Alþýðublaðið - 31.10.1975, Page 8

HORNID
- simi
81866-eða sendið greinar á ritstjórn Alþýðublaðsins, Si'ðumúla 11, Reykjavík
Við erum með hentistefnu
landhelgisútf ærslunni!
Lesandi spurði:
Hvaða landvinningastefna er
eiginlega orðin rikjandi i rikis-
stjórninni, þegar við neitum að
viðurkenna miðlinu gagnvart Jan
Mayen — á þeirri forsendu, að þvi
er skilja má eftir blaðafréttum,
að Jan Mayen sé aðeins eyðisker?
Ekki veit ég betur en við höfum
notað til dæmis Kolbeinsey sem
grunnlinupunkt fyrir okkar fisk-
veiðilögsögu, og það er þö að
minnsta kosti mannabyggð á Jan
Mayen, sem ekki hefur enn verið
mögulegt á Kolbeinsey, enda er
það nánast sker, sem gefur yfir i
brimi.
Sú einkennilega skýring var
gefin að hafréttarráðstefnan væri
ekki búin að taka afstöðu til þess
hvort Jan Mayen teldist eyðisker
eða mannabyggð, en þar hafa um
langt árabil dvalið veðurfræð-
ingar og oft á tiðum visindamenn,
— en erum við ekki i rauninni að
koma þar með mótsögn? Við
teljum okkur sjálfa ekki geta
beðið niðurstöðu hafréttarráð-
stefnunnar vegna okkar útfærslu,
en beitum svo andstæðum rökum
gagnvart miðlinu i þessa átt.
Gerði Lúðvik þetta
vegna beiðni Rússa?
kannske
Þingmenn varðar ekkert um húsaleigu-
okrið — því þingið borgar fyrir þá!
Hneykslaður mörlandi sendi
Horninu þessar linur:
Undarlegt hefur mér oft fund-
izt, af hve litlu tilefni fólk hefur
upp raust sina og kvartar og
kveinar. Varla er til það smámál,
sem ekki eru rekin upp rama-
kvein yfir, svo sem eins og hunda-
haldið, verndun gamalla hús-
kumbaida og annað álika fjas.
Ef hins vegar á að taka til
meðferðar einhver stórmál, sem
jafnvel geta varðað alla þjóðina,
þá þegir fólk þunnu hljóði og læt-
ur litið eða ekkert frá sér fara. Til
dæmis má nefna hin undarlegu
flugvélakaup okkar annars ágætu
landhelgisgæzlu, þar sem bruðlað
Pabbinn sat með strákinn
sér á hné og var að tala við
þann stutta, vitt og breitt um
alvöru iifsins:
— Tökum sem dæmi, ef ég
mundi skyndilega deyja og
hverfa héöan úr tilverunni,
hvað hclduröu að yrði þá um
þig og mömmu?
— Við verðum sjálfsagt hér
áfram, en spurningin er: Hvað
verður um þig!
er með fé almennings af fádæma
fruntaskap.
Mig langar hér til að koma inná
mál, sem er ekkert smámál,
heldur varðar stóran hóp fólks i
þjóðfélaginu og má kallast undar-
legt að ekki skuli þessu meira
hreyftopinberlega en verið hefur.
Á ég hér við það óhugnanlega
ástand, sem rikir i húsaleigumál-
um hér á Suðurlandsundirlendi.
Þegar ég segi að þetta mál varði
stóran hóp fólks, held ég að ekki
sé of stórt til orða tekið, þvert á
móti, og i meiri hluta tilfella á hér
i hlut fólk, sem má sin minna i
þjóðfélaginu, það er að segja, hef-
ur einhverra hluta vegna ekki
efni á að verða sér úti um eigin
húsnæði.
Ef við skoðum þetta mál að-
eins nánar, kemur i ljós, að
verkamaður sem vinnur 45—50
tima vinnu, getur búizt við að
hafa eitthvað um 85.000.00 krónur
i kaup á mánuði. Ef hann hefur
þrjú börn á framfæri sinu má ætla
aðhann leigi 4ra herbergja ibúð.
