Alþýðublaðið - 04.04.1973, Blaðsíða 7

MfR SKOLAR
RÁDGEROIR í
BREHMOLH 3
Þar af einn fjölbrautarskóli
Skólar í
Breiðholti
Akveðin hefur verið staðsetn-
ing þriggja skóla á miðsvæði
Breiðholts III, tveggja skyldu-
námsskóla og eins fjölbrauta-
skóla.
Einnig er búið að útvega hús-
næði að Asparfelli 12, þar sem
verða fyrst um sinn útibú
Félagsmálastofnunar borgar-
innar og Heilsuverndarstöðvar-
innar.
1 greinargerð, sem svonefnd
„Breiðholtsnefnd” hefur lagt
fyrir borgarráð, er gert ráð
fyrir, að i tengslum við skólána
verði reist leikfimihús, sund-
laug, félagsheimili, æskulýðs-
miðstöð og bókasafn.
Þá er gert ráð fyrir, að i
Breiðholti III komi 3 gæzluvellir
fyrir börn, 6 almennir leikvellir
með tækjum og byggingarvöll-
um, en auk þess margt af minni
boltavöllum við gangstiga og á
stærri opnum svæðum I og
kringum byggðina.
Heilsu-
verndarstöð
Fulltrúi heilbrigðismálaráös i
„Breiðholtsnefnd” gerir ráð
fyrir, að þörf sé á lóð innan um-
rædds svæðis fyrir heilsuvernd-
arstöð hverfisins, þar sem reist
yrði hús með um 1.200 fermetra
gólffleti með mæðradeild,
barnadeild og lækningastöð
fyrir um það bil 5 lækna og 5
tannlækna.
Félagsmálastjóri borgarinn-
ar áætlar i greinargerðinni, að
lágmarksþörf Breiðholts III
fyrir dagvistun barna verði: 2
dagheimili, 3 leikskólar og 4
skóladagheimili.
Æskulýðs-
höll
Framkvæmdastjóri æsku-
lýðsráðs áætlar húsþörf vegna
ýrhiss konar æskulýðsstarfsemi
vera minnst 600 fermetrar, en
sé tekið tillit til hugsanlegrar
fjölbreyttrar samnotkunar fólks
af öllum aldursflokkum, bendi
likur til, að þessi þörf sé nálægt
1.200 fermetra gólffleti. Að áliti
Breiðholtsnefndar mætti koma
þessari „æskuíýðshöll” fyrir á
lóð með iþróttahúsinu, sem fyrr
er nefnt, ef hönnun beggja
mannvirkjanna yrði samræmd.
Þetta eru meginatriðin, sem
fram eru komin og felast i
niðurstöðum „Breiðholtsnefnd-
ar”, sem unnið hefur s.l. tvö ár
að samræmingu skipulags og
framkvæmda i Breiðholti III.
Menntaskóli
Þess má geta, að til viðbótar
fyrrnefndum mannvirkjum og
stofnunum, sem væntanlega
munu risa i hverfinu, var i
erindisbréfi nefndarinnar tekið
fram að gert væri ráð fyrir lóð
fyrir menntaskóla i Breiðholti
III. —
eðisplássi
getað breytt til.
Ákvæðisvinnan á bilaverkstæð-
um fer fram með þeim hætti, að allt
er undirbúið áður en að sjálfri við-
gerðinni kemur. Þeir menn, sem að
þessum undirbúningi vinna, er get-
ur tekið allt að 30% af timanum
sem heildarverkið tekur, fá að
sjálfsögðu laun fyrir sinn verkþátt
og eðlilega verður vinnan einnig að
skila einhverjum hagnaði til verk-
stæðisins.
Við viljum auka afkastagetuna,
bæta þjónustuna og gera hana
ódýrari, en til þess þarf að auka
framleiðnina. Eina færa leiðin, til
þess að breyting geti orðið á, er sú,
að mennta og þjálfa starfsmennina
betur en áður, breyta launafyrir-
komulagi þeirra og meta að nýju
verðlagningu þjónustunnar.
Verkstæðin veröa að auka og
bæta tækjakost sinn og aðstöðu
bæði utan dyra og innan og siöast
en ekki sízt verður verð á nýjum
bifreiðum að lækka, þannig að fólk
sé ekki að halda úti bifreiðum, sem
bæði eru orðnar viðhaldsfrekar og
jafnvel hættulegar i umferðinni”.
