Vísir - 26.10.1974, Qupperneq 20

vísir
Laugardagur 26. október 1974.
Börnin eiga
heima i' öðru
byggðarlagi:
Skóla-
bíllinn
fer
kílómetra
of stutt
„Skólabillinn þyrfti aö fara
lengra en ella, ef hann ætti aö
sækja Iika börnin i Sunnuhlfö I
Mosfellssvcit, sem ganga I Ar-
bæjarskóla,” sagöi Ragnar
Georgsson, skólafulltrúi Reykja-
vikurborgar, er Vlsir spuröi hann
um beiöni Mosfellshrepps þar aö
liitandi.
Sunnuhlið i Mosfellssveit stend-
ur skammt frá Geithálsi, langt
frá allri annarri byggð i Mosfells-
sveit. Fólkið þar á enga félags-
lega samstööu með Mosfellssveit,
og er þetta dæmi um þá stöðu,
sem getur komið upp, þegar laga-
leg aðstaða og félagsleg stangast
á.
Þar til i vetur bjó fólk með börn
I Vindheimum rétt hjá Sunnuhlfð
— en Reykjavikurmegin við lin-
una. Þá kom af sjálfu sér, að
skólabillinn fór alla leið. Nú er
þaö fólk hins vegar burt flutt, og
þá kemur vandinn i ljós, og þurfa
þá börnin i Sunnuhlið að ganga
um kilómetra veg til að ná skóla-
bil Reykjavikur, sem fer upp und-
ir Hólm. Er um óbyggt, opið land
að fara og þykir varasamt I mis-
jöfnum veðrum, einkum litlum
börnum.
Skólabill Mosfellssveitar kem-
ur hvergi nærri þessum slóðum,
og sendi þvi sveitarstjóri Mos-
fellshrepps skriflega beiðni til
Fræðsluráös Reykjavikur um, að
skólabill Reykjavikurborgar
bætti við sig þessum kilómetra.
„Við viljum fúslega greiða fyrir
það, bara að þjónustan sé látin i
té,” sagði sveitarstjórinn i viðtali
viö Visi.
„Skólabillinn þarf viða að fara,
bæði að Gufunesi og Keldum, og
svo þetta eftir Suðurlandsvegin-
um,” sagði Ragnar Georgsson.
„Þetta er nú i athugun og ég vona
að það leysist farsællega. Sam-
skipti sveitarfélaganna á þessu
svæði hafa alltaf verið góð.”
—SH
„Ætti ekki
að vera
ofviða varð-
skipinu"
FEKK YFIR
SIG HAGLADRÍFU
— eitt hoglið nam staðar við augasteininn
„Eitt haglið fór
gegnum neðra augna-
lokið og staðnæmdist
við augasteininn.
Læknirinn tók svo i lok-
ið og þá kom haglið i
lófa hans,” sagði
Þorvaldur Jósefsson,
bóndi i Sveinatungu i
Norðurárdal, en hann
varð fyrir haglaskoti
r júpnaskyttu á
fimmtudaginn.
„Ég var að fara fyrir fé uppi á
Holtavörðuheiði og hafði sjálfur
með mér haglabyssu, eins og ég
er vanur. Nokkurn spöl þaðan,
sem ég skildi bilinn eftir, sá ég
rjúpnahóp og skaut á hann.
Hann flaug upp og i áttina að
skyttu, sem var utar i fjallinu.
Ég gekk aðeins á eftir hópnum,
en þegar skyttan skaut að hon-
um, flaug hann neðar, svo ég
hélt áfram þangað, sem ég hafði
ætlað mér.
Allt i einu vissi ég ekki fyrr en
haglagusa dundi yfir mig, öll i
andlitið, umhverfis augun. Ég
var þá á bak við barð, og skytt-
an hafði skotið á rjúpnahóp sem
sat efst á barðinu. Skotmaður-
inn, sem er úr Reykjavik, hafði
ekki gert sér grein fyrir ferðum
minum.
Hann kom fljótlega og við fór-
um saman niður að bilunum.
Hann ók mér niður i Borgarnes,
þar sem læknirinn tindi 6 högl úr
andlitinu á mér. Ég var ábyggi-
lega miklu hressari en skyttan,
enda vildi ég miklu fremur
verða fyrir þvi að fá i mig högl
heldur en verða fyrir þvi að
skjóta á annan. Ég hef heldur
aldrei skotið svo tæpt á brún að
höglingætu fariö yfir, þvi maður
veit aldrei hvað er hinum meg-
in.
Það er ekkert að mér, þótt ég
sé plástraður og annað augað
svolitiö bólgið. Ég gekk áðan
upp að Fornahvammi og sótti
bilinn minn — hann varð þar
eftir I gær. — SH
— segja Seyðfirðingar
um strand Þórs
„Ég var undrandi aö sjá, aö
forstjóri Landhelgisgæzlunnar
telur þröngt um varöskipin I höfn-
inni á Seyöisfiröi”, sagöi Leifur
Haraldsson á Seyöisfiröi.
„Þessi beygja, sem hann talar
um i VIsi I sambandi við strand
Þórs, er ekki þrengri en það, að
það er kilómetra undanfæri, sem
ætti ekki að vera ofviða varðskipi
með tvær skrúfur.
Ég veit ekki betur en það sé
samdóma álit þeirra, sem til
þekkja, að höfnin á Seyöisfirði sé
mjög góð og aðstæður þar I bezta
lagi”.
