Alþýðublaðið - 17.11.1972, Blaðsíða 11

17
Kross-
gálu-
krílið
VEBK EFTIR

ORfíUS 6[RÐfíR mflÐuR Rnusm SÆ.L GÆT/ —v / KVOh AÐUfí
i
/ETT
Í
Dfifú- /Z/A'/ L'/rtU K V. Sí
í 2 E/NÍ fm/
lilNÞI EFN/ ' V) l!
VoT m/ZN L£/r
r
fífl/D VfíR/ mvux í
□ 'OL-
ÞREG /NN m/v UÐ

fh
N N "b S. 0
* h\ 33 3:
* * N >c
<3 ki 3: *
£ ÍL ÍL 3) 3> kl .
I SKIIGGA MARÐARINS
Saga ástar og örlaga eftir Victoriu Holt
inn og horfði á flug hinna litskrúð-
ugu fugla.
Við nálguðumst nú óðum það
sem ég taldi yfirráðasvæði Marð-
arins og sá ég þar i fyrsta skipti
það sem kallað var tjaldbær. 1
minum augum var eitthvað
hræðilega ömurlegt við hann.
Fögur trén höfðu verið höggvin
niður og i þeirra stað var komin
þyrping tjalda úr striga og lérefs-
dúk.
feg sá hlóðaeldana þar sem
ibúarnir suðumatsinn i pottum og
kötlum. betta var óhirí fólk,
dökkbrúnt á hörund af sól og
veðri. Eg sá konur með hárið i
óreiðu, hjálpa til við að hrista og
sia i gullpönnunum, snúa sveifum
til að draga upp fötur fullar af leir
sem ef til vill hefði að geyma hið
dýrmæta gull, fram með veginum
voru framhliðarlausir kofar þar
sem til sýnis var hveiti, kjöt og
ýmis áhöld, sem gullleitarmenn
gátu þurft á að halda. — barna
sérðu dæmigerða strigaborg,
sagði Stirling. — bær eru margar
hér um slóðir. Mörður selur
verzlununum vörur. bað er enn
einn atvinuvegur hans.
— Við erum þá að nálgast riki
Marðarins.
Stirling hafði gaman af þessu.
Honum var að skapi að kalla það
því nafni.
Börn gullleitarmannanna höfðu
hlaupið út að veginum til að horfa
á vagninn bruna framhjá. Sum
reyndu að hlaupa á eftir honum.
Ég horfði á þaudragastafturúr og
kenndi innilega i brjósti um þessi
börn hinna gullóðu.
Ég varð fegin þegar þau hurfu
úr augsýn og ég gat aftur glatt
augu min við tign trjánna og litast
um eftir syfjulegum koalabjörn-
um að narta laufblöð, sem voru
það eina er þeir litu við, við og við
ráku þeir upp ánægjuskræk þegar
rauðbrystingur flögraði upp fyrir
ofan þá.
begar við komum á leiðarenda
var orðið rokkið.
Ekillinn hafði tekið á sig um
það bil milu krók til að skila
okkur að húsinu. En við vorum
heimilisfólk Marðar og það þýddi
að okkur bar sérþjónusta. Og
þegar við stóðum þarna á vegin-
um fyrir framan húsið, sem með
gráum turnum sinum liktist mest
vasaútgáfu af höfðingjasetri,
vaknaði hjá mér sú undarlega til-
finning, aö ég hefði komið þarna
áður. bað var fáránlegt. Hvernig
átti það svo sem að vera? bó gat
ég ekki losnað við þessa tilfinn-
ingu.
Tveir þjónar komu hlaupandi
út. bað hafði verið búizt við okkur
fyrir löngu. Annar var þeldökkur,
hinn var kallaður Jim.
— Farið inn með allan farang-
urinn, skipaði Stirling. — Við röð-
um honum niður á eftir. betta er
ungfrú Nora, sem á að búa hjá
okkur.
— bá erum við komin, sagði
hann við mig. — Heim.
Ég gekk með þeim að hliðinu,
sem var úr smiðajárni. bá sá ég
nafnið, letrað hvitum stöfum á
hliðið: „Whiteladies”.
:!. kafli.
Whiteladies! Sama nafnið og á
hinu húsinu. bað var þó furðulegt.
