Alþýðublaðið - 22.11.1972, Blaðsíða 11

20

LÖPP INR LURKft FL-ÍKft
RfíK/N SK/PS VOFuR
tr
'PILIT IN
d/ws Lfí
Rfí '/ , ÖJO
(
'LlNfíH £//V/<. ST.
L'íKN. VfíWft
W TlDLL
PNOXt UR
f
FjPLL /n£Ð TÓLU
\ 1 Fo/? SK. r
’HV'/LT fíóNlR 5 'Pl RFIKH
hl tð O cd
s sa o.'n A)
is ö • 5> ö ^
i c: •
% Cn C CD Cn ki
í: * to
í SKUGGA MARDARINS
Saga ástar og örlaga eftir Victoriu Holt
vera hiö sama og það einkenni-
legasta var að Stirling skyldi ekki
hafa haft orð á þvi þegar við
heimsóttum hitt húsið.
Ég leit á úrið mitt. Ég mátti
ekki koma of seint til morgun-
verðar. Ég hugsaði um hvernig
Jessica hafði liðið hljóðlaust inn i
borðstofuna, um óánægju Marðar
og kæruleysi Jessicu — eða var
það kæruleysi? Hún bar ein-
hverja sterka tilfinningu i brjósti
til Marðar. Það virtist eins og hún
hataði hann og væri visvitandi
óstundvis til að sýna mótþróa
sinn. Ég skildi þann mótþróa.
Hafði ég ekki orðið vör við anga
af honum hjá sjálfri mér?
Mér tókst að rata niður i for-
stofuna, en morgunverður var
ekki snæddur þar. Hann var ber-
sýnilega ekki sú viðhafnarmáltið
sem kvöldverðurinn virtist vera.
Við kvöldverðinn, hugsaði ég með
mér, vill hannsitja i öndvegi eins
og einhver fornaldarhöfðingi en
raða undirsátum sinum út frá sér
eftir tign. en láta þrælana þjóna
sér. Ég var þó að minnsta kosti
fyrir ofan miðju. Mér þótti til-
hugsunin fyndin og ég var
brosandi þegar ég gekk inn i
borðstofuna, sem vinnustúlkan
Mary fylgdi mér til.
Adelaide var þegar komin
þangað. Hún bauð mér góðan dag
brosandi og spurði hvort ég hefði
sofið vel. Hún kvað Stirling hafa
snætt morgunverð og sagði að
hann myndi brátt koma aftur til
að fara með mig út og sýna mér
staðinn.
Ég svaraði að ég hlakkaði til að
skoða mig um i nágrenninu og að
ég hefði mikinn áhuga á húsinu
sjálfu. Ég hefði séð annað mjög
likt þvi nærri Canterbury.
— Það kemur mér ekki á óvart.
sagði Adelaide. — Faðir minn
teiknaði þetta hús. Hann byggði
það fyrir tiu árum.
Hann er þá húsateiknari?
— Hann er listamaður, en þér
þykir það ef til vill ótrúlegt.
Þegar ég segi að hann hafi
teiknað húsið, á ég við að hann
hafi sagt húsateiknaranum
nákvæmlega fyrir verkum.
— Föður þinum virðist vera
margt til lista lagt.
— Óvenjulega margt. Hann sá
hús eins og þetta þegar hann átti
heima i Englandi og var stað-
ráðinn i að endurskapa ofurlitinn
hluta af Englandi hérna. Hann lét
meira að segja flytja hliðið
hingað frá Englandi. Það er mjög
gamalt og er raunar fengið frá
ensku sveitasetri.
— Hann hefur haft mikið fyrir
þessu!
— Hann telur enga fyrirhöfn
eftir sér til að fá það sem hann
vill.
Og þá vorum við aftur farnar að
tala um hann. Ég skipti um um-
ræðuefni og spurði hann um
garðinn. Hún var áfjáð i að sýna
mér hann og sagðist ef til vill
myndi gera það siðar um daginn.
Ég gæti að likindum gefið henni
góð ráð þar sem ég væri svo ný-
komin frá Englandi.
Stirling kom inn klæddur reið-
buxum og fægðum stigvélum.