Fyrir þá ibúð verður hann að
greiða að minnsla kosti 30.000,—
krónur á mánuði, fyrir utan raf-
magn og hita, að sjálfsögðu einn-
ig fyrir utan sameignarkostnað,
ef um blokk eða raðhús er að
ræða. bannig fer þessi maður
með sennilega riflegan helming
launa sinna i húsnæði það er hann
býr i. Finnst ykkur þetta forsvar-
anlegt? Liklega ekki. En hvar eru
nú raddirnar? Er ekki kominn
timi til að stofna samtök þeirra,
sem hafa á leigu húsnæði? Það er
staðreynd, að margt væri hægt að
gera til úrbóta i þessum málum,
ef lik samtök væru sett á laggirn-
ar og fólk STÆÐI SAMAN að slik-
um samtökum.
Litum á námsmenn. Þeir segj-
ast lifa við sultarlaun og hungur-
lús. beir mála slagorð á spjöld og
fara i kröfugöngu, afhenda við-
komandi ráðherra vel orðað mót-
mælaskjal, setja þjóðfélagið á
annan endann. Og við fáum að
sjá, að áhrifamáttur fjöldans er
mikill. Ráðamenn eru blátt
áfram neyddir útúr skúmaskot-
um sinum og verða að gera eitt-
hvað. Litum á konur. Þær héldu
kvennadaginn heilagan og vöktu
athygli, ekki aðeins hér á landi,
heldur um allan heim. Litum á
sjómenn. Þeir sigldu einfaldlega
skipum sinum að landi og þeir
urðu veskú, að semja við þá, gátu
ekki skorazt undan. Það er eitt-
hvað þessu likt, sem við verðum
að gera. Við verðum að hrekja
þessa kalla út úr skúmaskotun-
um. Við verðum að sýna þeim, að
við látum ekki troða á okkur,
frekar en aðrir hópar i þjóðfélag-
inu. Við verðum að standa sam-
an.
Að lokum langar mig að minn-
ast á eitt atriði. 1 nokkur skipti
hefur þessu máli verið hreyft á
okkar háttvirta Alþingi. En aldrei
hefur þingmönnum þótt ástæða til
að gera neitt raunhæft i málinu.
EN, þegar að þvi kemur að þessir
háu herrar, þingmennirnir, út-
hluta sjálfum sér laun, þá stendur
ekki á þvi að viðurkenna, að það
sé reglulega dýrt að leigja ibúð i
Reykjavik! Þvi, ef ég man rétt,
þá fengu þingmenn utan af landi,
30.000.— krónur, sem auka-
greiðslu ofan á sín „lúsarlegu”
þingmannslaun, til þess að greiða
með húsaleigu. Þegar þeir þurftu
sjálfirað taka á leigu ibuð, var ai-
veg augljóst mál, að það er bara
rándýrt að leigja sér húsnæði.
EN, þegar þessir sömu herrar eru
að vinna fyrir okkur launþega á
Alþingi, þá kveður við annan tón,
þeir sperra nefið upp i loftið,
lygna aftur augunum og þykjast
ekkert vita um húsaleiguokrið.
Við svona nokkuð skulum við
ekki búa. Ég skora á einhvern
röggsaman mann, eða menn, að
taka nú höndum saman i þessu
máli, þvi ég er sannfærður um, aí
slik samtök muni hafa fjöldann á
bak við sig.
rÖKUMl
IEKKI1
DTAWVEGSl
iEESl
FRAMHALDSSAGAN 0
Bridge
Tveggja kosta völ
Stundum heyrum við talað um
prósentur, þegar meistarar
ræða um úrspil. Þetta er máske
ekki öllum gefið, en er vert at- hugunar, þó við séum bara að spila að gamni okkar. Litum á
spilið i dag. ▲ KDG6 * K62 4 ÁD3 4 852
4 7532 4 94
V D84 V G
♦ 1065 $ K9842
+ K43 ÁD1097
4 Al08 V A109753
4 G7 4 G6
Sagnirnar gengu:
Austur Suður Vestur Norður
Pass Pass Pass lsp.
Pass 2hj. Pass 3hj.
