Alþýðublaðið - 23.09.1975, Side 9

BrWge
Þetta er nú heldur sjaldgæft, en
litum á spilið i dag.
Norður-Suður á hættu.
Suður gefur.
Á 762
^ 73
+ AK3
* A7642
4k 1054 ▲ K983
V 5 y K642
♦ 106542 $ G8
* KDG10 * 953
* ADG
V ÁDG1098
* D97
* 8
SAGNIRNAR
Suður Vestur NorðurAustur
lhj Pass 2lauí Pass
3hj Pass 4ti Pass
4 sp Pass 4 gr Pass
5 hj Pass 6 hj Allir pass
Sagnirnar leiddu til auðsagðrar
slemmu, en samt er kálið ekki
sopið, þótt komið sé i ausuna.
Jafnvel þó bæði.spaðakóngur
og trompkóngur liggi rétt, þarf
allrar gætni við. Innkomur i
borðið eru aðeins þrjár og
hvemig verða þær nýttar til
vinnings?
Á þetta reynir strax i upphafi,
þvi útspilið var laufakóngur.
Drepið með ás i blindum. Ef
sagnhafi reynir nú að svina
trompi, kemur i ljós, að það
heppnast, en reyni hann i annað
sinn, kemur hin óhagstæða
tromplega i ljós og nú er eftir
aðeins ein innkoma i blind, til að
svina spaða. Arangurinn einn
niður óhjákvæmilega. En sagn-
hafi féll ekki i þessa freistni.
Spaða var spilað i öðrum slag,
svinað, sem heppnaðist eðli-
lega. Aftur farið inn i blind á
tigulás og spaða svinað, sem
enn tókst. Sagnhafi getur nú á-
hyggjulaust gefið einn slag á
tromp og unnið spilið. En hvað
hefði gerst, ef spaðasviningin
misheppnaðist i upphafi? Sagn-
hafi átti þá eftir tvær innkomur i
blind og gat spilað smátrompi
gegnumaustur tvivegis. Eins og
hjartað lá, var ekki hægt að
vinna spilið á neinn hátt, væri
spaðakóngur i vestri. En hér
var tekinn eini möguleikinn til
vinnings, sem sagt kakan etin
og þó geymd!
Alberts-málið hluti af valda-
Sjálfstæðisflokknum
stríði í
HORNW
- sími 81866 - eða
sendið greinar á ritstjórn
Aiþýðu blaðsins,
Síðumúla 11, Reykjavík
Pétur Guðjónsson hefur
sent Horninu þetta bréf,
sem hann nefnir
SKJALDBORG UM AL-
BERT. Hann tekur það
fram, að hann sendir
þetta bréf til alllra dag-
blaðanna NEMA Morg-
unblaðsins. Ástæða þess
skýrist i bréfinu, sem er
svohljóðandi:
„Réttarglæpir eru eitt það
voðalegasta sem fyrir getur kom-
ið I þjóðfélaginu. Við munum öll
eftir hinu fræga Dreyfusmáli i
Frakklandi, er saklaus maður er
dæmdur sekur. Hann verður að
þola sektardóm, eyðileggingu
fjölskyldu og hræðilegar mann-
raunir vegna ómannúðlegs að-
búnaðar i fangavistinni. Enn
þann dag i dag berast fregnir
öðru hvoru um að mönnum eru
opnaðar fangelsisdyr, ástæðan,
hann var dæmdur saklaus. Vegna
þess að i dómstólunum eiga borg-
aramir að eiga fullkomið öryggi
fyrir réttri meðferð mála sinna,
og einnig vegna þess hversu
hræðilegur glæpur það er að
dæma menn saklausa, hefur orðið
til orðtækið ,,það er betra að tiu
sekir sleppi en að einn saklaus sé
dæmdur sekur”. Allir hugsandi
menn og konur hafa á öllum tim-
um gert þetta orðtæki að sinu,
þótt hlutíallið væri, jafnvel ennþá
stærra. Vegna smæðar islensks
þjóðfélags og yfirleitt vammlaus
lifemis þjóðarinnar, hefur þjóðfé-
lag okkar verið blessunarlega
laust við þetta hörmulega fyrir-
brigði réttarfars i þjóðrikjum
heimsins.
