Alþýðublaðið - 07.02.1973, Qupperneq 11

71
V£#/< £Fr/R
/V. /<. lhx/J£SS
±
F/h&Ur &£/N/t> NLNSy 3«£/nm DuR. ‘PRTy/L umq
%
F/SK /NN
\ H G£ l : ÞM&D
3fíl- 3P/K ftnD/
í' fio . Nul ?
KjfíNfí i JTOK £INL£IK UR/NN
%,KJ 30 lu H£K 3c/?ó/ Sl'/t,
. 5 VONr UN
3TV ORÐ 3 3 £/N$
'il'rt U Sft/nT£
l '
HLÍOU F/tP/ b
íy/</lO/?Ð- H//T7F)
í SKUGGA MARDARINS
eftir Victoriu Holt
Saga ástar
lega veik, heföi hann ef til vill
beitt annarri lækningaaðferð. Ef
til vill hefur hún þurft þess með.
— En þú ert að saka hann um
að vera ekki starfi sinu vaxinn.
— Það er ég ekki. Ég veit að
hann er starfi sinu vaxinn. En öll-
um getur skjátlazt.
— Læknar hafa ekki efni á þvi.
t guðs bænum, nefndu þetta ekki
við neinn.
— Ég geri það ekki, nema við
þig... og Franklyn, sem skiptir
ekki máli.
— Ekki við neinn, sagði hún
æst. — Lofaðu mér þvi.
— Ég hugsaði með mér: Hún
elskar hann þá. Ég lofaöi henni
þessu fúslega.
— Og gleymdu þvi, Minta, hélt
hún áfram. — Útilokaðu það úr
huga þinum. Það er... sjúklegt.
Móðir þin dó af hjartaslagi. Það
getur komið fyrir hvern sem er.
Ég hef heyrt um fólk, hraust fólk,
sem féll allt i einu, og móðir þin
var búin að eyðileggja heilsu sina
með kyrrsetum og inniveru.
— Ég veit það Lucie, ég veit.
— Móðir þin er dáin og grafin.
Við verðum að reyna að halda
áfram sem bezt við getum.
Ég kinkaði kolll.
— Gleymdu ekki, bætti hún við
bliðlega, — að ég er hérna til að
hugga þig og h’jálpa þér. Hefur
þaö ekki ávallt verið þannig, allt
frá skólaárunum?
Ég viðurkenndi að svo væri. —
En þú átt ekki að fórna þér,
Lucie. Við getum séð um okkur
sjálf. Og þú værir ekki langt i
burtu heima hjá lækninum.
Lucie hristi höfuðið. — Ég held
að ég muni aldrei verða heima
hjá lækninum, sagði hún. — Ég
held að minn staður sé hér . . . á
Whiteladies.
— Ég segi það enn og aftur,
Lucie, þú mátt ekki fórna ham-
ingju þinni.
— Pislarvottar eru þreytandi
fólk, sagði hún og brosti. — Ég hef
ekki i hyggju að gerast pfslarvott-
ur. Hér vil ég vera, Minta. Ég vil
vera hérna kyrr.
Ég hefði átt að vera við þvi bú-
in, en það varð mér áfall þegar
það kom.
Það var i mai — misseri eftir
og örlaga
dauða móður minnar — unaðsleg-
ur dagur og sumri likastur. Fugl
arnir sungu i fagnandi kór, brum-
knapparnir voru allsstaðar að
springa út, kastaniutrén stóðu i
blóma,. aldingarðurinn var bleikt
og hvitt blómahaf og i loftinu lá
þessi auðþekkti grunur um að
lifið sé dásamlegt og hamingjan á
næsta leiti. Þannig er töframáttur
hins enska vors.
Ég hafði farið riðandi um
morguninn strax eftir árbitinn,
alla leið út að Wakefield landar-
eigninni og kom aftur i þeim
þönkum hve nú væri gott að fá
tebolla. Klukkuna vantaði enn
stundarfjórðung i fjögur, svo ég
fór og settist undir kastaniutréð.
Og þangað kom Lucie til min.
