Alþýðublaðið - 19.08.1977, Blaðsíða 7

6
Föstudagur 19. ágúst 1977 niaAiö
blaSuS*' Föstudagur 19. ágúst 1977
7
Ólöf Harðardóttir
söngkona, er nýlega
komin heim eftir árs-
dvöl i Vin i Austurriki,
þar sem hún lagði
stund á söngnám. Ekki
er mjög langt siðan
Ólöf hóf að koma fram
opinberlega, og þvi
engan veginn vist að
landsmenn allir þekki
deili á henni.
Hún útskrifaðist úr
Tónlistarskóla Kópa-
vogs vorið 1973, eftir að
hafa stundað söngnám
hjá Elisabetu
Erlingsdóttur, frá 19
ára aldri. Hún hefur
sungið viða siðan, með-
al annars komið fram
bæði i útvarpi og sjón-
varpi, og sungið með
Sinfóniuhljómsveit ís-
lands, svo eitthvað sé
nefnt. Ólöf er kennari
við Söngskólann i
Reykjavik, enfékk árs-
leyfi frá störfum, til að
fara út til Austurrikis.
Nýlega kom hún fram i
sjónvarpi, ásamt fleiri
kennurum skólans, i
óperunni Mál fyrir
dómi, en þar söng Ólöf
eitt aðalhlutverkið.
Okkur tókst að fá
Ólöfu til að fórna svo-
litlu _af tima sinum
fyrir okkur, og byrjuð-
um á þvi að spyrja
hana út i námið i Vin.
— Byrjunin var að ég fór i
fyrra á fimm vikna námskeið
sem haldið var á vegum
Kammeróperunnar i Vfnar-
borg. Námskeiðið var auglýst
hérheimai fyrraveturog ég var
sú eina sem sótti um og fékk ég
50 þúsund króna styrk frá
Menntamálaráðuneytinu til far-
arinnar. Ég sótti söngtima hjá
itölskum ópersöngvara1, Renato
Capecchi, en auk þess lærðum
við að vinna á sviði. Við unnum
að uppsetningu óperunnar Rak-
arinn i Sveilla, eftir Paesiello,
og mér var falið að syngja eina
kvenhlutverkið i óperunni,
Rosinu. Við æfðum þetta verk
upp, en sýndum það aldrei, þvi
þetta var gert meira til aö við
fengjum að fylgjast með, það
voru siðan aðrir söngkraftar
sem fluttu óperuna á sviði. Það
kom reyndar til greina að gefa
okkur tækifæri á að sýna hana,
en ég gaf ekki kost á mer í það.
Eftir fimm vikur komstu sfð-
an heim?
— Ég kom heim, og fór aftur
út til Vin i lok ágúst, þar sem ég
þurfti að taka inntökupróf i Tón-
listarháskólann. Þegar ég fór
út, setti ég markið hátt, og
ákvað að ég skyldi komast inn i
þrjár deildir, söngtæknideild
ljóða-óratóriudeild og óperu-
deild. Til að komast inn I allar
þessar deildir, varð ég að kom-
ast á 6. ár. Ég tók þvi söngpróf
og það var mikill spenningur að
vita hvort ég hefði staðizt próf-
ið. Og ég komst inn, sem betur
fer, þviannarshefðimérfundizt
allt unnið fyrir gig. Ef ég hefði
verið sett á 5. ár, eöa jafnvel
lægra, hefði ég aðeins getað
stundað söngtima og nokkur
aukafög.og þá hefði mérfundizt
ég hafa farið til einskis.
Þú hefur haftnóg að gera, að
stunda nám i þremur deildum.
— Já, þetta þýddi, að ég varð
að halda mér við efníð, frá
klukkan niu á morgnana til
klukkan fimm á daginn. En ég
vissi, að i upphafi var aöeins
Held aðaimenningur sé loks aökveikja á perunni...
„Hann á alveg heiminginn i öllu sem ég hef gert hingaö til”.
gert ráð fyrir að ég yrði eitt ár,
svo að ég hafði ekki ótakmark-
aðan tima. Og til þess var leik-
urinn gerður, að hafa sem mest
út úr þessu, og ég er bara ánægð
með árangurinn, þannig séð.
Kunnirðu vel við þig i Vin?
— Já, mér likaði vel, þó það
væri reyndar eitt og annað sem
ég ekki felldi mig við. Vin er
ákaflega gömul og ihaldssöm
borg, og það er eins og hún hafi
ekki fylgt timanum. Það er ein-
hvern veginn eins og fólk lifi i
þvi að þarna var einu sinni há-
menning tónlistarinnar. Borgin
varmiðpunktur alls tónlistarlifs
á sinum tima, en henni hefur
farið aftur, það er eins og hún
hafi staðnað og ekki þróast með
öðrum borgum.