En það er á öðru sviði, sem
islenskt þjóðfélag er ennþá ekki
neinn eftirbátur annarra þjóðfé-
laga, það er hvernig óvandaðir
menn hafa stöðugt reynt að rægja
æruna af öðrum og notað við það
ýmis mjög óvönduð meðul frá
lygi til likinga, sem hafa á sér
sennilegt yfirbragð, svo er for-
dómurinn upp kveðinn. Þvf skal
bókstaflega gleymt, að ein grund-
vallarregla réttarfars hins
„frjálsa heims” er, „að sakborn-
ingur er saklaus þar til sekt hans
er sönnuð”, og einnig reglunni
„að allur vafi er sakboming i
vil”. Þessar gmndvallarreglur
réttarfarsins eru til orðnar i
gegnum árþúsundir til þess að
tryggja borgurunum réttindi og
öryggi réttarfarsins. En vegna
hins tiltölulega saklausa yfir-
bragðs islensks þjóðlifs, og þar af
leiðandi ónógra dæma úr sögu is-
lensks réttarfars, er tilfinning
fólks fyrir raungildi þessara
reglna mjög takmörkuð. Þetta
hafa ýmis óvandaðir menn not-
fært sér á ýmsum timum sér og
sinum hagsmunum til framdrátt-
ar. Er hér ennþá eitt dæmið á
ferðinni, er einn af samflokks-
mönnum i bæjarstjórnarflokki
Sjálfstæðisflokksins stingur Al-
bert Guðmundsson rýtingsstungu
i bak, Albert er borinn þeim sök-
um að hann hafi veitt ákveðnum
aðila fyrirgreiðslu við lóðaúthlut-
un, og að sá hinn sami aðili hafi
greitt ákveðna upphæð i húsbygg-
ingarsjóð Sjálfstæðisflokksins.
Nú er mér spurn, hvaða aðili sem
i einhverjum rekstri stendur, þarf
ekki i einu og öðru að sækja undir
opinbera aðila með hina og þessa
fyrirgreiðslu i rekstri sinum, og
fyrir honum verða menn,
sem blátt áfram eru pólitiskt
skipaðir, ibönkum, fjárfestingar-
sjóðum, i ráðuneytunum o.s.frv.,
o.s.frv. Það þarf ekki lengi að
leita og það er hægt að finna
hundruð tilfella þar sem menn
hafa greitt i flokkssjóði, en þeir
hinir sumu hafa i einu eða öðru
formi notið opinberrar fyrir:
greiðslu. Þetta vita allir borgar-
fulltrúar Sjálfstæðisflokksins i
Reykjavik, og þetta vita allir aðr-
ir borgarfulltrúar minnihlutans i
borgarstjórn Reykjavikur. Þetta
vita lika allir menn, sem nokkuð
hafa komið nálægt pólitik eða
hafa einhverja þjóðfélagsþekk-
ingu. En þá blasir við undir eins
sú staðreynd að fslenskt þjóðfélag
er orðið svo yfirfullt af opinberum
afskiptum, að ekki er orðið hægt
að snúa sér við i þjóðfélaginu i
sambandi við hvers konar rekst-
ur, að menn verði ekki að njóta i
einhverjum mæli opinberrar
fyrirgreiðslu. Að neita þessu er að
afneita stöðu islensks þjóðfélags i
dag. Hvaða aðilar sem hafa stað-
ið i rekstri hafa ekki fengið aukin
rekstrarlán, þótt ekki væri nema
til að mæta rekstrarfjárþörf
vegna verðbólgu? Hafa þetta ekki
verið i flestum tilfellum pólitiskt
skipaðir menn.sem fyrirgreiðsl-
una veittu? Nú, ef sá hinn sami
aðili hefði látið eitthvert fé af
hendi rakna i flokkssjóð þess
flokks,sem pólitiska ábyrgð ber á
viðkomandi valdamanni, á það þá
að þýða að viðkomandi valda-
maður hafi staðið i mútuþægni?
