Vísir - 27.11.1971, Blaðsíða 5

y t &l R, Laugardagur 27. nóvember 1971.
Sr. Trausti Pétursson prófastur Djúpavogi:
Sannleikans megin
í morgun hefst jólafasta og
þar með nýtt kirkjuár. —
Hringrásin er byrjuð á ný, þar
sem tímabil kirkjuársins taka
við hvert af öðru, og minna oss
á Jesúm Krist, Mf hans starf og
dauöa. Og frá stórhátíðum
kristninnar, leggur ljóma guS-
legrar tignar og helgi yfir allt
kirkjuáriö.
Það er venja um hver áramót
að 14ta til baka yfir liðna tíð
og fflnxga hvernig vér höfum
varið þeirn tíma og kröftum, sem
Guð ihefur gefið oss, hvort vér
höfum reynzt nýtir í þvi starfi,
sem vér höfum tekið oss fyrir
henaur, og hvort vér þurfum ei
á einhvem hátt að bæta oss, til
þess að geta þjonað lífinu af
meirt trúmenns'ku, skyldúrækni
og kícrleika, en vér höfum gert.
Þegar vér lítum yfir hið liðna
kirkjuár og hugleiöum hvers af
oss var krafizt, sem meðlimum
kristilegrar kirkju, bæði hvaö
starf og þatttöku snertir, þá verð
um vér að viðurkenna að það
vantar mikið á að vér getum
kallazt heil í starfi. Þess mis-
skilnings gætir of víða, að það
eitt að skrá sig meðlim kirkj-
unnar sé nægilegt. Kirkjan er
fyrst og fremst fólkið sjálft.
Hver einstaklingur er lif henn-
ar og æða^láttur. Ef mannlegt
hjarta skynjar ekki þörf fyrir
boðskap kirkjunnar hrynur hún
Ef kristinm maður viil vera
tsúr kristsheitinu, hefur hann
skyldum að gegna, fyrst og
fremst gagnvart Jesú Kristi, sem
hðfundi trúar vorrar, og gagn-
vart þeirri stofnun, sem breiöir
út boðskap Krists, kirkjunni.
Band kærleikans er sá þráður,
sem tengir saman söfnuð Guðs.
Samstarf og samhugur, skiln-
ingur og trúarmeðvitund tengir
saman hvem einasta söfnuð og
gefur kirkjunni líf. Hafi því
andvari heitra bæna og kærleiks
rfkra húgsana stigið upp frá
brjósti einstaklingsins á liðnu
kirkjuáirii, hafi hugurinn leitað
til Guðs I þakklæti og tiibeiðslu,
veit ég að Guð vitjar vor og
blessar oss hið liöna ár. Hins
vegar veit ég að oss er þörf á
að biðja þess að þjóðin komi
auga á það, sem beinir sjönum
hennar upp á við, til Guðs. —
Hið almenna áhugaleysi á mál-
efnum kirkjunnar og fagnaðar-
boðskap Jesú Krists hefur meiri
áfarif á daglegt líf og breytni
manna en margan grunar. Hið
gamalkunna orð Biblíunnar, að
maðurinn lifi ekki á brauöinu
einu saman, er enn f fullli gildi.
Guðspjall hins fyrsta sunnudags
í aðventu bendir oss á þá stað-
reynd að vér þörfnumst meira
en þess, sem hin kalda efnis-
hyggja getur oss í té látið.
Jesús Kristur kom í heiminn
til þess að hafa áhrif á líf mann-
anna með boðskap sínum og
breytni. Hann kom til þess að
færa mannkyninu gjafir. En
hann segir sjálfur ,,Ekki gef é-g
yður eins og heimurinn gefur“.
Hann vissi að hamingja manns-
ekki er af þessum heimi, riki
kærleikans.
Ef vér lítum á framvindu sög-
unnar frá fyrstu timum kristn-
innar, held ég að flestir verði
að viðurkenna, að ríki Krists
hefur unnið sigra í heimi vaids-
ins, að jafnvel gagnvart valdinu
og kúguninni hefur rödd sann-
leikans náð fram til sigurs.
Það var ekki stór hópur, sem
við dauöa Jesú játaði hina
kristnu trú. En hann var sann-
ieikans megin, því hann hafði
numið rödd Jesú. Likt og þegar
steini er kastað í Vatnið og
Hof í Alftafirði var kirkjustaður og prestssetur allt til ársins
1906 er sr. Jón Finnsson flutti þaðan til Djúpavogs. Á Hofi
bjó Hallur af Síðu áður en hann fór að Þvottá.
ins og sálarró var ekki komin
undir gjöfum heimsins.
Hann gaf ekki lærisveinum
sínum veraldiega fjármuni, en
hann-gerði þá ríka af þeirri and-
legu auðlegð sem entist til ham
ingju og farsældar og veitti þeim
öryggi og rósemi. „Frið iæt ég
eftir hjá yður minn frið ég gef
yður“, var orð hans til þeirra.
Verið því fullkomnir eins og
yðar himneski faðir er fullkom-
inn“. Þessi orð eru oss gefin
sem brennandi hvatning til þess
að hefja oss upp, afklæðast
hinu lítilmótlega og lága, en
leggja f þess staö stund á hið
háa, vinna þau verk, sem þola
að skfrast í eld; heilagleikans,
hlusta eftir rödd Jesú. Meö öðr-
um orðum vígjast því ríki, sem
Sögn um sr.
