Alþýðublaðið - 07.03.1972, Blaðsíða 11

Kross-
gátu-
krílið
4, *—*
'fí ‘óíhVHL V / IjuPfíH ■ HVL KjoROifí SO/?6
5
bPOTT TftKN
OhREí N I LE/K + 5 KÓL/ 6L£yp/i II 6
i 3
ölik/r R/ST/ 1 SKST STR'OK V£L SKiPS SKfiÐA
\ /0 KOFUÐ ftORé
f s n l
frítí 'IFjbSI /nfíNfv ESK/uR
MYNþft DRfíUG \umsT
i /3 5 UND
L_ YF/R ^IÐ
'L'ETT \SunDI 7 9
LVK/LORD = STEKKUR.
^ - .u>-3'

^ a> S> •
í *1**T|1>*: • "S '
- • r- •- • <
3>s>r-fco:- ?>c«j>r'öa>
A VALD1 VDATTUNNAR
eftir
Arthur
Wayse
anum, voru skörp. „Aðaltilgangurinn með þessum
fundum er að stela mannafla frá öðrum fyrir-
tækjum. Þú skilur Linny. Þessi Gosse er nokkurs
konar bandvitlaus snillingur. Þeir hafa látið hann
vinna við ryðvarnarefni, þótt hann hafi ekki annað i
hausnum en geislaeinangrandi málningu. Honum
heppnast örugglega aldrei að fullkomna hug-
myndina, en með mig að baki sér ætti hann að hafa
möguleika. Þetta mundi verða gott tækifæri fyrir
okkar land og einnig fyrir það land, sem við erum
nú stödd á, ef honum heppnaðist þetta”. Halsted
studdi báðum olnbogunum á borðið. Rödd hans,
sem var nú ekki annað en taut, var nú gamalleg og
sorgbitin. ,,Ég verð nú ekki yngri með árunum. Ég
hef fengið flest það, sem ég hef óskað mér i þessu
lifi. En ég gæti vel hugsað mér að vera þátttakandi i
einhverju miklu bara einu sinni, áður en ég hverf úr
þessum heimi”.
Hið barnslega flökkueðli, sem hann hafði til að
bera fór mjög i taugarnar á henni, en hún elskaði
hann engu að siður. Hún hnykklaði brýrnar og
sagði:,,Mér er illa við að þú talir svona, Morg. Þú
ekki gamall. Þú ert fimmtiu og fimmára gamall, og
það er hvorki stund né staður til þess að tala um það
að deyja”.
Hann leiðrétti hana: ,,Ég er fimmtiu og sex ára.
Ég er kannski ekki neinn öldungur”. Hann tæmdi
kaffibollann og stóð þunglamalega á fætur. Morg
var sterklega vaxinn, rjóður i kinnum og herða-
breiður. ,,Ég er lika við góða heilsu, svo að þú þarft
ekki að horfa á mig eins og þú værir að taka mál af
likkistu fyrir mig. Það er bara svo, að það er eins og
maður geti af og til heyrt skrjáfið i visnum lauf-
blöðum á gröfinni sinni. Mannstu eftir Sverri
frænda þinum. Það var hann, sem plataði út úr
okkur þennan bansettan súrheysturn, þótt hann ætti
hálfa sveitina. Sverrir vildi aldrei sitja undir peru-
tré, þvi skrjáfið i blöðunum á þvi minnti hann á
kirkjugarðinn. Ég hef sjálfsagt nú i morgun heyrt
þessi perublöð skrjáfa dálitið”.
Halsted andvarpaði þegar hann sá reikninginn.
Hann sagði með dapurlegri röddu: Já, já, vinur
minn, lifið er fyrir unga fólkið. Þú ættir að fara að
koma þér heim. Þú hefur nóg að gera við það að
undirbúa þig undir brúðkaupið. Ég skal vera
mættur nógu snemma til þess að leiða þig upp kirk-
jugólfið.
Linn stóð lika á fætur, hrædd og undrandi. ,,En
hvers vegna ætlar þú að vera lengur hér?”
,,Það hef ég heldur ekki ætlað mér, jafnvel þótt
mér geðjist vel að þessari borg. Hér gæti ég vissu-
lega dáið hamingjusamur. Mér geðjast vel að þvi
hvernig þeir hengja blómaker upp i ljósastaurana.
