Tíminn - 05.04.1966, Blaðsíða 9

ÞRIÐJUDAGUR 5. apríl 1966
TÍMINN
"0 "
VERÐIR LAGANNA
til nunnanna í klaustri heilagrar Sesselju, sem tóku þeim
alúðlega. Svo stóð á að verið var að byggja upp hluta, af
klaustrinu, og þremenningarnir, sem áttu sér engan samastað
vísan, buðu fram aðstoð sína. Félögum Schröders tókst að
nurla saman dálítilli fjárhæð og keyptu fyrir hana lítinn
bát í því augnamiði að sigla yfir til Afríku og byrja þar
nýtt líf. Sú fyrirætlun var Schröder ekki að skapi. Hann
gat aldrei kvennmannsiaus verið, og ákvað nú að fá Öddu
sína í heimsókn í klaustrið og kalla hana heitmey sína til
að fullnægja öllu velsæmi. Til þess að kóma því í kring
rneytti hann nafninu á einu af plöggum Pretschmers í Bretsch
neyer, en það var auðvelt sökum þess hve gleitt nafnið
var skrifað. Að svo búnu bað hann Öddu að heimsækja sig,
og þófctist nú viss um að nafnbreytingin nægði til að leiða
lögregluna á villigötur hafi hún eftirgrennslun.
Nunnurnar tóku ,Öddu vel, en komust brátt að raun um
það sér til sárs angurs, að þótt elskendurnir væru hvort í
návist annars allan daginn undir beru lofti, gátu þau ekki
afborið aðskllnað yfir nóttina. Hjónaleysunum var vísað burt
og Adda hélt heimleiðis eftir viku dvöl í Napoli. Hún gerði
sér ekki lengur neinar tálvonir, meira að segja íneðan hún
var viðstödd gat Schröder ekki á sér setið að eltast við
Napoli-stúfkurnar, og alltaf var hann jafn lítið gefinn fyrir
erfiði, reyndar alia vinnu.
Þegar Adda var farin, þóttist Manfred Schröder búinn að
koma sér vel fyrir. Líklega hafa heiður himinn og blátt hafið
glætt með honum bjartsýni. Hann lék sér á bát félaga sinna
mestailan daginn og svaf um borð í honum á nóttunni.
Þegar hann lauk upp augunum ágústmorgun einn, kom
hann auga á ljómandi fallega, granna og brúna fótleggi, sem
hurfu undir gult pils, klifra upp stálstiga utan í hafnar-
babkanum. Haim reis á fætur, ungu stúlkunni gersamlega
á óvart, og hún stanzaði og fór hjá sér. Fátið á henni gaf
honum tækifæri til að klifra upp á eftir henni,. og brátt
voru þau farin að spjalla saman í mestu vinsemd.
Þannig kynntist hann Ritu, dökkhærðri, útitekinni og fríðri
fiskimannsdóttur. Móðir hennar seldi fisk á hafnarbakkan-
um og Claudio bróðir hennar reri til fiskjar á hverjum degi.
TOM TULLETT
Schröder var ekki lengi að troða sér inn í fjölskylduna, þó
Claudis væri ekki um það gefið. Hann sýndi friðli systur
sinnar brátt fullan fjandskap og eínsetti sér að losna við
hann.
Schröder og Rita sinntu því engu en lifðu í ástarsælu.
Næstum hvert einasta kvöld sigldi hann með uana í bátnum
til Capri. En næturvist þeirra þar var ekki alveg eins
rómantísk og ætla hefði mátt, þegar þau ýttu bátnum á flot
frá eyjunni voru engin Ijós uppi og þau steinþögðu alla leið-
ina í land. Þau lentu ekki heldur á eðlilegum stað, heldur
fóru norðurifyrir Misena-höfða, þar sem dökkklæddur mað-
ur kom fram út myrkrinu og tók við gúmmídúkspoka full-
um af tóbaksvörum.
Svo var það 16. janúar að hjúin komu tómhent til Napoli.
