Vísir - 12.05.1972, Blaðsíða 6

6
Visir Föstudagur 12. mai 1972.
VÍSIR
Útgefandi: Keykjaprent hf.
Framkvæmdastjóri: Sveinn K. Eyjólfsson /
Kitstjóri: Jónas Kristjánsson l
Fréttastjóri: Jón Birgir Fétursson j
Kitstjórnarfulltrpi: Valdimar H. Jóhannesson V
Auglýsingastjóri: Skúli G. Jóhannesson /
Auglýsingar: Hverfisgötu :i2. Simar 11660 86611 \
Afgreiösla: Hverfisgötu 22. Simi 86611 /
Kitstjórn: Siðumúla 14. Simi 86611 i r, imuri \
Askriftargjald kr. 225 á mánufti inranlands (
i lausasölu kr. 15.00 eintakift. /
Blaftaprent hf. \
mmmmmmmmm^mmmmmmmmmmmmmmmmmmmammmBl
Kveinstafir hins sérstœða
Eitt dagblað hefur algera sérstöðu meðal fjöl- \
miðla hér á landi. Sérstaðan felst i fádæma ofstæki f
og einsýni, samfara siðleysi i málflutningi. Þetta/
blað virðist telja sig vera „stikkfri” i þeirri viðleitni |
til óhlutdrægni og réttsýni, sem verður vart hjá öll-
um fjölmiðlum. Þetta blað er Þjóðviljinn. '
Nýjasta dæmið um þetta er aðalfrétt Þjóðviljans)
á þriðjudaginn. Uppsetning og framsetning fréttar- \
innar miðuðu að þvi að telja lesendum trú um, að (
Geir Hallgrimsson borgarstjóri væri landráðamað-
ur. Tilefnið var, að brezkt blað hafði rangtúlkað)
ummæli Geirs um landhelgismálið, er hann var á)
ferðalagi i Bretlandi. Þetta hafði verið leiðrétt i (
millitiðinni, en á þvi hafði Þjóðviljinn litinn áhuga. /
Ekki er langt siðan Þjóðviljinn birti greinaflokk /
um svokallað hermang á Islandi. Þessu fylgdu )
miklaryfirskriftirumsukk og svinari, en sjálft inni- \
hald greinanna gaf hið gagnstæða til kynna. (í
Hneyksli höfðu engin fundizt og ekkert hafði gefið til //
kynna, að viðskiptahagsmunir gagnvart varnarlið-))
inu hefðu óviðurkvæmileg áhrif á skoðanir íslend- \J
inga á varnarliðinu. '
Sérkenni Þjóðviljans fara ekki dult, og þess vegna )
verða fáir til að lesa hann. Það er þvi ekki ástæða til i
að gera sér rellu út af þessum sérkennum. Augljóst
er af kveinstöfum aðstandenda blaðsins á forsiðu og )
annars staðar i blaðinu, að almenningur gerir sér)
Þjóðviljann ekki að góðu.
Fólk sættir sig ekki við blað, sem blandar saman
fréttum og áróðri, svo að lesendum reynist erfitt að
skilja á milli. Fólk sættir sig ekki við blað, sem not-
ar ruddalegt orðbragð um þá, sem eru þvi ekki \
þóknanlegir, og setur geislabaug á þá velþóknan- (
legu. Fólk sættir sig ekki við blað, sem gefur þá f
mynd af störfum alþingis, að þar sé aðeins einn )
maður, sem taki til máls, Magnús Kjartansson. )
Tif síðasta eyris |
Framsóknarmenn eru margir orðnir skelfingu ))
lostnir yfir stefnufestu alþýðubandalagsmanna i (
efnahagsmálum landsins. Á þvi sviði hafa ráðherr- /
ar Alþýðubandalagsins nærri öll völd, það svo að )
Halldór E. Sigurðsson kemst ekki upp með moð- \
reyk. Hvarvetna er rikið að yfirtaka peninga og |
hlaða undir sig fjármagni og völdum. Á þessu sviði .
rikir hér hrein austantjaldsstefna.
Fjárlög voru höfð svo há, að útilokað væri að
koma þeim saman, nema með þvi að kreista hvern )
finnanlegan eyri út úr þjóðfélaginu. Skattar á al- |j
menningi og fyrirtækjum hafa verið hækkaðir langt j
út fyrir skynsamleg takmörk. Þar á ofan hefur \
rikisstjórnin lagzt á spariféð i bönkunum bæði með l
þvi að yfirbjóða það með óvenju umfangsmikilli út-
gáfu rikisskuldabréfa og með þvi að hefja stórkost- )
legan vixlaslátt i bönkunum. Um leið rýrast lána- \
möguleikar annarra sem þessu nemur. Og nú ætlar (
rikisstjórnin að krækja sér i stórfé úr lifeyrissjóðum /
landsmanna. )
Með þessu áframhaldi verða fyrirtæki og almenn- j
ingur brátt algerlega upp á náð rikisvaldsins kom- (
in. Sá var einmitt tilgangur alþýðubandalags- /
manna, sem Framsóknarmenn eru nú orðnir )
hræddir við.
