Vísir - 20.03.1970, Blaðsíða 13

13
1
TÍSFR . Fostudagur 20. marz 1070.
Leyfið börnunum að leika
vegna þess, að bamið er að-
skilið frá f jölskyldunni og aðskil
ið stuðningi hennar ’og huggun.
Maður á það á hættu, að bamið
verði fyrir geysilegum skaða oft
miklu verri en af völdum þeirra
sjúkdóma, sem það var lagt inn
á sjúkrahús fyrir. Leikur á
sjúkrahúsunum getur mildað
vistina þar og komið í veg fyrir
óheppileg áhrif.
Það, sem sjúkrahúsin verða
að gera er að viðurkenna bömin
sem mannverur með tilfinning-
ar. Maður á að reyna að setja
sig í þeirra spor. Aðgangur for-
eldranna til að heimsækja
bömin á að vera fullkomlega
frjáls. Hin rétta meðhöndlun
bama á sjúkrahúsum innifelur
einfaldlega foreldrana og syst
kinin að vissu marki. Veikt bam
merkir fjölskylduvandamál.
Það verður einnig að losa sig
við kalda rútinu og herbúða-
andrúmsloft. Það er t.d. erfitt að
losna við þá hefð sjúkrahúsanna,
að hiti sé mældur í hitalausum
bömum fjórðu hverja klukku-
stund. Hingað til hafa sjúkra-
húsin meir verið innstillt inn á
kröfur læknanna heldur en sjúkl
inganna.
Það er mjög mikilvægt að
spyrja foreldrana um það, þeg
ar bamið er lagt inn á sjúkra-
hús hvað baminu finnist bezt
og hvað því finnist verst eða
hvaða sérvana það hafi. En mörg
um læknum finnst slik tillits-
semi óhugsandi á sjúkrahúsi, já
hlæja upphátt við tilhugsunina.
Mismunurinn á fullorðnum
sjúklingi og bami er sá, að bam
ið er mjög tilfinninganæmt og
þjáist miklu meira tilfinninga-
lega en likamlega við tilfinninga
lausa meöferð. Það er eins og
þerriblað sem sett er ofan á
blekblett."
segir enskur barnalæknir um börn á sjúkrahúsum
Cjúkrahúsdvöl getur haft mikla fyrmefndra alþjóðasamtaka
hættu í för með sér fyrir berst fyrir þvi að það verði að
geðheHsu bama. Og leikurinn er venju að hið opinbera kosti
„Það er venjulegt, að böm
fari meir yfir á ungbamastigið
eftir sjúkrahúsdvöl og verði
SM