Hann liktist föður sinum nokkuð
— var ekki alveg jafn hár og
valdsmannslegur og grænleit
augun skorti hinn seiðandi bláa
glampa, en um það var engum
blöðum að fletta, að hann var
sonur föður sins. Ég fann til
skyndilegrar gleði af þvi að vera
nálægt honum. Hann vakti hjá
mér öryggistilfinningu hér eins
og hann hafði gert á skipinu, þvi
enda þótt ég væri kokhraust og
vildi ekki láta neinn halda að mér
stæði uggur af manninum, sem
faðir minn hafði tilnefnt forsvars-
mann minn, var það samt stað-
reynd. Mér fannst hann með öllu
óútreiknanlegur og ég var alls
ekki viss um hvaða álithann hafði
fengið á mér*
— Ertu tilbúin? spurði Stirling.
Ég sagðist þurfa að skipta um
föt þar sem ég hefði ekki vitað að
við myndum leggja svo snemma
af stað.
Strax og ég hafði lokið við að
borða morgunverðinn, fór ég til
herbergis mins og klæddist reið-
fötunum, sem ég hafði keypt mér
áður en ég fór frá Englandi. Ég
mundi hve hneyksluð veslings
ungfrú Graeme hafði verið vegna
þess að ég valdi grænt, og utanum
svarta reiðhattinn minn var borði
með sama græna litnum.
Þegar ég kom niður að hest-
húsunum leit Stirling á mig með
velþóknun.
— Þú ert glæsileg, sagði hann.
— En það varðar mestu að kunna
að fara með hestinn.
Mér til mikillar ánægju sá ég
Jemmy i hesthúsinu, klæddan
reiðbuxum og frakka, sem voru
ofturlitið of stór á hann. Hann var
nú allur annar en skjálfandi
(Aengstaulinn, sem við höfðum
fundið um borð i skipinuj og hann
brosti sérstaklega hýrt til min, en
það yljaði mér um hjarta-
ræturnar.
Ég veit ekki hvað réði gerðum
minum þennan morgun. Ég vissi
að ég hafði á röngu að standa, en
það var eitthvað i fersku morgun-
loftinu og björtu sólskininu, sem
gerði mig ófyrirleitna. Þeir voru
að söðla Blundell, hestinn, sem
hann hafði talið við mitt hæfi.
— Þetta er varla meira en
folald, sagði ég fyrirlitlega. Ég
hélt ég ætti að fá hest. Ég hætti að
fara i reiðtima fyrir mörgum ár-
um.
Stirling glotti og sagði: — Þú
ættir að lita á Tansy.
Og ég leit á Tansy, sem var
falleg jörp hryssa, og ég var stað-
ráðin i að riða henni, þó ekki væri
til annars en þess að sýna honum
að ég væri ekki ein af þýjunum,
sem litu á orð hans sem lög.
— Hún er ljónviljug, sagði Stirl-
ing.
— Hún er hryssa, ekki gömul
bikkja.
— Ertu viss um að þú ráðir við
hana?
— Faðir minn kenndi mér að
riða þegar við bjuggum i sveit-
inni. Ég kann að fara með hesta.
— Landið er nokkuð hrikalegt
hérna. Ertu viss urn að þú viljir
ekki þreifa þig áfram?
— Ég rið ekki Blundell. Heldur
fer ég ekkert.
Svo þeir lögðu á Tansy og við
héldum af stað. Hún varljónfjör-
ug og ég fann að ég myndi þurfa
að hafa mig alla við að stjórna
henni, en sem sagt, ég var ófyrir-
leitin þennan morgun. t fyrsta
skipti frá þvi faðir minn dó var
mér létt i skapi. Ég hafði ekki
gleymt honum — það myndi ég
aldrei gera — en það var nærri
-• þvi eins og hann væri þarna við
hlið mér, fagnandi yfir þvi að ég
skyldi loks vera komin i öruggar
hendur. En það var ekki forsvars-
maður minn, sem vakti þessa ör-
yggiskennd hjá mér, heldur Stirl-
ing. Hann reið við hlið mér, svo
auðsjánlega miklu betur heima
hér en i Englandi. Ég vissi þá að
ég elskaði Stirling, og enda þótt
hann réði ekki lögum og lofum i
huga minum eins og faðir hans
gerði, færði samband mitt við
hann mér djúpa ánægjutilfinn-
ingu, sem ég var viss um að ég
g£ti ekki íundið rneð nokkurri
annarri manneskju. Ósjálfrátt
fann ég að ástúðin, sem ég bar i
brjósti til hans myndi vaxa með
hverjum degi.
