Vísir - 08.08.1969, Blaðsíða 12

Vísir - 08.08.1969, Blaðsíða 12
72 V í SIR . Fðstudagur 8. ágúst 1969. ■wmnwiw „ 82120 ■ rafvéiaverkstadi s.maistads skeifan 5 TSfernn te okkun ~’T ViBgerðir á rafkerfi dinamóum og stðrfurmn. H Mótarmælingar. V Mótorstíllingar ■ Rakaþéttum raf- kerfie. 'rarahJuídr á otaðnum. Illlllllillllllllll BÍLAR RamMer American 1966 Rambfer American 1968 Rambier Ciassic 1963 Rambter Classic 1965 Rambfer Ambassador 1966 Plymouth Fury I 1966 Plymouth Beíevatere 1966 Oiasy H 1965 Oievy H 1966 VerzBð þar sem úrvafið er mest og kjorin bezt. JÖN ssSs® L0FTSS0N HF. Hrinqbraui 121 — 106CX) I i j* wiltei & jinuem M. SKEIFAN JB SlMI S4480 Stálklæmar kipptu Fotey öðru sinni upp aí gólfinu og grýttu hon am út að veggnum. Enn þrrfu þær til hans og fleygðu honum endi- föngum i góWið. Hann heyrði kveikt ■ á eWapýtu. „Þetta er merra en ég þoli“, liejmði hann Parker segja. Röddm var hrjúf og hás. Foley varð það nú ijóst, að Parker hafði brotiát þm i gistihússherbergið um nöttína, og var þvi sennilega van- svefta. En var kverkt á eldspýtu. „MfCarthy sviður á þér hörund ið, þsmgað til þú svarar“, sagði Parfeer. „Það gerið þið ekki“, sagði Fotey. „Nei, ekki ég“, svaraði Parker. „Ég fer fram á ganginn á meðan á því stendur. En McCarfhy hikar ekki við þess hásttar." Að svo mæltu stikaöi Parker út úr herberginu. McCarthy var ekki að hika við það, eins og Parker hafði komizt að orði. Foley fann hann ieggja arminn að hálsi sér i hðrðn kverkataki og um leið fann hann svíðandi sáran hita við eyrna snepiBnn. „Hættu“, æpti Foley um leið og hann spam og sparkaði allt hvað af tók. McCarthy sleppti honum svo snðggt, að hann valt á gólfið og missti gleraugun úr hendi sér. Hann heyrði Parker spyrja: „Jæja...?“ „Bökstafírnir eru i Erin gistihús inu“, stundi Foley. „Að minnsta kosti flestrr þeirra, helvízkar skepn umar ykkar.. „Hvar í Erm gistihúsinu?" „Aftan á Ijösmynd sem hangir þar á vegg bak við barinn. Ljós- mynd af stúlku og stendur „Joy“ skrifað á hana. Fleira stendur þar skrifað — ástarkveðjur, Audrey.. eitthvað þess háttar." „Joy og Audrey. Feitur, heiiusk ur og kvensamur að auki. Heldur ótrötegt þaö, vægast sagt“. varö Parker að oröi. „Hvað hef ég eiginlega gert ykk ur svrnin ykkar?“ Jig læt þér eftir að itnynda þér hvað verður gert við þig, ef þetta reynist lygi." „Þetta er satt. Sumum stöfun um fleygði ég, vegna þess að þeir límdust ekki á myndina. Ég man ekki hvaða stafir það voru. En þeir eru flestir þarna. Og fariö þið svo i öilum bænum ...“ „Ég fer. McCarthy veröur hér eftir.“ Foley saknaði gleraugna SKma. Þá sá hann tröllið ógreinilega, þar sem það nálgaðist hann aftur. Ekki fer hann að halda þessum misþyrm ingum áfram, hugsaði Foley um leið og hann missti meðvitundina. ÁTTUNDI KAFLI ■fjegar hann rankaði við sér aftur, heyrði hann bil ekið á brott uti fyrir. Hann skreið út að glugg anum á höndum og hnjám og spurði sjálfan sig hve lengi hann mundi hafa legið meðvitundarlaus — varia mjög lengi, naumast tiu mínútur. Þaö var oröið sólarlaust inni í herberginu, en bjart kvöld úti fyrir. Hann kom við eitthvaö mjukt á gólfínu, sárabindin, sem dottiö höfðu af höfði hans í átök um McCarthys. Hann lét þau liggja. Þá sá hann gleraugun, sem til allrar hamingju voru óbrjót- andi, Kggja rétt hjá, tók þau og setti þau á sig. Honum gat ekki liöið verr. Hann beít á jaxlinn, þjáöur af sársauka, reiöi og niðurlægingu. Hugsaði meö sjálfum sér, hvorn hann mundi hata meira þeirra félaga, sennilega Park er... nei, McCarthy. Hann var ekki viss. Hann var ekki heldur viss um það, hvort blööiö, sem hann fenn á tungu sér, stafaöi af þvi að hann hefði bitið sundur vörina sjálfur eða hvort McCarthy hefði sprengt hana með hnúunum. Hann fann þó ekki til neins sérstaks sárs auka í vörinni, en hann hafði