Alþýðublaðið - 30.01.1976, Page 10

HORHip___ sími 81866
Korpúlfsstað-
ir verði menn-
ingarmiðstöð
Mér eru hugleikin, og það
mjög. framtiðaráform varðandi
Korpúlfsstaðahúsnæðið. Þau
húsakynni eru nú i eigu borgar-
innar og ku vera notuð sem
skjalasafn og geymsla fyrir
ýmiskonar ónotað drasl, sem
borgin notar ekki, en vill þó ekki
algjörlega fyrirkoma.
Súrheysturninn, sem þessum
fyrrum bóndabæ fylgir, er þó
opinn til afnota fyrir myndlista-
menn. Eftirlit og viðhald, með
þessum fögru og merkilegu
byggingum, er þó i lágmarki,
eftir þvi sem mér er bezt
kunnugt. Ekki það, að húsnæðið
sé beinlinis i niðurniðslu, heldur
hitt, að ýmislegt smávægilegt
hefur úr skorðum gengiö. En
margt smátt getur haft óbætan-
leg áhrif.
Er ég nú komin að kjarna
máls mins. Min hugmynd er sú
að sökum mátulegrar fjar-
lægðar frá ys og þys borgar-
innar og vegna sögulegrar sér-
stöðu hússins, þá verði húsnæði
þetta gert að menningarmiðstöð
fyrir listamenn og aðra andans
menn. Þar verði komið upp
vinnuaðstöðu fyrir listamenn og
einnig sýningaraðstöðu. Þessi
menningarmiðstöð gæti verið
starfrækt i mjög viðum menn-
ingarlegum skilningi, þ.e. að
ekki aðeins hinar hefðbundnu
greinar listarinnar fái þar inni,
heldur og listamenn með
nýstárlegar og ef til vill
sérsinnaðar hugmyndir.
Þar gæti rikt létt og óþvingað
andrúmsloft, i þessum gömlu en
hlýlegu húsakynnum. Allt stein-
steypugimald, eins og til dæmis
Kjarvalsstaðahúsið, yrði þar
langt fjarri. 1 náinni snertingu
við náttúruna og gamla timann
ætti andriki listamanna að
blómstra, svo og liðan listunn-
enda þegar þeir koma þangað ,
lita á og taka ef til vill þátt i list-
sköpuninni.
Þetta er hugmynd sem vel
mætti koma til framkvæmda og
þyrfti litinn tilkostnað við.
Korpúlfsstaðir eru allt of
verðmætir til þess að þeir séu
aðeins notaðir sem drasl-
geymsla. Það er nóg af
bröggum og skemmum til þess
að sinna þvi' hlutverki. Sýnum
nú ákveðni, unnendur
háþróaðrar menningar, og
linnum ekki látum fyrr en hin
skemmtilegu húsakynni
Korpúlfsstaða verða tekin i
notkun i þágu listarinnar og
menningu þessa lands. Ég held
að landið og þjóðin þarfnist
þess, nú á þessu niðurlæginga-
timabili listarinnar um viða
veröld, þegar jarðarbúar hugsa
litt um annað en veraldleg gæði,
auð og frama.
FRAMHALDSSAGAN m.
Mestur hiti — en hvar?
Ekki veit ég hvort
Veðurstofan leggur það i vana
sinn að svara lesendabréfum
dagblaðanna, en mig langar til
að varpa fram einni spurningu
til þeirra er þar ráða. Svo er
mál með vexti, að allt frá þvi ég
hætti búskap fyrir 20 árum og
flutti á mölina hef ég haldið
þeim sið að hlusta á veður-
fregnir og veðurlýsingar. Svo
sem öllum er kunnugt sem á
útvarp hlusta er útvarpað
veðurfregnum frá ýmsum
stöðum á landinu á morgnana ki
10.10 og aftur fyrir fréttir kl. 19.
í lok lestursins þá er vanalega
sagt á þessa leið: Mestur hiti
(eða frost) i dag var tvö stig.
Mestur hiti (frost) á landinu i'
dag var átta stig, svo dæmi sé
tekið.
