Vísir - 15.08.1973, Page 2

2
Vísir. Miðvikudagur 15. ágúst 1973.
vimsm:
Hvað segið þér um seinustu at-
burði i landhelgismálunum?
Kjartan Gunnarsson, stud. jur.:
— Var hægt að taka togarann?
Svo er aldrei að vita, hvaða
ákvarðanir hafa verið teknar af
dómsmálaráðherranum eða skip-
herranum. Ég álit, að skipherrar
varðskipanna eigi að vera skip-
stjórar á sinu skipi, og það verður
að treysta þeim til að taka sinar
eigin ákvarðánir.
Guðjón Stefánsson, skrifstofu-
maður: — Varðskipin hafa staðið
sig vel, og þeirra menn hafa vit-
að, hvað átti að gera. En ég held
ekki, að þeir hefðu getað komið
togaranum til hafnar. Einnig álit
ég, að þessar aðgerðir hafi veriö
framkvæmdar með fullu sam-
bandi við æðstu yfirvöld i landi.
ltagnheiður Einarsdóttir, hús-
móðir: — Það er ekki gott, að tog-
arinn slapp. Að visu var þó frei-
gáta nálæg, og ég álit, að hennar
vegna hefði verið örðugt að koma
togaranum til hafnar.
Sigriður Einarsdóttir, húsmæðra-
kennari: — Það er ekki gott að
fást við þetta, þegar togararnir
neita að stoppa. Þvi efast ég um,
aö hægt hefði verið að stoppa þá.
Þaö má heldur ekki hætta manns-
lifum fyrir þetta. Ég held, að erf-
iöara sé aö glima við þetta en við
gerum okkur grein fyrir, sem er-
um i landi.
Vilhjálmur Húnfjörð, iðnaðar-
maður: — Mér finnst hrein firra,
að togarinn skyldi sleppa. Og ég
er óánægður með, að freigátan
hafi verið innan tólf milna mark-
anna. Það var sóðalegt athæfi hjá
Bretum. Þaö er erfitt að segja,
hvort hægt hefði verið að taka
togarann.
Alfa Hjálmarsdóttir, veðurfræð-
ingur:— Þetta er afleitt, og Bret-
ar koma andstyggilega fram. Það
á að sýna þeim meiri hörku. Ég
býst við, að núna seinast hefði
verið hægt að taka togarann.
Annars mikið undir skipherran-
um komið.
LESENDUR HAFA ORÐIÐ
§Hringið í síma 86611
á milli kl. 13-15
Sitja grafarrœningjar um
kirkjugarðana?
Hágje hringdi:
„Það líður varla sá dagurinn,
að maður heyri ekki af einhverj-
um auvirðilegum þjófnum, sem
lagzt helur svo lágt aö ste)a þessu
eða öðru. Maður hefur heyrt svo
mörg tilbrigði af sliku, að ég hélt,
að lægra væri ekki hægt að
skriða, þar til mér varð ljóst, að
það eru einhverjir, sem sitja um
að stela blómaskrauti af leiðum
kirkjugarðanna!
Hefur nokkur vitað auðvirði-
legra?
Af minni reynslu og þeim frétt-
um. sem ég hef af öðrum, þá eru
þessir þjófnaðir framdir jafnt i
Fossvogskirkjugarðinum og i
kirkjugarðinum við Suðurgötu. —
Og hér er ekki á ferðinni p.einn ó-
vitakrakki né rænulitill fylliraft-
ur, heldur er hér farið mjög fag-
mannlega að!
Þannig var það t.d. með
laukinn, sem ég plantaði á leiði i
F’ossvogskirkjugarðinum, en
þessi laukur þarf vorið allt til
þess að safna i sig forða. Það er
þvi ekki hægt að taka hann upp
eða flytja hann fyrr en i enda júni.
Viti menn! í enda júni kem ég
að leiðinu, og þá er búið að hirða
laukinn og sópa af leiðinu
helmingnum af moldinni. Hlutað-
eigandi hefur greinilega verið i
moldarhraki lika!
