Alþýðublaðið - 25.04.1972, Blaðsíða 11

Kross-
gatu-
krílið
/1l mE«M/fi/GS
rAnARr/tk/_____ A
LlNfJ Föl*/aR HC/DuR
/ny/iT 3REGi> fíöT
l
STf?OK VÉL
!1 i 6
HEmh 1 Huldu mFu
KVEW fugl 5 KNÆPA fl/VÖl
/ SKJftL FTfí
HlTTft SK ST TÓLUfi 7
KIEÐ Tölu 9
RÖSK RÖK HV/LD! H
■ TO///V L£/K
6re tt /0
5 KRIF IR 3
ly/s/EO/ZÐ = DRÓS
• u\ c ■ r- tv, ■ V •
r- as ^ ^ C Ol
1) o - h i; - 5. s * *

a, t- <•* c ■
^ tr* Cn 'S • st a> v- — «
A VALDI VfDÁTTUNNAR
eftir
Arthur
Mayse
Hún var komin dálitið burt frá honum, lengra
niður i brekkuna. Hún kallaði upp til hans: ,,Sagð-
irðu ekki, að hann hefði hita?”
„Jú, hann hefur hita, en honum hefur alla vega
ekki versnað. Hann hefur látið dæluna ganga og
íaiað um alla heima og geima”.
Hún svaraði honurn ekki. Hann fór með bláberin
til Haldteds, rétti honum sigarettu og lét hann fá
nokkrar aspirintöflur. Þvi næst lyfti hann honum
aftur upp á bakið á sér. Það mundi vera bjart i um
það bil fjórar klukkustundir til viðbótar og það var
of hættulegt að ferðast á nóttunni, auk þess sem
hann átti ekki nema nokkra kertisstubba eftir.
Ef Halsted og dóttir hans gætu afborið þetta er-
fiði, þá gætu þau komizt til ensku námanna fyrir
myrkur. Þar mundu þau vera um nóttina, kannski
veiða nokkra urriða i vatninu á staðnum og halda
siðan á skriðjökulinn næsta dag. Þau mundu hefja
ferðina i dögun og komast til fljótsins fyrir nóttina,
eða kannski, væru þau heppin, fara spölkorn niður
eftir fljótinu. Ves Jones hafði sagt honum frá ensku
námunum og hann var viss um að hann rataði
þangað. Kannski fyndi hann nagla i grennd við
námurnar, sem hann gæti notað við flekasmiðina.
Námurnar höfðu ekki verið nýttar i f jörutiu ár og
voru núna sjálfsagt ekkert annað en einhver dæld i
jörðina.
Dálitið neðar i brekkunni heyrðist i læk sem sást
öðru hvoru bak við kjarrið, sem var Mike til trafala
á göngunni. Mike fylgdi læknum eins vel og hann
gat. Skrjáf fyrir aftan hann sagði honum, að Linn
kom á hælana á honum. Af og til heyrði hann vatns-
hljóð, þegar hún gekk út i lækinn. Hún ætti nú að
hafa vit á þvi að vera ekki að vaða. Þessir vesaldar-
legu Indiánaskór þoldu ekki mikið.
Hann var búinn að gera sér ákveðnar hugmyndir
um hvernig flekinn ætti að vera — rétthyrndur, en
ekki jafn á allar hliðar. Allt i einu skrikaði honum
fótur.
Um leið og hann féll sneri hann sér við, hélt fast
um fæturnar á Halsted og reyndi að láta mjöðmina
á sér lenda undir særða fætinum. Hann heyrði Linn
hrópa upp i örvæntingu, þvi næst skall höfuð hans á
klöpp og hann sundlaði um leið og vatnið úr læknum
seytlaði niður hálsinn á honum. Halsted stundi og
bölvaði i kjarrinu.
Nú kom draumkennt millispil, þar sem hann
heyrði i rödd Halsteds eins og i fjarska.
„Hafðu ekki áhyggjur af mér, Linn. Gættu frekar
að honum. Hann fékk slæma byltu”.
Svo kraup hún yfir honum i læknum. Hún var i
þessum broslega krumpuðu buxurn og grænu treyj-
unni, sem var orðin allt of litil. Hann tik eftir þvi, ao
hún hafði farið að ráðum hans og pakkað prjóna-
peysunni sinni niður til þess að eiga eitthvað þurrt
til skiptanna. Hún var falleg, ekkert stórkostleg, en
vinaleg. Hárið myndaði eins konar ramma um
þetta alvarlega andlit, og augun voru stór og
hræðsluleg. Það var eitthvað við þessi augu, hugs-
aði hann með sjálfum sér. Liturinn á þeim virtist
breytast eftir birtunni. Þau voru blá þegar sólin
skein. 1 þessari birtu virtust þau grá.
