Vísir - 09.12.1970, Side 2

4
Mastroianni um kvikmyndaheiminn:
„Annarlegt og skrýtið
66
*
Konur, sem skutust inn í veit-
ingasal Plaza Athanée hótelsins í
- arís, ráku upp stór augu, þar
er þaer sátu við tedrykkju og sáu
sjálfan draumaprinsinn, Marcello
Mastroianni, hinn ítalska, ganga
í salinn — bersköllóttan. Og ekki
nóg með það að þessi elskhugi
kvikmyndanna væri sköllóttur,
heldur var skallinn svo vel fægð
ur, að Ijósin úr kristallskrónun-
ain, sem spegluðust í skallanum,
blátt áfram skðru í augun.
Hann rakaði sig fyrir hlutverk
sitt i nýjustu myndinni sinni, þar
leikur hann Skípíó Afríkanus,
rómverska hershöfðingj'ann sem
svgraði Hannibal hinn púnverska.
N’,1 er verið að ljúka gerð þeirr
ar myndar einhvers staöar í ná-
grenni Rómar, en Mastroianni
skrapp til Farísar, meöan hlé var
g*rt á kvikmyndatöku. Blaðamað-
ur hitti hann á Afihanée hóteli.
,,Hvað finnst fólki svona und-
arlegt við að sjá mig sköllóttan?
Jú, það er kannski skrýtið, svona
út bf fyrir sig, en menn verða
að gæta að því, að það er full-
komlega eðlilegt fyrir leikara að
vera. undarlegur", segir Mastroi-
anni, „þetta er svo heimskulegt.
Jafnvel ktvinnuleikarar eru aö
tala um hugrekki hjá mér að raka
af mér hárið. Fáránlegt, þetta er
sko ekkert hugrekki, þetta eru
viðskipti."
Maður er alltaf eins
Mastroianni, sem talinn er einn
hinna beztu kvikmyndaleikaria
sem nú eru upp á sér aðdáendur
jafnt £ hópi hinna ströngustu list
dómara til venjuilegra Hollywood-
manna. Honum finnst sjálfum
næsta Mægilegt, þegar konur tala
um hhnn sem táknrænan, ítalsk
an elskhuga, „ég er orðinn 45
ára, og var þar að auki aldrei
neinn elskhugi", segir hann, og
heldur fast I að vera talinn skap-
gerðarleikari.. Hann vinnur af al-
úð að hlutverkum sfnum — notar
hluti eins og gervineglur eða
linsur ( augu, til að gefa þeim viss
an blæ frammi fyrir kvikmynda
véium, „maður notast við svona
hiluti, og heldur, að þeir breyti
manni eitthvhð. En það er ekki
rétt. Maöur er alltaf eins“, og
hann segist hafa gaman af að
gera þannig grín að sjálfum sér:
„Ég er nefnilega falltaf, eða a.m.k.
að verulegu leyti, sami, gamli á-
hugaleikarinn. Ég veifa annað
sPagið í sjálfan mig og segi: Jæja,
nú er að rífa sig áfram.
Þeir fara svolítið í taugamar
á mér þessir leikarar, sem fara
á geðveikrahæli að horfa á geð
sjúklinga, ef þeir eiga að leika
slíka. Hlutverk leikarans er nefni
lega ekki að verða að geðsjúkl-
ingi, heldur að draga upp linur,
einkenni geðsýki, sem eru sann-
færandi. Þú verður að trúa á
sjálflan þig. Ég get ekki setið og
stúderaö einhvem persónuleika
að eilífu. Meðvitundin vinnur með
þér, hún vinnur eins og melting-
in. Þti verður að slaka á.“
Erfitt að sannfæra
Um noíkkurra ára skeiö reyndi
Mastroianni sjálfur að framleiða
myndir („Félagi minn var stór-
gáfaður maður, en á þeirri mín-
útu sem honum áskotnuðust pen
inga r.haglaði hann sér eins og
Selznick. Ég fór á hausinn"). —
Það er talið fremur sjaldgæft á
meðal leikara nú til dags, en
Mastroianni segist vera fyllilega
ánægður með laö vera leikari:
„Ég hugsaöi þannig áður, að
það hlyti að vera gott að vera
leikstjóri, vegna þess að þá þyrfti
maður ekki að eyða tímanum í
að shnnfæra fólk, en það er ekki
rétt. Leikstjórinn verður aö sann
færa framleiðandann. Og ef mað
ur er framleiðandi, þá verður mað
ur að sannfæra peningamenninh
— þennan sem skírir kvikmynd
irnar þessum fáránlegu nöfnum.
