Alþýðublaðið - 18.02.1976, Blaðsíða 10

Hver hefur hag af
alls herjarverkfalli ?
Ráðherrarnir gerðir
ómerkir orða sinna
E.G.E. skrifaöi:
Nú eru allar líkur fyrir þvi aö
allsherjarverkfall skelli á, þvi
tlmar kraftaverkanna eru
liönir, ef marka má orö
Guömundar J. Guömundssonar,
formanns Verkamanna-
sambands tslands.
Viö, sem tökum nú þátt i
verkfalli eins og svo oft áöur, og
munum timana tvenna,
kippum okkur satt bezt að segja
ekkert upp viö þau tiöindi.
Manni hefur lærzt þaö aö taka
vinnudeilum sem sjálfsögöum
hlut, og undanfarna áratugi eru
þau sjálfsagt fleiri árin sem
atvinnulifiö stöövast um
skemmri eöa lengri tima en hin
er ailt gengur eins og i sögu.
En er nú hollt fyrir ungu kyn-
slóöina aö vaxa úr grasi við
þessi viöhorf, þegar þaö er álitiö
sjálfsagöur hlutur, aö vinnuafliö
i landinu þurfi ár hvert að
stööva atvinnulífiö til aö ekki sé
gengiö á þess rétt? Ég veit ekki
til annars á minum vinnustað en
aö allir leggi sig fram í hvivetna
viö að hagur fyrirtækisins veröi
sem allra beztur, og þegar eitt-
hvaö er i húfi, þá leggja menn
nótt viö dag oog fórna sinum
lögboðna fritima til aö bjarga
verðmætum og auka og bæta
afkomu fyrirtækisins og gera
þvi betur kleift að standa viö
sinar skuldbindingar til okkar.
Og.égveitþaöaf persónulegum
kynnum, aö forráöamenn þessa
fyrirtækis og fjölskyldan, sem
aö þvi stendur hefur ætið reynzt
starfsfólki þess holl og dygg og
þar hafa aldrei komizt aö þau
sjónarmiö, sem maöur les milli
linanna af fréttum um
samningaviöræöur, að séu
rikjandi i samskiptum launþega
og atvinnurekenda. Reyndar
hef ég það á tilfinningunni að
ástandið sé æöi viöa svipað og á
minum vinnustaö. Ég hef i það
minnsta — og sem betur fer,
ekki kynnzt mörgum, sem eru á
annan veg þenkjandi.
En einhvers staöar smýgur
maökurinn inn i mysutunnuna,
og þá rennur nú grunurinn
ósjálfrátt i þær áttir, þar sem
menn hafa beinan eöa óbeinan
hag af þvi aö vekja sundrung og
ala á tortryggni.
Nú fer ég aö veröa pólitiskur
myndi konan min segja, ef hún
læsi yfir öxlina þetta bréfkorn,
svo aö ég hætti mér ekki öllu
lengra út i þá sálmana.
En rétt er ab reyna aö greina
sauöina frá höfrunum, og ef
Alþýðublaöið treystir sér til að
birta góöar greinar um verk-
fallsmálin og skýra þau, án þess
aö annarleg sjónarmiö póli-
tiskra æsingamanna fái aö
komast að, þá held ég aö slikt
myndi vinna gagn.
Mér skilst, aö þaö sé fullur
vilji hjá rikisstjórninni að
launabætur veröi aö þessu sinni
greiddar i krónutölu, en ekki
prósentum — og þetta munu lika
vera hugmyndir Björns
Jónss., forseta Alþ.samb.
islands. En hvað er þá i vegi?
Þaö, sem þá vantar er ekki
nema tvennt. Frumkvæöi rikis-
stjórnarinnar, sem þarf að
sýna, að hún þori að fresta pró-
sentuhækkunum, og hlutlausar
upplýsingar um kjara-
skeröinguna frá siöustu
samningum annars vegar og
hugsanlega greiöslugetu
atvinnuveganna hins vegar.
Með þetta á borðinu þurfum
við ekki að vinna sjálfum okkur
þaö tjón, sem allsherjarverkföll
eru, þvi að þau eru að veröa eins
og verðbólgan, mein, sem viö
teljum ólæknandi, en má fjar-
lægja.
Gunnar Magnússon skrifaöi
blaöinu bréf og lýsir þar stuðn-
ingi sinum viö Vilmund Gylfa-
son og samsinnir skrifum hans
um dómsmálin. Hann telur þaö
leiöinlegt fyrir Ólaf Jóhannes-
son aö hafa verið búinn aö
leggja heiður sinn að veöi fyrir
þvi að fjármálatengsl Fram-
sóknarflokksins og Klúbbsins
væru engin þegar svo annað
kemur i ljós.
