Vísir - 22.05.1971, Blaðsíða 9

V í SIR . Laugardagur 22. maí 1971.
\
Hundruð b'ilhl'óss flutt á hauga, og samt
sést varla skaró
Eitt sinn voru þeir stolt eigenda sinna. Gljáandi.
bónfægðir, svo að vegfarendur spegluðu sig í lakk-
inu á þeim, drógu þeir að sér aðdáunaraugnaráð
annarra, sem dreymdi um að eignast slíka.
Þá báru þeir vitni velgengni eigenda sinna. Með
þeim eignuðust margar fjölskyldur ógleymáþlégar
stundir á sumarferðum um vegi landsins. MÖrguöi
ungum manninum voru þeir áhrifaríkasta meðalið
til að ná hylli ungra kvenna.
En nú eru þeir hræ — bíl-
hræ, sem eru aöeins til vand-
ræöa. Rusl, sem erfitt er að
losna við.
Úrgangsefni neyzluþjóðfélags
ins eru manninum sívaxandi
vandamál Maðurinn er að
kafna f eigin rusli og úrgangi,
sem mölur og ryö hafa ekki
undan að granda. — Og fyrir-
ferðarmest af því rusli eru bíl-
flökin, sem í þúsundatali hrann-
ast upp í bílakirkjugöröunum —
staflast jafnvel upp í tvöra'da
eSa þrefalda hæð.
Gamali Dodge, sem útgeröar-
maðurinn eigandi hans var eitt
sinn svo mikiö öfundaöur af,
stendur við hliöina vötubíls-
fiaki, sem lagði grundvöllinn að
velmegun forstjórans, er átti
Plymouth-hræið, sem liggur
innar í haugnum.
Þegar eigendur þeirra keyptu
þá spunkunýja, fannst þeim
öllum, sem þessir bílar gætu
aldrei verið of sterk'ega gerðir.
Allt kapp var lagt á, að ending
þeirra mætti verða sem mest.
Og nú kemur það okkur í koll.
— Þegar svo er komið fyrir
þeim, að al'ir væru þv’i fegnastir
áð þeir grotnuðu niður, þá
Standa þeir af sér öll veður.
. .„.Og ..núna . undanfarnar..yikur
hafa þeir borizt svo ört hingað,
að við verðum að fara að
grynnka héma á geymslusvæð-
inu enn einu sinni,“ sagði H.ialti
Stefánsson, forstjóri björgunar-
félagsins Vöku, þegar blaðamann
og Ijósmyndara Vísis bar aö
bílakirkjugarðinum uppi á Ár-
túnshöfða í gær.
„Þaö gerir velmegunin núna.
Menn, sem hafa efni á því aö
fá sér nýja bíla, hirða ekki um
gömlu drusluna, fleygja henni
bara. En fari maður um borg-
ina, sér maður víða slík hræ,
sem bíða bara flutnings á rusla-
haugana," sagði Hjalti.
Verkamenn frá hreinsunar-
deild borgarinnar unnu að þVi
meö aðstoð krana og vörubíla
að rífa upp næstum jarðgróin
bílflökin og flytja þau á burt.
„Mig minnir, að þessi 9 ár,
sem ég hef verið hérna, séum
við þrisvar búnir að grynna hér
á haugunum. Þaö voru tekin
svona þrjú eða fjögur hundruð
flök Qg,#ut,t þurt,‘!;sagöi ftjaltj.
,« Á annað hundraö bíihrEejum
voru þeir búnir áö aka upp á
öskuhaugana i Gufunesi, en
geilamar tvær, sem við það
höfðu myndazt á geymslu-svæö-
inu uppi á Ártúnshöföa. voru
ekki stærri en svo, að sex
manna fólksbíl! hefði ekki getað
snúið við á blettunum.
„Ykkur finnst sem hér sjái
ekki högg á vatni, en það má
þó orðiö sjá glitta í fósturjörð-
ina hérna, og þá hefur talsvert
verið að gert, trúið mér bara,“
sagði Hjalti -við blaðamanninn
og Ijósmyndarann.