Og það er erfitt", segir Mastroi-
anni hlæjandi, „eina Iausnin á
þessu er að gera sínar eigin
heimtakvikmyndir til að sýna böm
unum.“
Að elska byggingu
Mastroianni var eitt sinn verö-
andi arkitekt, og nú hefur hann
byggt sjálfum sér sex hús viðs
vegar um heim. Hann viðurkenn
„Ja, þvílíkt ihaldsball"
—„jbað l'itur ijý fyrir að kratar hafi sloppið
inn" — sagði brezkur flokksformaður eftir
sögulegan dansleik
Brezkir íhaldsmenn eru þekkt
ir fyrir að hafa löngum gert af
innileik og alúð það, sem þeir
taka sér fyrir hendur — til dæm
is eru þeir skemmtilegir sam-
kvæmismenn ... það sannaðist a.
m.k. áþreifanlega um helgina síð
ustu, þsgar fhaildsflokkurinn
hélt heljarmikiö ball í einu kjör
dæmi sinu, og afleiðinghr þess
dansleiks vom margvíslegar og
minna helzt á byltingarböll á Is-
landi.
Til dæmis: Brákuð höfuðkúpa,
tvö beinbrot, eitt skorið auga,
glóðarauga, ónýtur kjóll og 180
öskureiðir gestir.
Þetta var í Brentwood, Essex
og byrj’aði allt með því, að for-
stjóri einn, Brian Barker, 33 ára
gamall, nennti ekki að standa upp
meðan þeir spiiluðu „Guð gæti
drottningarinnar".
Kiaftshögg
Varia voru síöustu tónar þjóð-
söngstns horfnir út I loftið,
drulktaiaðir f glasaMjómi, þegar
allt fór til fjandans. BANG! Hr.
Barker forstjón var löðrungaður
af alefli.
Sú handarhreyfing ‘orsakaði að
lögfræðingsfrú af virðulegda tag-
inu fékk fullt viskíglas yfir nýja
síðkjólinn sinn.
Þá var hr. John Brodie barinn
beint ofan á hvirfilinn með viskf-
flösku — fullri.
Það var rokið með hann á
spítala, enda lafði höfuöleðrið
mestanpart frá kúpunni, djúpur
skurður virtist ógna vinstra auga
hans — a.m.k. blæddi nógu fjári
mikið og tvö bein i hægri hendi
hans vom greinilega brotin.
Er svo var komið, fannst ein-
hverjum spaugaranum tími til
kominn að rétta hr. John Blott,
fyrrverandi formanni hverfisdeild
ar íhaldsflokksins f Essex, mynd-
hrlegt hnefahögg. Hann fékk glóð
arauga.
títskýringar
Morguninn eftir byrjaði fólk að
skýra sinn málstað: Barker sagði
„Ég er meö ónýtt lunga, og mér
leið ekki vei, begar aulamir byrj
uðu að spila „God Save tihe
Queen“. Þegbr fólkið stóð allt
saman upp, þá gat ég bara ekki
risið á fætur.... þegar þeir vora
búnir með lagið, kom einhver
kona til mín og sagöi: „Veiztu
ekki að þú átt að standa upp þeg
ar þeir spila „God Save the
Queen?“ Nú, ég byrjaði þá að
segja henni þetta með lungað f
mér, þegar önnur kona kom að,
sú kona barði mig þvert yfir
hndlitið — og einhvem veginn
endaði viskíið mitt allt saman á
kjól þessarar konu — ekki veit
ég af hverju.
Svo fór ég á barinn með kon-
unni hans Brodies, og þar varð
allt vitlaust aftur. Brodie reyndi
að stilfa til friðar, en þá barði
einhver hann tvisvar með flösku.
Þá fóru bara allir að slást, og
Blott fékk glóðarauga".
Talsmaður flokksdeildarinnar í
Essex segir bara: „Næst fá
engir að koma á þetta ball til aö
gera allt vitlaust, engir fá að-
gang, nema flokksmenn og kon-
ur þeirra. Svona laghð gerist
nefnilega ekki, ef allir á dans-
leiknum eru flnaldsmenn. — Ég
þekkti suma f gær: það voru krat
ar!“
Sköllóttur Marcello Mastroianni sem Skipíó Afríkanus.
