Alþýðublaðið - 13.02.1973, Qupperneq 11

í SKUGGA MARÐARINS
Saga ástar og örlaga eftir Victoriu Holt
Þau verða hálf dapurleg af þvi að
standa auð.
Stirling rak upp skellihlátur. —
Nú dámar mér ekki, Nora. Þú
gerir ráð fyrir tilinningum hjá
köldum steini og steypu.
— Ég held að frú . . .
— Herrick, upplýsti ég.
— Ég held að frú Herrick hafi
nokkuð til sins máls, sagði herra
Wakefield. — Hús verða fljótlega
óhæf til ibúðar séu þau látin
standa auð of lengi.
— Jæja, það er bezt við litum i
kringum okkur, sagði Stirling.
Húsið var glæsilega búið hús-
gögnum. Ég hrópaði upp yfir mig
af fögnuði þegar ég sá útskorið
loftið i forsalnum. — Þetta, út-
skýrði herra Wakefield, — er
skjaldarmerki Kaupmannsfjöl-
skyldunnar. Þið munuð sjá það i
mörgum herbergjanna.
— Vitanlega, þetta er hús silki-
kaupmannsins, er það ekki?
Við gengum inn i setustofuna,
þar sem stórir franskir fluggar
vissu út að grasflötinni.
— Við þyrftum að minnsta
kosti tvo garðyrkjumenn, sagði
Stirling, eins og hann væri stað-
ráðinn i að finna húsinu eitthvað
til foráttu. — Væri auðvelt að fá
þá?
— Það er engum vanda bundið,
KRÍLIÐ
~ *
S1L GRrtU R ei<op' OL’/K/TZ SPRjr H/-/J „ /n//<i.ft rozn•
1 s
6POÐ R ’
f /
roR .vJ/'.'V jRBRtft
[ 6 £/N/< SÚ&i.
TflUG ELSKfí v£RJR
Röitó ' ‘r’CF/V s

fi. FJ l ? &£/T/i /V
f E/N$ K HVÍLT
FUbJ\ WníRVl ö !=> 3 9
H
LYK/IOHV = /ikHÚL'OSuK
sagði herra Wakefield fullviss. —
Það eru garðyrkjumenn okkar,
sem sjá um lóðina hér. Kostnað-
urinn við það er innifalinn i verð
inu, sem umboðsmaðurinn mun
hafa gefið yður upp.
— Kostnaðurinn er ekkert
atriði fyrir okkur, sagði Stirling
og ég fann að ég roðnaði yfir þvi
sem virtist oflátungsháttur hjá
honum.
— Ekki okkur heldur, ef ég
mætti bæta þvi við, hélt Wake-
field áfram. Hann brosti beint til
min. — Það sem máli skiptir er að
finna rétta leigjandann. Ég þykist
vita, frú Herrick, að yður og
eiginmann yðar langi til að lita á
húsið i einrúmi.
Ég sagði fljótt: — Við erum
ekki hjón. Ég er ekkja og stjúp-
móðir herra Herricks.
Hafi hann orðið hissa, lét hann
það ekki á sér sjá. Framkoma
herra Wakefields var óaðfinnan-
leg. Hann hafði sennilega verið
alinn upp i þeirri trú að það væri
alvarlegt brot á velsæmisreglum
að láta tilfinningar sinar i ljós.
Hann hafði að sjálfsögðu tileinkað
sér nærgætni ásamt öðrum
félagslegum dyggðum og satt var
það að ég óskaði þess að ræða um
húsið i einrúmi við Stirling.
— Ef þér vilduð leyfa okkur að
nota timann . . .
— Að sjálfsögðu, og ef þið vild-
uð koma við á setrinu þegar þið
hafið lokið við . . . það er að segja
ef þið hafið áhuga á húsinu . . . þá
værimérmikil ánægja að þvi. Ég
gæti sent vagn eftir ykkur eða ef
þið kjósið gönguferðina þá er það
hérna rétt handan við garðinn —
um kilómetra i burtu.
Ég sagðist heldur vilja ganga
og hann fór með það.
Um leið og dyrnar lokuðust á
eftir honum, fleygði Stirling sér á
legubekk og byrjaði að hlæja.
— Ef yður þóknast að yfirlita
eign þessa, frú min góð, og taka
yður siðan stutta ferð á hendur
yfir garðinn . . .
— Þegiðu, Stirling, hann var
ekki svona teprulegur.
— Húsráðandinn! Drottinn
minn dýri!
— Það er ekki húsráðandinn,
sem við þurfum að hyggja að,
heldur húsið.
— Ég býst nú við að við þyrft-
um einhver afskipti að hafa af
honum. Hann myndi láta sjá sig .
. . eða ef til vill kæmi konan hans.
Finnst þér liklegt að hann eigi
konu? Hvernig skyldi hún vera.
Hún stigur út úr vagni sinum og
skilur eftir þrjú stykki nafn-
spjöld. Er það rétti fjöldinn? Og
við yrðum boðin i heimsókn og
drepin úr leiðindum.
— Hvað veizt þú um hvort okk-
ur myndi leiðast? Hvað veizt þú
um hvort hann á konu?
— Vitanlega myndi okkur leið-
ast og vitanlega á hann konu.
Herra Wakefield lifir sinu lifi eftir
uppskrift og þú getur verið viss
Laus staða
Staða kvenfangavarðar i fangageymslu
lögreglustöðvarinnar er laus til um-
sóknar. Umsóknir á þar til gerðum eyðu-
blöðum, er fást á lögreglustöðinni, sendist
fyrir 26. febrúar n.k.