Mig langar til að fá nánari
skýringu á þessu atriði. Hvað er
átt við þegar talað er um
mestan hita eða kulda i fyrra
tilfellinu?Fyrirutan það að mér
finnst þetta óskiljanlegt þá
finnst mér það lika afkáralegt,
en kannski getur Veðurstofan
komið með einhverja skyn-
samlega skýringu sem ég kem
ekki auga á.
Meira popp og annað unglingaefni í útvarp
og sionvarp
Ólafur Jóhannesson 13 ára
hringdi.
,,Ég hringi til ykkar i þeim til-
gangi að kvarta yfir þvi hve litið
efni er fyrir unglinga i rikisfjöl-
miðlum þessa lands. Það eru
fáein. poppþættir I útvarpinu, en
þeir eru æði fáir á viku hverri auk
þess sem maður hefur varla
kveikt á útvarpinu til að hlusta á
þá þegar næsti dagskrárliður er
• kynntur, sinfónia I C-dúr Opus 4
' eftir SXEINLÆA. Þá er maður
sko aldeilis snöggur að skrúfa
fyrir tækið.
Þá er sjónvarpið ekki betra.
Þar er bókstaflega ekkert efni
fyrir unglinga. Hvorki poppþættir
né annað sem unglingar gætu
mögulega haft gaman af. Það eru
annaðhvort barnamyndir og
barnatimar, eða þá grútleiðin-
legar biómyndir sem eru hreint
ekki fyrirsmekk unglinganna. Ég
skil nú vart hvernig á þvi stendur
að bæði börnum og fullorðnum er
revnt að gera til hæfis I
sjónvarpinu, en aldurshópurinn
þar á milli, unglingarnir, þeir
eiga að bita i það súra epli að vera
settir hjá-Þetta þurfa ekki að vera
kostnaðarsamir þættir, það eina
sem við biðjum um, er smá
viðleitni til að bæta ástandið.
Dagblöðin hafa staðið sig vel,
hvað þetta snertir, þar er nóg um
poppþætti. Hins vegar mega dag-
blöðin varast að einskorða sig
eingöngu við popp, þegar skrifað
er íyrir unglinga. Krakkar hafa
nefnilega gaman af fleiru en
poppi, þótt það sé ágætt út af fyrir
sig.
Þetta ástand er óþolandi, hjá
fjölmiðlum sem reknir eru af hinu
opinbera og eiga að gera öllum til
hæfis. (Jtvarpið reynir þó aö
koma til móts við okkur, en það er
bara ekki nóg, betur má ef duga
skal. Sjónvarpið og efni þess
miðað við smekk unglinganna, er
hneyksli, eins og ég sagði áöan.
Ég er alls ekki einn um þessa
skoðun, mínir jafnaldrar eru á
einum máli um þetta.
Takið ykkur saman i andlitinu
útvarps- og sjónvarpsmennog
munið eftir okkur — unglingun-
um.
— Hvað viltu? spurði hann hranalega.
Sandra barðist við grátinn.
— Fyrirgefðu, Alan, ég ætlaði ekki að ónáða þig, en ég
vélritaði skýrsluna... hún þagnaði og vissi ekki, hvað hún
ætti að segja. Skýrslan var trúnaðarmál. Dr. Martin haföi
sagt þeim Alan það iáöum.
Alan starði á hana. James minntist á læknisskýrslu, en
ég hélt að hann væri genginn af göflunum. Hvað viltu
mér?
Sandra dró andann djúpt. —• Hefurðu haft flensuna fyrir
tveim mánuðum eða svo, Alan? hrökk upp úr henni.
— Hvaö áttu viö? Spurningakeppni eða eitt af þvi sem
læknirinn gleymdi að spyrja mig um? Geymdu þvl! Mér
er skitsama!
Sandra greip dauöahaldi um handlegg hans. — Alan,
þaö skiptir þig meginmáli!
Hann losaði sig hranalega. — Ég veit ekki, hvað þú vilt.
Flensa hefur engin áhrif á hjartað. En annars fékk ég
flensuna. Ég var sárlasinn... við urðum aö biöa i Gander
vegna veðurs og ég lét engan vita, enda lá ég aðeins i tvo
daga. Ég held, að enginn hafi vitað það. Nægilegt svar?