Nei, það er ekki ástæðan, að við-
komandi menn viti ekki nákvæm-
lega hvað hér er um að ræða. Og
hvað um allar embættaveiting-
arnar? Og hvað um alla bitling-
ana? Hér er einfaldlega á ferðinni
svivirðileg árás á Albert Guð-
mundsson, sem hefur reynst svo
sterkur og vinsæll persónuleiki
með svo ákveðnar skoðanir og
trúmennsku við sjálfstæðisstefn-
una, að það er ákveðinn hópur
innan Sjálfstæðisflokksins, sem
heimtar sér til handa alræðisvald
innan flokksins, en ekki haft i tré
við hann iheiðarlegri samkeppni,
sem nú bregður á ráð Marðar
sem sina einu þrautalendingu. Og
mennimir eru ekki vandaðri að
virðingu sinni en að þeir fara ofan
ihiðlægstaog svivirðilegasta. ts-
lensk þjóð er læs og skrifandi, og
hún hefur fengið mjög sæmilegar
gáfur ivöggugjöf. Efhúngáir að,
er þaðfyrir hana hægðarleikur að
sjá hverpig hér er að málum stað-
ið, verði minnug þess og veiti
launmannorðsmorðingjunum
verðuga refsingu. Eingöngu vaka
þjóðarinnar og réttsýni getur
komið i veg fyrir, að óvandaðir
menn reyni aftur slik óþverra-
verk til framdráttar i valdabrölti
sinu. Arásin á Albert er undan
sömu rótum runnin og hin and-
lega sjúkru skrif um mig og séra
Arelius i Morgunblaðinu á
sunnud. sl. ásamt aðförinni að
Jónasi Kristjánssyni ritstjóra.
Þessi hópur manna hefur nú
opinberlega notað öll meðul tiltæk
til þess að reyna að drepa sjálf-
stæða einstaklinga, sjálfstæða
skoðanamyndun og tjáningu.
Þessir launmorðingjar lýðræðis-
ins eru miklu hættulegri en
Kommúnistar, sem sýna sitt rétta
andlit.
Ég hefi þekkt Albert Guð-
mundsson frá barnæsku. Ég hefi
þekkt marga menn um ævina,
flesta góða, en þvi miður nokkrar
undantekningar. En enginn hefur
reynst mér heilstejptari, heiðar-
legri, réttsýnni, vinfastari og
hjálpsamari en Albert Guð-
mundsson. Það var sérstakt lán
er Reykvikingar báru gæfu til að
kjósa Albert sem fulltrúa sinn I
borgarstjórn og Alþingi. Þar hafa
Reykvikingar og íslendingar
fengið að njóta nú þegar hinna
mörgu persónukosta og frábærs
dugnaðar og alþjóðlegu reynslu
Alberts. Vænti ég mikils af hon-
um á þvi sviði f framtiðinni. Það
er sama hvort það er innlendur
eða erlendur maður, semstendur
andspænis Albert, hann veit að
þar stendur verðugur andstæð-
ingur, sem hann á einskis annars
kostar en virða. Það eru einmitt
slikir einstaklingar, sem okkur
hefur sárlega skort i samskiptum
okkar við erlendar þjóðir.
Við verðum að standa vel á
verði gagnvart þeim mönnum,
sem ætla að fótumtroða grund-
vallarreglur lýðræðisins i sinni
persónulegu valdabaráttu innan
Sjálfstæðisflokksins. Þvi' slá allir
góðir menn nú skjaldborg um Al-
bert Guðmundsson.
Skrifstofustúlka
C
Vinnumálasamband samvinnufélaganna
óskar eftir að ráða skrifstofustúlku með
góða vélritunarkunnáttu. Aðalstörf:
bréfaskriftir, simavarsla og upplýsinga-
þjónusta til aðila sambandsins.
Umsóknareyðublöð liggja frammi hjá
starfsmannast jóra.
- Starfsmannahald
SAMBAND (SLENZKRA SAMVINNUFÉLAGA
FRAMHALDSSAGAN-
minni.Justina mundi allt i einu eftir þvi, að móðir Amaliu
átti_systur, sem bjó þarna i dalnum.
verdianiog mun alltaf verða, og ég mun alltat taka aaunn
hérna heima fram yfir Kaliforniu.
Justina brosti. —■ Það geri ég nú lika, sagði hún hlýlega.
Hún hlustaði af athygli á það sem Amalia sagði henni um
veislur og móttökur og sýningar, án allrar öfundar. Þetta
var það lff, sem Andrew hafði alltaf óskað sér, og þessa
lifs hafði hann notið. Amalia hefði átt að giftast Andrew.
Henni heföi tekist mun betur að lynda viðhann.
