Tíminn - 17.05.1966, Blaðsíða 1

Sækjurn fram'!
%. |
Einar Ágústsson
„Á sunnudaginn kemur eiga Reykvíkingar kost á því að gera tvennt í senn: Kvitta fyrir kjaraskerðingu ogverðbólgn
Sjálfstæðisflpkksjnp, í ríkisstjórn og veita um leið Sjálfstæðisflokknum í borgarsstjórn það aðhald, sem eitt getur knúið
hann til bæÍtrd.Wjórnarháttá. j * •
Leiðin til þessa er að kjósa B-listann, lista Framsóknarflokksins. Hann einn megnar að veita íhaldinu þá andstöðu,
sem verulega munar um. Það hefur reynslan sannað.
Þetta munu Reykvíkingar sjá og skilja betur nú en nokkru sinni fyrr. Það sýnir vaxandi gengi, sem Framsóknar-
flokkurinn á nú hvarvetna að mæta hér í borginni. Fleiri og fleiri munu taka þátt í þeirri framsókn fjöldans til betri
borgarstjórnar, sem kross fyrir framan B á kjörseðlinum tryggir".
Þannig fórust Einari Agústssyni
orð í niðurlagi ræðu sinnar í út-
varpsumræðunum í gærkveldi.
Einar rakti í ræðu sinni helztu
stefnuatriði Framsóknarmanna í
borgarmálunum.
Um lóða- og húsnæðismálin
sagði Einar m.a.
„Framsóknarflokkurtnn leggur
á það mjög ríka áherzlu, að jafn
an séu fyrir hendi nægar bygging
arlóðir og að þeim sé úthlutað
það tímanlega ár hvert, að bygg-
ingar geti hafizt jafnskjótt og tíð
arfar og aðrar ytri aðstæður leyfa.
Á þessu hefur verið tilfinnan-
legur misbrestur á undanförnum
árum og er enn. Á þriðja þúsund
umsóknir liggja óafgreiddar hjá
lóðanefnd, þrátt fyrir ítrekuð lof
orð borgarstjóra um úthlutun I
ársbyrjun.
Þegar í ljós kom hvað margir
sóttu um lóð brast kjarkurinn, j
enda úr vöndu að ráða. Þá var I
gripið til þess örþrifaráðs að,
halda því fram, að Manntalsskrif j
stofan væri svo önnum kafin, að 1
lóðaúthlutun yrði að bíða fram yf
ir kosningar! Með þessu átti að
vinna tvennt: Breiða yfir það, að
búið var að gefa falskt loforð um
úthlutun lóða, sem ekki voru til-
búnar á umræddum tíma og þurfa
engum að neita fyrr en eftir kosn
ingar.
Lóðaskömmtun borgarstjórnar-
meirihlutans er hneyksli, sem
Reykvíkingar eiga ekki að líða.
Afleiðing hennar er hið illræmda
lóðabrask og stórhækkun bygging
arkostnaðar fyrir alla þá, sem
i við ei
inginn má aldrei gleyma
I útvarpsræðu sinni í gærkveldi
sagði frú Sigríður Thorlacius m. a.:
Þó að skoðanir séu skiptar um
það, hvaða framkvæmdir skuli
sitja í fyrimimi hverju sinni, þá
er það eitt, sem menn mega aldrei
gleyma þegar þeir starfa að mót-
un borgarbrags og allra lifsskil
yrða. Það er skyldan við mann-
inn, skyldan við einstaklinginn í
þeim skilingi, að umhverfið spilli
ekki þroska hans, heldur styðji
hann til að verða nýtur borgari.
Sé ekki lögð megináherzla á að
móta borgarlífið svo, að það verði
bömum og unglinum gott, veiti
þe'jn vaxtarskilyrði og vernd, þá
verður margt, sem á eftir kem
ur, harla gagnslítið
Sé hugað að því, sem einkum
hefur verið gert í Reykjavík með
hag barna og unglinga fyrir aug-
uni sézt, að þar hefur of margt
verið látið ógert eða hálfgert og
furðu margt af því, sem bezt er
gert, er á komið fyrir framtak
annarra en borgaryfirvaldanna.
Við teljum, að heimilin séu
hornsteinar þjóðfélagsins, að þau
séu félagsleg eining, sem okkur
beri að styðja og vernda. En
heimili tuttugustu aldar, heim-
ili borgarbúans, þarfnast meiri
utanaðkomandi, meiri samfélags-
legrar aðstoðar. en heimili fyrri
tíma.
Það ætti ekki að þurfa að
minna oftar á, að sjálfeldi barna
á borgargötum, innan um vél-
knúin farartæki, hefur hvergi gef
ist vel. Slys og voði í mörgum
myndum biður þar alltof margra.
f nútímaborg eru fáar þjónustu
stofnanir meir aðkallandi en þær,
sem aðstoða heimilin við að veita
yngstu borgurunum vernd og
heillavænleg uppeldisáhrif.
Það er eftirspurn eftir rými fyr
ir heimingi fleiri börn á dagvist
arstofnunum í Reykjavíkurborg en
hægt er að taka á móti. Þetta
staðhæfa ekki óábyrgari aðilar en
forráðamenn Bárnavinafélagsins
Sumargjafar, þess félags,
brauzt í því að koma af
dagheimilum í borginni.
Haldið þið, að mæðurnar, sem
óska eftir þessari aðstoð, séu
einhvérjar undirmálsmanneskjur,
sem ekki hafa manndóm til að
Framhald a bls. 14.
sem
stað
ekki eru náðarinnar aðnjótandi.
Auk þess verður lóðaskorturinn
til þess að fjöldi Reykvíkinga flýr
borgina, gefst upp við að bíða eft
ir lóðum og fer þangað, sem
meiri skilningur ríkir í lóðamál
um en hér. Það vekur óneitanlega
furðu, að fámennt sveitarfélag
eins og til dæmis Garðahreppur
var, skuli geta veitt svo mörgum
lóð til að byggja á, þegar Reykja-
víkurborg. með allan sinn auð,
verður að vísa einstaklingum og
fyrirtækjum burt úr borginni.
Það er ekkert nýtt, að lóðaút-
hlutun sé erfiður ljár í þúfu meiri
hlutans fyrir kosningar. Þannig
var þetta líka árið 1962. Þá var
sagt í Morgunblaðinu, að allmarg
ar lóðaumsóknir lægju fyrir, en
mikil vinna væri að fara ígegnum
þær allar og kanna hagi umsæikj
enda. Eru nú Reykvíkingar farn
ir að vita, hvað það þýðir á
mæltu máli, þegar íhaldið er að
kanna hagi umsækjenda og búnir
að fá nóg af slíku?
Framsóknarflokkurinn teltir
húsnæðismálin nú sem jafnan áð-
ur meðal brýnustu hagsmunamál
borgarbúa. Reynslan hefur sann-
að, ag heppilegt er, að framtak
einstaklinga og byggingarsam-
vinnufélaga marki brautina, en
borginni ber að beita sér fyrir
því í samvinnu við aðra þar til
bæra aðila að teknar verði upp
Framhald á bls. 14.
VIÐ KJÖRBORÐIÐ MOTMÆLUM VIÐ

