„Handleggurinn vill alls ekki fara aftur til vígstöðvanna“;
Drexler var ekki vel ljóst hvernig hann ætti að skilja orð
læknisins. Hann leit af handleggnum á Cordeliu og var
bæði feiminn og óhamingjusamur.
„En við höfum ágætis lyf við svona tilfelli“, hélt her-r
læknirinn áfram. Hann sneri sér undan. „Rafmagnsstraum-.
ur á morgun, systir“.
Drexler vissi ekki, að morguninn eftir fengi hann sterk^-
an rafmagnsstraum, sem gerði það að verkum að handlegg^
úr hans fengi máttinn aftur.
„Jæja, þessi handleggur minn er þá ef til vill alls ekki svo
vitlaus þegar öllu er á botninn hvolft“, sagði Drexler bros-i
andi.
)
„Hvað eigið þér við með því?“ spurði Cordelia.
„Jú, það skal ég segja yður“, hvíslaði Drexler leyndar-i
dómsfullur. „Mig langar alls ekkert til að fara upp á þetta
helvítis fjall aftur. Mig langar alls ekkert til að vera þar
þegar 1. fallhlífasveitin verður skotin í tætlur“.
„Einmitt það? Fallhlífasveit. . .“ Hún leit snöggt á spjalcÞ
ið yfir rúminu. Hún var annars aldrei vön að taka eftir úr
hvaða sveit sjúklingarnir voru.
„Hafið þér nokkurn tímann rekizt á Karsten liðsfor-;
ingja?“ spurði hún.
„Karsten . .. Karsten . ..“ |
Liðþjálfinn hugsaði sig um.
Herlæknirinn lcom aftur að rúminu.
„Já, það held ég“, sagði Drexler. „Hann er foringi ann-?
árrar deildar. En hann er ekki liðsforingi, heldur höfuðs-?
maður. Já, það held ég nu, riddarakross og allt það. Jseja,
þar er sjálfsagt búið að grafa hann líka . ..“
Liðþjálfinn sá að Cordelia var orðin náföl.
„Ó . . hvíslaði hann hræddur.

ZIF:
&3emsm3^“\ t ii. biii .acacgr.-
MB—IWHWHW^
C3 f-'
fWSCTT
i &
ao o.s
Cu . •
VCÖ;, -
E'Cki
V alac!
t.clll -
staí'.ia
; !•■ fyrrr vilja Trank
o. foringja liins óga-
"i .'.iæpn.féíag1? Mprð. h/í.
i: . Ti þp.inj G'Enpycee og
i ' '5. AiDÞkúrkur Cc< -
." ’bc-rt „viilklýri;ð“ Ana
v;:r - kotinn til. '.-bana í
ra.karia;'i:ofu í New York af
t- 1 R.iR' i y'-i-ftinönnuffl ög>Cok-
tello yar næ-tur á listaniim. —
Kúl-a frá sin.um útsiendaf^íG'ano
vese — Vinoent. Gigaijte —
tætti hluta af höfuðleðr.mu af
Cóstello. Haián skyldi hvað var
á s.eyði o.g settist í Tielgan Stein.
Þar rn.sð var vagurinn rudd-
ur fyrir Genovo-:e o g msð
Valachi sér við hlið náðþhann
ekki aðr:n<3 yfirráðum í„ Ncw
Yonk h 'dur í iillum Banda-
rtkjumnn. í mörg ár .str.sýmdu
miTljónir dollara í fjárlhii'zftð"
þeirra rv» lík andstæði->gann'a
hlóðust upp. En svo urðu þeim_
á mi'-^töik. Þair hófu aMÍípti af
eiturlyfj.u ';lu — ldgi’egbui*.
komst á sporið og 'tSi-t að
sanna á þá ýmsai sriiáglse.pi-.