Þetta kvöld hafði enginn komið til móts við þau, og Schröder
sat í fýlu úti undir vegg. Tveim dögum síðar, eftir tvær
árangurslausar næturferðir í viðbót, komu menn gangandi
upp slitin þrepin. Þeir '-’váðust vera lögreglumenn og báðu
hann stuttir í spuna ae sýna sér vegabréfið. Þeir bentu á
að nú væri árið helga á enda og aðrir pílagrímar farnir
heim. Schröder varð að fylgja þeim á lögreglustöðina., þar
sem hann var Ijósmyndaður og tekin af honum fingraför.
Hann vissi ekki hvaðan á sig stóð veðrið. Því voru þeir að
eltast við hann? Honum varð hugsað til að síðustu þrjá
daga hafði sali hans ekki látið sjá sig en Claudio verið
óvenjulega upprifinn. Hafði einhver fundið tóbaksþef ? Hafði
Claudio farið til lögreglunnar? Honum var líka þvert um
geð að láta ljósmynda sig, því hann hafði lesið fyrir skömmu
að Alþjóðalögreglan væri aftur tekin til starfa af fullum
krafti.
Hann komst að þeirri niðurstöðu að Rita væri sú eina
sem hann gæti vænzt hjálpar hjá. Hún elskaði hann, og úr
því lögreglan hafði skipað honum að verða burt úr Jandinu
innan tveggja sólarhringa bjóst hann við að hún myndi lið-
sinna sér. Rita hjálpaði honum fúslega um peninga og hann
kvaddi hana með kossi. Schröder var þess fullviss að" fortíð
hans væri grafin og gleymd, og það deyfði söknuðinn við
að yfirgefa beztu hjákonu sem hann hafði nokkru sinni átt.
En netið sem Alþjóðalögreglan hafði lagt var farið að drag
ast saman. Adda hafði skýrt lögreglunni frá nafninu „Bretsch-
UNG STÚLKA í RIGNINGU
GEORGES SIMENON
27
henni út úr húsnæðinu og gaf í
skyn, að ekkert væri frramundan
nema fremja sjálfsmorð.
Gáfuð þér henni peninga?
— Þrjá eða fjóra þúsund
franka seðla. Ég taldi þá ekki.
— Sögðuð þér henni frá bréf-
inu?
— Já.
— Getið þér sagt mér, hvað þér
sögðuð nákvæmlega?
— Ég sagði henni, hvað stóð í
bréfinu.
— Höfðuð þér lesið það?
— Já.
Þögn.
Þér megið ekki halda, það
hafi verið af einskærri forvitni.
Ég opnaði það ekki einu sinni.
Marco fann það í töskunni minni.
Ég sagði honum alla sólarsöguna,
en hann trúði mér ekki. Svo ég
sagði honum að opna það.
— Getið þér sagt, hvað stóð í
bréfinu?
— Ekki orðrétt, það var skrifað
á ömurlegri frönsku, fullt af vill-
um. En það var eitthvað á þessa
leið:
„Ég hef áríðandi skilaboð til
yðar og það er lífsnauðsynlegt, að
ég hitti yður. Syrjið eftir Jimmy
á Pickwicks Bar í Rue de 1‘Etiole.
Það er ég. Ef ég er þar ekki, þá
mun barþjónninn segja yður, hvar
mig er að finna. Ég get ekki stað
ið lengi við í Frakklandi. Þá af-
hendi ég barþjóninum skilríkin.
Hann mun biðja yður að sýna
nafnskírteini. Þér munuð síð-
ar skilja ástæðuna fyrir því.“
— Stóð ekkert meira?
— Nei.
— Sögðuð þér Louise frá
þessu?
Já.
— Virtist hún skilja það?
— Ekki strax. Svo var eins og
henni dytti eitthvað í hug. Hún
þakkaði fyrir og fór leiðar sinnar.
— Og þér heyrðuð ekkert meira
frá henni um nóttina.
— Nei. Það var ekki fyrr en
tveim dögum seinna, að ég sá af
tiiviljun í blaði, að hún var dáin.
— Haldið þér, að hún hafi far-
ið á Pickwicks Bar?