Og hér á enginn annrikt, nema þegar þeir fara að
veiða. En þar sem ég er nú hvort sem er svona
norðarlega, gæti ég vel hugsað mér að skreppa til
Alaska. Það er mikið að gerast þar nú, og fyrirtækið
okkar stendur ekki nægilega traustum fótum þar i
landi. Það er bezt að ég lappi eitthvað upp á málin
þar”.
,,Átt þú við að fljúga þangað norður aleinn?”
,,Hvers vegna ekki?” Þau fóru upp tröppurnar
frá móttökusalnum. Hann stóð við hliðina á henni og
horfði út yfir fallega grasblettina og blómabeðin,
sem glitruðu i spetembersólinni. Hann horfði til
hafnarinnar, þar sem tveggja manna Astra-sjó-
flugvélin hans lá bundin. „Panhandle er i ca. þús-
und kilómetra fjarlægð norðan við okkur. Það
verður um það bil fimm tima flug, en ég reikna með
að stanza á nokkrum stöðum á leiðinni. Ég vildi
gjarnan skoða • þessa verksmiðju i Kitimat. Það
væri kannski hægt að komast að verzlunar-
samningum við þessa álframleiðendur”. Hann
brosti ögrandi. „Hresstu þig nú við, hertogaynja.
Þetta eru nú ekki nema nokkur hundruð kilómetra.
Ég er ekki á leiðinni til tunglsins!”
Hann var óbeint — og Linn var það fullkomlega
ljóst, án þess að hún gerði nokkuð til þess að hindra
það—að telja hana á að fara með sér í eitt af þess-
um ævintýrum, sem hann hafði svo gaman af. Á
nokkrum minútum hafði hann gert hana veika fyrir.
Þar að auki var hann fær flugmaður. Hann hafði
RUTH SNYDER OG JUDD GREY
A meðan leitaði lögreglan
vandlega i húsinu. A svefn-
herbergisgólfinu fundu þeir
veski Alberts Snyders tómt, en i
það vantaði ekkert nema
peningana, sem þar áttu að
vera. Skartgripir frú Snyder
fundust faldir i dýnu. öllu hafði
verið snúið v.ið i húsinu, en engin
merki fundust um innbrot. Og
það komu fleiri einkennilegar
staðreyndir i ljós. 1 þvottakörf-
unni fannst blóði stokkið kodda-
ver, en utan um koddann á
hjónarúminu var nýþvegið ver.
A svefnherbergisgólfinu fannst
bindisnæla með upphafs-
stöfunum J.G. og i skúffu i
snyrtiborði frú Snyder fannst
adressubók, sem hafði inni að
halda nöfn 28 manna og einn af
þeim var „Judd Grey”. Þá
fannst ávisun á 200 dollara, sem
hafði verið gefin út á nafn þessa
manns og tekið var til þess að
frú Snyder skalf litilsháttar,
þegar nafn hans var lesið úr
adressubókinni. I verkfæra-
kassa i kjallaranum fannst
rúmlega tveggja kilóa járn-
bútur ataður storknu blóði og
leit sem gerð var i bankahólfi,
leigðu undir fæðingarnafni frú
Snyder, leiddi i ljós lif-
tryggingar á Albert Snyder
samtals að upphæð 96.000 doll-
ara.
Morðið á Albert Snyder var
greinilega sviðsett. Enginn inn-
brotsþjófur hefði umsnúið öllu
svo gersamlega eða beitt svo
mörgum aðferðum við að drepa
hr. Snyder. Innbrotsþjófurinn
átti að hafa skilið hlaðna
skammbyssu eftir við hliðina á
likinu og frú Snyder hafði verið
mjög laust bundin. Saga hennar
var greinilega uppspuni. Og hún
var greinilega flækt i morðiö á
manni sinum. En hver var
samsektarmaður hennar?
Þegar komið var með frú
Snyder á lögreglustöðina var
hún yfirheyrð itarlega af
saksóknara fylkisins. Hún
viðurkenndi að þeim hjónum
hefði ekki komið vel saman og
að hann hefði ekki sýnt henni
neina umhyggju i niu eða tiu ár.