Hvaða máli skiptir þetta annars?
— Ég má ekki segja það... trúnaðarmál — en... hún dró
djúpt andann og hélt áfram óðamála: — Haltu bara i
putta, þvi að þú átt að koma i endurskoöun til dr, Martins
eftir mánuð.
Alan varð fyrst náfölur, en svo eldrjóður likt og af reiði:
— Ef þú ert aðleika á mig af meðaumkun...
Sandra reiddist. — Nei, alls ekki! Trúðu mér! Ég skrif-
aði sjálf skýrsluna...
Um leið og Alan leit út fyrir að trúa henni, heyrðist kall-
að:
— Flugvélin til London. Allir farþegar gangi um borö
NO!
Alan haföi aðeins tima til að þrýsta hönd hennar, svo
var hann horfinn og hún stóð ein eftir. Hún jafnaði sig og
tók svo vagninn af stöðinni.
Stjörnurnar skinu á heiöskirum himni, vindinn haföi
lægt, og litill iskorn þöktu tré og runna. Billinn kom seint,
en hann ók hratt...
Janet faðmaöi hana að sér, þegar hún kom heim. — Ég
hélt, aö þú hefðir villzt eða værir veðurteppt, sagði hún
brosandi. — Ég ætla að hátta krakkana... viltu fylgjast
með matnum?
Þegar Janetkom niður var John kominn. Hann brosti til
þeirra meöan hann hengdi upp fötin: — Hvernig var að
vera piparmey, Sandra? spurði hann. —'Það litur út fyrir,
að þú hafir oft farið seint að hátta.
— Þetta hefur verið erfiður dagur, sagði Sandra rólega
og henni til léttis lét John sér þetta nægja.
Janet og John virtust hafa skemmt sér vel og þau töluðu
hvort framan I annaö til að segja henni allt af létta. Þau
máttu ekki heyra á það minnzt, þegar hún sagðist ætla að
fara að hátta. Þau töluöu og töluöu og allt i einu skildi
Sandra, hvernig i öllu lá. Þau þorðu blátt áfram ekki að
vera ein og vildu fresta þeirri stundu er þau yröu ein I
svefnherberginu. Hinn fann til með þeim, sen hún gat ekk-
ert gert — og svo minntist hún Alans. Sat hann i flugvél-
inni á leiöinni til London og starði framundan sér lfkt og I
blindni?
Það var mikið að gera alla vikuna. Sandra varð aö vinna
eftirvinnu á hverju kvöldi til að skrifa skýrslur og undir-
búa allt fyrir fyrirlesturinn á laugardaginn.
— Mig langar til að biöja yður um að koma meö mér á
fyrirjesturinn, miss Elmdon, sagði dr. Martin. — Hjálp
yöar væri ómetanleg og ég hef meiri tima til að tala viö
starfsbræður mina og svara fyrirspurnum. Hann brosti til
hennar. — Ég vona, að þér verðið sem lengst hjá okkur,
miss Elmdon. Ég hef frétt, að þér séuð að hugsa um aö
fara. Þá hringdi siminn og ösin byrjaði aftur.
Hún velti þvi fyrir sér, hvort Renée hefði verið aö tala
við dr. Martin eða konu hans. Renée þurfti ekki aö gera
sér þaö ómak að segja henni meira um Noel og Bettinu.
Sandra gat sjálf lesið skriftina á veggnum. Hún hafði ekki
séð Noel alla vikuna — ekki einu sinni i lyftunni, hvaö þá
annað, og hann hlaut að borða á öðrum stöðum eöa öörum
tima. Kannski var það eins gott. Ef til vill hafði hann gert
það viljandi til að hún gæti vanizt þeirri til hugsun, aö
hann og Bettlna ættu saman. Það, hvað hann veitti henni
mikla athygli og yfirlýsing hans um sjálfstæöi hans hlaut
að vera uppreisnartilraun gegn heföbundnum siðum fjöl-
skyldunnar.
Loks rann laugardagurinn upp. Sandra fór með öll skjöl
dr. Martins og var visað til sætis aftast. I stofunni voru
stólaraðir i stað vagga og rúma og börnin hlutu að hafa
verið flutt á næstu stofu eftir hávaöanum, sem barst
þaðan, að dæma.