— Skin sólin alltaf hérna?
spurði ég.
- Alltaf.
- t sannleika sagt, alltaf?
— Nærri alltaf.
— Þér hættir til að guma af
landinu þinu.
— Þú getur kallað það þjóðern-
ishroka. Þú færð þetta eftir nokk-
urn tima.
— Heldurðu að ég eigi eftir að
lita á þetta sem heimili mitt?
— Þú gerir það. Það er ég viss
um.
— Það er ég ekki viss um.
Faðir þinn gerði það ekki, var
það?
- Við hvað áttu?
— Hvers vegna hefði hann þá
þurft að byggja sér hús einsog
það sem við sáum hjá Canter-
bury? Hversvegna þyrfti
Adelaide að rækta enskan garð
fyrir hann? Hann hlýtur að hafa
heimþrá... stundum. Stirling,
hversvegna sagðirðu mér ekki að
þetta hús héti sama nafninu og
hitt? Þér hlýtur að hafa orðið
mikið um að sjá það.
- Já, mér varð dálitið um.
— En hversvegna sagðirðu þá
ekkert?
— Þú hafðir aldrei séð þetta
hús. Svo fannst mér að það gæti
komið þér skemmtilega á óvart.
— Þér dettur svo margt furðu-
legt i hug. En ég er samt fegin.
Það var einhvernveginn tákn-
rænt, að við skyldum heimsækja
þennan stað. Ég held ég gleymi
þvi aldrei. Fólkinu á flötinni til
dæmis. Mintu. Var hún ekki
semi i Bandarikjunum — starf-
semi sem gengið hefur undir
nöfnum eins og Svarta höndin,
Samtökin, Mafian, Cosa Nostra,
Fjölskyldan o.s.frv. — koma sér
saman um, að Dominick Angelo
stóð að baki breytingunni á
samtökunum úr hryðjuverka-
félagsskap i hálflöglega sam-
steypu, sem dró mjög úr of-
beldisverkum fyrri ára og hóf i
vaxandi mæli að leggja fé i
lánastofnanir, fasteignir,
skemmtanaiðnaðinn, verð-
bréfaskrifstofur, sorphreinsun,
veitingahús, þvottahús, trygg-
ingafélög og auglýsingafyrir-
tæki.
Árið 1968 var AngeloDominick
orðinn niutiu og fjögurra ára
gamall. Hann var meðalmaður
á hæð og vó 55 kiló og var næst-
um bersköllóttur. Hann lá
þungt haldinn af sykursýki og
liðagigt og hafði auk þess tvisv-
ar fengið aðkenningu að hjarta-
slagi. Augu hans voru mjög
dökk og fingur hans óvenju
langir. Hann hafði þann kæk að
strjúka efri vörina með einum
fingri (hann hafði sitt yfirskegg
til ársins 1946).
Hús hans i New Jersey var
stórt og þægilegt og stóð mið-
svæðis i stórum garði, en lét
samt litið yfir sér. Umhverfis
lóðina var nærri fjögurra metra
hár veggur. Glerbrot voru
steypt ofan á vegginn. Allfjöl-
mennt þjónustulið var þarna:
Ráðskona, tveir eða þrir vinnu-
menn, einkaþjónn, bryti,
sjúkraliði, hjúkrunarkona,
þrjár þjónustustúlkur og tveir
bilstjórar.
Hinn 19. mai 1966 sprakk
sprengja við hliðið inn á lóð
Angelos. Lögreglumenn, sem
rannsökuðu ummerki komustað
þeirri niðurstöðu að þarna hefði
verið um frumstæða tima-
sprengju að ræða, sem gerð var
úr dinamiti og vekjaraklukku.
Enginn er talinn hafa meiözt, og
enginn var handtekinn. Rann-
sókn er haldið áfram.
