Vísir - 04.08.1971, Qupperneq 6

6
VÍSIR. Miðvikudagur 4. ágúst 1971,
, Páll V. G. Kolka
- HÉRAÐSLÆKNIR
Lífsmeiðinum laukur varstu,
lund þín arfur vorrar móður,
hreinn og beinn í hug og máli,
hvergi reyndir þig að dylja.
Áttir grunduð orð með kyngi,
ekkert skrum, sem galla hylja.
Vildir þjóðar vera sonur,
vinna af alúð þinni móður.
Stefndi sál til stórra verka
strax f byrjun þinnar ferðar.
Lagðir upp með ljúfar vonir
leitandans, sem hlaut að finna,
traustið enda á tái og glingur
tældi ei þig til auðra stranda,
þar sem einskis var að vitja
en vélar böls, sem höppum granda.
Sá ég þig til brautar búinn,
banamerktan, aöframkominn.
Stóðst sem drangur stuðlabergsins,
! sterkur gagnvart boðaföllum,---
' þjáninganna þyrnibroddum — —,
þekktir hvorki hik né efa.
Áttir vísa von um efndir:
Vini og starf í öðrum heimi.
Sjaldan brást þér bogalistin,
betri fannst ei margur drengur.
Sást ei uggur örvæntingar
út frá þfnum sjónum stara,
heldur blikið innri elda
annríkis og hugarfestu,
- af þvf Guð f efnið andar
ódauðleika sinnar veru.
Geöi næmu,-----gull af manni — —,
greipstu djarft á meinakýlum,
veikum huggun, vanmáttugum
vonargjafi, hollur vinur.
Baðstu heitt, er dreyrðu dropar,
-----dauðann mættir brottu reka,
og sigðin þin nú sigrað gæti,
er sveifluöu þfnar læknishendur.
Á málfundum þú varst og vaskur,
á vitsmuni ef reyna þurfti,
en flokksbræðranna ekki að óskum
alltaf fórstu né að vonum.
En vaxtarbrum þitt,---vizkan snjalla,
Ivakti æ máls til nýrra miða,
og orðin sýndu, að hug þinn heillað
höfðu nýjar töfrasýnir.
Hugarþelið hjartað tjáði, —
haldreipiö þitt mikla, sterka,
brást þér ei né brandi þínum,
blikuðu sverðin mörg á lofti.
Hugmyndir svo hratt lézt fljúga,
að hugsjóna þær bjuggust skrúða,
og sókndjarfur, án sýndarmennsku,
svipinn þinnar móður barstu.
Sumardagar, sólskinsbjartir,
signuðu þínar hinztu stundir,
Gifturíkur gæfumaður
gekkst til fundar loks við Örottin, —- —
en gæðavffs þíns heitu hendur
hlúðu að þér bezt og sannast--.
Ævifélag ykkar endist
annars heims,----til nýrrar sögu.
P.t. Vífilsstööum 27. júlí 1971.
Þorsteinn L. Jónsson
VERKAMENN
Úskum að ráða nokkra verkamenn. Uppl. í
síma 10437 eftir kl. 8 á kvöldin.
Véltækni hf.
S. J. skrifar:
„Þaö varð mér tilefni tii
þess að skrifa ykkur nokkrar
línur. hvað mér finnast læknar
vera vakrir á að skrifa recept
á allra handa lyf fyrir fólk,
sem misno-tar það svo, — eins
og alkunna er — og reyndar
finnst mér þeir furðu móttæki-
legir fyrir fullyrðingum leik-
manna um, að einhver og ein-
hver sé andlega veikur og þurfi
vist inni við Sundin blá.
Eins og bezt sést á atviki,
sem ég ætla að segja ykkur frá.
Hérna eitt kvöldið var ég að
dytta að vaski I húsinu heima
og ég vildi ijúka þ\ó af, þótt
verkið drægist fram á kvöld og
yfir miðnætti. Þegar aðrir voru
gengnir til náða, og ég var einn
leiddist mér einveran, og ég fór
að raula, kveða vísur og loks
tók ég til við að hafa yfir ýmsar
eftirhermur — sem sagt æfa
mig að herma eftir kunningjum
mínum. Slikt hef ég oft gert, og
þeir og ég haft gaman af. Slfkt
er ekki fátítt og hafa aðrir gert.
Nema ég varð var við um-
gang í húsinu og skeytti því nú
engu fyrst, en fór svo og hugði
að — en sá þá engan. Leið svo
stutt stund, og meöan ég var
niðursokkinn f verkið, vissi ég
ekki fyrr til en kominn var til
ml'n maður inn 1 húsið, og sá
stóð yfir mér.
Skýringar fékk ég á tilkomu
hans. Þetta var næturlæknirinn,
sem kominn var að beiðni
heimilislæknis mfns, en til heim-
flislæknisins hafði verið hringt
af einhverjum, sem heyrt hafði
til mfn og ekki orðið rótt.