Þaö er sérstakt andrúmsloft
þarna, og það eittað geta gengiö
um og sagt, þarna var Bach eða
þarna var Beethoven, er vissu-
lega merkilegt út af fyrir sig.
VinarbUar lifa og hrærast i
þessu. Þeir segja einfaldlega,
Við einir getum þetta eða hitt.
Útlendingunum sem stunda
nám i Vin er vel tekið, en það er
sagt við þá eitlhvað á þá leið:
Jú, þig getið komið hingað og
lært, en þið verðið aldrei eins
góðir og við, af þvi að þiö eruð
‘ekki fæddir og uppaldir hérna.
Þeir gera sem sagt mjög mikið
úr þvi hvað borgin var fræg og
mikilvæg á sinum tima, og
vissulega hefur maður gott af
þvi að kynnast þessu andrúms-
lofti.
Þú hefur kynnst mörgu tón-
iistarfólki meðan þú varst
þarna?
Já, Vin er ennþá miðdepillinn
i Evrópu aö vissu marki. Þarna
kemur tónlistarfólk hvaðanæva
að úr heiminum og heldur tón-
leika, ogþað er óskaplega mikið
framboð af tónleikum. Maður
hafði tækifæri til að kynnast
óskaplega mörgu og hlusta á
marga beztu tónlistarmennina.
En borgin er eftir sem áður
mjög ihaldssom og það á viö um
skólana lika. Þeir eru mun
ihaldssamari en venjan er um
skóla i dag almennt. .
Er dýrt að lifa I Vin?
— HUsaleiga er eiginlega ná-
kvæmlega jafnmikil og hér
heima, nema hvað húsnæði Uti
er miklum mun lélegra en hér.
011 hUsin eru mjög gömul, þaö
hefur litið sem ekkert veriö
byggt nýtt. Allar heimilisað-
ljóða- og óratóriudeildinni, og
þá yrði auðvitaö minna úr hinu.
En ég vil frekar dreifa tima og
kröftum i þetta allt jafnt.
Hvað tekur þá við hér heima,
ef þú ferö ekki út?
— Ég myndi alltaf geta haldi
áfram aö kenna, og svo eru nú
alltaf tónleikar hér, sem útaf
fyrir sig er spennandi að taka
þátt i.
Þú ert þá ekkert að hugsa um
að fara út og reyna fyrir þér
þar?
Hef ekki löngun til að
starfa lengi erlendis
segir Ólöf Harðardóttir söngkona,
sem nýkomin er heim frá námi í Vínarborg
stæður voru lika allt aðrar en
við Sttum að venjast héðan að
heiman, til dæmis þurftum við
að hita vatnið upp með gasi,
notast við kolaeldavél og fleira i
þeim dúr.
En við vorum heppin. Við
fesigum á leigu litið tveggja her-
bergja hús, sem við bjuggum
siðan út meðf eldunaraðstöðu.
Við höfðum plass fyrir pianó, og
það var mikill munur að vera i
einbýlishúsi og geta æft sig hve-
nær sem maður vildi. Það er
mjög mikið af sambýlishúsum i
Vin, og það eru alltaf einhver
vandræði með tónlistarfólk. Það
má ekki æfa sig nema á vissum
timun á daginn, tilað valda ekki
ónæði.
Hvernig fjármagnaðirðu ferð-
ina til Vin?
— Eftir að ég lauk prófi frá
Tónlistarskólanum i Kópavogi,
var ég ákevðin i að fara i fram-
haldsnám, og ég hef eiginlega
verið að safna alveg siðan. Ég
kostaði mig nær eingöngu sjálf
til fararinnar núna, utan aö ég
fékk styrk úr sjóði Kjartans
Sigurjónssonar, krónur 90.000,
sem ég er mjög þakklát fyrir.
En þar sem maðurinn minn
var með mér þarna úti, i árs-
leyfi á fullum launum, fékk ég
engan námsstyrk, þvl hjón eru
jú eitt, er það ekki?
Ætlarðu aftur út i haust?
— Það er allt óakveðið hvort
ég .fer aftur. Kennarinn minn úr
ljóða og óratótiudeild, Eric
Werba, bauð mér að koma aftur
og ljúka námi næsta ár, sem
venjulega er klárað á þremur
árum. Ef af þvi yrði, myndi ég
verða að vinna nær eingöngu að
„Fékk engan námsstyrk, þar sem eiginmaðurinn var á launum, hjón eru jú eitt, ekkisatt?”
