Vísir - 13.05.1972, Blaðsíða 6

6
Visir — Laugardagur 13. mai 1972
VÍSIR
Útgefandi: fieykjaprent hf.
Framkvæmdastjóri: Sveinn R. Eyjólfsson
Ritstjóri: Jónas Kristjánsson
Fréttastjóri: Jón Birgir Pétursson
RitstjórnarfuHtrúi: Valdimar H. Jóhannesson
Auglýsingastjóri: Skuli G. Jóhannesson
Auglýsingar: Hverfisgötu :i2. Simar 11660 86611
Afgreiösla: Hverfisgötu J2. Simi 86611
Ritstjórn: Siftumúla 14. Simi 86611 ir, hnur<
Askriftargjald kr. 225 á mánuöi ínranlands
i lausasölu kr. 15.00 eintakiö.
Blaöaprent hf.
Við vertíðarlok
(i
Lokadagurinn er liðinn. Hann var i fyrradag, f
11. mai. Samkvæmt ævagamalli venju voru þá )
þáttaskil hjá sjómönnum og þeir gerðu sér oftast )
einhvern dagamun, fengu sér „brjóstbirtu” og \
efndu til einhverra skemmtana, þar sem þess var (
kostur. Vetrarvertið var lokið þennan dag, en vor- )
vertið hófst strax daginn eftir og stóð fram að Jóns- )
messu. )
En timarnir breytast og mennirnir með, segir (
máltækið. Skilin eru ekki lengur jafnskörp milli /
vetrar- og vortiðar, sumir halda áfram eins og )
ekkert sé, engin þáttaskil hafi orðið, en eigi að siður )
mun sú skoðun nokkuð almenn, að vetrarvertið \
skuli teljast lokið ll.mai. (
Vetrarvertiðin i ár var æði misgjöful við )
sjómennina okkar. Sums staðar var hún mjög góð, )
og hlutur hár, en annars staðar léleg. Páskahrotan )
brást. Gangan kom ekki. Sumir kenna þar um (
loðnuveiðinni. Vitað er, að þorskurinn eltir /
loðnugöngurnar og séu þær stöðvaðar á leið sinni l
og mikið veitt eins og núna, kann það að hafa sin /
áhrif, þótt eitthvað af loðnunni hljóti alltaf að kom- )
ast til sinna fyrirheitnu stöðva. Annars er liklega )
bezt fyrir landkrabba að hætta sér ekki of langt út i (
skýringartilraunir um þetta efni. Þar ber að hlita (
ráðum og þekkinguokkar ágætu visindamanna,fiski- )
fræðinganna, en margir gamlir og reyndir sjómenn )
vilja eigi að siður leggja hér orð i belg og setja fram )
sinar skýringar, byggðar á langri reynslu þeirra (
sjálfra og genginna kynslóða. )
Sú skoðun mun mjög almenn meðal sjómanna,að )
svo hart sé þegar sorfið að helztu stofnum \
nytjafiska okkar, að ekki sé seinna vænna að spyrna (
við fæti og gera ráðstafanir til verndunar. Engum '/
getur blandazt hugur um það, að hvað sem þróun )
annarra starfsgreina liður næstu áratugina, er það )
sjávarútvegurinn, sem þjóðin á lifsafkomu sina (
undir. Bregðist sjávaraflinn er voðinn vis. Það var (I
mikið áfall, þegar sildin hætti að veiðast. Samt tókst ))
okkur að komast yfir þá erfiðleika. Náttúran og \\
hugvit manna bættu það tjón upp með öðrum hætti. (
En slikt má ekki endurtaka sig um aðra fiskstofna. /
Þá yrði senn fátt til ráða. /
Þetta veit öll þjóðin, og þess vegna hefur einhugur )
hennar um útfærslu fiskveiðilögsögunnar verið eins )
mikill og raun ber vitni. Þótt núverandi stjórn og (
stjórnarandstaða litlu i sumu sinum augum hvor á /
það, hvaða leið væri heppilegust að markinu, var (
enginn ágreiningur um nauðsyn útfærslunnar. Og '
það mun verða núverandi stjórnarandstöðu til )
ævarandi hróss, hve drengilega hún brást við )
ákvörðun hinnar nýju rikisstjórnar um þetta mál. (
Það er þvi fáheyrður ódrengskapur og gæti jafnvel (
reynzt þjóðhættulegt heimskupar, þegar annað )
aðalmálgagn rikisstjórnarinnar, Þjóðviljinn, gerir )
sig sekan um að nota rangfærð ummæli varafor- (
manns Sjálfstæðisflokksins i erlendu blaði til (
pólitiskrar árásar. En sú leikbrúða kommúnis- )/
mans, sem lét sér þetta sæma, mun eflaust svara )
eins og fyrirrennari hennar forðum: „Hvað varðar )
okkur um þjóðarhag?” (
Könnun á atferli ferðafólks
FYRSTIR Á FÆTUR
Kynni, sem skapast á feröalögunum, endast oft lengi.
Þjóðverjar eru fyrstir á fætur i
sumarfrfinu, fyrstir i morgun-
matinn og fyrstir á baöströndina.
Frakkar eru athafnasamastir i
kynlifi, og Englendingar fá
öörum fremur ,,i magann”.
Fyrst komu Fönikiumenn og
Rómverjar, síöar Vandaiir,
Tyrkir, Frakkar. Nú gera allra
þjóöa kvikindi innrás i Túnis,
feröamenn.
