Vísir - 14.04.1971, Blaðsíða 7

V fcSl R . KCðvikudagur apríl iS/ k.
7
cTMenningarmál
ólafur Jónsson skrifar um leiklist:
Lóugata 2
Leikklúbbur stúdenta:
. Ástarsaga úr sveitinni
eftir Jens August Sohade
Þýðandh S'verrir Hölmars-
son.
Leikstjóri: Pétur Einarsson
Leikmynd: Lárus Ingólfs-
son.
2JJ*tli margir viti hvar Lóu-
gata er í bænum? Ein-
Iwerjir vita það eflaust — vest
an Suðurgötu, í krikanum milli
hennar og Hjarðarhaga. Þar
stendur aðeins eitt hús, númer
tvö einhvers konar geymslu-
skáli á vegum Háskólans. í þess
um skála hefur nú verið. opn-
að minnsta og skrýtnasta leik-
hús í baenum, þar sem endur-
reistur leikklúbbur stúdenta
•heldur sig og sýningar sínar.
Þar eru upplátin sæti á pappa-
köissum, handa um það bil 70
áhorfendum, en leikið er á miðju
gólfi i nánasta nábýli við á-
horfendurna. Frumsýning var á
skírdagskvöld á leikriti eftir
danska öðlinginn Jens August
Schade, Ástarsögu úr sveitinni.
En í fyrra fór leikklúbbur stúd-
enta reyndar á fjalimar i Nor-
raena húsinu og lék þá einþátt
unga eftir Ionesco kátlega og
kostulega tilbreytni frá öðrum
og hátíðlegri leiksýningum í
bænum.
p’inhverjum kemur það eflaust
spánskt fyrir að stúdentar
sterií leika við svo frumbýlis-
legar aðstæður sem á Lóugötu
— og þaö á sama tíma sem ný
opnað er mikið og veglegt fé-
lagsheimili þeirra, en það er
satt að segja dálítið torvelt að
sjá hve mikinn metnað þeir
leggja í leiklistariðkun sína um
fram það að skemmta sjálfum
sér og þeim sem slæðast til
fundar við þá og sýninguna. Hið
fábrotna þrönga leiksvæði hæf
ir sýningunni mætavel og hún
lét falslausa skemmtun í té. —
Ekki ber heldur að vanþakka
þetta tækifæri til að kynnast
við Jens August Schade, skáld
jarðneskrar og himneskrar Eros
ar, hins háleita og hversdags-
lega. Ástarsaga úr sveitinni lýs
ir reginöflum ástarinnar að
starfi í dönsku sveitaþorpi, þar
fer saman fjarska kostuleg at-
buröarás og upphafin ljóðræn
mælska, lýsing líkamlegra ásta
og andleg útlegging hennar að
hætti Schades. Leikurinn mun
vera saminn fyrir útvarp í upp-
hafi, en furðu hönduglega hefur
tekizt að koma honum niður á
gólf í Lóugötu, leikurinn fluttur
af þokka og glaðværð viö leið
sögn Péturs Einarssonar. Af því
að sjá leikinn aðeins einu sinni
treysti ég mér ekk; til að leggja
neitt mat á textann né þýðingu
Sverris Hólmarss. En Schade
er fyrst og fremst ljóðskáld,
lífsnautnamaöur og bóhem, og
ljóðkynjuð mælska hans skiptir
leikinn mestu.
H/reð öllum þeim leiklistará-
huga sem hér er í bænum,
ekki sízt á meðal ungs fólks,
alls konar skólasýningum. má
það undarlegt heita að ekki
skuli hafa komizt upp stúdenta
leikhús -á undanförnum árum
eða þaðan af fyrr. Leikisýning
stúdenta á Lðugötu 2 er
skemmtileg í sjálfri sér, það
sem hún nær, einnig fyrir það
að hún ætlar sér af og þykist
ekki vera neitt annað en hún er.
Enn méira gaman væri þó að
henni ef hún reyndist upphaf
að reglulegu leikstarfi meöa!
stúdenta — hvert sem slíkt starf
beindist ef og þegar til kæmi.