EINBLÍNUR
fóg verð aö segja nú i upphafi, að
ég er ekki sammáia þeim rödd-
um, sem heyrzt hafa að undan-
förnu, að mótmælaaðgerðir stúd
enta i Arnagarði hafi veriö
ósæmiiegar eða utan við allt vel-
sæmi, og ekki finnst mér heldur
rétt að gcfa þessu heiti eins og of-
heldi eða dónaskapur við hinn há-
æruverðuga utanríkisráðherra
Bandarikjanna. Svona pólitikus-
ar eiga nú ekki, að þvi er mér
skilst, að vera neitt friðhelgir, og
það væri annaðhvort, að þeir
inættu sjá og lieyra skoöanir
ungra manna. Svona mótmæla-
aðgerðir sýna þvert á móti
óvenjulega framtakssemi og
áhuga, það er kannski ekki nema
minnihlutaflokkur, líklega er
liinn þögli meirihiuti, sem er allt
annarrar skoðunar, mikiu fjöl-
mennari.
En um leið og mér finnst óhjá-
kvæmilegt að vifturkenna rétt-
mæti og gildi mótmælaaftgerða,
hljótum við þó um leift að viftur-
kenna réttmæti rikisvaldsins til
að halda uppi svokölluftum ,,lög-
um og reglu”. 1 þessu, eins og svo
mörgu öftru i samfélagi mann-
anna, er dálitill tviveftrungur.
Mótmælahópurinn hefur i sjálfu
sér sterkan siftferðislegan rétt til
aft leggja undir sig opinberar
byggingar. Þær eru engin einka-
eign opinbera skrifstofuvaldsins,
heldur okkar allra, og verði mál-
stað og sjónarmiðum ekki öftru-
visi komift á framfæri, þá er sú
aðferft eftlileg leið til aft gera sig
gildandi. Kannski heffti maftur
ekki litið svo á fyrir 10 efta 20 ár-
um, en sjónarmift breytast. Mót-
mælaaftgerftir i öllum hinum
vestræna heimi hafa ótvirætt sýnt
gildi sitt, og er þvi ekki lengur
hægt aft neita þvi, aft þær eru
þáttur i stjórnarháttum okkar,
hvort sem embættisvaldinu þykir
betur eða verr. Samtimis þvi
fylgir sú hugmynd, aft embættis-
mennirnir eigi aft vera þjónustu-
menn fólksins, en ekki meft allt
upp á eigin bak vift lokaftar dyr.
Sennilega væri t.d. þýftingarlaust
núna að ætla sér að draga mót-
mælamennina út og fá þá dæmda
fyrir dómstólum, þaft yrfti i hæsta
lagi skilorftsdómur, sem enginn
tæki mark á.
En svo kemur hinn þátturinn:
þrátt fyrir siðferðislegt réttlæti
mótmælaaðgeröa, hefur rikis-
valdið lika nokkurn rétt og skyldu
til að halda uppi reglu, þó hann
fari ekki saman við rétt mót-
mælamanna. Ég sé t.d. ekki betur
en að það hefði verið réttmætt og
eðlilegt að láta lögregluna ryðja
gangana i Arnagarði. Það er
hennar verk að láta pálisandurs-
kylfurnar tala, ef nauösyn krefur.
En varðandi Árnagarð er þetta þó
dálitið flóknara. Þó háskólinn hér
hafi aldrei haft nein forn heldri-
mannaréttindi, þá býst ég við, að
hér myndu rikja nokkuð lik
sjónarmið og annars staðar, að
lögregla ætti ekki að fara inn á
kampusinn, nema með sérstöku
leyfi rektors, og það hefði liklega
aldrei fengizt i þessu tilfelli, þar
sem Magnús Már var „stórlega
móðgaður” i menntamannaerj-
unum um það hverjum Arnagarð-
ur tilheyrir.
Onnur atriði eru athugaverðari
við þennan atburð. Svo sem til
dæmis það, — skyldu Danir nú
þora að láta fleiri handrit i hers-
hendur á okkur, þar sem
skeggjaður og liklega lúsugur
mótmælalýður hernemur þetta-
hús, sem átti jafnvel að vera
öruggt gegn „atómbombunni”.