Árið 1959 voru þeir GÖðovc.js.
og Valaehi dæmdir í 1 ú: I u í>ú
ára fan°i?T.íi hvor. Þremur ár-._
um síðar, þegar báðir voru í
faingelsi í Atlainta, fór G’sno-
ve .e að gfuna fðlaga sinn um
græzíiú og að hsr.n hefði gáíið
lögregLunni urpIv-iBgu'. Það
•var- e-kki rétt: — ekki þá.
ALVAR-LEGA
RRÆDDUR
En leiðto.gi -mafíunnar kvað
upp. dc-m sinm á sikiieyiMkan
hátt — hann greip um höfuð
Vallachi og kyr.-tí ha'm „kossi
dauða)tis“ ög sagði síðan; „Ef
þú átt bas?a af * eplum og sitt
þeirra er skemmt. þá hentu þvi
áður en það. akemmir hin“, og
um l.eið stakk hann hnífi í amd-
lit Vadachi.
• Og hinn hiarðgerði glæpaimað
ur, sem myrt hafði yfir 100
m ' -"'it varð nú alvariega
hi'ícddur. M'eðan blóðtauma-m-
ir runnu niður endlit hans hróp
aðk.hawi.skelfdur á yarðmenn
fa.ngáTs.i'jl'hB. Hann var flu.ttur
í annan-'klefa, en meðan hann
var þarna í fan.gelsinu: í At-
lanta myrti AFeiTachi einn ínm-
fanga sinn m:eð rörbút — barði
hann í hel — e,n Valaohi stóð í
.jaeirri meining»4i_..að sá hefði
átt að ráða hann af dögum.
Válachi vissi að hann var svo
gott sem dauður ef hann fengi
©kki séiVtaka vemd yfirvald-
anna —o'g eina leiðin til þéss
var að fletta ofan af st'airfse'mi
mafíunnar. Hann skýrði fang-
elsiistjóranum frá ákvörðuh
si'nni — o.g sífían söng toaran
'liátt og mikinn fyrir framan
þingm'annan'eifndin'a. Stoðir
nnafíunnar hristust um öll
Bandaríkin og í fangelbum
voru tugir manna, sem hefðu
fómað öllu til að koma'st í ná-
lægð við Valaehi. En hans var
gætt vel — og það var mesti
. ósigur mafíunnar, sem um get-
ur.
MÍKIIL
VEÍtÐLAUN
Þó var eltkert til sparað. —
Maíían hét hverjmn þehn, sem
gaeti „troðið upp í Valachi“
hundrað þúsund dollurum í
verðlaun Og- margir reyndu, en
án árangurs. Þessi fcýðingar-
mikli fangl var fluttur frá öðr-
um föngum og scítur í sérstak-
an, skotheldan ltlefa í ríkis-
fangelsinu við landamæri Mexi
kó. En ótti hans mitmkaði þó
ekki — hann var hræddur um,
að eitur yrði sett í mat hans
og treysti ekki fangavarðunum.
Hann eldaði allan mat sinn
fiálfur, og lét fangaverðina
bragða á réttunum áður en
hann át þá sjálíur. Hann sagði:
„Ég veit, að ég er svo gott sem
dauðadæmdur, en hver mínúta,
sem ég liíi er eins og högg I
andlit Vito Genovese“.
Nú, árið 1969 lézt Genovese,
en dauðadómi hans var ekki
breytt, þau orð voru látin út
ganga frá foringjum mafíunnar,
að gagnvart Joe Valechi stæði
allt við hið sama og áður. Hót-
unarbréf streymdu til hans og
gerðu það að verkum, að Val-
achi gleymdi aldrei þeirri ógn-
un, sem fylgdi honum. Fyrir
mánuði fékk hann hréf þar sem
stóð: „Vildi að þú værir hjá
mér. Lucky Luciano", en
Luriano hefur lengi legið í gröf
sinni. En fyrir nokkram dögum
vann Joe Valachi sigur gegn
mafíunni — einn örf -rra, sem
það hefur tekizí. Hann lézt
skyndilega í rúmi sínu í fangels
inu — 67 ára gamall. —
Mánudagur 19. apríl 1971 75