„Ó Mike! Meiddirðu þig?”
„Nei, nei, Linny”, svaraði hann þar sem hann lá,
og lækurinn gutlaði við eyrað á honum. „Bara
dálitið högg á höfuðið, það er ekkert”. Alison hafði
verið fallegri, en það var eitthvað við þessa stúlku.
Nefið á henni var orðið eðlilegt á ný, og hann var
feginn þvi, að hún skildi ekki hafa brotið það. Það
gat haft örlagarikar afleiðingar fyrir stúlku. Hann
kunni vel að meta augun, munninn og andlitslin-
urnar.
Þegar hún þreifaði á höfði hans leið honum betur.
Hún fann kúluna. Hann stundi og settist upp.
„Kúlan er á stærð við egg”, sagði hún, og hann
stóð hægt á fætur með dynjandi höfuðverk. Annar
skórinn hennar hafði bilað. Hann yrði að gera aftur
við skóna hennar i kvöld.
Halsted, sem sat nú uppi, sagði önugur: „Þú
drepur þig á þessu, Mike. Búðu til hækjur handa
mér. Það er nóg af góðum greinum hérna”.
„Þær eru allt of mjóar”, sagði Mike. „Þær gætu
aldrei borið þunga þinn... Komdu nú, pabbi”.
18
UNGIR MENN FRÁ CHICAGO
Crowe hélt því fram, að vörnin
væri ekki heiðarleg. Hún væri
byggð upp til að mæta kröfum
málsins. Hún hefði reynt að koma
á þeim skilningi, að barnfóstra
Loebs hefði verið brjáluð og hann
hefði smitast af sáísýki hennar,
rétt eins og hver annar drengur
smitast af mislingum af öðrum.
Samt höfðu þeir ekki kallað hana
til vitnis. Verst var, sagöi hann,
að hér væri um tvo sakborninga
aðræöaÞað hefði verið miklu ein-
faldara að sanna sálsýki á annan,
en báða vegna þess, aö hvert ein-
kenni væri. hægt að túlka á
skuggalegan hátt.
— En þegar um tvo er aö ræða,
eru þeir ekki nákvæmlega eins.
Þaö væri slæmt einkenni að Loeb
hefði ekkert ákveðið stefnumark
eða tilgang i lifinu, það væri lika
slæmt einkenni að Leopold
langaði til að stunda nám i lög-
fræði og fuglafræði.
Saksóknarinn sagði, að hann
myndi sýna fram á, að pening-
arnir hefðu verið tilgangurinn,
eða mótifið með glæpnum. Pilt-
arnir veðjuðu um svo háar upp-
hæðir að jafnvel milljónunga-
vinir þeirra treystu sér ekki til að
taka þátt i þvi. Hann hafnaði
þeirri vörn að þetta væri glæpur
iraminn af sálsjúkum unglingum.
tilgangslaust, ekki i hefndarskyni
og án nokkurrar umhugsunar um
peninga.
Fyrsti drengurinn, sem þeir
höfðu velt fyrir sér að drepa hafði
verið drengur, sem þeim féll ekki
við. En þeir höfnuðu honum,
vegna þess að það var ekki vist að
foreldrar hans myndu greiða
lausnarféð. Fikn þeirra i peninga,
varð hatrinu yfirsterkari. Þeir
frömdu ekki glæpinn fyrr en þeir
voru búnir að skipuleggja örugga
leið til að ná lausnarfénu. Crowe
sagði, að peningar heföu verið
aðalhreyfiaflið i þessu máli. Þessi
glæpur var ekki tilbúningur
tveggja sálsjúkra pilta, sem ráf-
uðu um i dimmu og draumalandi.
Þeir skipulögðu morð og það
morð til fjár.
— Ef þeir hefðu aðeins ætlað að
drepa vegna spennunnar, ef þeir
hefðu aðeins ætlað að drepa til aö
fullnægja reiði og hatri gagnvart
öðrum, hefði fyrsti drengurinn
orðið fórnarlamb þeirra. En þar
var ekki vist að peningarnir
fengjust.