Maðurinn biður mig með
góðu að fara nú og þvo mér
um hendurnar, og sfðan að
taka á mig náðir, en hann skuli
gefa mér RÓANDI SPRAUTU!
— Ég muni hafa gott af því.
Það komu nú einhverjar vom-
ur á mig. sem var að visu aiger
óþarfi, þvf að góður vilji lá
greinilega á bak við þetta hjá
blessuðum lækninum. — En
þá segir hann mér að þetta sé
mér fyrir beztu, og það verði
ekki betra fyrir mig að þrjózk-
ast við. því að þá sé hann til-
neyddur til þess að senda mig
inn á „Sundin blá'* mér til
heiisubótar.
Það má, hver vita það, sem
viil, að á slfkri stundu eru gðð
rið vissulega dýr. Mér buðust
tveir kostlr: — Annar að þiggja
rðandi sprautu og fara að sofa,
og vakna síðan ... tja, Guð má
vita hvar, eða í hvaða félags-
skap. En hinn var sá, ef ég
möglaði, að vera fluttur inn á
,,Sundin blá“.
Nú veit ég ekki um reynslu
annarra en mfn kynni af fólki,
sem lent hefur inni við „Sundin
blá“ eru þau að þær manneskj-
ur rísa aldrei undan því aftur.
Þeirri staðreynd er veifað sem
keyri yfir höfði þeirra, það sem
aftir er ævi þeirra.
Einhvern veginn tókst mér
meö ægi!egu átaki að halda jafn-
vægi (og þá bjargaði mér. að
ég er ekki alveg sneyddur
skopskyni) og auðvitað fór ég
ekkj að mögla. Mig langar
nefnilega ekkert inn á „Sundin
blá“.
Næstu mínútur eru mér háif
óljósar í endurminningu, en
einhvem veginn tókst mér, aö
leiða næturlækninum það fyrir
sjónir, að ég væri ekki eins
vitlaus, og ég iiti út fyrir að
vera. Og ég slapp bæði við
sprautuna og ferðina inn á
Sundin blá.
En þetta hefur sem sagt orð-
ið mér tilefni hugleiðinga. Mér
hrýs hugur við þvf, hvað getur
hlotizt af of mikilli trúgimi og
fijótfærni lækna.
Það rifjast upp fyrir méi
hörmungarsaga af konu, sems
flutt var i lögregluböndum inn
,á „Sundin b’á“ út af einhverju
tilefni Hvað, sem verið hefur
um andlegt heilbrigöi hénnar
fyrir það atvik, þá beiö hún
aldrei bætur á þvf tjóni, sem
hún hlaut á sálu sinni við þessa
meðferð. Hún hefur aldrei vilj-
að koma út aftur.
„Ég þoli ekki slíka meðferð,
og vil ekki lifa innan um fólk,
sem þannig getur komið fram
við meðbræður sína eöa syst-
kin.“ sagði hún.
Nú þykir það goðgá næst aö
Ferðalangur segir m. a. þetta
um útvarpiö um verzlunarmanna
helgina: „Yfirleitt fannst mér
umferöarfræðslan of mikil, —
maður var orðinn hundleiður á
þessu eilffa stagli sýknt og heil-
agt. Á mánudagskvöldið varð
það manni sannar'ega til léttis
að heyra hanagalið hans Gísla
Kristjánssonar í búnaðarþætti,
sem f'.uttur var einmitt á þessum
frfdegi okkar verzlunarfólksins,
einmitt á þeim tíma, þegar létt
danslög eða skemmtiþættir
hefðu átt bezt heima í dag-
skránni. En mér og ýmsum öðr-
um þótti sem sé bara góð tll-
„Annaðhvort róandi
sprautu eða spenni-
treyju, ef þú ert oð
mögla, gói minn!“
vera með einhverjar aðfinnslur
viö lækna hér á landj eða láta
æmta á einhverri gagnrýni á
störf þeirra. Þess vegna vil ég
síöur birta nafn mitt. — Þaö er
svo sem engin nauðsyn að fara
einhverja krossferð á hendur
þeim Lítil ábending hlýtur að
eiga rétt á sér:
Að þeir í Guös bænum athugi
sinn gang!
P.s.: Mér er ekki svo illa við
nokkurn mann, að ég gæti ósk-
að honum þess að lenda 1 þeirri
ægilegu aðstöðu, sem ég var
króaöur f kvöldið sæla, þegar
ég átti að fá sprautuna.*'
breyting að heyra andakvakið
og gaggið í hænsnunum á Kjal-
arnesinu eftir ofausturinn af til-
kynningum um beltaspenningar
og rúðubrot'*.
HRINGIÐ í
SÍMA1-16-60
KL13-15
Annað hvort
róandi sprautu
x
— eða vist inni
við ?Sundin blá4
Hænugagg og
umferðaráróður
/