Bláus — ein af myndum Drífu Viðar í Bogasal.
Hringur Jóhannesson skrifar um myndlist:
ætt við Nínu
TTndanfarna daga hefur bæj-
^ arbúum gefizt kostur á að
sjá nær 30 myndir eftir Drífu
Viöar í Bogasal Þjóðminjasafns
ins. Verk Drífu eru okkur ekki
með öllu ókunn, þvi hún hefur
oftar en einu sinni tekið þátt
í hinnj árlegu haustsýningu á
vegum Félags íslenzkra mynd-
listarmanna.
Ljóst er af sýningunni að höf
undur er mótaður af ,,abstrakt“
stefnunni með ljóðrænu ívafi og
viða sterkum náttúrutengslum.
Þetta er hin fyrsta sjálfstæöa
sýning Drífu, og er það mikil
hógværð í öllu því sýningafarg-
an; sem gengið hefur yfir á
undanförnum árum
Heildarsvipur sýningarinnar
er ekkj sterkur. og keniur það
einkum til af því að myndirnar
eru unnar á nokkuð löngum
t'ima og höfundur hefur ekki til-
einkað sér fastmótað tjáningar-
form, þótt persónueinkenni séu
víðast hvar auðsæ.
Elzta verkið á sýningunnj er
Konan mín í kofanum. ríkt i
lit og traust og sver sig í ætt
við málverk Nínu Tryggvadótt
ur, svo er einnig um sum nýrri
verkin, t.d. Lindin ósýnilega. —
Ekk, kemur sá skyldleiki við
verk Nínu neitt á óvart, þar
sem Drífa var bæði skólasystir
hennar og nemandi, og þetta
skyldleikadáemi er ekki nefnt
hér myndunum til hnjóðs, þvf
umræddar myndir eru meðal
beztu verka sýningarinnar. —
Persónulegust finnst mér hins
vegar málverkin Bláus, Brúnn
flötur, vatnslitamyndin Blátt
regn og nokkrar aörar þeim
skyldar, Ijóðræn og fáguð verk
sem sýna hvað Drífa hefur bezt
til málanna að leggja og sá tján
ingarmáti sem þroskavænlegast
ur er frá hennar hendi.
Betur má
Cýning Eyjólfs Einarssonar i
Gallerí SÚM er hin þriðja
frá hans hendi. að minnsta kosti
hér heima, og ber flest sömu
einkenn; og hinar tvær. Aukið
áræði i litameðferð er þó áber
andi 1 nýjustu verkunum, sem
jafnframt eru veikasti þáttur
sýningarinnar að mínum dómi.
Töluvert vantar á að harðar
skiptingar hárra tóna skapl sann
færandi heild, útkoman verður
hrá verk.
Þetta á þó sem betur fer ekki
við nema um sum af nýrri verk
unum. Málverkin nr. 12 og 2
eru mjög athyglisverð. sér í lagi
það siðarnefnda ágætt verk
og heilt bæði í byggingu og lit
með hreinrií blátærri birtu. Tvö
málverk, nr. 6 og 9, frá síð-
astliðnu sumri, skera sig nokk
uö úr vegna vandaðra vinnu-
bragða og mynda jafnframt
sterkustu tengslin við það sem
Eyjólfur hefur bezt gert áður
og þeir muna sem sáu sýningu
hans i Bogasal fyrir nokkrum
árum.
Eins og áður er sagt eru það
helzt málverkin nr. 12 og 2 sem
visa ákveðnast fram á veginn
ásamt vissum þáttum i öðrum
verkum sem höfundi hefur ekki
tekizt að leysa. svo úr verði
viðunandj heild.
Fróðlegt verður að sjá næstu
sýningu Eyjólfs, en hún sker
væntanlega úr um það hvort
úthaldsleysi það sem áberandi
er í nokkrum nýjustv verkunum
er ekki bara timabundin iægð.
Sýningin er opin 4—10 dag-
jega og ættu sem flestir að
leggja leið sína þangað.