Vísir - 26.10.1974, Blaðsíða 8

8
Vlsir. Laugardagur 26. október 1974.
Þaö fcr ekki fram hjá neinum
sjáandi manni, þegar haustiö
kemur. Og nú eru liönar nokkr-
ar vikur slöan fyrstu hausjn
merkin fóru aö gera.vart viö sijf''1
Enda sjálfur veturinn gengíni)
garö, aö minnsta kosti .
álmaiinkinu
f Trén færa oss Iieykvlkinj
alltaf fyrstu og glegp*
um komu hausts og
Pyrstu einkennin
skóggyðjunnar; s
daganá er að fell;
„iöjagræn tár”, sve í
llking Steingrlms úi
trjánna að loknu síinji _
Og þá er ekki heldur úFyegt’
að minna i þessari vetrárkomu-
hugvekju á haustljöð ■ annars
þjóðskálds. Úr þvl'.ér tekin yfir-
skrift þessarar greinar. Það er
aö vlsu ekki frumkveðið á
Islenzku, heldur þýtt af Grimi
Thomsen. Fyrsta erindi þess,
áem margir eflaust kannast, viö
hljóðar svo:
TF.-í^-X'- .
iendu mér likt þér
bjarkarblað
^blikna glaður er ' ,
haustarað.'i'
Pmln sælla sumar.
is-mitt á akri tré
lir þá þótt f ýí \
’v, ■£ sölnaöSjéí; j?
Ffireinár grænka ’ F '
-.''Shrumar.-.*
| ;ÍÍÖr er hórít lengra fram óg
teklð hærra sjónarmið heldur eij
KIRKJAN OG Þ
KENNDU MER BJARKARBLAÐ...
Umsjón:
Gísli Brynjólfsson
llnllgríinur l'étumon.
t tilefni af þvl, að I dag eru liðin 300 ár frá dauöa Hallgrims Pét-
urssonar, birtir Kirkjusiðan þessa mynd af sálmaskáldinu, en
lætur sér að ööru leyti nægja að minna á Hallgrim og skyldu
þjóðarinnar við hann og verk hans með þvl að rifja upp lokaer-
indi úr hinu kunna ljóði Matthiasar frá 200. ártlð Passíusálma-
skáldsins:
Trúarskáld, þér titrar helg og klökk
tveggja alda gróin ástarþökk,
niöjar Islands munu minnast þin,
meðan sól á kaldan jökul skin.
Þótt fölni sérhvert blóm
og blað
og blikni sérhvert strá,
Guðs elska — vist vér
vitum það —
ei visna þannig má. —
Þess vegna skulum vér á
hverju hausti minnast og leggja
oss það á hjarta, sem stendur I
helgri bók:
Grasið visnar, blómin fölna
en orð Guðs vors stendur
stöðugt
eillflega. (Jes. 40.8).
Og hversu sem sjálft
ævihaustið er langt eða
skammt undan, eigum vér þá
Hknarlind i orði Guðs, sem
aldrei verður þurrausin. Þvi að
Um eilift vor hann von
mér gaf
er vetur ævi þverr.
Sjálft lifiö gröf er
gengið af
það gleði dýrst mér er.
Ljósm. Björgvin Pálsson.
PETURSSONAR
BLIKNA GLAÐUR
til næsta vors, þegar náttúran
lifnar við og gróðurinn dafnar á
ný með hækkandi sól. Skáldið
velur sér sjónarhól á hausti
mannsævinnar og horfir þaðan
til hins eilifa vors handan dauða
og grafar.
Enhver, sem viðhorf vor eru I
þeim efnum, þá geta þau
hamskipti náttúrunnar, sem
misseramótin ætið valda, orðið
til þess, að huganum verður
reikað eftir hringrás árstiðanna
með allri þeirri fjölbreytni, sem
þau færa inn I lif og störf
hverrar kynslóðar. Fjúkandi
lauf trjánna um götur og garða
borgarinnar minna á bjarta
fegurð og áfengt yndi þessa
liöna sumars og skilur eftir
söknuð I sálinni. Og það er ekki
nema gott. Það er angan þess
liðna, sem vér eigum enn um
stund I hugum vorum og
hjörtum og endist fram eftir
vetri, máske alla leið fram yfir
skammdegið, þegar
Sólin heim úr suðri snýr'
og sumri lofar hlýju.