Sjóprófum lauk á Seyðisfirði i
gær. Talið var, að strandið hefði
orðið vegna bilunar i búnaði sjálf-
stýringar.
—SH
Kenna
meðferð
ó byssum
Þaö viröist ekki vanþörf á aö
kenna mönnum aö fara meö
byssur og hvernig þeir eiga aö
haga sér þegar út I skyttiri kem-
ur. Kristján Vilhelmsson, kaup-
maöur i Goöaborg, efndi til
námskeiðs siðastliðið föstu-
dagskvöld I samvinnu viö
Hannes Hafstein, fram-
kvæmdastjóra Slysavarna-
félagsins. Þar kenndi Kristján
meöferð skotvopna, en Hannes
fjallaði um fjallaferðir, búnaö
og öryggi i veiðiferðum. Um 20
manns af báöum kynjum sóttu
námskeiöiö, og er ætlunin aö
haida þeim áfram. —
SH/Ljósm. Visis B.G.
Enn jafntefli
Sextánda skák Karpovs og
Korchnois fór I biö I gær.
Sérfræöingar spá, aö þetta
veröi 14. jafntefliö f einviginu.
„Veiðibönn bœnda á afréttum ólögleg"
— segja rjúpnaveiðimenn
— bannið til þess að forðast
slys ó mönnum og skepnum,
segja bœndur
Bændur i Ölfushreppi
og rjúpnaveiðimenn
deila um það þessa
dagana, hvort bænd-
urnir hafi heimild til
þess að banna rjúpna-
veiðar á afréttum. Af-
réttir þeir, sem um
ræðir, eru einhver vin-
sælustu rjúpnaveiði-
lönd Reykvikinga.
Það eru a.m.k. sjö bændur
fyrir austan fjall sem hafa aug-
lýst bann við rjúpnaveiðum,
ekki aðeins á landi sinu, heldur
einnig á afréttum. Land þetta er
Hengilssvæðið, stórt svæði frá
Bláfjöllum og niður i ölfus,
svæði kringum Skiðaskálann i
Hveradölum og viðar.
Einn þeirra bænda, sem hlut á
að máli er Engilbert Hannesson
á Bakka i ölfusi, en hann er
hreppstjóri þar.
„Þetta bann okkar er fyrst og
fremst hugsað til þess að forðast
hugsanleg slys á mönnum og
skepnum. Á þessum svæðum
hefur fjölgað mjög skotmönn-
um, og bændur hafa kvartað
undan ógætilegri meðferð skot-
vopna.
En það er auðvitað spurning,
hvað hægt er að banna i sam-
bandi við afréttina. Um það mál
eru skiptar skoðanir. Þau lönd,
sem við höfum bannað veiði á,
eru heimalönd bæjanna, að visu
óskipt. En þau eru skipt upp að
fjallsrótum,” sagði Engilbert,
þegar Visir ræddi við hann i
gær.
Engilbert sagði, að á þriðju-
dag hefði lögreglan á Selfossi
ásamt manni frá hreppnum,
farið um afréttina til þess að
framfylgja banninu.
„Fæstir veiðimannanna höfðu
byssuleyfi til þess að sanna, að
þeir mættu bera byssur”, sagði
Engilbert.
Það sem rjúpnaveiðimenn
hafa á móti banni hreppsins á
veiðum þarna, er ákvæði i lög-
um um fuglafriðun og
fuglaveiðar.
Þar sem getið er um fugla-
veiðar, segir, að á óskiptu landi
á afréttum sé öllum heimilt að
veiða. En land þetta er, eins og
fyrr segir, óskipt.
Erlingur Thoroddsen, einn af
fjölmörgum rjúpnaveiðimönn-
um i Reykjavik, var ómyrkur i
máli, þegar blaðið ræddi við
hann.
„Reykvikingar eru búnir að
skjóta á þessum svæðum i heila
öld. Nú á allt i einu að banna
það.
Ég held, að veiðimenn sinni
þessu banni i engu, þvi það er
ekki til nein lagaheimild fyrir
þvi,” sagði hann, og visaði til
fyrrnefndar lagagreinar.
Erlingur var að veiðum við
Hengil á þriðjudaginn þegar
lögreglan og maður hreppstjór-
ans komu að i eftirlitsferð sinni.
„Þeir báðu okkur að sýna
bæði veiðileyfi og byssuleyfi.
Svo sögðu þeir, að við skyldum
ekki sýna okkur þarna við veið-
ar á ný nema hafa veiðileyfi.
Þar með var okkur visað út af
svæðinu og um 10 til 15 öðrum
veiðimönnum,” hélt Erlingur
áfram.
Vegna ummæla Erlings um
að veiðleyfi þyrfti, spurði Visir
Engilbert hreppstjóra, hvort
þeir bændur seldu veiðiheimild-
ir.
„Nei, alls ekki. Það er alveg
útiíokað, að bændur ætli sér að
hagnast á sliku. Það, sem liggur
að baki okkar banni, er sú
hætta, sem við teljum stafa af
þessum veiðum,” sagði Engil-
bert.
Hvernig svo sem skorið verð-
ur úr þessari deilu, má geta
þess, að mikill fjöldi veiði-
manna mun skjóta rjúpu á þess-
um svæðum, eða allt upp I 300
manns, þegar mest er.
Hins vegar má geta þess, að
talið er, að hæstaréttarúrskurð
þurfi til þess að skýra nánar
fyrrgreind lagafyrirmæli til
þess að ganga úr skugga um,
hvort bændur séu i rétti til þess
að banna veiðarnar.
-ÓH