Vísir - 08.08.1969, Blaðsíða 12

72
V í SIR . Fðstudagur 8. ágúst 1969.
■wmnwiw
„ 82120 ■
rafvéiaverkstadi
s.maistads
skeifan 5
TSfernn te okkun
~’T ViBgerðir á rafkerfi
dinamóum og
stðrfurmn.
H Mótarmælingar.
V Mótorstíllingar
■ Rakaþéttum raf-
kerfie.
'rarahJuídr á otaðnum.
Illlllllillllllllll
BÍLAR
RamMer American 1966
Rambfer American 1968
Rambier Ciassic 1963
Rambter Classic 1965
Rambfer Ambassador
1966
Plymouth Fury I 1966
Plymouth Beíevatere
1966
Oiasy H 1965
Oievy H 1966
VerzBð þar sem úrvafið
er mest og kjorin bezt.
JÖN ssSs®
L0FTSS0N HF.
Hrinqbraui 121 — 106CX)
I
i
j* wiltei & jinuem M.
SKEIFAN JB
SlMI S4480
Stálklæmar kipptu Fotey öðru
sinni upp aí gólfinu og grýttu hon
am út að veggnum. Enn þrrfu þær
til hans og fleygðu honum endi-
föngum i góWið. Hann heyrði kveikt
■ á eWapýtu.
„Þetta er merra en ég þoli“,
liejmði hann Parker segja.
Röddm var hrjúf og hás. Foley
varð það nú ijóst, að Parker hafði
brotiát þm i gistihússherbergið um
nöttína, og var þvi sennilega van-
svefta.
En var kverkt á eldspýtu.
„MfCarthy sviður á þér hörund
ið, þsmgað til þú svarar“, sagði
Parfeer.
„Það gerið þið ekki“, sagði Fotey.
„Nei, ekki ég“, svaraði Parker.
„Ég fer fram á ganginn á meðan
á því stendur. En McCarfhy hikar
ekki við þess hásttar."
Að svo mæltu stikaöi Parker út
úr herberginu. McCarthy var ekki
að hika við það, eins og Parker
hafði komizt að orði. Foley fann
hann ieggja arminn að hálsi sér i
hðrðn kverkataki og um leið fann
hann svíðandi sáran hita við eyrna
snepiBnn.
„Hættu“, æpti Foley um leið
og hann spam og sparkaði allt
hvað af tók.
McCarthy sleppti honum svo
snðggt, að hann valt á gólfið og
missti gleraugun úr hendi sér. Hann
heyrði Parker spyrja: „Jæja...?“
„Bökstafírnir eru i Erin gistihús
inu“, stundi Foley. „Að minnsta
kosti flestrr þeirra, helvízkar skepn
umar ykkar..
„Hvar í Erm gistihúsinu?"
„Aftan á Ijösmynd sem hangir
þar á vegg bak við barinn. Ljós-
mynd af stúlku og stendur „Joy“
skrifað á hana. Fleira stendur þar
skrifað — ástarkveðjur, Audrey..
eitthvað þess háttar."
„Joy og Audrey. Feitur, heiiusk
ur og kvensamur að auki. Heldur
ótrötegt þaö, vægast sagt“. varö
Parker að oröi.
„Hvað hef ég eiginlega gert ykk
ur svrnin ykkar?“
Jig læt þér eftir að itnynda þér
hvað verður gert við þig, ef þetta
reynist lygi."
„Þetta er satt. Sumum stöfun
um fleygði ég, vegna þess að þeir
límdust ekki á myndina. Ég man
ekki hvaða stafir það voru. En
þeir eru flestir þarna. Og fariö
þið svo i öilum bænum ...“
„Ég fer. McCarthy veröur hér
eftir.“
Foley saknaði gleraugna SKma.
Þá sá hann tröllið ógreinilega, þar
sem það nálgaðist hann aftur. Ekki
fer hann að halda þessum misþyrm
ingum áfram, hugsaði Foley um
leið og hann missti meðvitundina.
ÁTTUNDI KAFLI
■fjegar hann rankaði við sér aftur,
heyrði hann bil ekið á brott
uti fyrir. Hann skreið út að glugg
anum á höndum og hnjám og
spurði sjálfan sig hve lengi hann
mundi hafa legið meðvitundarlaus
— varia mjög lengi, naumast tiu
mínútur. Þaö var oröið sólarlaust
inni í herberginu, en bjart kvöld
úti fyrir. Hann kom við eitthvaö
mjukt á gólfínu, sárabindin, sem
dottiö höfðu af höfði hans í átök
um McCarthys. Hann lét þau
liggja. Þá sá hann gleraugun, sem
til allrar hamingju voru óbrjót-
andi, Kggja rétt hjá, tók þau og
setti þau á sig.
Honum gat ekki liöið verr. Hann
beít á jaxlinn, þjáöur af sársauka,
reiöi og niðurlægingu. Hugsaði meö
sjálfum sér, hvorn hann mundi hata
meira þeirra félaga, sennilega Park
er... nei, McCarthy. Hann var
ekki viss. Hann var ekki heldur viss
um það, hvort blööiö, sem hann
fenn á tungu sér, stafaöi af þvi
að hann hefði bitið sundur vörina
sjálfur eða hvort McCarthy hefði
sprengt hana með hnúunum. Hann
fann þó ekki til neins sérstaks sárs
auka í vörinni, en hann hafði á-
kafa kvöl i höföinu og hálsinum.
