Alþýðublaðið - 14.12.1979, Blaðsíða 7

JÓLABLAO 7
Krónublað/ ó krónublað
fljúgðu í hring um himingeim.
norður, suður, austur, vestur,
aftur fljúgðu til mín heim.
Er þú snertir gundu hér
gjörðu eins og ég segi þér.
,,Ég óska að öil leikföng í ver-
öldinni verði min," sagði hún.
Samstundis streymdu leikföng
alls staðar að úr heiminum til
Zhenyu. Auðvitað komu brúðurn-
ar frystar. Þær depluðu augna-
lokunum í sífellu og sögðu
Mamma, Pabba, mammapabba.
Til að byrja með var Zhenya
afar hrifin, en brúðurnar
voru svo margar, að þær
fylltu leikvöllinn, trjágöngin
tvær næstu götur og hálft torg-
ið í nágrenninu. Það var
hvergi hægt að stíga niður fæti
án þess að lenda á brúðu. Ekkert
hljóð heyrðist utan brúðu þvaður.
Geturðu ímyndað þér hávaðann,
sem fimm milljón brúður valda,
er þær tala allar í einu? Og færri
voru þær ekki, það fullyrði ég.
Hugsa sér, þetta voru einungis
Moskvubrúðurnár. Brúðurnar
frá Leningrad, Kiev Lvov og öðr-
um Sovétborgum, voru ekki enn
komnar, en þvöðruðu eins og
páfagaukar á öllum vegum
Sovéska lýðveldisins. Ef satt skal
segja var Zhenya ofurlítið skelk-
uð.
En þetta var bara byrjunin. Á
eftir brúðunum komu veltandi
samkvæmt eigin áætlun, boltar,
loftblöðrur, þríhjól, skóflur,
plógar og mótorhjol.
Sippubönd skriðu eftir jörðinni
eins og snákar, hoppandi upp um
brúðurnar, svo að þær tauga-
veikluðu töluðu enn hærra.
Milljónir leikfangaflugvéla, loft-
skipa og svifflugvéla fylltu loft-
ið.
Bómuilar fallhlífar féllu eins
og túlipanar niður af himnum og
f læktust í símaþráðum og trjám.
Oll umferð í borginni stöðvaðist.
Hermenn sem voru á vakt neydd-
ust til að klifra upp í Ijósastaura
og vissu ekki sitt rjúkandi rað.
,,Þetta er nóg, þetta er nóg",
kallaði Zhenya óttaslegin og
greyp um höf uð sér. — „Þetta er
nóg, heyrið þið ekki. É g þarf
ekki öll þessi leikföng. Ég var að
gera að gamni mínu. Ég er
hrædd."
En mót mæli hennar báru eng-
an árangur. Leikföngum hélt
áfram að rigna yfir hana úr öll-
um áttum. Á eftir Sovésku leik-
föngunum komu Amerísk leik-
föng. Og nú voru öll stræti í borg-
inni troðfull af leikföngum alveg
upp að húsþökum.
Zhenya hljóp upp stiga og leik-
föngin hlupu á eftir henni. Hún
hljóp út á svalir og leikföngin
fylgdu henni eftir. Þá hljóp hún
inn i þakherbergi og leikföngin
fóru einnig þangað. Hún klifraði
þá út á þak, sleit í f lýti af blóm-
inu f jólulita krónublaðið, kastaði
því upp í loft og sagði fljótmælt:
Krónubtað, ó krónublað,
fljúgðíj i hring um himingeim,
norður, suður, austur, vestur,
aftur fljúgðu til mín heim.
Er þú snertir gundu hér
gjörðu eins og ég segi þér.
„Segðuöllum leikföngunum að
fara heim í búðir sinar á svip-
stundu", sagði Zhenya. Og leik-
föngin hurfu öll á augabragði.
Zhenya leit nú á sjökrónublaða
töf rablómið sitt, og sá að hún átti
aðeins eitt krónublað eftir.
„Hverjum gæti dottið slíkt í
hug?" sagði hún. Ég hef eytt sex
krónublöðum og öllum til einskis.