Þannig getum vér i hugum
vorum myndað brú yfir dimmu
og kulda vetrarins. Vér
byggjum hana annars vegar úr
minningum þess liðna og hins
vegar úr eftirvænting þess
ókomna. En vér skulum þá
heldur ekki gleyma honum,
sem hefur gert oss að þessum
bjartsýnu brúarsmiðum, honum
sem hefur skapað oss til að
njóta fegurðar og yndis hvers
sumars ævi vorrar og búið
bjartri von um hið ókomna
aösetursstað I hjörtum vorum. t
orði hans finnum vér það, sem
er hafið yfir alla fölnan og allan
forgengileik. Það er opinberun
Guðs eilifu miskunnar og náðar
I syni hans — Drottni vorum og
frelsara.
Ljósmyndir fró liðnu sumri
Þaö er tvennt, sem öllum Is-
lendingum hlýtur aö vera efst I
huga, þegar litiö er til baka á
þessum fyrsta degi vetrarins.
í fyrsta lagi er hið samfellda
sólskin og sumarbllða, sem
ljómaði yfir landið dag eftir dag
og náttúran gjörvöll söng
blíðum rómi:
Brosir dagur, brosir nótt
blfða og ylur vaka.
Skepnur fyllast fjöri og þrótt
fuglar glaðir kvaka.
Döggin blikar, grundin grær
gjörvallt segir fjær og nær:
Sjáið sigur llfsins!
t öðru lagi minnast íslend-
ingar þessa liðna sumartima
sem þjóðhátiðarsumarsins með
allar ellefu alda minningarsam-
komurnar um landsins breiðu
byggðir. Mikill hluti lands-
manna tók þátt I þeim og eiga
Jóns kirkja Steingrlmssonar
[idága,
•6 áð
stund-
,ndum
ngur-
Eftir kirkjuvlgsluna 17.
I 1974.
frá þeim sínar björtu myndir.
Hér skulu aðeins birtar 3
myndir frá athöfn, sem var eins
konar forleikur aö þjóðhátíðinni
I þeirri fögru sveit, Siðunni I
Vestur-Skaftafellssýslu. Það
var vigsla Jóns kapellu
Steingrimssonar á Kirkju-
bæjarklaustri, sem fram fór
fyrir hádegið þann 17. júni. Frá
þessu hefur fyrr verið sagt hér
á Kirkjusiðunni. Skal það ekki
endurtekið. Ekki komst nema
nokkur hluti kirkjugesta fyrir
inni i helgidóminum. En það
kom ekki að sök. Hátalara haföi
verið komið fyrir úti, svo að
fólkið, sem dreifðist og settist i
grænt grasið kringum hvita
krossinn I gamla kirkjugarð-
inum, gat fylgzt með þvi, sem
gerðist. Sumir hafa e.t.v. lagt
sig út af i mosamjúkan gras-
svörðinn i útsuðurhorni kirkju-
garðsins. Þar er ávalur hóll,
sem á sina sögu — útfárarsögu
móðurharðindanng, s«m sr.
Jón Steingrltnssonjyskráir
þannig I Eldriti
„A vlssa
eftir þvi se.
safna samai
um látnir 6,
10 i einá gr
sneyðin og
þar af. jókst,’
vana að höggVi
ust allir sem til voru og sig gátu
til kirkjunnar drégiþ. áð þessu
verki, grófu b^fti útundir
jarðvéginn, .settu . kistur svo
hverja út af apnarr-i ;þg pfad á
aðra. Var svo siöast vel tyrft
yfir þá legstaði, sení éllir eru I
útsuðurparti kirkjugarðsins.
Annars stáðar páðist þar eí til
og
m
f.

ðárleýsið, . sem
rði.méán mátt-
klakann vei'tt-
vegna sands
i Klausturskirkjugaröi 17. júni 1974.