Þegar honum tókst að rétta svo
úr sér, að hann gat stutt höndum
á gluggasylluna og horft út, sá
hann svartan Jagúar hverfa niöur
akbrautina. Ekki gat hann greint
þann, sem sat undir stýri. Hafði
Jagúarinn verið falinn á bak viö
trén og runnana, þegar hann ók
sjálfur heim á setriö? Hvað mundi
vera lsngt síðan... ein klukku-
stund, kannski tvær stndir Þenn
an Jagúar haföi hann skki séð áð
ur. Morrisinn hans stóö fyrir ut
an aöaldyrnar, þar sem hann hafði
skiliö hann eftir. Foley starði út um
gluggann. Ef hann reyndi að
stökkva út um hann, mundi hann
áreiðanlega hálsbrjóta sig, og hann
,var ekki undir þaö búinn aö binda
svo bráðan enda á lif sitt. Efeki
hafði hann neinn kaðal viö hönd-
ina, og hvorki var um ræðu rekkju
voðir né ábreiöur í gamla rúmstæð
inu, sem hann gæti rifið i lengjur,
knýtt saman og gert sér sigfesti.
Ekki gat hann heldur kiifið niður
vegginn, hann efaöist meira aö
segja um, að hann gæti klöngrazt
út um gluggann, ef á ætti að herða.
Með vonleysi í augum virti hann
fyrir sér irsku sveitasæluna úti fyr
ir. Sól var nú lágt á lofti, og
þece ekki langt að bíða að bktn
tæki að bregða. Jú, Hrói höttur
hefði eflaust komizt út um glugg-
ann og niður á jafnsléttu heill á
húfi. Eða Tarzan, fanginn í Zenda
eða fóstbræðurnir þrír. En ekki
hann...
Ætti hann að komasí öt, var
ekki nema um eina leiö að ræöa
— út um dyrnar. Foley gekk stirö
ur og lerkaður yfir þvert gólfið,
út að dyrunum. Furðaöi sig á því
og var stoltur af því um leið, að
hann var þó göngufær, eftir allt
sem hann hafði oröið að þola. Hann
var seigari en hann hafði' þoraö
að vona. Hann reyndi á dymar.
Þær voru lokaðar að utanverðu,
Hann beygöi sig með sársauka og
erfiðismunum og gægðist út um
skráargatið. Sá móbrúnt veggfóður
hálfflagnaö af veggnum hinum
megm við ganginn. Lykillinn hafði
sem sagt verið tekinn úr skránni.
Hann starði nokkra stund á hurð
ina, en tók svo rögg á sig. „Hæ!“
hrópaði hann og skellti með flötum
lófanum á hurðina. „Hæ, þu þama
McCarthy.... Ertu þama, Mc-
Carthy"?
Fyrst af öllu varð hann aö kom
ast að raun um, hver gætti hans,
ef um að var á annað borð aö
ræða. McCarthy hafði verið skipað
að vera um kyrrt. Ef hann hafði
hlýtt þvi « hvað hélt hann sig þá?
Oghvar var Parker? Fofey svipað-
ist uf eftir emhverju barefli, til að
verja sig með ef tfl kæmi en sá
ekkert laustegt nema skóna sina
og ferðatösfcuna — og haon gat
naumast gert sér f hugarlund,
hvemig sKkum hiutum yrði beitt
sem vopnum. Gat hitapokinn komiö
að gagni — hefði ef til vfll komið
að gagni, sjóðandi vatn hefði
verið í honum, en því var ekki
að heilsa. Foley bölvaði í hljóði.
Hann varð að tjaida því sem
tfl var, hngsaði hann, og valdi úr
skónum þá, sem þyngstir voru. Það
héyrðist fötatafe í stiganum. Foley
þrýsti sér upp aö veggnum bak við
hurðina.
THAir BAULOON IS
MÝ ONLY WAY PAST
THEM-AND YO£/'/ze
GOING TO Ftv IT
FOK ME! -i-ÆR
„Vaknaðu, melónuhöfuðið þitt. — Og
gefðu ekki bofs frá þér. Ihi kemur með
SKEYSTOKE'S
SAYAQES WIPED
OUTMY ARMY..AND
THEY'RE CLQSING
ON
Me
„Skrælingjar Greystoks þurrktrðu út
her minn, og þeir eru að króa mig inni.“
mér.“
„Þessi loftbelgur er það eina, sem getur
komið mér fram hjá þehn. Og þú flýgur
homim fyrir mig.“
„Ef þú veitir viðnám, mun ég sfejðta
og taka áhættuna á þvi að stjóma hon-
um einn.“
EDDiE COHSTANTME
t Ktla Mið-Ameríkulýðveldinu Centro-
Fuego hefur hershöfðinginn Femandez i
kosningum, sem standa fyrir dyram.
Og það er allt í einu orðið hættulegt
að styðja binn gamla og ve! metna for-
seta, Santiago Domenes.
Á sama tíma — á ritstjómarskrifstofu
í París. — „Fer ég mannavillt, eöa er
þetta minn gamli vinur, Eddie?“ —• „Því
heldur mððir mín fram, að minnsta kosti.
Hvemig líður ykkur hérnaí^