Þá hvetur Gunnar Vilmund til
að skrifa greinar i sitt eigiö blaö
i staö þess aö láta Visi birta
hinar athyglisveröu greinar.
Loks skrifar Gunnr um land-
helgismálið, þar sem hann telur
rikisstjórnina hafa svikiö meö
samningamakki sinu viö Breta.
Einstaka ráðherrar séu aö hóta
stjórnmálaslitum við Breta,
einkum Einar Ágústsson og
Ólafur Jóhannesson, en þeir séu
gerðir ómerkir orða sinna i
hvert sinn sem þeir láta eitt-
hvað eftir sér hafa.
Kona kvartaði viö Horniö:
Mikiö eru hvimleiðir morgun-
leikifimiþættirnir i útvarpinu.
Nú er ekki látið nægja aö kvelja
fólk meö þessu efni einu sinni á
morgni, heldur er farið aö
senda þaö út i tvigang. Senni-
lega er það af þvi aö útvarpið á
svo marga þætti á segulbandi,
— og höfundurinn framleiöir aö
auki einn nýjan þátt á hverjum
degi.
Það væri ekkert á móti liflegri
pianótónlist af svipuöu tagi, ef
ekki væru þessar bjánalegu
hopp-klapp, vinstri, vinstri —
hægri, hægri — romsur stjdrn-
andans alla tónlistina i gegn.
Þetta hljómaöi kannske
skemmtilega fyrir tiu —
fimmtán árum meðan þaö var
nýtt aö heyra leikfimikennara
segja: Svona nú, fram úr
rúminu, já allir meö — eða:
Þetta er gott, svona já.
En þetta blessaða sifur ár
eftir ár er farið aö skaprauna
manni. Við vitum þab ósköp vel
aö það fer enginn eftir þessu
árans rausi. Þeir sem á annað
borö stunda einhverja leikfimi
eru þegar búnir aö fá sér
morgunsundsprett, þegar seinni
þátturinn er fluttur en lagðir af
staö i laugarnar þegar sá fyrri
er spilaður, Og ég veit ekki af
einni einustu húsmóöur sem
vindur sér fram úr rúminu og
fer að sprikla.
En aö biöja útvarpiö um ein-
hverja breytingu eða nýjung?
Nei, svo bjartsýnn er nú enginn.
Þar gildir alveg sérstakt lög-
mál, sem við óbreytt alþýðufólk
ekki getum skiliö.
Morgunleikfimin orð-
in hvimleitt sífur...
ey4stareldur*
eftir Valerie North.
Phillida leit á klukkuna og hrukkaöi enniö.
Þegar þau kornu á flugvöllinn haföi Vane saknaö skjala-
tösku, sern hann haföi tekið rneö sér i flugvélinni. Þegar
þau kornu til hótelsins hringdi hann út á flugvöll og fékk að
vita, að taskan hefði fundizt og væri geyrnd þar. Þar sern i
henni voru þýðingarrnikil skjöl ákváöu þau Phillida pð
aka þangaö eftir rnatinn, en þegar hann sá, hvað hún var
þreytt eftir daginn, sagöist hann ætla aö fara einn og
verða korninn eftir klukkustund.
Hún sagði við sjálfa sig, að það væri heirnskulegt af
henni, að vera óróleg vegna þess eins, aö hann var heldur
lengur, en hann haföi gert ráð fyrir... þaö var svo rnargt,
sern gat hafa tafið hann, en þó að hún reyndi aö hrinda til-
hugsuninni úr huga sér, fannst henni einhver geigvænleg
ógn vofa yfir eins og henni hafði fundizt skörnrnu áður en
faðir hennar dó.
Hún rnátti ekki haga sér eins og rnyrkfæliö barn i hvert
skipti, sern Vane hvarf úr augsýn... en var hún það bara
ekki? Barn, sern óttast rnyrkrið og þráir huggandi hönd?
Nú var hann aleiga hennat I þessurn heirni, og henni
þótti enn vænna urn hann, vegna þess að hún leit á hann
sern siðustu gjöf föður sins. í hvert skipti sern hún hug-
leiddi rnálið, sannfærðist hún urn, aö faöir hennar hefði
viljað þetta hjónaband frá byrjun.
Þegar hún sagöi honurn frá trúlofun sinni og spurði,
hvort hann sæi eitthvað athugavert viö hana, haföi hann
sagt:
„Hjartans barniö rnitt... þú heföir ekki getað valiö betri
rnann...
Og einrnitt þaö, aö faöir hennar haföi slikt álit á Vane,
jók ást hennar.
Urn leið hringdi sirninn viö rúrniö. Hún kipptist við og
hljóp til að svara.
Henni til óendanlegs léttis heyröi hún Vane segja:
— Ég ætlaði bara að láta þig vita, að ég er á heirnleið,
elskan rnin, sagöi hann. — Ég taföist. Andstyggilegt, eöa
hvað? Ég vildi óska, að ég heföi sótt töskuna á rnorgun!