Hitt er lika mjög grunsamlegt, að
ekki liða nema fáeinir dagar frá
þvi einn starfsmaður i Arnagarði
er aðalræðumaðurinn yfir þess-
um sama lýð á hinum fámenna
Vietnam-fundi, og sama fólkið
brýzt inn og hernemur Árnagarð.
Þetta væri verðugt verkefni fyrir
hina djörfu félagsmáladeild
háskólans að rannsaka, hvort hér
leynist svikari i embættismanna-
hópnum, sem hafi opnað dyrnar
fyrir tróju-hestunum og hvort
ekki sé um alvarlegttrúnaðarbrot
að ræða. Hitt sýnist lika hafa ver-
ið nokkuð varasamt hjá Einari
Ágústssyni að transpórtera Rog-
ers inn undir fána „friðarhreyf-
ingar” Vietnama og setja þennan
mektarmann svo að segja á vald
róstuseggjanna, ekki svo að
skilja, að Rogers hafi likamlega
verið nein hætta búin af mótmæl-
um islenzkra ungmenna, en hætta
gat þar verið samt. Það er öllum
kunnugt, að þegar slikur maður
er á ferö, fylgja honum vopnaðir
öryggisverðir, og þeir voru
kannski hættulegastir; Hvað, ef
einhverjum af Vietnam-hetjunum
hefði komið til hugar að gefa Rog-
ers eins og einn saklausan kinn-
hest eða stökkva upp á bil hans?
Gat þá ekki veriö hætta á þvi, aö
rautt færi aft fljóta?
En hvaft sem liður nú öllum
þessum sjónarmiðum manna til
mótmælaaðgerða og rétt til aö
taka á sitt vald opinberar
byggingar, þá verður þvi ekki
neitað, að hér var á ferðinni hóp-
ur öfga- og ofstækismanna, sem
lita mjög einhliða á málin. Um
öfgar og einstrengingshátt þessa
skritna fólks má ræða út af fyrir
sig, sérstaklega þar sem at-
burðirnir austur i Vietnam upp á
siðkastið hafa orðið til að fletta
betur ofan af heimskunni og
hræsninni. Þeir hafa haldift þvi
fram, aft þaft væri bara þjóð-
frelsishreyfing að verki austur i
þvisa landi, en hvað nú, þegar
nýjasta sóknin er öll hafin utan
landamæra Suður-Vietnam? Þeir
hafa einblint á það, að Banda-
rikjamenn væru morðingjar og
striðsglæpamenn, en hvað um þá
miklu sókn, sem nú er hafin og
kostar alþýðu þess lands meiri
hörmungar en nokkuð annað, eru
þær aðgerðir enginn striðsglæp-
ur? Þeir tala aðeins um banda-
riskan imperialisma, en hvað nú,
þegar það kemur óvenjuskýrt i
ljós, hvilika ofsalega morðvéla-
flutninga Rússar hafa fram-
kvæmt, er þaft bara einhver
blessun frá alþjóða friðarráðinu?
Þeir imynda sér og trúa á það, að
öll Vietnam-þjóðin styðji af
hjarta „frelsishreyfinguna” svo-
kölluðu, en hvað um þessa hálfu
milljón flóttamanna, sem hafa
hrakizt upp undan „friðarsókn-
inni”, hvað um þær 25 þúsundir af
óbreyttu alþýðufólki, sem
sóknarher kommúnista hefur
myrt, er það bara vængjablak
engla? Finnst þeim heldur ekkert
athugavert við það, að á sama
tima og Bandarikjamenn hafa
flutt nærri hálfa millj. hermanna
frá Vietnam, herða hinir á striðs-
rekstrinum? Þetta á vist að heita
friðarstefna, en i rauninni er það
ekkert annað en einsýnt ofstæki
og trúarblinda.
Ég er ekki þar með að segja, að
öfgar eigi ekki og skuli aldrei
vera til. Það verður að viður-
kennast, að sumir eru þannig
gerðir, að þeir geta aldrei hugsað
öðruvisi en i öfgum, hvort sem er
á trúarsviði eða stjórnmálasviði.
En þetta er bara verst fyrir þá
sjálfa, aögefa sig á valdog gerast
fórnardýr einhverrar lifslygi meö
gylltri húð.
Og allt er þetta nokkuð skylt
vesalings sjúklingnum okkar,
fréttaþjónustu kommúnistablaðs
ins hér, sem lika hefur verið
nokkuft til umræðu hér að undan-
förnu. Hún hefur enn komið nokk-
uð greinilega i ljós i lýsingu
blaðsins á ræðu Nixons. Sú frétt
getur verið klassískt dæmi um
það, hvernig fréttaskeyti eru um-
skrifuð. Forðazt er eins og heitan
eldinn t.d. að nefna það fyrirheit
Nixons að flytja allt herlið frá
Vietnam innan fjögurra mánaða,