á- kafa kvöl i höföinu og hálsinum. Þegar honum tókst að rétta svo úr sér, að hann gat stutt höndum á gluggasylluna og horft út, sá hann svartan Jagúar hverfa niöur akbrautina. Ekki gat hann greint þann, sem sat undir stýri. Hafði Jagúarinn verið falinn á bak viö trén og runnana, þegar hann ók sjálfur heim á setriö? Hvað mundi vera lsngt síðan... ein klukku- stund, kannski tvær stndir Þenn an Jagúar haföi hann skki séð áð ur. Morrisinn hans stóö fyrir ut an aöaldyrnar, þar sem hann hafði skiliö hann eftir. Foley starði út um gluggann. Ef hann reyndi að stökkva út um hann, mundi hann áreiðanlega hálsbrjóta sig, og hann ,var ekki undir þaö búinn aö binda svo bráðan enda á lif sitt. Efeki hafði hann neinn kaðal viö hönd- ina, og hvorki var um ræðu rekkju voðir né ábreiöur í gamla rúmstæð inu, sem hann gæti rifið i lengjur, knýtt saman og gert sér sigfesti. Ekki gat hann heldur kiifið niður vegginn, hann efaöist meira aö segja um, að hann gæti klöngrazt út um gluggann, ef á ætti að herða. Með vonleysi í augum virti hann fyrir sér irsku sveitasæluna úti fyr ir. Sól var nú lágt á lofti, og þece ekki langt að bíða að bktn tæki að bregða. Jú, Hrói höttur hefði eflaust komizt út um glugg- ann og niður á jafnsléttu heill á húfi. Eða Tarzan, fanginn í Zenda eða fóstbræðurnir þrír. En ekki hann... Ætti hann að komasí öt, var ekki nema um eina leiö að ræöa — út um dyrnar. Foley gekk stirö ur og lerkaður yfir þvert gólfið, út að dyrunum. Furðaöi sig á því og var stoltur af því um leið, að hann var þó göngufær, eftir allt sem hann hafði oröið að þola. Hann var seigari en hann hafði' þoraö að vona. Hann reyndi á dymar. Þær voru lokaðar að utanverðu, Hann beygöi sig með sársauka og erfiðismunum og gægðist út um skráargatið. Sá móbrúnt veggfóður hálfflagnaö af veggnum hinum megm við ganginn. Lykillinn hafði sem sagt verið tekinn úr skránni. Hann starði nokkra stund á hurð ina, en tók svo rögg á sig. „Hæ!“ hrópaði hann og skellti með flötum lófanum á hurðina. „Hæ, þu þama McCarthy.... Ertu þama, Mc- Carthy"? Fyrst af öllu varð hann aö kom ast að raun um, hver gætti hans, ef um að var á annað borð aö ræða. McCarthy hafði verið skipað að vera um kyrrt. Ef hann hafði hlýtt þvi « hvað hélt hann sig þá? Oghvar var Parker? Fofey svipað- ist uf eftir emhverju barefli, til að verja sig með ef tfl kæmi en sá ekkert laustegt nema skóna sina og ferðatösfcuna — og haon gat naumast gert sér f hugarlund, hvemig sKkum hiutum yrði beitt sem vopnum. Gat hitapokinn komiö að gagni — hefði ef til vfll komið að gagni, sjóðandi vatn hefði verið í honum, en því var ekki að heilsa. Foley bölvaði í hljóði. Hann varð að tjaida því sem tfl var, hngsaði hann, og valdi úr skónum þá, sem þyngstir voru. Það héyrðist fötatafe í stiganum. Foley þrýsti sér upp aö veggnum bak við hurðina. THAir BAULOON IS MÝ ONLY WAY PAST THEM-AND YO£/'/ze GOING TO Ftv IT FOK ME! -i-ÆR „Vaknaðu, melónuhöfuðið þitt. — Og gefðu ekki bofs frá þér. Ihi kemur með SKEYSTOKE'S SAYAQES WIPED OUTMY ARMY..AND THEY'RE CLQSING ON Me „Skrælingjar Greystoks þurrktrðu út her minn, og þeir eru að króa mig inni.“ mér.“ „Þessi loftbelgur er það eina, sem getur komið mér fram hjá þehn. Og þú flýgur homim fyrir mig.“ „Ef þú veitir viðnám, mun ég sfejðta og taka áhættuna á þvi að stjóma hon- um einn.“ EDDiE COHSTANTME t Ktla Mið-Ameríkulýðveldinu Centro- Fuego hefur hershöfðinginn Femandez i kosningum, sem standa fyrir dyram. Og það er allt í einu orðið hættulegt að styðja binn gamla og ve! metna for- seta, Santiago Domenes. Á sama tíma — á ritstjómarskrifstofu í París. — „Fer ég mannavillt, eöa er þetta minn gamli vinur, Eddie?“ —• „Því heldur mððir mín fram, að minnsta kosti. Hvemig líður ykkur hérnaí^

x

Vísir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.