— Þú hefðir bara haft áhyggjur af henni, svaraöi hún. —
Gættu þin nú... og flýttu þér til rnin.
— Saknaröu rnin?
— Þvi skal ég svara, þegar þú kernur.
Hún lagöi sirntóliö brosandi niður og leit I kringurn sig
eftir bók til aö lesa i, þangað til aö hann kærni.
Bókin, sern hanalangaöitil aö lesa, var ekki I litla pakk-
anurn, sern hún haföi opnað, og þar sern hana rninnti, að
hún hefði séð hana I töskunni, fór hún aö leita.
Urn leiö og hún opnaöi töskuna, sá hún litinn, hvitan
böggul. Hann var innsiglaður. Mary Findons... sern veriö
hafði einkaritari fööur hennar urn árabil... hafði rétt henni
hann i gær urn leið og hún sagði:
,,Þú skalt ekki opna hann strax, vina rnin... það er of
snernrnt ennþá, en seinna verður það kannski huggun fyrir
þig. Þetta er dagbók föður þins. Ef til vill viltu aldrei lesa
hana, ef til vill brenniröu henni! Henry fann hana... á
skrifborðinu. Hann tók hana og afhenti rnér hana daginn
eftir, þvi að hann áleit, að faðir þinn vildi ekki, að ókunn-
ugir hnýstust i hana, og að það væri kannski bezt, að þú
fengir hana ekki strax.”
Hún tók böggulinn rneö sér, settist á rúrnið, og reif bréf-
ið utan af honum.
Hún sat srnástund og starði á þykku, rauðu bókina, og
litla lykilinn, sern hékk við hana á silkisnúru, og hugsaöi:
Skritið, aldrei datt rnér i hug, að pabbi héldi dagbók!
En þar var áreiðanlega hugsanir hans að finna...
Skyndilega fannst henni hann vera hjá sér, og hún stakk
lyklinurn i lásinn og opnaði rauðu bókina.
Hún haföi ekki ætlaö að lesa hana... aðeins kyssa heitt-
elskaöa skrift hans, en þegar hún laut yfir bókina rneö tár-
vot augu, sá hún, aö hún hafði flett upp á þeim degi, sern
þau Vane hittust fyrst.
Ef til vill voru þar sérstök skilaboð til hennar.
Skyndilega fannst henni hún veröa aö vita, hvernig faöir
hennar hefði brugöist viö þessurn fundi. Haföi hann i visku
sinni getað giskaö á það þegar frá upphafi hvernig fara
rnyndi fyrir þeirn?
Hún hóf lesturinn, og þó það særöi hana inn að innstu
hjartaróturn, fann hún lika til hlýrrar harningjukenndar
þegar hún sá fyrstu linurnar. Þar stóð:......
„Ungidr. Cordrey.....ótrúlega hreinlyndur rnaður, eftir
þvi að ég best fæ séð. Þar sern ég sat og rnat hann, á
rneðan við drukkurn sarnan te, skildi ég allt i einu að hann
rnyndi gera hvað sern væri, nerna það, sern væri honurn til
skarnrnar eða óheiöarlegt, ef hann gæti meö þvi korniö
frarn draurni lifs sins. Skyndilega fannst mér eitthvaö
segja viö rnig, aö þetta gæti veriö lausnin á vanda rnin-
urn.”
Svo korn hún á eftir...sagan af fundinurn....Og af til-
lögunni, sern þar hafði verið gerö.
Og Phillida, sern hafði i laurni látiö sig dreyrna urn að
finna þá ást, sern virtist of stórfengleg til aö hún næöi
henni nokkurn tirna, og hafði svo kynnst henni fyrir hálf-
gert kraftaverk, las áfrarn, köld af hryllingi og sjúk af
vonbrigðurn.
Það var þá þess vegna, sern hann sóttist svo rnjög eftir
henni? Vegna þess að hún var skilyröiö fyrir þeirri hjálp,
sern hann þurfti aö fá frá fööur hennar! Þá var það ekkert
undarlegt að henni hafi oft fundist eitthvaö halda aftur af
honurn.
Þaö hræöilegasta af öllu sarnan var sarnt það, aö faöir
hennar hafði bara skrifaö stuttar athugaserndir i dagbók-
ina, eftir nákværna lýsingu á fyrsta fundi þeirra Vane. Og
sú siðasta var:
„Sendi ávisun á 30.000 pund til V.C. Bað hann urn að
segja Phillidia...”
Phillidia stökk á fætur og fór að ganga frarn og aftur urn
herbergið rneö knýtta hnefa þrýst aö enni sér. _____
------------------------------------------------Q
9 Alþýöublaðið
Miðvikudagur 18. febrúar 1976