Vinkona min, sem á tvo ástvini
i kirkjugarðinum við Suðurgötu,
gróðursetti sina rósina á hvoru
leiði. Einn daginn, þegar hún
vitjaði leiðanna i sumar, voru
rósirnar horfnar. í stað þeirra
var kringlótt hola i leiðið — sömu
ummerkin á báðum leiðunum og
eru þau þó sitt i hvoru horninu i
kirkjugarðinum.
Fleiri slikar frásagnir hef ég
heyrt, og af þeim má vel átta sig á
þvi, að þjófurinn er vandfýsinn
mjög og tekur aðeins fallegustu
blómin eða laukana. Hann fer lika
mjög fagmannlega að þvi að
nema þau burt af leiðunum. Hann
er meira að segja svo glöggur, að
hann velur réttan tima (grasa-
fræðilega séð) til þess arna.”
ÞEIR BJORGUÐU
ARNARHÓLI - EN
VAR ÞAÐ ÚR
ÖSKUNNI í
ELDINN?
Bankabyggir hringdi enn:
„Aftur vil ég bjóöa ykkur spak
lega lausn á deilunni um
byggingu Seölabankahússins og
visa þá til eftirfarandi orða i
minningabók Knuds Zimsen
borgarstjóra, „Við fjörð og vik”
(bls. 189).
„Þótt Arnarhóll sé eitt helzta
örnefni bæjarins og fagur út
sýnisstaður, hefur að minnsta
kosti tvivegis legið viö, að hann
yrði meö öllu eyddur. Þakka má
það Matthiasi þjóöminjaverði, aö
svo hefur ekki oröið. Þá er hús
Landsbankans brann árið 1915,
sótti Björn Kristjánsson það fast,
aö fá að reisa á Arnarhóli hið nýja
hús yfir bankann. Matthias fékk
þá allmarga kaupsýslumenn til
þess aö skrifa bankastjórninni og
hóta að hætta viðskiptum við
bankann, ef hann yrði fluttur upp
fyrir læk. Eftir það var ekki nefnt
að reisa nýja Landsbankahúsið á
Arnarhóli. Siðar var sótt fast á að
reisa Þjóðleikhúsið á Arnarhóls-
túninu, en það hefði haft það i för
meö sér, að Arnarhóll heföi
horfiö.”
Þarna er þá lausnin fundin.
Hættum öllum viðskiptum við
Seðlabankann, þar til hann hefur
hætt við þessi byggingaráform
sin.”
VERKSMIÐJA AFNEITAR
Kristján Kjartansson hjá Verk-
smiðjunni Vifilfelli h.f., fram-
leiðanda Coca-Cola á tslandi,
simaði:
„Við vildum gjaruan, að fram
kæini i þættinum, að verksmiðj-
an hefur ekkert meö sjálfsalann
við Lækjargötu að gera, hcldur
eru það privatmenn, sem hann
eiga og reka”.
GUÐMUNDUR
LITU OG ÓMAR
KOLLUR
Guömundur Óskarsson skrifar:
„Maður getur ekki á sér setið
að vanda ögn um við Ómar Ragn-
arsson. Hann var ekki smekkvis á
sunnudaginn i spjallinu um leik
Breiðabliks og Fram i sjónvarp-
inu i þættinum „Islenzka knatt-
spyrnan”. Ómar þrástagaðist á
þvi, hvað fyrirliði Breiðabliks,
Guðmundur Jónsson, væri litill
maður vexti.
Gaf Ómar honum viöurnefnið
„Guðmundur LITLI Jónsson”.
Þetta margendurtók hann.
Svona framkoma finnst manni
óþörf og leiðinleg, eða hvernig
fyndist Ómari það sjálfum að fá á
sig álika viðurnefni? — Ef hann
væri t.d. kynntur i sjónvarpsdag-
skránni sem Ómar SKOLLÓTTI
Ragnarsson!