— Auðvitað gæti það orðið
spennandi að vera úti og reyna
að hasla sér völl, og ég segi ekki
að það hefi ekki hvarflaö að
mér. En ég hef bara svo óskap-
lega lftinn áhuga á að starfa er-
lendis. Ef þú ferð út og gefur
kostá þér, þýðir það að þú verð-
ur að binda þig i vissan tlma, og
ég get eiginlega ekki hugsað
mér það. Það er svo fjarri mér
að starfa lengi erlendis, ég hef
einfaldlega ekki löngun i það.
Áhuginn er sem sagt aliur
heima fyrir?
— Já, ég held að það sé mögu-
leiki á að reyna að byggja eitt-
hvað upp hér heima. Það er hér
mikið af hæfileikafólki i tónlist,
ekki sizt ungu fólki, sem er til-
búið að gera eitthvað. Aðal-
atriðið er að fólk standi saman,
og mér finnst það lágmark, þvi
viðgetum gertsvo mikið. Við er-
um engin stórþjóð, og það er
ekkert skrýtið að við skulum
ekki eiga starfandi óperu. En
við eigum mikið af góðu tónlist-
arfólki, samanber alla þessa
kóra sem starfandi eru. Við
megum vera ánægð meö það
sem við erum, við erum vel
stæð. Við getum boðið upp á
fyrsta flokks tónlistarfólk og
Uppbygging mcnningarmála er aldrei gróðafyrirtæki, og þvi verður
að kosta einhverju til.
Ólöf Haröardóttir ásamt manni slnum Jóni Stefánss^tónmcnntakennaraen hann stundaði nám f kirkjumúsikdeild f Tónlistarháskólanum I Vinarborg
lika verið lengi að vakna, en ég
held að hann sé að kveikja á
perunni og koma með. Það sést
til dæmis á aðsókninni á tón-
leika undanfarin ár. Hún hefur
aukizt mjög mikið.
Fáum við ekkert að heyra i
þer á næstunni?
Ég veit ekki um Reykjavik
ennþá, en ég er að bræða það
með mér að halda tónleika hér i
September. Það er samt allt
óvist ennþá hvort það verður.
En ég er á förum norður i land,
og mun halda tónleika á
Raufarhöfn og i Mývatnssveit
um helgina.
Ferðu það alveg ein?
— Ég hef undirleikara með
mér sem er maðurinn minn.
Það hefur ekki litið að segja að
hafa hann alltaf nálægt sér, og
ég'á honum mikið að þakka.
Hann er alltaf tilbúinn að styðja
við bakið á mér i öllu sem ég
geri, og hann á alveg helming-
inn i öllu sem ég hef gert hingað
til.
Það er ómetanlegt að eiga
góða að,þetta gengi aldrei öðru-
visi. Fólk hér heima, söngvarar
og annað tónlistafólk sem hefur
haldiðuppi tónlistarlifi i landinu
hingað til, tekur manni svo vel.
Það er mjög gott að vinna með
þessu fólki og finna sig velkom-
inn i hópinn, það munar öllu.
Söngvarar hafa I rauninni
ekki nema vissan árafjölda, og
árin líða auðvitaö. Nú langar
mig til að fara að gera eitthvað
með það sem ég hef lært.
Ef við höldum áfram að segja að ekkert sé fyrir Ökur að gera
heima, verður aldrei neitt gert.
þurfum alls ekki að skammast
okkar. Og þó ýmislegt vanti á,
hefur margt verið gert i upp-
byggingu menningarmála. Slik
uppbygging er aldrei gróða-
starfsemi, þá er hún orðin nei-
kvæð, og þess vegna verður
alltaf að kosta einhverju til.
Ef við sem úti erum, höldum
áfram að segja sem svo: Nei, ég
fer ekki heim til Islands, þar er
ekkert fyrir mig að gera, þá
verður aldrei neitt gert herna.
Það hefst ekkert með þvi að við
bara stöndum og kvörtum um
að við höfum engin tækifæri,
það verður að gera eitthvað. Ég
ætla mér ekki að reyna að gera
neitt stórátak ein, til þess er ég
víst engin manneskja, en ég
vildi mjög gjarnan sameinast
öðrum i að reyna að byggja eitt-
hvað upp. Það hefur skort sam-
eiginlegt átak, en ég held að nú
sé að vakna áhugi meðal tón-
listarfólks. Almenningur hefur
Texti:
Aðalheiður Birgisdóttir
Ljósmyndir:
Kristján Ingi Einarsson