— Það finnst mér trúlegt.
— Og enginn vissi neitt um
þetta nema þér og maðurinn yð-
ar?
Ekki svo ég viti. Bréfið lá í
töskunni minni á Hotel Wash-
ington og liggur þar sennilega
ennþá. Enginn heimsótti mig
þangað nema Marco. Þjónninn er
sennilega búinn að sækja dótið
mitt. Haldið þér þessi skilaboð
hafi orðið til þess, að hún var
myrt?
— Hugsanlegt. Sagði hún ekk-
ert, þegar hún fékk skilaboðin?
—.Nei, ekki orð.
— Talaði hún aldrei við yður um
föður sinn?
Ég spurði hana einu sinni
um myndina í veskinu hennar og
hún sagði, að það væri pabbi
hennar.
— Er hann á lífi? spurði ég
hana. Hún leit á mig leyndardóms
full og anzaði engu. Einu sinni
spurði ég hana, hvað pabbi henn-
ar gerði, hún starði bara á mig
án þess að segja orð. Svona var
hún . . . En sízt vil ég lasta hana
látna. . . Nún hef ég sagt yður allt
sem ég veit.
— Þakka. Hvenær komið þér
aftur til Parísar?
— Eftir viku.
— Janvier hafði fylgzt með sam
talinu í aukatóli.
Nú erum við komnir á spor-
ið eftir Lognon, sagði hann og
brosti.
— Þekkirðu Pickwicks Bar?
— Ég hef gengið þar fram hjá.
— Ekki hef ég komið þar inn.
Ertu svangur?
Mér er meira í mun að kom
ast til botns í bessu.
Maigret opnaði dyrnar og
spurði Lucas, hvort nokkuð hefði
spurzt til Lognon.
— Nei.
— Ef hann skyldi koma. þá er
ég á Pickwicks Bar.
— Hingað kom kona, sem rek
ur hótel í Rue de d'Aboukir. Hún
var lengi á báðum áttum, hvort
hún ætti að koma. Hún kom til
að segja mér, að Louise Laboine
hefði búið hjá henni í fjóra mán
uði.
Hvenær?
— Nýlega. Hún flutti fyrir
tveimur mánuðum.
— Þegar hún flutti í Rue de
Clichy?
— Já, hún afgreiddi í búð, þar
sem þeir hafa útsöluvörur á gang
stéttinni. Þar stóð Louise, þangað
til hún fékk bronkítis og varð að
leggjast í rúmið.
Hver hjúkraði henni?
— Enginn. Hún bjó í súðar-
skonsu. Þarna býr lýður fra Norð
ur-Afríkum. Nú var búið að fylla
í allar eyður, hringnum var lokað.
— Kemurðu með Janvíer?
Nú vantaði ekkert nema tvær
síðustu klukkustundirnar í lífi
hennar. Leigubílstjórinn hafði séð
hana á Saint-Augustin-torginu og
sennilega gekk hún í áttina að Sig
urboganum.
Það var leiðin til Rue de
rEtoile.
Louise, sem hvergi átti höfði
sínu að halla og hafði ekki fund
ið neinn að leita til nema jafn-
öldru sína, sem hún hitti í járn-
brautarlest, hún gekk hröðum
skrefum, eins og henni lægi á að
mæta örlögum sínum.
Áttundi kafli.
Forhliðin var á milli skósmíða-
stofu og þvottahúss, þar sem nokkr
ar konur stóðu fyrir innan og
j pressuðu föt, hún var það mjó,
að flestir gengu sennilega fram-
hjá án þess að taka eftir að þarna
væri bar. Inm var hálfgert rokliur
af því að gluggarúðurnar voru
2]
gerðar úr grænum flöskubotnum
og fyrir dyrum var dumbrautt for-
hengi og yfir þeim hékk fomfá-
leg lukt og á hana málað got-
neskum stöfum PICKWICK BAR.