Og enn furðulegra var að Stirling
skyldi ekki hafa haft orð á þvi. Ég
sneri mér að honum og sagði: —
En húsið sem við sáum nærri
Canterbury hét þessu nafni.
— Nú? Hann þóttist undrandi,
en ég trúði ekki að hann væri bú-
inn að gleyma þvi.
— bú manst það, ýtti ég við
honum. — Við klifruðum upp i tré
til að sjá yfir vegginn. Láttu ekki
eins og þú hafir gleymt þvi.
— bað hús, sagði hann. — öjá.
— En þetta er sama nafnið!
— Nújá, ætli það heiti ekki
fleiri hús þessu nafni.
— bað hús hét þetta eftir
nunnunum. bað hafa engar nunn-
ur verið hér.
— Ætli föður minum hafi ekki
bara þótt nafnið fallegt.
Mér fannst þetta dularfullt. —
bú hefðir getað minnzt á þessa
tilviljun, sagði ég.
— Svona nú, við erum komin '
heim. Eyðum ekki timanum i
einskisverð smáatriði.
Adelaide kom til okkar. —
bessa leið, Nora.
Við gengum undir bogahlið og
eftir steinlögðum gangi inn i for-
garð. bar voru dyr i veggnum og
yfir þeim hékk ljósker. 1 daufri
kvöldskimunni virtist húsið hafa
verið byggt fyrir mörgum öldum.
Ég vissi að svo var ekki, en sá
sem hafði byggt það hafði reynt
að láta lita svo út.
Adelaide ýtti upp hurðinni og
við gengum inn gang og inn i fer-
hyrnda forstofu þar sem stóð
stórt matborð. bar voru nokkrir
stólar með beinu útskornu baki,
sem annaðhvort voru forngripir
eða mjög góðar eftirlikingar.
— betta er eins og gömlu óðal-
setrin heima, sagði ég.
bað glaðnaði yfir Adelaide. —
Faðir minn vill hafa allt eins
enskt og mögulegt er, sagði hún
til skýringar. — Við ræktum ensk
blóm i garðinum þegar þvi verður
við komið. bykir þér gaman að
garðyrkju, Nora? Ef svo er get-
urðu hjálpað mér. Ég á minn eig-
inn litla blómagarð og þar rækta
ég öll eftirlætisblóm föður mins —
eða reyni það.
Ég kvaðst ekki hafa fengizt
mikið við garðyrkjustörf svo ég
vissi ekki hvort mér færu þau vel
úr hendi.
— bú getur reynt og séð til,
sagði Adelaide glaðlega.
Úr forstofunni fórum við upp
stiga og stóðum þá á stórum svöl-
um. Inn af þeim voru mörg her-
bergi og gangar við báða enda
Adelaide fór á undan eftir öðrum
þeirra, upp annan stiga, en fyrir
ofan hann var stigapallur. bar
opnaði hún dyr og sagði: —
Hérna er herbergið þitt. Mér
þykir liklegt að þú viljir fá að þvo
þér. Farangurinn þinn kemur rétt
strax. Kvöldverðurinn verður
framreiddur eftir hálfa klukku-
stund.
Hún fór burt og ég fann könnu
með heitu vatni svo ég þvoði mér
um hendur og andlit. Ég var að
greiða hár mitt þegar barið var
að dyrum og Adelaide leit inn.
Hún virtist eitthvað mæðuleg.
— Faðir minn vill fá að sjá þig.
— Núna?
— Já. Hann er i bókastofunni
og honum er illa við að biða.
Ég leit i spegilinn. Augu min
tindruðu. Ég var i þann veginn að
hitta þennan mann sem ég hafði
heyrt svo margt um. Ég var
þegar orðin þrjózkulega hnakka-
kerrt. Ég hafði komið inn hjá
sjálfri mér óbeit á honum. Hefði
faðir minn ekki kynnzt honum,
hugsaði ég órökvist, væri hann
enn á lifi.
Hjarta mitt sló örar. Ef honum
yrði nú illa við mig? Ef hann tæki
upp á þvi að senda mig aftur til
Englands? Ég fann til ótta. Ég
vildi ekki fara aftur. Mér var
farið að þykja vænt um Stirling.