ir að þetta sé kannski frekar ó-
hófskennt, „en mig langar aö eigla
hús út um allt. Það merkir ekki
að mig langi að búa í þeim. Þeg
ar ég var í London, þá bjó ég á
hóteli, en ég hafði ánægju af að
vita af því, að húsið mitt var
þama ekki langt undan. — Að
hyggja hús er eins og að eiga í
fullkomnu ástarævintýri.“
Mastróianni var bókhaldari,
þegar Luchino Visconti réð hknn
að leikhúsi sínu. Þar lék Mastroi-
anni hlutverk f leikritum allt frá
Evrípídesi til Arthúrs Millers. —
Hann vakti fyrst athygli í mynd
Viscontis, „Hvítar nætur" og varð
heimsfrægur fyrir leik sinn f „Hið
Ijúfa líf“ eftir Fellini. Honum
finnst stórkostlegt að vinna með
Fellini: „Það kfellast ekki vinna,
að vinna með honum, þótt sumu
fólki finnist það. Ég hef séð
Anouk Amiée gráta undan hon-
um. Hann var vanur 'að vinna
með trúðum, látbragðsleikurum
— fólki sem getur brejrtt um
karakter á einu vetfangi. Ef þér
finnst þettfe skemmtilegt, þá er
það jafnframt stórkostlegt. Það
er leikur.
Heimur Fellinis —
heimur minn
Þegar Feilini byrjaði að gera
„8y2“, hafði velgengni „Hins ljúfa
Iifs“ verið svo mikil, aö honum
datt f hug að hann ætti að fá ein
hvem fennan karlmann til að leika
aðalhlutverkið. Hann reyndi að
fá Laurence Olivier, og reyndar
fleiri. Ég sagði við hann eins og
kvikindi: Þú kemur aftur til mín,
og ég sagöi það ekki vegna þess
að allt þetta fólk sem hfenn
reyndi að fá sé neitt verra en ég
— þeir eru betri — • en þetta var
fyrst og fremst spurning um
þann heim sem Fellini hrærist í
— vinnur í. Það er minn heimur.
Aö vinna með Antonioni f ,,La
Notte" var einkar óskemmtilegt.
Antonioni er alræmdur leikarfe-
hatari. „Ég skrifaði Antonioni
bréf — bréf hafði ég aldrei skrif
að áður — og sagði, að ég skildi
ekki hvers vegna hann hlustaði
aldrei á leikarfe. Einnig sagði ég,
að mér geðjaðist ekki að persónu
þeirri er ég átti að leika. — Ég
ímyndaði mér, að rithöfundur,
sem á í erfiðleikum með sín rit-
störf, væri skapvondur, fjarlæg-
ur öðrum, en aldrei rómantískur.
Samt var nú þráður þessferar
myudaj: stórkostlega góður —
sambandsleysi mahnanna — en
ég legg áíherzlu á, að þetta hefur
ekki eitn verið almenmtega gert.
Farðu og hvfldn
Er Mastroifenni ber
ítálska leikstjöra, sEígir ítæoB
„Antonioni er prófessoriim, Fe®
ini er félaginn sem refeor f pfe
olnfeogann í kermslustundsm 1
skólanum. Visconti er sk<Mastfft
inn. Þú sérð fraim sf
þegar þú sérð hann,
sko af þvir“
Aram sfeman hefur Mastrcáajm
dreift þeim orðrómi ara sjSIffea
sig, aö hann sé letmgi- »Ég er la
ur við að gera Kkrti sem mé
geðjast ekki að. Ég segist vera la
ur, svo fðlk láti mig f friði —
hvers vegna að skipta sér a
honum, segir það, hfenn er latur
Þegar ég hef raunveralegan á
huga, þá er ég eins og stálfjöður
Mig langar að sjá feluti, reyn:
eitthvað nýtt. Ég er að vakna
Hvers vegna? Vegna þess feð ég e
kominn yfir fertugt. Núna langa
mig að þekkja inn á margt, lær;
tungumál (hann talar frönsku oí
ensku jafnframt ítölskunni) oj
ferðast.
Þegar verið er að kvikmjmda
þá gerir maður ekkert annað ei
að bíða og reykja. Þú heyrir fót;
tak fdammi i anddyrinu og yona:
að það sé einhver að sækjæMng
en þaö er ekki. Það er eins oj
að bíða eftir áheym hjá ráð
herra eða presti. Allir eru mjöj
elskulegir, þægilegir. Gjöröu sv<
vel og fáðu þér sæti, segja þeir
fáðu þér að drekka. Mig langfer ti
að tala við ráðherrann, segir þú
Auðvitað, en þú færð aldrei a<
segja orð við hann.
„Svo þegar allt er til og þi
átt að ffera að gera eitthvað, þ:
opnarðu munninn og segir: A1
—, og þá segja þeir ‘fínt, þett:
er nóg, farðu og hvíldu þig. —
Hvíla sig! Það er þannig sen
þetta er. Þú hefur raunveruleg:
ekki gert neitt. Þannig er þess
kvikmyndaheimur. Þú átt bíl, lú:
usbil, nægur tími til að hvíla sij
og leikfe sér, stundum hefurf-
jafnvel eiginkonu framleiöandaft'
en samt sém áður er þetta sv<
óraunverulegt og annarlegt.“