— En hvað um þig sjálfa? spurði Amalia allt i einu.
— Frænka var að segja mér að maðurinn þinn væri
núna hér hjá þér. Fæ ég ekki að sjá hann? Ég er viss um
að þú hefur lifað miklu meira spennandi lffi en ég.
Justina klemmdi hendurnar saman. Þessu var hún ekki
viðbúin. Amalla kom frá Bandarikjunum, og það var ekki
útilokað að hún hefði heyrt um Andrew Douglas, jafnvel
séð myndir af honum i blöðum. En svo neyddi hún sjálfa
sig til að vera og sýnast róleg. Það voru nú ef til vill ekki
svo miklar lfkur á þvi. í fyrsta lagi hafði Andrew alls ekki
verið heimsfrægur og auk þess hafði hann aðallega keppt
á keppnisbrautum I Evrópu. Auk þess voru keppendur i
hans grein ekki svo mikið myndaðir, ef þeir unnu ekki, og
það henti sjáldan að Andrew Douglas hafnaði i fyrsta sæti.
Hún brosti þvi og sagði: — Auðvitað hittir þú Andrew.
Kannske ekki I dag, en einhvern timan fljótlega. Hánn er
nefnilega ekki heima I dag.
— Og þegar Isabella sagði mér að þú værir hér hjá
frænku þinni, þá vildi ég ekki sleppa tækifærinu á að hitta
þig.
Tia Isabela sagði mér að þú værir hér hjá frænku þinni, þá
vildi ég ekki sleppa tækifærinu á að hitta þig.
Justina kinkaði kolli. — Já, komdu inn. Það er svo ótal-
margt, sem við þurfum að ræöa um. Hún leit I kring um
sig, og sá þá að Juana stóð og virti hana fyrir sér. Hún
varð vandræðaleg, en snéri sér svo að henni, og sagði:
Viltu ekki vera svo væn, Juana, að athuga hvort að Benita
á kaffi handa okkur?
Gamla stofustúlkan horfði fyrst á hana á móti, og
andartak hélt Justina að hún ætlaði ekki að verða við
beiðninni, en svo kinkaöi hún kolli og gekk hægt af stað...
— Hver er þetta? spurði Amalia hvislandi. — Finnst þér
hún ekki ógnvekjandi?
— Ögnvekjandi? Hún Juana? Justina yppti öxlum. —
Það finnst mér ekki. En hún á erfitt með að hlusta ekki á
það sem aðrir eru að tala um. Hún settist við hlið Amaliu I
sófanum. — En segðu mér nú eitthvað af sjálfri þér. Hvað
gerirðu i Bandarikjunum? Þú ertekkigift,er það?
— Nei, vina mln, en ég heyri að þú sért það.
Justina roðnaði. — Ó, já, það er ég.
— Þú virðist ekkert rosa hrifin. Svipur Amaliu varð
athugull.
— Það er ekki það, mig langaði bara að vita hvernig þú
heföir það i Bandarikjunum, þvi það hlýtur að vera eitt-
hvað spennandi.
Amalia setti stút á munninn. — Það er svo sem ýmislegt
ágætt við það. Við höfum alveg dásamlegt veður i Kali-
forniu, þar sem við.búum, og þar er hægt að vera á strönd-
inni allan ársins hring. En i hjarta minu er ég Monera-
Amalia varð fyrir vonbrigðum. — Ó, það var leiðinlegt!
En ég hitti hann kannske fljótlega. Ég vona aö við
sjáumst.
— Já, Justina var ánægð. Þegar Benita kom með kaffi
og smákökur. Selskapsstúlka frænku hennar kom ekki til
baka, en þó hafði Justina á tilfinningunni, að hún væri ekki
langt undan. Meðan þær drukku kaffið, spurði Amalia um
frænku hennar, sem hún þekkti litillega.
— Og hvað verða þú og maðurinn þinn lengi hérna?
— Ég veit það ekki ennþá, svaraöi Justina, — einhverja
stund þó alla vega. Ramirez læknir er ekki sérlega von-
góður á að frænka nái sér, og ég get ekki farið héðan
meðan hún er svona illa á sig komin.
Amalia kinkaði kolli. — Ég skil. Og það er ekkert sem
kallar á eftir manninum þinum heim til Evrópu aftur?
Þriöjudagur 23. september 1975
Alþýðublaðið