Þegar Maigret sté inn fyrir varð
á honum hugarfarsbreyting, hann
varð harðari og kaldari, ópersónu-
legri og sama máli gegndi um
Janvier. Engin sála var á barnum
löngum og mjóum. Inni var skugg-
sýnt. Snöggklæddur maður reis á
fætur, þegar þeir komu inn og
lagði eitthvað frá sér, sennilega
samloku, sem hann hafði verið að
borða. Þegar dyrnar opnuðust sat
hann aftan við barinn án þess
þeir sæju hann.
Þarna sat hann með fullan
munninn og horfði á þá nálgast
án þess að mæla orð af vörum
og andlitið tómt. Hárið var svo
svart, að það hafði á sér bláleitan
blæ og loðnar brýrnar gáfu hon-
um nokkurn svip, hann hafði höku
skarð svo djúpt, að það var líkast
öri. Marigret leit sem snöggvast
við honum, en það leyndi sér ekki
að þeir þekktust frá fornu fari
og höfðu átt sitthvað saman a8
sælda. Maigret gekk hægt að bar-
stólunum, hneppti frá sér frakk-
anum og ýtti hattinum aftur á
hnakka. Janvier gerði slíkt hið
sama.
Eftir stutta þögn spurði barmað-
urinn:
ÚTVARPIÐ
Þriðjudagur S. apríl
7.00 Morgunú;tvarp. 12.00 Hádeg
isútvarp. 13.15 Við vinnuna. 14.40
Við, sem heima sitjum. 15.00 Mið
degisútvarp.
16.30 Síðdegis-
útvarp. 17.20
Fraimburðarkennsla í dönsku og
ensku. 18.00 Tónlistartími barn
anna, Guðrún Sveinsdóttir stjóm
ar tímanum. 18.30 Tónleikar. 19.
20 Véðurfregnir. 19.30 Fréttir.
20.00 íslenzkir tónlistarmenn
flytja verk íslenzkra höfunda.
20.20 Alþingiskosningar og alþing
ismenn í Árnessýslu fyrir 1880,
Jón Gíslason póstfultr. flytur
þriðja og síðasta erindi sitt:
Benedikt Sveinsson. 20.30 Díverti
mento f F-dýr (K138) eftir Moz
art. I Musici leika. 21.00 Þriðju
dagsleikritið: „Sæfarinn" Leik-
stjóri: Benediikt Árnason. 21.35
Einsöngur: Jussi Björling syng
ur sænsk lög. 21.50 Sjö vinnum
sjö tilbrigði við hugsanir. Andrés
Björnsson les úr nýrri ljóðabók
Kristjáns frá Djúpalæk. 22.00
Fréttir og veðurfregnir. 22.20
„Heljarslóðarorusta" Láms Páls
son leikari ies (7). 22.45 Þjóðlög
frá ísrael sungin og leikin af
þarlendu fólki. 23.00 Á hljóð-
bergi. Bjöm Th. Bjömsson. stj.
23.40 Dagskrárlok.
Miðvikudagur 6. april
7.00 Morgunútvarp. 12.00 Hádegis
útvarp. 13.15 Við vinnuna. 14.40
Við, sem heima sitjum. 15.00 Mið
degisútvarp. 16.30 Síðdegisútvarp
17.20 Fram-
burðar-
kennsla í
esperanto og spænsku. 17.40 Þing
fréttir.. 18.00 Útvarpssaga barn-
anna: „Tam/ar og Tóta. 18.20 Tón
Leikar 19.30 Veðurfregnir. 1930
Fréttir. 20.00 Daglegt mál Árni
Böðvarsson flytur þáttinn. 20.05
Efst á baugi Björgvin Guðmunds
son og Bjöm Jóhannss. tala um
erlend málefni. 20Ö.35 Frimerkið
í þjónustu póstsins. Magnús
Jochumsson fyrrverandi póst-
meistari flytur erindi. 21.00 Lög
unga fólksins. Bergur Guðnason
kjmnir. 22.00 Fréttir og veður
fregnir. 22.20 „Heljarslóðaror-
usta“, Láms Pálsson leikari les
(8). 22.40 Þrjár svítur o. fl. eftir
Henry Purcell. 23.25 agskrárlok.
morgun