Pass 4hj. Pass Pass
Pass
Útspilið var laufaþristur, sem
Austur tók á ás og spilaði laufa-
niu til baka, sem Vestur tók á
kóng og spilaði nú út smátigli.
Sagnhafi stóð nú frammi fyrir
nokkrum vanda, og nú tók hann
að reikna. Lægju trompin jafnt,
2-2, var vandinn enginn, en ef
hann missti slag á tromp, sortn-
aði i álinn. Spurningin var,
hvort ætti að taka á tigulás, eða
hleypa yfir á gosann. útspil
Vesturs i tigli gegnum ás-
drottningu, gat hvort sem var
þýtt, að hann vonaðist eftir
kóngi hjá Austri, eða að hann
ætlaði að kria út slag á kónginn
á eigin hendi, ef sagnhafi þyrði
ekki að svina. Sviningu i tigli
taldi hann 50%. En svo var ann-
ar möguleiki. Likur fyrir spaða-
legu 3-3 taldi hann 36%, en leg-
unni 4-2 48%. Helmingur af
46,24, i viðbót við 36 voru 60%.
Hann ákvað þvi, að með þvi að
hreinsa spaðann eftir að hafa
tekið tvo hæstu i trompi og gera
ráð fyrirþvi, að félli tromp-
iðekki, ætti sá, sem ætti tromp-
drottningu að minnsta kosti 3
spaða. Hann ákvað þvi að taka á
tigulás og siðan kóng og ás i
trompi. Nú rættust verstu grun-
semdirnar um trompleguna, en
brúnin hækkaði á sagnhafa,
þegar Vestur fylgdi spaðalitn-
um i fjórða sinn og hann gat
hent tigulgosanum i. Veslings
Vestur varð að horfa á þessa
framvindu án þess að fá að gert.
Sem sagt, 60% þó á skiptum
möguleikum sé, er þó alltaf
betra en 50%!
leggja heilbrigði manna. Það var jafnmikið álag á lifur,
gallblöðru og maga og hjartað.
Dr. Falk og dr. Berg höfðu yfrið nóg að starfa, svo að
þeir voru fegnir að fá þriðja lækninn.
Dr. Jön Meiser sat á skrifstofu dr. Falks. Dr. Falk brá,
þegar dr. Meiser kom inn. Hann var óvenjulega hávaxinn,
minnst 195 sm, grannur, en ekki horaður og það lika i and-
liti, og hárið var farið að þynnast.
Dr. Falk kom ekki til hugar, að það yrði slæmt fyrir
hann að þurfa að lita upp til aðstoðarlæknis sins. Hann var
aðeins i meðallagi, en sterkur persónuleiki hans bætti það
upp.
Honum leizt vel á hendur og augu dr. Meisers. Það leit
út fyrir, að hann teldi allt mas ónauðsynlegt, og þar bætti
hann dr. Berg upp. Hann hafði lokið námi fyrir f jórum ár-
um og meðmæhn voru svo góð, að jafnvel dr. Falk undrað-
ist.
Einu áhyggjur dr. Falks voru þær, að dr. Berg myndi
falla i skuggann, en hann gat ekki hafnað aðstoðarmanni,
sem veitti svona góðar vonir.
— Við getum talið málið Utkljáð, ef við erum sammála
um launin, sagð hann.
— Ég hef enga kröfu fram að bera, sagði dr. Meiser. —
Ég vil tryggja mér tiu ára samning!
Nú varð dr. Falk enn meira undrandi. Flestir vildu hafa
leyfi til að taka betra boði.
— Gott, sagði hann. — Nú skal ég sýna yður ibúðina.
Dr. Meiser hneigði sig.
Þegar þeir gengu gegnum garðinn til læknabústaðarins
gekk dr. Meiser alltaf einu skrefi á eftir dr. Falk og eilitið
álútur. Daniel Falk snéri sér við og brosti ti! hans. —
Hvers vegna gangið þér ekki við hliðina á mér? spurði
hann.
— Finnst yður ekki óþægilegt, hvað ég er stór? spurði
Meiser hreinskilnislega.
— Nei, alls ekki! Hafið þér lent í vandræðum vegna
þess?
