Alþýðublaðið - 13.02.1973, Blaðsíða 2

Sigríður
Magnúsdóttir
ÞIÐ
DÆMIÐ
° ■(> V, r<iI,
DAG- -
SKRANA
HVAD FAHHST
YKKUR UM
HHEKKUKDT?
,HELD AÐ FÚLK HAFIFUNDIÐ ÞETTA
EINFALDA SEM SKEIN ÚT ÚR HENNI’
Vafalaust hafa allir þeir, sem tök
höfðu á, setzt fyrir framan sjón-
varpið á sunnudagskvöldið til að
horfa á það sjónvarpsefni, sem
íslendingar hafa beðið eftir með
hvað mestri óþreyju — allt frá því í
sumar, þegar útlendir kvikmynda-
tökumenn, leikstjórar, leiktjalda-
smiðir og hver veit hvað, stigu hér
á land með það í huga að gera kvik-
mynd um skáldsögu Halldórs
Laxness, — Brekkukotsannál.
Eftir að sýningunni hafði verið
frestað tvisvar sinnum fékk þjóðin
loksins að sjá Ijóslifandi persónur
eins og afa og ömmu í Brekkukoti,
Álfgrím, Garðar Hólm, eftirlits-
manninn og kaptein Hogesen, per-
sónur sem til þessa höfðu aðeins
lifað í ímyndun skáldsins og
lesendanna.
Ekki er að efa að gagnrýnendur
eiga eftir að fella sinn dóm yfir
meðferð verksins í kvikmyndinni,
m.a. dóm um það, hvernig leik-
stjórunum tókst að ná fram anda
verksins í kvikmyndinni. En það
eru til fleiri gagnrýnendur en at-
vinnugagnrýnendur dagblaðanna,
— líklega er dómur almennings sízt
léttvægari en þeirra. Hvaða áhrif
hafði myndin, — reyndarfyrri hluti
hennar — á fólk, sem hafði lesið
bókina? Urðu menn fyrir vonbrigð-
um, eða vartúlkunin ekki langt frá
þeim hugmyndum, sem lesendur
sjálfir gerðu sér við lesturinn?
Við fórum á stúfana í gær til að
leita svars við þessari spurningu, og
fyrst hittum við að máli unga hús-
móður, Sigríði Magnúsdóttur.
— Þetta varálíka og ég bjóst við,
fannst margt mjög gott í þessari
mynd, — og sérstaklega fannst mér
krakkarnir, þau Álfgrímur og hún
litla fröken Gúðmúnsen, leika vel.
En það er náttúrlega alltaf
framandi að sjá á kvikmynd efni,
sem maður þekkir vel — og hefur
gert sér sínar eigin hugmyndir um.
Þá hittum við Stefán Júlíusson,
rithöfund, úti á miðri Lækjargötu,
snerum honum við og lögðum fyrir
hann sömu spurningu.
— AAér fannst gaman að
myndinni, sagði Stefán, og ég held,
að þeir, sem ekki þekkja söguna
hafu fundið þetta einfalda, —
prímitvía, sem skín út úr henni.
Og að lokum spurðum við Stefán
Jónsson, dagskrárfulltrúa, álits.
— AAér fannst ógurlega gaman,
sagði hann, og þó maður hafi verið
farinn að sjá þessar persónur fyrir
sér við að lesa bókina, varð ég ekki
fyrir vonbrigðum. Það getur verið,
að hinni eini sanni tónn hafi ekki
verið út í gegn — en afbrigðin frá
honum voru skemmtileg. Ég ætla
ekki að segja meira gáfulegt, —
það getur verið hættulegt að vera
of gáfulegur í tali, sagði Stefán
Jónsson að lokum.
AUGLVSIÐ í ALÞYÐUBLAÐINU
UR OG SkAKiGKIPIR
KCRNELÍUS
JONSSON
SKÖLAVÖRÐUSTÍG8
BANKASTRÆTI6
18588-18600
UGLU-
SPEGILL
EÐA UM-
DOÐS
MAÐUR?
Laugardaginn 3. febrúar s.l.
birti Alþýöublaöið forsiðufrétt um
húsin, sem sænska rikisstjórnin
hefur boðið Islendingum og ýmis-
legt varðandi afhendingu þeirra
o.fl. Mörg atriði fréttarinnar voru
höfð eftir Ottó Laugdal, sem sagt
var i fréttinni að væri hér á landi
á vegum sænskra aðila, hefði átt
viðræður við islenzk stjórnvöld
um málið og væri sendimönnum
Sviþjóðar tii ráðuneytis um að-
stoðarmálin.
S.l. sunnudag hringdi maður
utan frá Sviþjóð i ritstjóra
Alþýðublaðsins. Kvaðst hann
heita Ottó Laugdal og sagðist
hafa séð ýmislegt eftir sér haft i
frétt i Alþýðublaðinu. Tók
maðurinn það fram, að allt, sem
þar væri eftir sér haft, væri með
öllu rangt, hann hefði ekkert með
marg umrædd hús að gera og þvi
siður sænsku rikisstjórnina eða
sendimenn hennar. Væri hann
einungis oliubilstjóri i Sviþjóð,
sem hefði skroppið til landsins og
ræki sig ekki minni til þess að
hafa rætt við blaðamann um eitt
né neitt þessu máli viðvikjandi.
Bað maðurinn siðan um, að frá
þessu væri greint i Alþýðublaðinu
og allt það, sem þar væri eftir
honum haft, væri tekið til baka.
Málið var að sjálfsögðu tekið til
athugunar á ritstjórn Alþýðu-
blaðsins þegar i stað i gær-
morgun. Kom þá i ljós, að Ottó
þessi Laugdal hafði ekki aðeins
átt viðræður við einn blaðamenn
Alþýðublaðsins, heldur fleiri og
meira að segja beðið einn þeirra
að hringja til sin á ákveðnum
tima dags, þvi þá hefði hann fleiri
upplýsingar að flytja. Viðræður i
sima við Ottó voru til á segul-
bandi og var ekki á þeim að
heyra, að Ottó væri i neinum vafa
um, við hvern hann væri að tala.
Gaf Ottó sig þar út fyrir að vera
sérlegan sendimann sænskra
aðila i sambandi við aðstoð Svia
við tslendinga vegna Vestmanna-
eyjagossins, sagðist vera starfs-
mönnum stjórnvalda til ráðu-
neytis um það mál og hefði hann
m.a. átt viðræður við ýmsa
islenzka ráðamenn um þau mál,
— m.a. iðnaðarráðherra Magnús
Kjartansson. Gaf Ottó blaða-
manni ýmsar upplýsingar um
viðræður þeirra Magnúsar
Kjartanssonar, sem svo sannar-
lega voru meira en litið frétt-
næmar, en blaðamaðurinn af
undirmeðvitaðri varfærni treysti
sér ekki til þess að hafa eftir.
Þess skal að endingu geta, að
fréttir af heimsókn Ottós Laug-
dals til íslands, athöfnum hans
þar og viðræðum við ráðamenn
komust á prent i erlendum stór-
blöðum.
: Askriftarsíminn er j
í 86666
o
Þriðjudagur 13. febrúar 1973