BRIGÐUM RIKISSTJORNARINNAR

Sigríður Thorlacius
Óðinn Rögnvaldsson, prentari
sagði m. a. í útvarpsræðu sinni
í gærkveldi: Um hvað verður
kosið í þessum borgarstjórnarkosn
ingum? Er nóg að kjósa aðeins um
stjórn Sjálfstæðisflokksins á mál-
efnum Reykjavíkur, eða eru það
einhver önnur mál, sem brenna
mönnum einnig svo í sinni, að
þeir verða að láta þau hafa mik
il áhrif á afstöðu sína við kjör-
borðið næsta sunnudag?
Við gaumgæfilega athugun hlýt
ur kjósandinn að komast að þeirri
niðurstöðu, að svo sé, og þetta
séu mjög mikilvægar og tvíþætt
ar kosningar. Hann verður bæði
að kjósa um borgarmálin og dýrtíð
armálin. Þannig verður atkvæði
borgarans í þetta sinn þyngra á
metunum til góðs eða ills an oft
áður, og það skiptir hann sjálf-
an, persónulegan hag hans, heim
ilis og fjölskyldu alveg óvenju
lega miklu nú, hvernig hann ver
atkvæði sínu. Ábyrgð og vald
kjósandans er því meira en oft
hefur verið í kosningum.
Menn kunna ef til vill að segja
— og á því stagast málgögn Sjálf
stæðisflokksins sýknt og heilagt,
að dýrtíðin og kjarabarátta iaun-
þega komi borgarstjórnarmálum
lítið við, en það er svo mikil
fjarstæða, að hart er að heyra
menn, sem vilja láta líta á sig
sem ábyrga borgarstjómendur,
láta sér slíkt um munn fara. Það
liggur hverjum heilskyggnum
manni í augum uppi, að dýrtíðin
og verðbólgan eru borgarmál og
ef til vill örlagaríkustu borgar
málin, bæði fyrir borgarstofn
anir og borgarana sjálfa. Það er
ekki of sterkt að orði kveðið, að
hemill á dýrtíðinni, stöðugt vorð-
lag og jöfn þróun í efnahagsmál
um er hinni miklu og margvís-
legu starfsemi borgarinnar svo
mikil lífsnauðsyn, að segja má
að það sé lykillinn að farsælli
stjóm hennar.
Þetta er svo augljóst, að varla
þarf að rökstyðja. Óðadýrtíð sem
tekur hröðum stökkbreytingum, ét
ur upp og eyðir sem eldur fram
kvæmdafé borgarinnar, og dregur
úr afli þeirra hluta, sem gera
skal. Það munar um það, þegar
verðbólgan rýrir framkvæmdaféð
í stómm stíl frá því að borgararn
ir greiða það sem útsvör í borgar
sjóðinn, og þangað til það er kom
ið í þær framkvæmdir, sem því er
ætlað. Þetta eitt verkar stór-
Framhald á bls. 14.
Óðinn Rögnvaldsson