Mér gæti þótt vænt um Adelaide.
bau höfðu bæði komið þannig
fram að mér fannst ég eiga
heima, og það var betra að eiga
heima hjá einhverjum en alls
engum. Samt brann i mér djúp-
stæð óvild til mannsins, sem
stjórnað hafði lifi þeirra og átti nú
að stjórna minu.
— Hann fer að verða óþolin-
móður, sagði Adelaide aðvarandi.
Látum hann verða það! hugsaði
ég i uppreisnarhug. Ég skyldi
ekki láta hann drottna yfir mér.
Heldur vildi ég láta senda mig
aftur til Englands. bað var ein-
göngu vegna þess hve Adelaide
var kviðafull sem ég flýtti mér,
lagði frá mér greiðuna og fylgdi á
eftir henni.
Ég vissi um leið og ég sá hann,
að þau höfðu rétt fyrir sér.
Hann varöðruvisi en aðrir menn.
bað hafði aldrei verið neinn alveg
einsog hann. Hann stóð við arin-
eldinn, þar sem logaði i nokkrum
viðarbútum, sneri baki að
honum, með hendur i vösum á
skinnbrókunum, sem hann var i.
Ég tók eftir að hann var i gljá-
fægðum reiðstigvélum og undrað-
ist að ég skyldi taka eftir klæðn-
aði hans á slikri stundu, þegar
það var persónuleiki hans sem
bar allt annað ofurliði i herberg-
inu. bað geislaði af honum Vald.
Hann var mjög hávaxinn — að
minnsta kosti 195 sentimetrar,
Ijóst hárið var aðeins farið að
hvitna við gagnaugun og hann
hafði gullið Vandyke skegg. Ég sá
ekki varir hans, sem voru huldar
af yfirskegginu,en þóttist vita að
þær væru þunnar og munnsvipur-
inn gæti verið hörkulegur. Hann
hafði arnarnef. En það athyglis-
verðasta við andlitið voru auðvit-
að augun. bau voru eins og i rán-
dýri — vökul, stolt, grimmúðleg,
og gáfu til kynna að hann myndi
litla miskunn sýna þeim sem
gerðu á hluta hans, þó voru þau
31
seint, vegna þess að hún var
hjá verðbréfasala.
Angelo: Ágætt. Hefur þú haft
samband við hana?
D’Medico: Vissulega. Eftir að
Duke minntist á þessa áætlun
sina, höfum viö gefið henni
gætur. Hún er á sakaskrá, en
hún fæst við hvað sem er —
vændi og fóstureyðingar. Hún
vinnur i danshöll, sem Sam
Bergman á. Við getum reitt
okkur á hana hvenær sem
vera skal.
Angelo: bað er gott. Hvenær
fékk Anderson hugmyndina
að þessari áætlun sinni?
D’Medico: Hann heldur við
konu, sem býr þar. Við vitum
ekki, hvar hann kynntist
henni. En hann kemur til
hennar minnst tvisvar i viku.
betta er stærðarkvendi og
virðist forrik.
Angelo: Jæja þá. Ég held að við
höfum rætt allt, sem máli
skiptir. Guð minn, erum við
búnir með aðra flösku? Ég
verð að komast til Manhatt
an.
D’Mcdico: Hvernig lizt þér á
þetta, Pat?
Angelo: Ég myndi hætta við
þetta, ef ég fengi að ráða.
Sjáðu til, Doc, við fáumst við
veitingarekstur, gistihús,
banka, klæðagerð, trygg-
ingar, vörubilastöðvar
þvottahús, sorphreinsun, en
þetta er allt lögleg og heiðar-
leg starfsemi. Hvers vegna
ættum viö þá að vera að hætta
á þetta?
D’Medcio: bú hefur engu að
siður áhuga á þessu.
Angelo: bað er liklega satt.
Vandamálið, sem við er að
etja, er hernaðarlegs eðlis.
Ég er kaupsýslumaður, ég er
að fá istru og er orðinn rass-
siður. Ég er kvæntur og á þrjú
börn. Ég tek þátt i félags-
starfsemi, leik golf um helg-
ar, þegar veður leyfir, fer á
kennarafundi með konunni.
Ég hef áhyggjur af illgresi, og
kjölturakkinn okkar er með
bandorma. Sem sé, ég er
traustur borgari. En stundum
lit ég á mig i spegli,sé istruna,
feitar kinnarnar, digur lærin
og hugsa um þverrandi nátt-
úruna. Ég held mér hafi liðið
betur i Kóreu.