Sandra hreifst af allri þeirri viröingu, sem dr. Martin
var sýnd. Hún fór að skilja þýðingu daglegrar skoöunar á
sjúklingunum, fulls skjalaskápsins, endalausra skýrsl-
anna, álnarlangra filmanna... alJt varð þetta að alþjóð-
legri rannsókn á hjartasjúkdómum.
Allt i einu sá hún Noel birtast. Hún færöi sig ósjálfrátt
inn I skuggann. Hann var vist að leita að Bettinu. En hann
gekk beint tilhennar eftir aðhafa heilsaðdr. Martin.
— Þaðhefur ekki veriðhægt aðná I þig, chérie! Ég hef
hringt margsinnis, en frænka þin segir alltaf, að þú sért
ekki komin heim. Og dr. Martin skipaði mig að láta þig i
friði I vinnunni. En nú náði ég i þig og við förum út i mat.
Við-eigum að sitja hlið við hlið.
Hann var horfinn áður en hún gat sagt honum, aö hún
ætti að sitja hjá hinum læknariturunum. Einu konurnar
viö læknaborðið voru eiginkonur þeirra eða unnustur. I
Flestir gestanna voru setztir. Formaðurinn bauð I
fundargesti velkomna til þingsins. Sandra hlustaði utan I
viö sig — hvað var að dr. Martin? Hvers vegna kom hann J
ekki til að sækja skjölin sin eins og umtalað hefði veriö? J
Um leiö heyröi hún hann hvisla við hlið sér.
— Ég er þegjandi hás, miss Elmdon! Þér verðið að lesa i
fyrirlesturinn fyrir mig! I
Þaö heyröist órólegt taut i salnum, þegar Sandra gekk I
viö hliðina á dr. Martin til formannsins og rétti honum I
bréfmiða. Hann las hann yfir og brosti róandi til Söndru. J
— Dömur minar og herrar. Ég veit, að þið verðið jafn- J
leiö og ég, við aö frétta, að starfsbróðir okkar, dr. Martin, j
er orðinn þegjandi hás. Sem betur fer fyrir okkur, ætlar |
hinn töfrandi ritari hans, miss Elmdon, sem er frá Lond- |
on, að flytja hann fyrir okkur.
Sandra var taugaóstyrk og stundi upp fyrstu setningun- I
um, en hún gleymdi sjálfri sér, þegar hún sá, að unga kon- I
an, sjúklingur dr. Martin^, var enn hræddari, og samúð J
hennar gerði það að verkum að naktar tölurnar og skýrsl- J
urnar uröu svo mannlegar og dramatiskar, að allir áheyr- J
endurnir komust við, og að siðustu var ekki síður klappaö j
fyrir Söndru, en lækninum og sjúklingnum.
Nú var þvi versta lokið og hún fór bíátt áfram aö njóta |
sin og finnast hún eiga þátt i þvi, hvað þingiö heppnaðist I
vel.
Um hádegi leið henni eins og blóma I eggi og þegar þing- •
inu var slitiö, var hún miðpunktur smá hóps manna, sem J
vildu leggja fyrir spurnir fyrir dr. Martin, en hún varð aö J
svara þeim með aðstoð hans. J.
Skömmu siöar fóru allir inn i matsalinn og Sandra not- ■
aðitækifæriðtilaðyfirgefa alla fyrirmennina og ganga að I
borði læknaritaranna. Hún sá Noel, sem benti henni að I
koma, en um leið birtist Bettina og sagði áköf: — Elskan, I
frammistöðustúlkan sagöi, aö ég mætti sitja hjá þér. En •
hvað þú varst sniðugur að taka frá piáss.
Sandra settist við ritaraborðið. Sem betur fór snéri hún {
baki við Noel, sem sat við næsta borð, en Bettina talaöi án J
afláts og það var auöséö, að hún hafði skiplagt þetta bragð j
sitt gaumgæfilega. Noel gat ekkert gert, nema gert uppi- |
steit.
Hvers
vegna
fórstu?
Alþýðublaðið
Föstudagur 30. janúar 1976.