Valdimar Briem
Ein er sú sögn um séra Valdimar Briem að við síðustu
embættisgerö hans í Stóra-Núpskirkju hafi borið þá
sýn fyrir konu eina þar í kirkjunni, að henni þótti sem
horfinn væri annar hliðveggur kirkjunnar, sá er að
núpnum veit, og sýndist henni otór söfnuður þar úti, er
hlýddi á messugjörðina og tók fullan þátt í henni. Þessa
sýn bar fyrir um stund, en hvarf síðan,
Þessi saga minnir mjög á helgisögur þær, sem sagð-
ar eru um guösmenn liðinna aldai Og í táknmáli henn-
ar er sú spá fólgin, að lengi mun séra Valdimar Briem
syngja messu miklum söfnuði með þjóð sinni, er finn-
ur andlega nautn og trúarlega svölun og sálubót í sálrn-
um hans. (Kirkjuritið 14. ar 1. h.)
bylgjurnar breiðast út yfir
stærra og stærra svæði, þannig
breiddist boðskapur Jesú Krists
smám saman út yfir heiminn til
ólíkra landa og þjóðílokka og
festi rætur.
f þessum boðskap bærðist
guðleg rödd, sem snerti hvert
hjarta á áður óþekktan hátt.
Það gaf þessum boðskap líf og
sigurmátt, að sjálfur Jesús Krist
ur bjó í honum og vígði hann
með lífi sínu og dauða.
Mörg stórmenni sögunnar
hafa stofnað voldug ríki, en þau
hafa fallið, vegna þess að þau
voru af þessum heimi, grund-
völluð á valdi heimsins.
Ríki Krists er af öðrum heimi,
en þó ekki svo fjarlægt að sér-
hver minnsti smælingi geti ekki
átt þar þegnrétt. Hans ríki er
grundvallað á hreinleik sálar-
innar og sannleiksást. Hans ríki
grundvallast, á því að við, ég og
þú, hlýðum rödd samvizkunnar,
rödd Guðs, óg látúm ekki þær
gjafir, sem heimurinn getur veitt
jíss, glepja oss sýn.
Boðskapur aðventunnar er
boðskapurinn um komu Jesú
Krists til mannanna.
Innan tíðar fögnum vér komu
frelsarans á sérstakan hátt, þá
fögnum vér fæðingu hans, þá
hlustum vér á raddir englanna,
sem syngja frið og heigi inn
í hjðr.tu mannanna, þá lútum
vér í auðmýkt barninu, sem í
jötuna var lagt.
En í dag erum vér minnt á
guölega rödd þess manns, sem
kom í heiminn til þess að bera
sannleikanum vitni. Höfum vér
hlustað á þá rödd? Viljum vér
hlusta á hana?
Efiaust viljum vér öll ganga
veg sannleikans, vér viljum
stefna í rétta átt, en vér vitum
e. t. v. ekki hvaða stefnu skal
taka. Til þess þurfum vér aö
hlusta á rödd Jesú Krists, rödd
hans, sem er konungur vor og
Drottinn.
Boðskapur jólaföstunnar er
boðskapur um konunginn sem
gerðist fátækur vor vegna, svo
að vér mættum auðgast af fá-
tækt hans. Konungstign hans
dregur oss að sér, og fær oss til
að gleyma um stund ósamlyruli
og hversdagslegum þrætuefnum,
en sameinar oss í bróðurhug og
kærleika. Og sama konungstign
fylgir j>eim fagnaðarboðskap
sem fæddist með Jesú Kristi.
Þar í er fólginn kraftur kærleik-
ans til að breyta heiminum til
batnaðar. Ekkert er meira vert
en að þessum boðskap sé gaum
ur gefinn, að hann fái að snerta
hjörtu vor, að honum sé ekki vis
að frá með tómlæti eða ofmetn-
aði, því með því vörpum vér
frá oss þeim eina möguleika,
sem vér eigum hér í ]>essu lífi,
til að bæta það og fegra og
■skapa oss bjartari heim. Og er
það ekki það, sem vér erum stöð
ugt að keppa. að? Að því hníga
ailar óskir vorar og viðleitni.
Gefi Guð pss náð, til .þess að
hlusta á boðskap Jesú Kristjs
og nema orð hans.
Mætti rödd hans hjálpa oss
til að ganga frarj> tii kærleiks-
rikrar þjónustu nú í byrjuh
þessa kirkjuárs og búa oss á
þann veg undir að mæta fæð-
'ingarhátíö frelsara vors með
réttu hugarfari.
Prófasturinn á Djúpavogi, sr.
Trausti Pétursson, skrifar að
ventuhugvekju fyrir Kirkju-
síðuna að þessu sinni. Hann
er Svarfdælingur að ætt f. á
Dalvík 19. júlí 1914, stúdent
frá Akureyri 1940 og lauk
guðfræðiprófi 4 árum síðar.
Var einn af þeim níu guðfræð
ingum sem hlutu prestsvígslu
18. júní 1944 og var vígður til
Sauðlauksdals i Barðastrand-
arprófastsdæmi. Þar vestra
var hann í 5 ál*. Vorið 1949
varðt hann prestur á Djúpa-
vogi og hefur þjónað því
brauði síðan. Prófastur varð
hann 1960. Þar eystra gegnir
hann ýmsum trúnaðarstörf-
um. Kona sr. Trausta er
María Rögnvaldsdóttir, kaup
manns á Akureyri.
f
Athugið!
aðventukransar okk-
ar eru úr Nobelþgreni
sem ekki hrvnur af.
Kaupum notaðar
körfur.
Opið um helgina.
Velkomin í Rósina
Glæsibæ.
SILLA & VALDAHUSINU
\Ifheimum 74 Simi 23-5-23