D’Medcio: Pat, ef til vill ert þú
einn þessara náunga, sem þú
varst að segja mér frá, einn
þessara, sem hafa yndi af
styrjöldum.
A’ngelo: Ef til vill. Ég veit það
ekki. Ég veit bara, að þegar
ég frétti af einhverju þessu
liku, verð ég æstur. Heilinn
fer að starfa. Ég verð aftur
ungur. Aætlun. Vandamál.
Hvernig á að bregðast við
þeim. En ég tek ekki ákvörð-
un án þess að hafa samráð við
Papa. 1 fyrsta lagi ber mér að
gera það. I öðru lagi er hann
rúmfastur og fær kannski
feitan strák öðru hverju til að
ylja sér við en hugsun hans er
alltaf jafn skörp. Ég skýri
honum frá áætluninni. Honum
þykir vænt um að finna, að
hans er enn þörf, að hann fær
enn að taka ákvarðanir. Við
höfum fjölda menntamanna i
þjónustu okkar og þeir fást
við viðfangsefni, sem hann
skilur hvorki haus né sporð á
— en hann skilur vandamál á
borð við þetta. bvi ætla ég að
segja honum frá þessu. Ef
hann segir nei, nær það ekki
lengra. Ég skal skýra þér frá
þvi eftir viku eða svo. Er það i
lagi?
D’Medico: Já. Hefur þú ein-
hvern sérstakan i huga sjötta
mann?
Angelo: Nei. Hvað um þig?
D’Medico: Maður að nafni Sam
Heming. Heldur litilfjörlegur.
Kraftajötunn, en stigur ekki i
vitið. En hann er einn manna
Pauls Washingtons.
Angelo: Blökkumaður.
D’Mcdico: Já, en ljós á hörund.
Angelo: Hvers vegna hann?
D’Medico: Ég á Paul greiða að
gjalda.
Angelo: Er það vegna Lindu
Curtiss?
D’Medico: Ekkert fer fram hjá
þér.
Angelo: Nei, það fer ekki margt
fram hjá mér. Min vegna er i
lagiað nota Heming, ef hægt er
að treysta honum.
D’Mcdico: Hann er áreiðanleg-
ur.
Angelo: Ágætt. Papa vill fá að
vita af þessu. Eg segi honum,
að þú ábyrgist þennan mann.
D’Medico: Gerist þess þörf?
Angelo: Já. Jesús Kristur, Doc,
andlitið á þér iðar brjálæðis-
lega. Er ekki gerlegt að lag-
færa þetta?
D’Medico: Nei.
Angelo: bað var slæmt. Ég verð
að fara. Ég þakka veitingarn-
ar.
D’Medico: Min var ánægjan. bú
talar þá við mig eftir viku eöa
svo.
Angelo: Já. Meðal annarra
orða, Doc, gefðu gaum að
Fred Simons.
D’Medico: Er eitthvað að?
Angleo: Ekki enn. En hann
hefur drukkið meira en góðu
hófi gegnir að undanförnu.
Hann er liklega lausmálli en
hollt er fyrir hann. Gefðu hon-
um aðvörun i fullri vinsemd.
D’Medico: bað skal ég gera.
bakka þér fyrir. Ég skal
benda honum á þetta.
Angelo: Já, gerðu það.
(32)
Eftirfarandi samtal var hler-
að á heimili frú Everleigh hinn
9. júli kl. 14.45.
Frú Everleigh: Ég ætla að
blanda handa þér sterkan
drykk. Ég vil, aö þú sitjir ró-
legur um stund. Mig langar
að sýna þér nokkrar myndir
úr safninu minu.
Anderson: Allt i lagi.
(Sextán sekúndna þögn ).
Frú Everleigh: Gerðu svo vel.
bannig finnst þér það bezt —
meðeinum ismola. Finnst þér
þetta ljósmyndaalbúm ekki
fallegt?
Anderson: Jú.
Frú Everleigh: Hérna er mynd
af langafa minum. Hann var
hermaður. Hann tók þátt i
þrælastriðinu. Hérna er hann
i höfuðsmannsbúningi-Mynd-
o
Föstudagur 17. nóvember 1972