Vísir - 15.08.1970, Page 13

mm
fSIR . Laugardagur 15,'ágúst 1970.
sem
ur nema á tíu
ekki verð-
ára fresti"
— falað v/ð verzlunarstjóra um útsölurnar og sikkun pilsfaldsins
jþað fer vfst ekki fram hjá
neinum, aö útsölur standa
yfSr þessa dagana. Það eru ýms
ar ástæöur fyrir útsölunimi, en
venjulega er ein helzta ástæðan
sö að verið er að skipta um vör
ur að eihhverju leyti og rýma
fyrir nýjum. I þetta sinn er
þessi ástæða nokkuð veigamikil
og kemur þar til síkkun pils-
faldsins. Alls staðar í heimin-
um keppast nú verzlanir við að
koma minitízkunni frá og til
kaupenda áður en það verður
um seinan. Öruggt má teljast
að í haust verði midi og maxi-
tízkan alisráðandi.
Að vísu sækja kaupmenn er-
lendis söluna af meira kappi.
Þar er umsetningin meiri og
breytingar örari en hér. Venju-
lega má reikna með þvl að is-
lenzkar konur séu einum til
tveim árum á eftir að iaga sig
eftir tízkubreytingum, þó er
yngri kynslóðin undanskilin, þar
sem hún tekur fljótar viö sér.
Hér sem og erlendis gildir einn
ig það, að alltaf er stór hópur
kvenna, sem lætur síddina sig
litlu varða og hefur kjólfaldinn
um hnéð hvernig svo sem fald
urinn hoppar upp eða niður
samkvæmt fyrirskipunum tízku
teiknara. Síddin um hné er allt-
af sígild.
J þetta sinn er breytingin á
pilsfaldinum óvenjulega mik
il og hefur sín áhrif á útsölum
ar. Rúna Guðmundsdóttir f Par-
ísartízkunni er ófeimin við að
viðurkenna þaö. Hún segist
hafa verið óvenjulega heppin
með útsölur og ekki þurft að
hafa nema tvær á þeim átta ár-
um, sem verzlunin hefur verið
starfrækt. En núna hefur stór
breyting gerzt í tízkunni, „breyt
ing, sem ekki gerist nema á 10
ára fresti og verðum við að taka
því“, segir Rúna.
„Núna þorðum við ekki annað
en að lækka veröið og selja all-
an okkar sumarfatnað vegna
þess að við erum hræddar um aö
fötin sfkki. • Á útsölunni eru
nokkrir sumarkjólar í midi- og
maxisíddinni, sem við settum
þar upp á punt, en þeir ganga
ekki út. Það virðist þvf, sem
síða tízkan eigi ekki mikinn
hljómgrunn hjá íslendingum."
Þá segir Rúna, að breytingin
á síddinni hafi vandamál í för
með sér fyrir framleiðendur.
Enn séu þeir hræddir um, að
fólk taki ekki við síöu tízkunni,
þó sé spáð, að unglingsstúlk-
umar kjósi sér maxiföt fyrir
veturinn en miditfzkan verði
fvrir meðalaldursflokkinn. Og
einhverja vísbendingu kann það
að gefa, að ekkert hefur verið
framleitt af stuttu tízkunni í allt
sumar.
/^eirharður Siggeirsson verzl-
unarstjóri hjá Eros, sagði í
viðtali við Fjölskyldusfðuna, að
það sé þannig með þessi stuttu
föt að enn sé ekki afráðið hvaða
endalyktir verða með þau. —
„Konur milli fimmtugs og sex-
tugs kaupa hnésítt. Ég hef ekki
trú á að tízkan fari alveg í hring
á einu augnabliki. Fólk notar á-
fram sfn föt og kaupir eitt-
hvað með — jafnvel það stutta.
Það er aöallega unglingafata-
tízkan, sem tekur breytingum."
Þó sagði Geirharður, að þau föt,
sem komi eftirleiðis í verzlan-
irnar verðj síðari.
Þá sagöi hann einnig, að er-
lendar kápuverksmiðjur séu
með standardsfdd, það er aö
segja sígilda sfdd, sem sé um
hné. „Það er ákaflega lítil
hreyfing á faldinum t.d. í Hol-
landi. Langmestu breytingamar
á fötum koma frá Englandi og
Danmörku og er merkilegt hvaö
jafnfastheldin þjóð og Englend-
ingar hafa rokkað til með hlut-
ina upp á síðkastið.“ — SB

Útsölumar em með mesta móti nú vegna breytingarinnar á pilsfaldinum
lþ'
ekki átt neitt sameiginlegt með
þeim hinum, sem fyrir voru, og
að ekkert gott mundi geta af því
leitt.
„Ertu viss um að þú hafir
;ert handvegina nógu víða?“
„Já, mamma.“
„Það sagðirðu líka síðast, en
hvernig fór ekki — þú varðst að
taka saumana úr aftur.“
Jafnvel þessi hversdagslegu til
svör veittu Elie öryggiskennd,
sem hann hafði hvergi fundið áð-
ur. Þvert á móti því sem frú
Lange hélt, fann hann ekki til
minnstu öfundar gagnvart Mich
el. Ekki þjóðist hann heldur
neitt vegna fátæktar sinnar. Hann ;
hafði ekkj neina löngun til að :
sitja í veitingastofu með einhverj |
um kunningjum og þvaðra um
einskisverða hluti. Ekki hafði :
hann heldur neinn áhuga á að j
ljósmynda nakið kvenfólk.