Að lokum skal drepið á tvö
atriði, en þó er ekki fyllilega
vitað, hvort farið er með rétt
mál. Eftir að kona Angelos lézt
árið 1952, stofnaði hann til kyn-
ferðissambanda við kornunga
drengi, og hann fann upp tvö-
földu likkistuna, enda þótt öðr-
um hafi siðar verið eignuð sú
uppfinning. Tvöfalda likkistan
var notuð til að losna við lik i
bófastyrjöldum. Likkistan er
nokkru dýpri en venjulegar
kistur, og skrokkurinn, sem fela
á, er geymdur undir hinu rétta
liki. Þessi aðferð byggir vita-
skuld á náinni samvinnu við út-
fararstofnanir, en fjölskyldan
hefur lagt fé i margar þeirra.
Eftirfarandi segulbandsupp-
töku gerði nefnd, sem vann að
rannsóknum á skipulagðri
glæpastarfsemi. Upptakan var
gerð hinn 10. júli 1968 klukkan
um 11.45 á heimili Dominicks
Angelos.
Tekizt hefur að færa sönnur á,
að þeir, sem ræddust við voru
Dominick Angelo og Patrick
Agelo. Samtal þeirra stóð tæpar
þrjár stundir, og hafa kaflar
úr þviverið klipptir burt, þar
sem fram koma upplýsingar,
sem þegar hafa verið birtar.
Auk þess hafa yfirvöld i New
Jersey, New York og Las Vegas
farið þess á leit, að sérstökum
köflum verði sleppt, þar sem
rætt er um mál, sem eru i rann-
sókn þessa stundina. Tekið
verður fram i textanum, hvar
slikir kaflar koma fyrir.
(Hér er felldur úr þrjátiu og
tveggja minútna kafli, þegar
Patrick innir eftir heilsufari afa
sins og er svarað, að það sé
,,eftir atvikum”. Siðan skýrir
Patrick frá fundi sinum með
John Anderson og Anthony
D'Medico.)
Patrick: Jæja, Papa, hvað segir
þú um þetta?
Papa: Hvað segir þú?
Patrick: Ég segi nei. Þetta
varðar of marga og er of
flókið, þegar maöur tekur til-
lit til hugsanlegs gróða.
Papa: En ég sé augu þin skina.
Ég sé, að þú hefur áhuga á
þessu. Þú hugsar með sjálf-
um þér, að þú sért að verða
gamall og feitur og þurfir að
lenda i ævintýrum. Þetta sé
eins og i Kóreu. Þetta þurfi að
skipuleggja eins og herför. Þú
segir nei við mig, en samt
viltu hætta á þetta.
Patrick (hlæjandi): Þú ert dá-
samlegur, Papa. Þú hittir
naglann á höfuðið. Mér segir
svo hugur, að þetta sé einskis
um vert. En blóðið brennur af
þrá. Þvi miður.
Papa: Þvi miður? Heldur þú, að
maður eigi bara að vera
hugur og ekkert blóð? Það er
eins slæmt og bara blóð, en
enginn hugur. Mestu máli
skiptir, að blandan sé rétt.
Hvernig lizt þér á þennan
Anderson?
Patrick: Hann er harðjaxl.
Hann gengur aldrei með
byssu, en hann er harður af
sér. Og stoltur. Hann er frá
Kentucky. Fjallamaður. Doc
hafði aðeins gott frá honum
aö segja.
Papa: Anderson að sunnan.
Fyrir um tiu árum ætlaði
Gino Belli, frændi Docs, að
vinna ákveðið verk. Hann
hafði gert fallega áætlun, en
hún mistókst. Hann hafði bil-
stjóra, sem hét Anderson. Er
þetta sami maðurinn?
Patrick: Já. Hvilikt minni,
Papa!
Papa: Likaminn eldist, en hug-
urinn helzt ungur, guði sé lof.
Þessi Anderson kom Gino
undir læknishendur. Ég man
eftir þessu núna. Ég hitti
hann sem snöggvast. Hann er
hár og grannur. Andlitið
langt og magurt. Stoltur. Já,
það er satt — hann er afar
stoltur. Ég man það.
Patrick: Og hvað viltu gera,
Papa?
Papa: Þegiðu og leyfðu mér að
hugsa.
(Tveggja minútna og þrettán
sekúndna þögn)
Papa: Hefur þessi Anderson
menn á sinum vegum?
Patrick: Já, fimm menn. Einn
þeirra er blökkumaður. Einn
er tæknimaður. Bilstjórarnir
eru tveir og annar þeirra er
vangefinn.
(Niu sekúndna þögn).
Miðvikudagur 22. nóvember 1972
o