Ég horfði á hana ganga yfir gras-
flötina. Hún var mjög ólik
kennslukonunni, sem ég hafði
kynnzt fyrst. Þá var eitthvað
storkandi í fari hennar. Nú gekk
hún f jaðurmögnuðum skrefum og
nýi kjóllinn, sem Lizzie hafði
saumaðeftir fyrirsögn hennar fór
henni vel. Hún var það sem
Frakkar kalla une jolie laide.
Væri hún skoðuð frá sérhverri
hlið út af fyrir sig var ómögulegt
að segja annað en að hún væri
ófrið, en yfir heildarsvipnum
voru óvenjulegir töfrar, sem
nálguðust fegurð.
— Ég þarf að tala við þig um
mikilvægt mál, sagði hún.
— Komdu og seztu hjá mér,
Lucie.
Hún gerði það. Ég horfði á
vangasvip hennar — of langt nef-
ið, framstæða hökuna.
— Ég hef mikilsverð tiðindi að
segja þér og ég er ekki viss um
hvernig þú munt taka þeim.
— Þú litur út fyrir að vera viss
um að ég taki þeim vel.
— Ég vildi að ég væri það.
— Hvers vegna heldurðu mér i
óvissu? Segðu mér það fljótt. Ég
bið með óþreyju.
Hún dró djúpt andann og sagði:
— Minta, ég ætla að giftast föður
þinum.
— Lucie!
— Sko! Þú ert hneyksluð!
— En . . . Lucie!
— Virðist þér það slik fjar-
stæða?
. — Ja, það er svo óvænt.
— Okkur hefur þótt vænt hvoru
um annað lengi.
— En hann er mikiðeldri en þú,
Lucie.
— Þú ert að leita þér að ástæð-
um til að vera okkur andstæð.
— Ég er ekki að þvi. Það er satt
að þú ert helmingi yngri en hann.
— Hvað um það? Ég er ráðsett
eftir aldri. Finnst þér það ekki?
— En þið læknirinn . . .
— Þú imyndaðir þér margt og
mikið i sambandi við það.
— En hann bað þig að giftast
sér.
— Og ég tók honum ekki.
— Og nú eruð þið pabbi . . .
— Ertu þvi mótfallin, að ég
verði stjúpmóðir þin?
— Vitanlega ekki. Og hvernig
gæti ég verið á móti þvi að þú til-
heyrðir fjölskyldunni? Þú gerir
það hvort sem er. Það er bara . . .
— Þér virðist það óviðeigandi?
— Mér hafði bara ekki dottið
það i hug! Nú hugsaði ég með
mér: — Það var þetta, sem frú
Glee átti við. öðrum hefur þá
verið það augljóst þó ég sæi það
ekki.
Hún hélt áfram: — Við höfum
orðið mjög samrýnd þessa sið-
ustu mánuði sem ég hef reynt að
gera honum lifið bærilegt. Hann
hefur áfellzt sjálfan sig dálitið —
ég hef að ástæðulausu stöðugt
þurft að hughreysta hann. Ég
held að við verðum mjög ham-
ingjusöm, Minta. En ég vil fá
samþykki þitt. Ég gæti ekki orðið
hamingjusöm án þess.
— En ekki skiptir það neinu
máli hvað ég segi?
— Mig skiptir það öllu máli. Ó,
Minta, segðu að þú viljir fegin fá
mig fyrir stjúpmóður.
— 1 stað þess að svara stóð ég
upp og vafði hana örmum.
— Elsku Lucie, sagði ég. —
Þetta er dásamlegt fyrir okkur
pabba. Ég var að hugsa um þig.
Hún strauk mér um hárið. — Þú
ert svo rómantfsk. Þú komst að
þeirri niðurstöðu, að læknirinn
hæfði mér og gerðir þér fallega
mynd af hvi hvernig ég kæmi
honum upp á tindinn. Jæja,
þannig verður það ekki. Það sem
virðist rómantískt færir manni
ekki alltaf hamingjuna. Ég er
hamingjusöm núna, Minta. Ég vil
vera hérna. Þú og faðir þinn eruð
mér kærust allra. Þetta er heimili
mitt. Farðu nú til föður þins.
Segðu honum að ég hafi sagt þér
fréttirnar og láttu hann finna
hvað þær hafa gert þig ánægða.
Við Lucie fórum siðan til pabba
og ég sagði honum að mér þættu
þetta dásamlegar fréttir, og hann
varð hamingjusamari en ég hafði
nokkru sinni séð hann áður.