Nú var dr. Meiser kominn að hliðinni á honum. — Ég get
ekkert að þvi gert, þóað ég verði að lita niður á fólk.
— Það fannst mér ekki heldur. Ég geri samt ráð fyrir,
að það sé yður að baga, þegar þér gerið uppskurði.
— Ég hef aldrei fengið að skera upp. Ég hef i mesta lagi
fengið að aðstoða á slysadeildinni. Skera burt flisar, setja
fólk i gips og þess háttar. Ég hef aldrei fengið að sýna við
uppskurð, hvað ég er fær um.
— Við hverju viljið þér helzt skera upp?
— Heilaæxli. Hann þagnaði um stund meðan dr. Falk
var að jafna sig. — Systir min lézt við miklar þjáningar
eftir slikan uppskurð, þvi að skurðlæknirinn var óstyrkur,
sagði Meiser bitur.
— Eruð þér viss um, að það hafi verið hans sök? spurði
dr. Falk hugsandi.
— Já, svaraði hinn stuttur i spuna og dr. Falk var sann-
færður um, að hann væri að segja satt.
— Ég veit ekki, hvenær ég get boðið yður heilaæxli, en
þér skuluð fá að gera aðgerðina, þegar þar að kemur. Ég
geri ráð fyrir, að þér hafið lesið mikið um þetta?
— Stundum langt fram á nótt. Það var hræðilegt að sjá
unga og lifsglaða manneskju verða að andlegu hraki.
Svo þetta var skýringin. Dr. Falk langað til að segja
eitthvað i samúðarskyni, en dr. Meiser gekk þegjandi við
hlið hans, stirðnaður i framan.
Hann ljómaði, þegar hann kom inn i ibúðina. Hann
þurfi ekkert að segja, dr. Falk las það allt úr svip hans.
— Þetta er næstum óskiljanlegt, sagði dr. Meiser.
— Dr. Jordan af kvensjúkdómadeildinni kom i gær,
sagði dr. Falk. —Hann býr á næstu hæð fyrir neðan. Þér
hittið dr. Berg, samstarfsmann yðar, á morgun.
— Ég get byrjað á morgun eða nú þegar, ef ég fæ að þvo
mér, sagði dr. Meiser.
Honum liggur enn meira á en dr. Jordan, hugsaði dr.
Falk.
— Þér getið Iitið á sjúklingana á stofugangi i kvöld, ef
þér viljið. En ekkert liggur á.
Um leið og Jörn Meiser var einn tók hann simann og
hringdi. Hann hallaði sér að veggnum, þegar kvenrödd
svaraði.
— Þetta er ég, mamma, sagði hann. — Þetta er betra en
vonir stóðu til. Þú þarft engar áhyggjur að hafa. Má ég
tala við Nikki?
AÐST0ÐAR-
LÆKNIRINN
Björt barnsrödd barst að eyrum hans. — Liður þér vel,
Jörn frændi?
— Já, allt er eins og bezt verður á kosið, Nikki. Þið getið
bráðum komið i heimsókn. Geturðu gætt ömmu vel.
— Já. Þú mátt ekki gleyma okkur.
Það fyrsta, sem Jörn Meiser tók upp úr töskunm var
mynd i siflurramma. Mynd af litlum, alvarlegum dreng.
Nikki var allt það, sem Lis hafði skilið þeim mæðginum
eftir. Lis, sem dó úr heilaæxli vegna þess, að skurðlæknir-
inn skalf.
Hann hafði verið viðstaddur. Hann hafði séð allt. Hann
vissi, að það hlaut að fara svona og hann hafði ekkert get-
að. Það fór hrollur um hann við tilhugsunina.
Faðir Nikkis var löngu kvæntur aftur. Hann hafði engan
áhuga á drengnum. Hann hafði gleymt Lis.
— Við þörfnumst hans ekki. Nikki, sagði dr. Meiser
lágt. — Nú ert þú sonur minn.
Dr. Jordan hafði fylgzt vel með frú Sörensen um stund.
Nú gaf hann dr. Holl skýrslu.
Alþýóublaðiö
Föstudagur 31. október 1975
Éftir Katrin Kastell — Einkaréttur: Bastei Verlag.