Hún viðurkenndi að hafa marg-
sinnis dvalið að heiman, en
veigraði sér við að svara hvar
hún hefði verið og með hverjum.
Hún hélt fast við söguna um inn-
brotsþjófinn, en svör hennar
urðu sifellt ruglingslegri: Þegar
saksóknarinn sýndi henni
skyndilega bréfmiða með
áletruninni: „J.H. Grey. 37
Wayne Avenue, East Orange,
New Jersey”, Brá henni mjög
og hún spurði: „ Hefur hann
játað?” Þrátt fyrir að lögreglan
hafði enn ekki haft hendur i hári
Greys, var frú Snyder sagt að
hann hefði játað á sig morðið á
bónda hennar.
Seint um sunnudagskvöldið
gaf frú Snyder yfirlýsingu, þar
sem hún viðurkenndi að Judd
Grey væri elskhugi sinn og að
hún hefði verið viðstödd, þegar
hann myrti eiginmann hennar.
Hún sagði lögreglunni að hún
myndi finna Grey á hóteli i
Syracuseborg i New York riki
og bætti þvi við að hann væri lif-
stykkjasölumaður. Grey var
handtekinn næsta dag og bæði
hann og Ruth Snyder voru
ákærð fyrir morð af fyrstu
gráðu á Albert Snyder.
Snyder — Grey málið er eitt
hið frægasta i glæpaannálum
Bandarikjanna. 1 þrjá mánuði
árið 1927 var það aðalforsiðuefni
blaða um Bandaríkin þver og
endilöng og áætlað er að i það
hafi verið eytt meira blaðrými
en nokkurt annað morðmál
fram til þess tima, að einu
undanskildu. Um grimmileg
atvik þess var lesið með áfergju
i Stóra-Bretlandi, þar sem
undarlega lik réttarhöld i máli
Bywaters og Thompson voru
fersk i minni og enn umdeild.
Ruth Snyder og Edith Thomp-
son áttu margt sameiginlegt.
Þær voru jafnvel likar i útliti.
Báðar voru sakaðar um að hafa
hvatt elskhuga sina til að myrða
óæskilega eiginmenn. Báðar
konurnar lifðu i óraunverulegri
draumaveröld. Taliö var að
báðar hefðu gert nokkrar sjálf-
stæðar tiiraunir til að myröa
eiginmenn sina. Báðar hafa
lifað i minningu almennings
sem einskonar „Messalinur”
eða kynþokkanornir, sem lögðu
þrældómsfjötra á meinlausa
menn og neyddu þá til að láta að
vilja sinum. En i einu mikils-
verðu atriði voru þær ólikar:
Ruth Snyder var greinilega
frumkvöðull vandlega undir-
búins morðs og reyndi þar að
auki að skella allri skuldinni á
Judd Grey, en þótt Edith
Thompson hafi án efa grætt
morðhugmyndina i huga elsk-
huga sins, er ekki vist að hún
hafi ætlazt til að hann fram-
kvæmdi hana.
II
f greinaflokki, sem birtur var
um öll Bandaríkin undir naf-
ninu: „My Story So Help Me
God” („Saga min: Sé Guð
mér til vitnis”), sýndi Ruth
Snyder löndum sinum inn i
kvika sál sina og þeir fylgdust
með þessum hugfangandi
harmleik af miklum áhuga.
Judd Grey sagði samborgurum
sinum einnig sina sögu i greina
flokki sem hann nefndi þvi við-
eigandi nafni „The Doomed
Ship” („Hið dæmda skip”). Af
þessum gögnum og yfir-
lýsingum, sem skötuhjúin gáfu
lögreglunni verður til sagan um
húsmóður i úthverfi, sem neyðir
meinlaust manntetur til að
gerast óðan morðingja.
Ruth Mary Brown fæddist á
horninu á Morningside Avenue
og 125. stræti i New York borg 6.
marz 1895 dóttir norsks
sjómanns sem gerðist
trésmiður og breytti nafni sinu
úr Sörensen i Brown og sæn-
skrar móður, Ameliu Anderson
að nafni. Af þessari hreinu,
norrænu blöndu, fæddist stúlka
með djúpar og ofsafengnar til-
Sögufræg sakamál - Fyrsta frásögn
Þriðjudagur 7. marz 1972.