Tíminn - 09.07.1966, Blaðsíða 9

LAUGARDAGUR 9. júlí 1966
TIMINN

Síldveiðiskip við bryggju í Vopnafirði
Þá erum við komin í síld.
Hængurinn á þeirri ráðstöf
un er aðeins sá, að síldin sjálf
er ókomin. Að vísu hafa þeir
fengið talsvert magn í bræðslu
en hingað til hefur víst'ekki
verið saltað í svo mikið sem
eina tunnu.
Þar sem maðurinn minn hef
ur verið svo sæll og heppinn,
að fá vinnu „á plani“ eins og
það heitir, þá fær hann ýmis
legt að dútla. En ég verð að
bíða. Sumir hér eru svo svart
sýnir að halda að í sumar fari
á sömu leið og í fyrra. Þá var
síldarlaust allan júlí og ágúst
mánuð og loks gafst síldarfólk
ið upp og hólt heimleiðis. En
það var varla komið til Akur
eyrar, þegar ofsaveiði varð aft
ur og þá var sent eftir fjölda
manns bæði til Raufarhafnar,
og Akureyrar.
Það er einkennileg tilfinn
ing, sem grípur mann, þegar
maður er kominn á staðinn og
svellur móður í brjósti, nú á
aldeilis að hressa upp á líkama
sál og fjárhag, maður hefur
jafnvel séð sjálfan sig í anda
sveifla hnífnum og salta á einu
andartaki ofan í heilu tunn-
urnar, og svo kemur maður á
vettvang og þá er engin síld.
Ekki svo mikið sem ein ein-
asta.
Meðan við biðum eftir síld-
inni, væri ekki úr vegi að
skoða sig um á staðnum. í
Vopnafjarðarþorpi munu búa
að staðaldri um 450 manns, en
í góðum síldarárum tvöfaldast
sú tala. Landslag er býsan sér
kennilegt, hæðótt og klett-
ótt og húsin skjóta upp kollin
um, þegar minnst varir, innan
um hæðir og hóla. Heilmikið
er um að vera, bæði í athafna
lífi og menningarlífi, það sést
fljótlega. Hér er myndarleg
síldarverksmiðja, sem hrepps
félagið á og rekur og síðan
hún kom, hefur hún brætt
stanzlaust, en um afköst henn-
ar er mér ekki kunnugt.
Fréttaritari Tímans á Vopna
firði er Kristján Wium, og
hann hefur bent mér á ýmsa
góða menn, sem gaman væri
að spjalla við, hér í þorpinu
og í sveitinni. Búskapur er víða
með mesta myndarbrag, og i
þorpinu er starfandi mjólkur
bú, sem hefur mjög ýtt undir
að bændur fjölguðu nautgrip-
um sínum. Sauðfjárbúskap
ur er einnig mikill, um 200—
300 fjár á einyrkjubæjum.
í flugvélinni austur hingað
var líka ungur amerískur mað
ur, sem réð sig hingað sem
„söltunarstúlku", því að hann
komst ekki að á plani. Nú
bíður hann eins og við hin,
en er vongóður, enda ætlar
hann sér _að salta fyrir ársdvöl
á Spáni. í gærkvöldi tók hann
að sér að snyrta hárið á bítl
unum, sem vinna hér og fórst
það svo vel úr hendi, að menn
hafa stungið upp á því við
hann að setja upp rakarastoíu
þangað til síldin kemur. Hérna
er líka danskt par, hann vinn
ur á planinu, en hún situr úti
undir vegg og á náðuga daga
sem stendur.
Annars er ekki margt sölt-
unarfólk komið enn, okkur er
sagt, að stúlkurnar komi yfir
leitt ekki, fyrr en nokkurn veg
inn er öruggt orðið, að ein
hver atvinna verði.
Þegar við komum var blíða
logn og sólskin og verkstiórinn
ráðlagði mér að nota tímann
og fara í sólbað.
Svo að ég smurði mig ræki
lega með Níveakremi, fækk
aði fötum og hugðist fara að
ráðum hans. Uin leið og ég
kom út, var að draga fyrir sólu
og skömmu seinna var þoka
skollin á. Síðan hefur orðið lít
ið vart við sól írekar en sild
á Vopnafirði, en þó var veður
milt.