— Við verðum að biða þar til
árið er liðið, sagði Lucie, —
annars verður talað.
— Látum það tala, sagði faðir
minn.
En Lucie áleit bezt að biða — og
hann var þegar farinn að hlita
hennar dómi.
Hún hafði auðvitað á réttu að
standa og þau biðu.
Það var á þokugráum nóvem-
berdegi, mjög likum dánardegi
mömmu, sem Lucie varð lafði
Cardew, stjúpmóðir min.
Heimilið var vissulega ger-
breytt. Þjónustufólkið. vissi að
það varð að hlýða Lucie. Hún
skipt'i aldrei skapi, var alltaf
alúðleg. Ég efast um að virtari
óðalsfrú hafi nokkurn tima rikt á
Whiteladies.
Hún unni húsinu og það
virtist endurgjalda ást hennar.
Ég hef séð hana standa á gras-
flötinni og horfa á það með eins
konar furðusvip, eins og hún gæti
varla trúað þvi að hún væri hús-
móðir þar.
Ég striddi henni á þessu. — Ég
held þú sért endurholdguð nunna.
Þú vissir að þessi staður var
heimili þitt frá þvi þú sást hann
fyrst.
— Rómantiska bullið i henni
Mintu, sagði hún striðnislega.
Bók föður mins miðaði litið
áfram. Lucie hafði nú svo mörgu
að sinna og þar sem ekki var si-
fellt verið að segja honum hve
duglaus eiginmaður hann væri,
fann hann ekki hjá sér þörf til að
réttlæta sjálfan sig. Hann fékk
áhuga á görðunum og húsinu.
Lucie uppgötvaði fljótt að þörf
var á viðgerðum.
Það var skömmu sfðar sem ég
sá hana i verulegu uppnúmi og
svipta sinni venjulegu rósemi.
Hún trúði mér fyrir raunum sin-
að téðar stofnanir hefðu undir
höndum ákveðnar sannanir (á
segulböndum og ieftirriti), sem
lutu að hinu fyrirhugaða afbroti,
og hafði tekizt fyrir mörgum
mánuðum að komast á snoðir
um þetta með hlertækjum.
Að visu hafði engin einstök
stofnun upplýsingar um alla
þætti málsins — svo sem hvar
eða hvenær átti að láta til skar-
ar skriða eða hverjir voru við
málið riðnir o.s.frv. En ég er
ekki i vafa um, að tekizt hefði að
afstýra ráninu, ef öllum gögn-
um hefði verið safnað saman á
einn stað (á tölvumiðstöð t.d.)
Ég mæli eindregið með þvi, að
boðað verði til fundar með full-
trúum þeirra borgar- og rikis-
stofnana, sem fara með lög-
gæzlustörf, og gerð verði könn-
un á rekstrargrundvelli slikrar
miðstöðvar. Ég býð fram krafta
mina máli þessu til stuðnings,
þar sem ég hef myndað mér
ákveðnar skoðanir i þessu sam-
bandi.
(93)
Eftiiffarandi segulbands-
upptaka var gerð á heimili
Ingrid Macht að Vestur 24.
stræti 627 i New York um klukk-
an 5.45.
(Dyrabjalla hringir).
(Ellefu sekúndna hlé).
(Dyrabjalla hringir).
(Atta sekúndna hlé).
Ingrid: Já?
Anderson: Duke.
Ingrid: Ég er sofandi, Duke. Ég
er svo þreytt. Vertu svo vænn
að koma seinna i dag.
Anderson: Viltu, að ég skjóti
lásinn frá hurðinni?
Ingrid: Hvað? Hvað segirðu,
Duke?
(Sex sekúndna hlé).
Ingrid: Guð minn góður.
Anderson: Já. Læstu dyrunum.
Settu keðjuna fyrir. Eru tjöld-
in fyrir gluggunum?
Ingrid: Já.
Anderson: Sæktu handklæði eða
eitthvað svoleiðis. Ég vil ekki
ata út hvita gólfteppið þitt.
Ingrid: Ó, Schatzie, Schatzie.
(Niu sekúndna hlé).
Ingrid: Guð minn góður. Þú ert
rennblautur. Hérna... leyfðu
mér...