„O, jæja, það gerir ekkert til. Ég
verð aðgætnari næst."
Hún fór nú út á götu og hugsaði
með sér. Hvers á ég að óska mér
næst? Ég held að ég ætti að óska
mér tvö kíló af súkkulaði. Nei
betra væri aðóska sér tvær f lösk-
ur af límonaði. Ennþá betra að
óska hálfs kílós af Miskas súkku-
laði vöflum, eina flösku af
límonaði, hundrað grömm af
karamellum og hundrað grömm
af hentum, já og bleikan bar-
ankahring handa Pavlik litla.
Ef ég óskaði mér alls þessa,
hvaða gagn mundi það geramér?
Segjum svo að ég bæði um sæl-
gæti og æti það allt, þá ætti ég
ekkert eftir.
Nei ég held að það væri réttara
að biðja um þríhjól. En hvað svo,
ef ég væri að hjóla á því og
strákahrekkjusvínin kæmu og
tækju það af mér og lemdu mig í
ofanálag. Ekki yrði ég þá
ánægð. Nei, þá er betra að óska
sér aðgöngumiða í bíó eða cirkus,
þá mundi ég að minnsta kosti
skemmta mér.
Ef til vill væri betra að óska sér
sandala og þó, ef ég á að vera
hreinskilin. Hvað er eiginlega
varið í sandala. Ég get áreiðan-
lega óskað mér einhvers, sem er
miklu betra. Allavega er engin
ástæða til að flýta sér.
Er Zhenya hafði hugleitt allt
þetta sá hún allt í einu lítinn fal-
legan dreng, sem sat á bekk ná-
lægt hliði einu. Augu hans voru
blá og stór, glaðleg og góðleg.
Þetta var mjög fallegur drengur
og maður sá strax, að hann var
ekkertfyrir að rífast. Hana lang-
aði til að gera hann að vini sínum.
Óttalaus gekk hún til hans, svo
nálægt honum kom nún, að hún
sá mynd sína í augum hans og
taglhárgreiðsluna hangandi yfir
öxlunum.
„Litli strákur, litli strákur",
sagði hún. „Hvað heitirðu?"
„Vitija", svaraði hann „og
hvað heitir þú?" „Zhenya. Eig-
um við að koma i siðastaleik"
„Ég get það ekki, ég er fatlað-
ur", sagði Vitija. Nú tók Zhenya
eftir að hann var i Ijótum skóm
með þykkum sóla á hægra fæti.
„Ó, það var leiðinlegt'', sagði
hún, „mér geðjaðist svo vel að
þér og mig langar svo mikið til að
leika við þig."
„Mér geðjast líka vel að þér og
mér mundi þykja gaman að leika
við þig, en ég get það ekki, það er
ekki hægt að lækna fótinn á
mér".
„Hvaða vitleysu ertu að segja
litli strákur", sagði Zhenya og
tók upp úr vasa sínum sjökróna-
blaða töf rablómið. „Sjáðu bara".
Og með þessi orð á vörum sleit
litla stúlkan okkar varlega af
blóminu siðasta krónublaðið, það
dökk bláa. Hún þrýsti því andar-
tak að augum sinum, rétti út litlu
fingurnar og söng með mjóróma
röddu titrandi af hamingju:
Krónublað, ó krónublað,
fljúgðu i hring um himingeim,
norður, suður, austur, vestur,
aftur fljúgðu til mín heim.
Er þú snertir grundu hér
gjörðu eins og ég segi þér.
„Gerðu Vitija frískan og sterk-
an aftur." Á samri stundu spratt
litli drengurinn upp af bekknum
og fór að leika síðastaleik við
Zhenyu. Hann hljóp svo hratt að
hún náði honum ekki, hversu
mikið sem hún reyndi.
SÍÐU
Rembrancff
II u
TOr^SIIvn: 86822
ÆEI
Bjoðvm betrí
kjör en áður
husgegn
Frjálsari
greiðslukjör
Opið alla daga