„Við búumst við því að það
verið okkur svona hálfsmánað-
arlangt verk, að fjarlægia af
svæðinu í kringum fjögur
hundruö bílhræ,“ sagöi Pétur
Hannesson, verkstjóri hjá borg-
arverkfræðingi. „Þetta er sein-
legt verk.“
„Það er auðvitað hvergi pláss
fyrir þetta rusl. Hvar sjá menn
svo sem heppilegan stað fyrir
rusl yfirleitt? — En það verður
eitthvað að gera við þetta. og
við neyðumst til að flytja fökin
upp á öskuhaugana í Gufunesi.
Þar er jarðýta látin böölast yfir
„body“-in og mala þau niður.
en s’iöan er því ýtt fram af og
jarðvegi ýtt yfir Það er þrauta-
ráðið.
Þetta á eftir að fyllast fljótt
aftur, það skarð, sem mvndast
á svæðinu uppi á Ártúnshöfða.
Sannast aö segja er f.iöldi ónýtra
bíla hér oe hvar um borgina
sem væri bara hreinsun að
p'arlær>'a V'ð sjáum fram á bað
að það veröi að taka eitthvað
af beim ' sumar,“ sagði Pétur
verkstjóri '
„Aö mínu mati eru bessar
,,eignir“. ef kalla má þetta
dras! slíku nafni alltof mikils
metnar. Það er alltof langur
tínii látinn líða svo, að menn
hræjum „eignarréttarins“vegna.
— Á pappírum er einhver skráð
ur eigandi að bí'flaki, sem stað-
ið hefur úti á bersvæði hirðu-
laust og allsendis ónothæft svo
kannskj árum skiptir. En á
þessari „eign“ hvíla veð og
kröfur. svo að ekki má fleygja
því á haugana, ef verðmæti
skyldi leynast í brakinu. Þó sjá
allir, að þetta er bara rusl í nið-
urníöslu — blettur á umhverf-
inu.“
„En það kemur að því,
að borgin verður að láta fjar-
lægja þessi „augnayndi" seint
og um síðir?“
„Já, það hefur borgin oröiö
að gera. f samvinnu við Vöku
hefur þetta drasl veriö tekið,
þegar þolinmæði manna er á
þrotum, og flutt upp á geymslu-
svæðið á..Ártúnshofða,“ sagði
Pétur.
„Hvaða kostnað ber borgin
af þvi að flytja 400 bílflök
upp á öskuhaugana, eins og þið
eruð að gera núna?“
„Þaö verður áreiðanlega að
minnsta kosti á þriðja hundrað
þúsund krónur.“
„Liggja einhver verðmæti \
þessum bílflökum — efni f
brotajám eöa eitthvað?" spurð-
um við Hjalta Stefánsson í
Vöku.
„Það er sáralítils virði.
Kannski eitt og eitt járnstykki
úr öðru hverju flaki. Við getum
kannski hirt smástykki úr vél,
eða eitthvað slíkt,“ sagði Hjalti
og benti á tvo aðstoðarmenn
sína, sem unnu að því að log-
skera úr bilskrjóðunum það,
sem hugsan’ega mátti nýta, áð-
ur en hreinsunarmennimir
fluttu þá á burt.
„Þaö er yfirleitt hreinsað allt
nýtil. úr þessum skrjóðum, um
leið og þeir berast hingað,“
bætt.i Hjalti við.
„Má hver sem er fara hér inn
á svæðið og hirða það sem hug-
urinn girnist?“
„O, nei. En brögð eru samt
að þVi, að ýmsir laumist til
þess. Það er svo einkennilegt
við bíla, sem standa án nokk-
urrar sýnilecrar gæzlu, að það
er eins og þeir veki einhverjar
furðulegar bjófkenndir með
mönnum, laöi fram i þeim það
illa Og það bótt bara bílhræ
séu.“ sagði Hialti.
Þrátt fyrir aílt virðist þá ein-
hverjum eftirsiá í því. sem öör-
um er mest » mun að losna við
úr nágrenninu. Þrátt fyrir að
það er bara rusl. sem veldur
bara kostnaöi — er eingönmj
ti' vandræöa — GP