\ A-lí ^ ‘

þessa þjónustu á sjúkrahúsun-
um.
Læknirinn segir, að starf þess
ara kvenna sé endurhæfingar-
starf, sem sé eins mikilvægur
hluti meðferðar þeirra bama,
sem lögð eru inn á sjúkrahús, og
sprautur og lyf. Hann segir einn
ig, að það líði ekki svo dagur,
að hann sjái ekki böm, sem
beri ótvíræð merki eftiráhrifa
af sjúkrahúsdvöl. Hingað til
hafi maður haft tilhneigingu til
þess að láta staðar numið með
vitneskjuna eina. — Hann hefur
verið á sjúkrahúsi, myndi móð-
irin segja um drenginn sinn, svo
að hann grætur á nætumar,
pissar á sig o.s.frv.
rmkilvægur fyrir Iff og þroska
bamsins. Ef bamið fær ekki
tækifærj til að leika sér, er það
fangi, rænt öllu sem gefur lífinu
meiningu og raunvemleika.
Þetta segir dr. David Morris,
einn þekktasti bamalæknir Eng
lands, sem var einn þeirra lækna
sem tóku þátt í ráðstefnu, sem
nýlega var haldin í Danmörku
að tilhlutan Alþjóðasambands fé
laga, sem hafa kennslu bama á
skólaaldri á stefnuskrá sinni.
Dr. Morris efnir mánaðarlega
til námskeiða i London fyrir
konur, sem vinna sem „leik-
sérfræðingar“ á brezkum sjúkra
húsum. Brezka nefndin innan
ekki eins hreinleg með sig. í
lengrí tíma getur sjúkrahúsvist
valdið miklum skaða, sérstakl.
T sumar nær sumarkjóllinn vel er fylgzt með tízkunni. Enskur
niðu£ á legginn, þar sem ve! ' izkufataframleiðandi hefur lát-
annfærast af nýju tízkunni
ætur öll mótmæli karlmann
" 1,1 " ^ inná eins og vind um eyrun
| | þjóta. Á myndinni sjáum við
enska sumarkjólinn eins og hann
verður 1 sumar. Alls ekki svo
’Sla&BivL ljótt; eða hvað?
Hann sá, að Douglas horfði til
baka, í áttina, sem þeir höfðu
komið úr. Kostas Manou varð
ósjálfrátt litið þangað líka. Þar
blasti við sjónum hliðið, sem þeir
höfðu rofið í girðingarnar og
handan við girðingamar gfgirnir
á jarðsprengjubeltinu, og loks
sandaldan, sem þeir höfðu farið
yfir fyrir naumlega klukkustund.
Kafkarides tók sig út úr hópn-
um og skreið inn um gatið, sem
stormurinn hafði rofið á olíugeym
inn, þar var þó skjól fyrir sand-
fokinu, og andartaki síðar fylgdu
þeir honum eftir, Boudesh og
Sadok og loks Assine. Þeir Leech
og Douglas stóðu og ræddust viö
úti fyrir. Kostas Manou fylgdi
félögum sínum eftir f skjólið og
þóttist þar með sýna þeim báð-
um, Leech og Douglas, jafna holl-
ustu.
Leech mælti, og ekki hærra en
svo, að Douglas mætti heyra.
„Við höfum verið heppnir. 1
rauninni hefðum við allir átt að
farast.‘‘
Douglas virti hann fyrir sér.
Augnaráð hans var rólegt eins
og röddin.
„Ég hef ekki lagt allt þetta á
mig til að fara erindisleysu."
Leech hleypti brúnum.
„Erindisleysu? Leiðangrinum er
lokið. Masters höfuðsmaður
keyptj mig til þess að fara hingað
og ekki lengra. Ég er kominn
hingað — og nú snúum við aft-
ur.“
Douglas rétti úr. Svipur hans
gerbreyttist.
„Hér er það ég sem ræð, Leech.
Við leitum uppi hina raunveru-
legu olíubirgðastöð og sprengjum
hana f loft upp.“
Leeph gjotti f trausti á ; tromp
ið, sem hann hafði í bakhöndinni.
„Þá það.“ Hann kinkaði kolli
og leit þangað, sem leiðangurs-
menn sátu. „Þú skipar þeim þá
fyrir.“
Douglas svaraði áskorun Leech
og kuldaglotti með því að hraða
sér j áttina þangað, en Leech
varð á undan honum og hvarf inn
í myrkrið til leiöangursmanna.
Douglas dró djúpt andann, virti
leiðangursmenn fyrir sér, en lét
sem hann sæi Leech ekki.
„Við verðum að finna hina
raunverulegu olíubirgðastöð“,
sagöi hann. „Við skulum halda
á brott héðan.“
Að Leech undanteknum litu
EFTIR ZENO
þeir allir á hann og virtust ekki
trúa sfnum eigin eyrum. Þvf
næst litu þeir þangað, sem
Leech hafði tekið sér sæti, og
þvert gegn vilja sínum, leit Dougl
as þangað líka. Hann sá, að Leech
brosti eins hann skemmti sér kon-
unglega. og þegar Douglas sá
það, varð hann svo hamslaus af
reiði, að minnstu munaði, að hann
missti alla stjóm á sér. Og írinn
lét ekki við brosið sitja, hann
hallaði höfðinu aftur á bak og rak
upp hlátur, sem glumdi og berg-
málaði við inni í krossviðageym-
inum og virtist enn hærri fyrir
þögn hinna. Svo tók Kafkarides
undir við hann og yfirgnæfði
hann skrækúm, flisskenndum
hlátri, Boudesh brosti, virti þá
Leech og Kafkarides fyrir sér ti!
skiptis, hló svo lika, dimmum