Anderson: Þetta er ekki svo
slæmt núna. Það blæðir inn-
vortis núna.
Ingrid: Er þetta eftir byssu eða
hnif?
Anderson: Byssu.
Ingrid: Hve mörg sár?
Anderson: Tvö. Annað er rétt
undir viðbeininu, og hitt er á
siðunni.
Ingrid: Komu kúlurnar út?
Anderson: Hvað þá? Það held
ég ekki. Koniak. Sæktu koniak
handa mér.
Ingrid: Já. Leyfðu mér að
hjálpa þér að setjast i stólinn.
Allt i lagi. Sittu kyrr.
(Fjórtán sekúndna hlé).
Ingrid: Hérna. Á ég að halda á
þvi?
Anderson: Ég get það sjálfur.
Jesús minn, þetta hrifur.
Ingrid: Er þetta slæmt?
Anderson:Það var sárt i fyrstu.
Mig langaði að öskra. Nú er
ég allur dofinn. Ég er kol-
svartur innan. Blæðingarnar
eru innvortis. Ég finn kraft-
inn fjara út.
Ingrid: Ég þekki lækni...
Anderson: Vertu ekki að hugsa
um það. Það er tilgangslaust.
Þessu er að verða lokið.
Ingrid: Og þú varðst að koma
hingað...
Anderson: Já. Ó... guð. Ég dróst
hingað eins og hundur til að
deyja heima.
Ingrid: Þú varðst að koma hing-
að. Hvers vegna? Varstu að
borga fyrir það, sem ég hafði
gert?
Anderson: Fyrir það, sem þú
gerðir? Nei. Ég var longu bu-
inn að gleyma þvi. Það var
svo litilfjörlegt.
Ingrid: En þú þurftir að koma
hingað.
Anderson: Já. Ég kom til að
drepa þig. Sjáðu hérna. Það
eru tvö eftir. Ég sagðist ein-
hvern tima mundu hjálpa þér.
Ég lofaði þér...
Ingrid: Þú ferð með fleipur,
Duke.
Anderson: Ó jú. Ef ég segi... Ó
guð minn... sortinn... Ég
heyri þytinn i golunni. Langar
þig að æpa? Langar þig að
hlaupa inn i næsta herbergi og
stökkva út um gluggann?
Ingrid: Ó, Schatzie, Schatzie.þú
þekkir mig betur en svo.
Anderson: Ég þekki þig betur...
betur en svo...
Ingrid: Versnar þér?
Anderson: Þetta kemur yfir
mig eins og svartar bylgjur.
Það er eins og sjórinn. Nú fer
öllu að verða lokið. Ó, guð
minn...
Ingrid: Ykkur hefur mistekizt.
Anderson: Já. Við vorum svo
nærri markinu. En okkur
mistókst. Ekki veit ég hvers
vegna. En ég hafði allt i hendi
minni um stundarsakir.
Ingrid: Já. Þú hafðir allt i hendi
þinni. Ég á lyf, Duke, morfin.
Viltu sprautu? Það gerir
gagn.
Anderson: Nei. Ég hef stjórn á
þessu. Þetta er ekki mjög
slæmt.
Ingrid: Fáðu mér byssuna,
Schatzie.
Anderson: Ég stend við orð min.
Ingrid: Hvaða gagn gerir það?
Anderson: Ég lofaði þér þvi.
(Sjö sekúndna hlé).
Ingrid: Gott og vel. Þú verður
að efna loforð þin. Ollu er
lokið fyrir mér hvort sem er.
öllu væri lokið fyrir mér,
jafnvel þótt þú dæir nú á
stundinni.
Anderson: Þótt ég dæi? Verða
þetta þá endalok min? Er
ekkert eftir?
Ingrid: Nei. Endalok Johns
Andersons. Ekkert er eftir.
Og endalok Ingrid Machts. Og
Gertrude Hellers Og Berthu
Knobel. Og allra hinna kvenn-
anna, sem ég hef þótzt vera.
Þetta eru endalok okkar
allra.
Anderson: Ertu hrædd?
Ingrid: Nei. Þetta verða beztu
endalokin. Ég er þreytt og hef
ekki getað sofið að undan-
förnu. Þetta verður ljúfur
Miðvikudagur 7. febrúar 1973
o