Upplýsingar um starfið gefur Guðmundur
Hermannsson, aðstoðaryfirlögregluþjónn.
Lögreglustjórinn í Reykjavík,
8. febrúar 1973
um að þaö er eiginkona i þeirri
uppskrift.
— Hvernig skyldi Walkfiled
Park lita út?
— Stórt og rnikið óðalsetur.
— Eins og Whiteladies.
— Það er ekkert. hús i heimin-
um á við Whiteladies.
— Jæja, eigum við að taka
þetta hús á leigu?
— Við skulum búa á kránni. Ef
við erum leigjendur hans gæti það
haft félagslegar skyldur i för með
sér.
— Sem ég er viss um að þú
myndir ekki hika við að virða að
vettugi.
— Þar ratast þér loksins rétt á
munn, Nora.
— Loksins! Hvað áttu viö? Ég
ætla að skoða þetta hús i krók og
kring, og ég get sagt þér eitt: mér
geðjast vel að þvi. Mig fýsir mjög
að vita hver kaupmaðurinn var
og hvernig samband venjulegs
vefnaðarsala við hinn virðulega
herra Wakefield var varið.
Viö skoðuðum borðstofuna og
gengum niður i hið griðarstóra
steinlagða eldhús. Mér féll það
vel. Mér leizt vel á stór matar-
búrin, brugghúsið, mjólkurstof-
una og þvottahúsið. Þetta var
heillandi hús!
— Það er stórt, sagði Stirling.
— Of stórt fyrir milljónamær-
ing? sagði ég i spurnartón. — Þú
sagðir honum nánast að þú værir
það.
— Mér fannst þú vera á hans
bandi.
— En sú vitleysa! Eins og
nokkuð hafi til þess komið. Við
skulum koma upp stigann.
I húsinu voru tólf herbergi á
þremur hæðum. Herbergin voru
stór og björt; ég dáðist að stórum
gluggunum, sem náðu niður i
gólf.
— Við tökum það, Stirling,
sagði ég, og hann hafði ekki á
móti þvi. 1 rauninni var hann jafn
hrifinn af húsinu og ég, og með þvi
að gerast leigjendur hjá Wake-
field gátum við verið allt að þvi
viss um að hitta eigendur White-
ladies. Ég var ekki alveg viss um
hver áform Stirlings voru, né hve
fljótt hann hafði hugsað sér að
eignast húsið, en ég gizka á að
það myndi taka langan tima og
það yrði vissulega ánægjulegra
að hafa Kaupmannshúsið fyrir
bráðabirgðaheimili en krána á
meðan við biðum.
— Jæja? spurði hann, þegar við
höfðum farið um allt húsið.
— Við segjum herra Wakefield
að við ætlum að taka það.
Við gengum yfir garðinn og að
húsinu, sem kallað var Wakefield
Park. Það var stórt hús, frá þvi
snemma á Viktoriutimabilinu
gerði ég mér i hugarlund, i þung-
lamalegum og skrautlegum
byggingarstil. Það var traust og
sterklegt að sjá. t grasflötinni
fyrir framan það var tjörn með
rennandi gosbrunni. Hvit stein-
TRÚLOFUNARHRINGAR
Fljót afgreiBsla.
Sendum gegn póstkröfu
GUÐM. ÞORSTEINSSON
gullsmiöur, Bankastr. 12
Röntgenhjúkrunarkonur
— röntgentæknar
Röntgenhjúkrunarkona eða röntgentæknir
óskast að berklavarnadeild
Heilsuverndarstöðvar Reykjavikur. For-
stöðukona veitir nánari upplýsingar i
sima 22400.
Heilsuverndarstöð Reykjavíkur.
Síldarverksmiðjuhús til sölu
Verksmiðjuhús á Neskaupstað, áður eign
Rauðubjarga h.f.
Verðtilboð i eignina skal skila til Fisk-
veiðisjóðs íslands i siðasta lagi kl. 12 á há-
degi þann 16. febr. n.k.
Allar nánari upplýsingar gef nar á skrif-
stofu Fiskveiðisjóðs íslands, simi 24310.
Fiskveiðisjóður íslands.
AÐALBOKARI
Starf aðalbókara hjá Hafnarfjarðarbæ er
laust til umsóknar. Umsóknir, ásamt upp-
lýsingum um menntun og fyrri störf,
sendist undirrituðum fyrir 27. þ.m.
Bæjarstjórinn i Hafnarfirði
Tilkynning til
söluskattsgreiðenda
Athygli söluskattsgreiðenda skal vakin á
þvi að gjalddagi söluskatts fyrir janúar-
mánuð er 15. febrúar. Ber þá að skila
skattinum til innheimtumanna rikissjóðs
ásamt söluskattsskýrslu i þririti.
Fjármálaráðuneytið
13. febrúar 1973.
Almannavarnaráð
óskar eftir að ráða skrifstofustúlku,
sem getur unnið nokkuð sjálfstætt. Ensku-
og vélritunarkunnátta nauðsynleg.
Upplýsingar gefnar milli kl. 9 og 11 f.h. á
skrifstofu Almannavarna, Lögreglustöð-
inni Reykjavik, 4. hæð.
Volkswageneigendur
Höfum fyrirliggjandi: Bretti — Hurðir —
Vélarlok — Geymslulok á Volkswagen i
allflestum litum. Skiptum á einum degi
með dagsfyrirvara fyrir ákveðið verð.
Reynið viðskiptin.
Bilasprautun Garðars Sigmundssonar
Skipholti 25. Simar 19099 og 20988.
Þriðjudagur 13. febrúar 1973
o