Að endingu sagði Gunnar Ásgeirs
son: „Bíllinn er orðinn alltof dýr
hér á landi. Einmitt þess vegna eru
alltof margir gamlir bilar I um-
ferðinni. Það er óeðlilegt, að hér
skulu vera 1200 bilar i
gangi frá 1945, tæplega 2000
bílar frá 1955 og yfir 4000 bílar frá
1963, þegar „meðalaldur bila” i
löndum, sem haf góða vegi, er tal-
inn vera 10 ár og i sumum tilvikum
6 ár.
Allur þessi fjöldi gamalla bila
eykur mjög álagið á verkstæðun-
um, enda eru það gömlu skrjóðarn-
ir, sem gleypa vinnustundirnar á
verkstæðunum. Það er alltof dýrt
að handsmiða bil, þegar nýir bilar
eru framleiddir á færibandi á
verði, sem reyndar er aðeins þriöj-
ungur söluverðsins hér á landi”. —
Þjóðleikhúsið:
SJÖ STELPUR
Höfundur: Erik
Torstensson
Þýðandi: Sigmundur
Örn Arngrimsson
Leikstjóri: Briet
Héðinsdóttir
Leikmynd: Björn G.
Björnsson.
A föstudagskvöld frumsýndi
Þjóðleikhúsið „Sjö stelpur”,
sænskt leikrit i 10 atriðum um
daglegt lif á upptökuheimili
fyrir svonefndar vandræða-
stúlkur, samið af Erik
Torstensson, sem er dulnefni
manns sem starfaöi um skeið á
sliku heimili og samdi um þá
reynslu sina fræga dagbók sem
hann gaf út undir heitinu „Ég
gef skit i alla helvitis
imbahala”. Leikritið samdi
hann siðan uppúr dagbókinni,
og fjallar það á mjög svo raun-
sæislegan hátt um dagleg
vandamál stúlknanna, sam-
skipti þeirra og innri baráttu, en
þær eru ekki skoðaðar utan —
eða ofanfrá sem þjóðfélags-
vandamál.
Menn skiptast m jög i tvo hópa
i afstöðunni til leikrita af
þessari gerð, verk sem beinlinis
taka til meðferðar tiltekin þjóð-
félagsfyrirbæri eða vandamál
og reyna að brjóta þau til
mergjar. Margir eru orðnir
leiðir á þessari sifelldu þjóð-
félagskrufningu. Þeir um það. f
sjálfu sér hlýtur efnisval skaid-
verka að vera aukaatriði, en hitt
að skipta meginmáli, hvernig
unnið er úr þeim efniviði, sem
tekinn er til meðferðar, og
hvaða tökum verkið nær á þeim,
sem komast i tæri við það. Við-
fangsefni „Sjö stelpna” er
óskáldlegt, jarðbundið og i
rauninni ákaflega „þröngt” i
þeim skilningi, að f jallað er um
fólk sem er meira eða minna
vanþroskað, andlega fatlað, og
hlýtur það að binda hendur
höfundarins að vissu marki og
takmarka túlku na rm ögu-
leikana. Hins vegar er ljóst, aö
hann þekkir efnivið sinn úti
hörgul og dregur upp ákaflega
ljósar og sannfærandi myndir af
þessum ólánsmanneskjum.
Stúlkurnar eru hver annarri
ólikar og bera allar sin skýrt
mótuðu einstaklingseinkenni.
Aukþess get ég borið lækni, sem
þekkir til þessara mála af eigin
reynd, fyrir þvi, að lýsing hinna
ýmsu sjúkdómstilfella og ein-
kenna þeirra sé mjög góð og
trúverðug i túlkun Þjóðleik-
hússins.
A slikt verk erindi við venju-
lega islenzka góðborgara? Að
sjálfsögðu á það brýnt erindi við
alla, sem nenna að hugsa, ekki
aðeins vegna þess að það tekur
til umræðu og vekur athygli á
geigvænlegu og ört vaxandi
þjóðfélagsvandamáli, heldur
engu siður vegna hins að það
leiðir okkur fyrir sjónir og fær
okkur til að upplifa ákveðna
þætti mannlegra tilfinninga, at-
hæfis og kjara, sem eru okkur
flestum að meira eða minna
leyti framandi. Þannig eykur
það við lifsreynslu hvers ein-
staks Ieikhúsgests, hvort sem
honum likar betur eða verr.
Briet Héðinsdóttir hefur tekið
verkið réttum tökum, gætt það
miskunnarlausu raunsæi og
ákveðnum rúmhelgum þokka,
sem kemur fram i látlausri og
eðlilegri túlkun, óþvingaðri
hrynjandi milli tilþrifamikilla
dramatiskra hápunkta. Sýning-
in er öll ákaflega vel unnin,
hvergi kyrrstæð og oft mjög
áhrifasterk, ekki sizt i loka-
atriðinu, sem var verulega vel
af hendi leyst i öllu sinu látleysi.