Þeir drápu af nákvæmlega
sömu ástæðu og innbrotsþjófur,
sem staðinn er að verki drepur:
Til þess að þekkjast ekki svo ekki
sé hægt að ná þeim. Þeir drápu
ekki til þess eins að drepa. Þeir
bjuggust viðfáeinum óþægilegum
augnablikum, meðan þeir væru
að kyrkja fórnarlambið, en
einskis annars. Hvers vegna?
spurði Crowe, völdu þeir af hinni
mestu alúð, dreng sem átti
auöuga að, ef peningar höfðu hér
ekkert að segja?
Saksóknarinn benti á, að það
hefði ekki verið fyrr en hr.
Darrow hafði verið fenginn til að
verja þá i máli, þar sem þeir gátu
ekki sloppiö samkvæmt stað-
reyndunum, að upp hefði risið
spurningin um sálarástand
þeirra. Hann benti ennfremur á,
að ef þeir hefðu verið teknir fastir
þann 20. mai og reynt hefði verið
að úrskurða þá á geðveikrahæli
hefði Darrow verið þar við-
staddur, fjölskyldur þeirra hefðu
verið þar mættar með alla þá
geðlækna, sem þær gátu leigt sér
og það hefði ekki verið nema einn
geðveikur maður i réttarsalnum,
saksóknari rikisins! Hann spurði:
— Væri möguleiki til þess i
þessu máli, ef glæpurinn hefði
ekki verið framinn aö sannfæra
nokkurt sanngjarnt yfirvald til
þess að setja annan, eöa báða
þessa menn á geðveikrahæli?
Hann hélt þvi fram, að glæpur-
inn, sem framinn hafði verið væri
svo andstyggilegur, að glæpa-
mennirnir ættu ekki rétt á
samúðarvotti frá nokkurri
manneskju-.
Crowe lýsti þvi yfir, að vörnin i
þessu máli, væri hin hættulega
heimspeki, eða lifsskoðun
Clarence Darrow. Hann minnti
réttinn á, að hann væri aö rétta i
þessu máli samkvæmt lögum Illi-
nois rikis. Þar segöi, að drengur á
aldrinum 10 til 14 ára, gæti haft
nægilega færni til aö fremja glæp
og svara til saka fyrir hann, en
það væri skylda rikisins að sanna,
svo að alls ekki yröi um villzt, að
hann hefði þroska til þess, en frá
fjórtán ára aldri gerðu lögin ráð
fyrir, að maðurinn væri fullkom-
lega sakhæfur fyrir hvern þann
glæp, sem hann kynni að fremja.
Hann lýsti þvi yfir, að lögin væru
sett til þess að vernda hina sak-
lausu og refsa þeim seku. Hann
benti á, að hr. Darrow hefði beðið
um samúð með tveim piltum,
sem ekki höfðu sýnt ungum dreng
neina samúð. Hann benti á, að
þessir tveir laganemar hefðu
staðið i þeirri trú, að þeim hefði
verið heimilt að taka lif annars
manns og framkvæmt það.
Clarence Darrow hefði sagt, að
hann væri ekki að biðja fyrir
þessum tveim piltum einum.
Hann segði, að hann horfði til
framtiöarinnar. Hann segði lika,
að hann vildi milda lögin. Sak-
sóknarinn gaf siðan eftirfarandi
yfirlýsingu:
— Þjóðfélagið getur haldið
áfram að vera til, lögin geta lifað
af og glæpamenn geta sloppið
undan refsingu, en ef að réttur
eins og þessi segöi, að hann tryði
á kenningar Darrows, að maður
ætti ekki að dæma til hengingar,
þegar lögin kveða svo á um, þá
hefur þjóðfélagi okkar verið
greitt meira högg, heldur en
hundruð, —■ jafnvel þúsundir
morðingja gætu hafa gert.
Þegar Crowe kom að enda
tveggja daga ræðu sinnar sagði
hann að sakborningarnir tveir
hefðu framið glæp og engin refs-
ing, nema sú strangasta sem lög
leyfðu ætti þar við. Hann bað
dómarann að „framfylgja lögum
og réttlæti þessa lands”.
Dómarinn sagði, að hann
myndi fresta dómsuppkvaðningu
til 10, september. Þegar dagur
dómsins rann upp, var dómhúsið,
sem þegar var orðið troðfullt,
umsetið af miklum mannfjölda
vegna þessa máls, sem allur
heimurinn fylgdist með af ákefð.
Hvor myndi vinna orrustuna um
Sögufræg sakamál ■
Þriðjudagur 25. apríl 1972
o