Fyrir aðeins hálfum mánuði !
hefði hann ekki óskað sér neins !
fram yfir það sem hann hafði, !
að lifa lifinu óbreyttu, eins og
þá virtist svo auðvelt.
„Sækist yður vel viö verkefn-
ið, monsjör Elie?“
„Jú, frú. Það gengur ekki ýkja ;
hratt, því að ég er einmitt að fást ;
við erfiðasta ,kaflann. Á morgun
verð ég að fara í bókasafnið og i
vinna að því þar.“
Öðru hverju varð hann að
vinna að verkefnum sínum í bóka
safni háskólans, finna þar heim-
ildir, sem hann fékk ekki
annars staðar. Hann kunni vel
við andrúmsloftið þar líka, þar
sem ljósið frá leslömpunum meö
grænu hlífunum féll á borðin og
fólkið, sem sat álútt og þögult
við viðfangsefni sín.
„Skvldi monsjör koma seint
heim aftur?“
„Að þú skulir hafa áhyggjur af
honum, mamma", sagði Louise
og það var eitthvað í röddinni
sem gerði að honum brá.
„Móðir hans mundi gjarna vilja
að ég liti til með honum.“
„Hann er orðinn tuttugu og
tveggja."
„Þó svo sé, er hann ekki ann-
að en barn.“
„Það mætti halda það að undan
fömu, að hann væri eina mann-
eskjan, sem nokkru máli skipti."
Var hún líka afbrýðisöm? Hún
hafði talað af meiri áhuga en henn
ar var vandi, og Elie vissi ekki.
hvort hann átti að fagna því eöa
hafa áhyggjur af því.
„Þú skilur það einhvern dag-
inn“, andvarpaði móöirin.
Þar lauk samtalinu, því frú
Lange hafðj lokið við að skræla
kartöflurnar og þvo þær undir
krananum áður en hún setti þær
í súðupottinn.
í tíu mínútur eða þar um bil
voru þau ein f borðstofunni,
Louise og Elie og unga stúlkan
■ II
19
var nú að næla kjólinn saman
með títuprjónum. Hann sagði ekki
orð. Hún ekki heldur.
Þegar henni varð litið upp,
greindi hann fremur fölt andlit-
ið, mjúklega sveigðan hálsinn, ei-
lítið lotnar heröamar og það var
honum nóg. Hann hafði aldrei
hugleitt hvemig hún kynni að
líta út innan fata. Hpnum haföi
aldnei komið þaö til hugar að
karlmaður gæti þráð aö vefja
hana örmum.
„Áttu mikið eftir, Louise?“
„Eins og tíu mínútur, mamma.“
„Ég ætla að fara upp á loft.
Þetta hefur verið erfiður dagur.
Þú manst eftir að slökkva ljós-
in?“
Frú Lange var ekkert hrædd
viö að skilja dóttur sína eftir eina
æeð Elie.
„Góöa nótt.“
Stan var úti við- kennslu. Á
kvöldin námu strætisvagnamir f
íæstu götu ekki staðar nema á
•'tundarfjórðungsfresti, maður gat
reyrt marrið f hemlunum þegar
heir hægðu á sér, gat gert sér þá
hugarlund og farþegana sem
oustu út á illa lýsta götuna. —
Klukkan var orðin tíu þegar
ouise vafði sniðnu kjólefninu
saman og stakk því undir kassann
yfir saumavélinni. Hún spurði
hann öldungis eins og hún væri
að tala við bróður sinn:
„Ertu á Ieiðinni upp?“
„Já.. “
Það kom sjaldan fyrir að þau
slökktu Ijósið og yrðu samferða ;
út úr herbergjunum niðri. Hún ’
fór og slökkti ’líka ljósið f eldhús-
inu eftir að hún haföi aögætt aö
þar væri aillt eins og það átti að
vera og hann beið eftir henni
með bækur sfnar undir hendinm ,’
frammi á ganginum, þar sem enn
logaði á marglitu ljósakrónunni,
sem varpaöi rauðum, grænum,
gulum og bláum bjarma á loftið
uppi yfir.
Hann lét hana ganga upp stig-
ann á undan sér. Þegar hann kom
að dyrunum á herberginu sínu,
bauð hann henni góða nótt og .
hvarf inn í kuldann og kom sér ;
eins fljótt í rúmið og hann gat.
Það var komið fram yfir miö-
nætti, þegar Michel kom heim
aftur og Elie var ekki sofnaður
enn.
Daginn eftir var komin rign-
ing og það rigndi einnig næsta
dag á eftir, og Ijósin loguðu allan
daginn í gluggum sumra sþlu
búðanna við aðalgötuna
Síðari hluta dagsins var, Elr
við störf í háskólanum. Ham
ræddi lengi viö prófessorinn
kennara sinn, heimsfrægan stærð :
fræðing, og þeir ræddu mikilvæg
atriði í útreikningum hans.