Feröafólk færir sig sifellt til
nýrra vigstööva. Spánn og
Mallorka, Italia, mikið til Júgó-
slaviu og Grikklands, en nú siöar
sækja þeir fram til norður-
strandar Afriku. Stjórnin i
Arabarikinu Túnis hefur tekiö
fegins hendi þessari þróun. Þar er
þó aðeins boöið upp á 46 þúsund
hótelrúm enn og reiknað er með
árlegri aukningu um 10 þúsund. A
10 árum hefði Túnis þá náð sömu
tölu hótelrúma og Mallorka býður
núna, en strandlengja Túnis er að
minnsta kosti tiu sinnum lengri
en strandlengja Mallorka.
Ekkert óánægðir
með „yfirfylli”
af ferðafólki.
Bourguiba, þjóðhetja og forseti
Túnis, hefur jafnan veriö vinsam-
legri vestrænum mönnum en leið-
togar hinna Arabarikjanna á
þessum slóðum. Túnisbúar leggja
hóflegt kapp á túrismann, sem
farinn er að gefa mikilsverðar
tekjur i rikissjóö. Enn er þó rými
nægilegt, og sumum finnst of
hægt farið i sakirnar I ferða-
mannaáróðri og byggingu gisti-
húsa.
Þýzkir félagsfræðingar, sem
hafa áhuga á að komast að raun
um „skapferli og hegðun ferða-
mannsins”, hafa þrautkannað
ferðafólkið i Túnis. Þeir útbýttu
spurningalistum og kúlupennum
á strandlengjunni og voru að i sex
vikur. Að framan var sagt frá
nokkrum niöurstöðum þeirra.
þau atriði voru að visu ekki aöal-
málefni rannsakenda. í skýrslu
sinni gera þeir grein fyrir ástæð-
um og hegöun feröafólks. Helzta
niðurstaöan er, aö ferðamenn frá
iðnaðarrikjum Evrópu sækjast
ekki aöeins eftir sólskininu i
Túnis, heldur ósnortinni nátt-
úru sem hvild frá mengun og
erli heimabyggðarinnar. 1 öðru
lagi hafa ferðamenn ekki mikil
samskipti við innfædda, en þeir
eru á höttum eftir að kynnast
nýju fólki og harma þvi ekki, þótt
ferðafólki fjölgi á þeim stöðum er
þeir gista.
Gamall misskilningur
innfæddra, að Þjóðverj-
ar hafi „frelsað” þ;á.
Ferðamenn nefndu helzt
„sól” og „fagra strönd” sem
orsök fararinnar (21,6% nefndu
það), en i öðru sæti kom „óspillt
ferðamannaland” (16,2%). Það
kom ekki fyrr en i áttunda sæti
orsakanna, að ferðir til Túnis eru
fremur ódýrar.
Illlllllllll
Umsjón:
Haukur Helgason
Könnuðirnir drógu þá ályktun,
að það hrifi fólkið að eiga kost á
aö „hverfa aftur til náttúrunnar”,
en þó i „tryggðu umhverfi
hótela”.
Þrir af hverjum fjórum kváðust
vilja verja leyfinu i félagsskap
annarra fyrst og fremst, og þar
voru Englendingar félagslynd-
astir, 81% svöruðu á þennan hátt.
Af Þjóðverjum voru 77% á
þessu og 71% Frakka. Aðeins
fjórtándi hver Breti, áttundi hver
Þjóöverji og sjötti hver Frakki
kvörtuöu undan þvi, að ferða-
mannastaðirnir væru að veröa
yfirfullir.
Tveir af hverjum þremur Þjóö-
verjum og Bretum og helmingur
Frakka höfðu þó i leyfinu nánast
ekkert saman að sæida við aðra
en landa sina.
Þjóöverjar nefndu að
visu, að „þjóðleg efni” inn
fæddra væru sér til mestrar gleði
i ferðinni, en þeir kvörtuðu einnig
mest undan „leti verkamanna i
Túnis”. Hins vegar eru Þjóð
verjar vist kærastir ferðamanna I
augum innfæddra og mun þar
koma til gamall og þrjózkur mis
skilningur alþýðu manna i Túnis,
sem mun telja Þjóðverja „frels-
ara” sina undan nýlenduoki, frá
þvi að Rommel ruddist þar yfir og
hrakti undan sér Frakka.
Stofnað til varan-
legra kynna.
Nærri þrir af hverjum fjórum
Þjóðverjum sögðu, er þeir voru
spurðir um fyrri feröalög, að þeir
hefðu knýtt traust bönd við annaö
fólk á ferðum til fjarlægra staða
og heimsótt þá kunningja, eftir að
heim kom. Þetta hlutfall var
minna meðal Frakka, 64%, en
áberandi minnst hjá Bretum, aö-
eins 44%.
Ferðafólkið talaði um algleymi
i ferðum sem þessum, og könn-
uðir fengu þau svör, að kynlif
hefði tekið fjörkipp.
Feröamennskan er orðin aðal-
tekjulind Túnis, á undan jafnvel
oliunni. Vandi fylgir þvi eins og
vlðar i fátækum löndum. Kynnin
af velsældarlegum túristum frá
iðnaðarrikjunum auka gremju
landsmanna yfir sinum kjörum,
og þeir keppast við að reyna aö
komast i vinnu til Evrópu.
Túrisminn skapar vandamál hjá fátækum innfæddum. „Þjóðverja lizt mér vel á. Við ættum aö spyrja
þennan, hvort hann geti ekki veitt okkur vinnu I Þýzkalandi”.