Briet hefur unnið ótvirætt og
eftirtektarvert afrek með þessu
fyrsta leikstjórnarverkefni
sinu, og er gaman til þess að
vita, hve atkvæðamiklar konur
eru orðnar á þessum vettvangi.
Hitt er ekki siður fagnaðarefni,
að sjá allar þessar ungu leik-
konur fá verðug verkefni og
skila þeim meö jafngóðum
árangri og raun varð á.
Mesta og að mörgu leyti
vandasamasta hlutverkið,
Barböru Nilson lék Þórunn M.
Magnúsdóttir. Geðsveiflur
Barböru eru miklu tiðari og rót-
tækari en stallsystra hennar, en
Þórunni skeikaði sjaldan i túlk-
unsinniá þessum brákaða reyr,
þessari skuggamynd mann-
eskju, sem er i eðli sinu barns-
lega einl. og hlý, en hefur verið
lögð i rúst af ofneyzlu eiturlyfja.
Túlkunin var nærfærin og sann-
færandi og einatt mjög átakan-
leg. Hæst reis hún i lokaatrið-
inu.
Steinunn Jóhannesdóttir lék
Maju Anderson, óhamda og
lauslát^ „kynbombu”, sem vill
hvergi vera nema á upptöku-
heimilinu, hefur ekki áhuga á
neinu nema nýjasta piltinum
sinum, sem situr inni, en hún
gengur með kynsjúkdóm sem
kvelur hana. Helzta ráð til að
leita kvöl sinni og örvæntingu
útrásar finnur Maja I að kvelja
bæklaðan og trúaðan gæziu-
mann. Steinunn lék hlutverkið
af miklum fitonskrafti og til-
þrifum, ekki sizt i átökunum við
bæklaða gæzlumanninn og hin-
um tiðu reiðiköstum sinum, dró
upp minnisstæða mynd af ráð-
villtu, eigingjörnu, ástriðufullu
dekurbarni, sem hvergi finnpr
fullnægju eða frið nema helzt I
svefni.
Helga Þ. Stephensen lék Asu
Olivelund, sem fengið hefur
heilahristing og verið send of
snemma af sjúkrahúsi, með
þeim afleiðingum að hún biður
slyssins aldrei bætur. Þetta góð-
látlega stóra barn, sem hefur
stöðvazt á þroskaferli sinum og
orðið hjárænulegt, lék Helga
með skemmtilegum tilburðum,
sem voru að visu ivið ýktir,
þannig að maður fann tií leik-
bragða hennar, sem var galli.
En Ása varð eigi að siöur hjart-
næm og brjóstumkennanleg i
túlkun hennar, ekki sizt i sim-
talinu við móður sina, sem var
einstaklega næmlega af hendi
leyst.
Solveig Hauksdóttir lék
Gunnu Rothe, vandræðabarn
sem hefur lent utangarðs vegna
fiknilyfjaneyzlu, en er sifellt að
velta hlutunum fyrir sér og
reyna að koma orðum að
hugsunum sinum, sem tekst
ekki nema hún hafi blað og blý-
ant. Þessi sálræni kyrkingur er
áreiðanlega algengari en marg-
an grunar, og Solveig túlkaði
hlutverkið af nærfærnum skiln-
ingi, þó mér fyndist að visu
„heimspekilegt” samtal hennar
við gæzlumanninn unga jaðra
við skopstælingu frá höfundar-
ins hendi.
Guðrún Alfreðsdóttir lék Elsu
Anderson, skapmikla og mjög
taugaveiklaða vandræðastúlku
með rúllupinna i hárinu og
sifellt að búa sig undir næstu
skemmtun. Hlutverkið er frem-
ur litið, en Guðrún lék af miklu
fjöri og ferskleik, var oft veru-
lega kátleg og skóp sanna
persónu.
Helga Jónsdóttir lék mennt-
uðu stúlkuna úr fina umhverf-
inu, Mariu Lovisu Thörngren,
sem sagt hefur skilið við
velmegun og verðmætamat for-
eldra sinna, gerzt hippi og eitur-
lyfjaambátt i Amsterdam og
komið sér upp austrænu lifs-
spekikerfi. Helga lék hlutverkið
Framhald á bls. 4
Miðvikudagur 4. apríl. 1973
o