Nei, Ómar, það er ekkert fyndið
við að uppnefna menn út af útlit-
inu, sem þeir geta ekkert gert að,
hvernig er.”
Svar Ómars
Við heyrðum þennan þátt hjá
Ómari, og þaö er anzi djúpt i ár-
inni tekið að segja, að ómar,
sem sagði tvisvar i öllum þætt-
inum „litli” um Guðmund, hafi
þrástagazt á því. — Annars tók-
um við Ómar tali út af þessu.
„Ég kynni því bara vel að vera
titlaður þannig i dagskránni,”
sagði Ómar og skellti upp úr. —
„Annars er „litill” i minum eyr-
um ekkert hnjóðsyröi og ekki
frekar til minnkunar en það var
Davið til minnkunar aö vera
minni en Goliat! — Mér varð
hins vegar á að tvitaka þetta,
vegna þess að mér þótti svo til
um dugnaö Guðmundar og
liörku, sem gerði öörum skömm
til, þótt hefðu þeir likamsburði
yfir hann. — Engum datt i hug,
að knattspyrnumaðurinn Eilert
Sölvason hefði veriö kaliaður
„kötturinn” i niörunarskyni.
Það var vegna þess, aö hann var
köttur snar, köttur liðugur og
þrautseigur eins og kötturinn.
— En bréfritara rámar kannski
i það, aö það voru tveir Guö-
mundar á vellinum — annar
stór og hinn litill — og ég var aö
aðgreina þá. Svo einfalt var
það.”
Aðrír ánœgðir með sjálfsalann
Halldór Þorvaldsson, fram-
kvæmdastjóri fyrir Vendo-sjálf-
sölum, hringdi:
— Ég var að lesa i blaðinu á
mánudag um glerbrot við sjálf-
sala þann, sem fyrirtækið setti
upp i Lækjargötunni fyrir mán-
uði. Ég get ekki annað sagt en að
þetta komi ákaflega flatt upp á
mig. Það hefur aldrei áður verið
kvartað undan flöskubrotum i
kringum sjálfsalann. Ég hef
fylgzt mikið með honum siðan
hann var settur upp. Ég hef einn-
ig hreinsað glerbrot upp i ná-
grenni hans, þegar ástæða hefur
veriðtil. Og mér telst að þau gler-
brot, sem hafa komið inn á þess-
um mánaðartima, séu nóg í fjórar
kókflöskur.
Ég hef verið i nágrenni þessa
sjálfsala um nætur — til að fylgj-
ast með sölunni. Meirihluti
þeirra, sem koma að kaupa, er á
bilum. Þeir stoppa þarna, kaupa
gosið og fara siðan. Aldrei hef ég
séð neinn vera við flöskubrot.
Sem dæmi um þetta má nefna
bifreiðastjórana hjá B.S.R., en
sjálfsalinn stendur einmitt beint
fyrir utan þeirra stöð. t fyrstu,
þegar setja átti sjálfsalann upp,
voru þeir tortryggnir gagnvart
honum. Töldu þeir.að glerbrot og
flöskukast ga li valdið skaöa á bil-
um þeirra. En eftir að reynsla
hefur komið á sjálfsalann, þá
verða þeir sifellt ánægðari með
hann. Ekki hef ég heyrt þá kvarta
undan glerbrotum.
Sá sem kvartar undan glerbrot-
unum, (það er að visu ekki birt
neitt nafn með ) kvartar undan
okri á' kókinu.
Hefur hann gert sér grein fyrir
þvi, að þetta er nætursala. Eng-
inn er neyddur til að kaupa þarna
gos meðan búðir eru opnar. Þetta
er fyrst og fremst þjónusta.”
Stafirnir með bréfinu um sjálf-
salann féllu þvi miður niður, þeg-
ar bréfið var birt. Bréfritarinn
auðkenndi sig: S.P.A.