Það er áberandi mikið af
börnum í þorpinu og mér
finnst þau fara seint í bólið.
í gærkvöldi vorum íið á labbi
niður á bryggju á ellefta tím-
anum og þá voru einir fjórir
pottornjar á aldrinum 3— 6
ára með færin sín að dorga,
en afli var heldur rýr hjá
þeim. Þó hafði einn drengj
anna fengið tvo smáfiska. Þá
setja kindur svip sinn á stað-
inn ekki síður en börn. Þær
eru spakar og rólyndislegar og
rölta um göturnar með lömbin
á eftir sér, og eina sáum við
með þrjú mórauð lömb. Sum
um finnst mórauð lömb eins og
þau séu „óhrein" hvít lömb
Mér hins vegar þykja mórauð
lömb fallegust.
Leiklistaráhugi er hér nokk-
ur. Leikfélag Vopnafjarðar
sýndi í vetur „Gullna hliðið"
eftir Davíð Stefánsson, og
hyggst nú taka það upp aftur
í sumar og sýna einnig á næstu
fjörðum. Því verða væntan-
lega gerð fyllri skil á næstunni.
Níu hundruð fermetra barna
. skóli — teiknaður af Sigvalda
heitum Thordarson — er í
smíðum og þegar við gengum
hjá í gærkvöldi, var hljóm-
sveit að æfa sig þar inni af svo
miklum krafti, að músíkin barst
um hálft þorpið.
Það mætti sjálfsagt lengi
telja, hvað um er að vera á
Vopnafirði, þótt síldin láti bíða
eftir sér. Meðal annars má
geta þess, að héðan eru stund
aðar hákarlaveiðar og kannski
kemst ég með í einn túr, ef
allt fer að líkum.
Við mabborðið er taláð um
síld. Sumir hafa heyrt, að
reitingsveiði sé út af suð
urfjörðunum, ekki veit ég, hve
nær hún færir sig hingað. Næst
á eftir veðrinu tala íslending
ar mest um fisk og það út af
fyrir sig er ekki skritið. Þess
ir tveir þættir hafa úrslitaþýð
ingu fyrir velferð okkar. Knut
Hamsun segir á einum stað í
tríólógíunni um furðuver-
una Ágúst, að það sé nóg síld
í sjónum, vandinn sé sá einn
að finna hana. Og við skulum
vona, að það takist og enda í
bili á tilvitnun úr sömu bók:
„Svo gýs enn upp kvittur um
síld fyrir utan.“
H.K.
Kirkjan í Vopnafirði
Haukur Þ. Oédgeirsson
F. 4. maí, 1914, d.29. júní 1966.
Ilann bankaði upp á til að fá
að borða, kominn úr þeim kalda
afkima sauðkindar og dúnfugls,
sem Langanes heitir. Kominn til
þess að ganga í skóla í Reykjavík.
Holdgrannur langhöfði, með ut-
hafsbyigjur í hárinu, fullvaxinn,
úteygur, stórhentur og handkald-
ur — og þráði samvistir við gott
fólk. Þennan haustmorgun barst
okkur krökkunum á Ljósvallagöt-
unni, óvænt, nýr frændi. Hann
sagði okkur frá náttúru sveitar
sinnar, sem var nánast sagt hálf
gildings hvítabjarnarnáttúra í
okkar augum, óralangt í burtu,
hátt uppi á skólakortinu, í horn-
inu til hægri. Hann hló hjartan
lega. f föðurgarði átti hann vinnu
sama æsku á mannmörgu og um
svifamiklu prófastssetri. Fljótt
varð Haukur fjárglöggur og
furðu hagur. Tíu vetra gamall
smíðaðj hann af eigin rammleik
sína fyrstu skeifu. Þann dag vann
hann sér þegnrétt í ríki útvaldra
hagleiksmanna. í dag er skeifan
sú stofustáss.
Hauki sóttist námið vel. Hann
lauk námi við verzlunarskóla ís
lands, en verzlunarstörfum sinnri
hann aldrei, að marki, þótt ef-
laust hefði hann getað orðið góð
ur bókhaldarj eins og hann var
nákvæmur smali í uppvexti. Hon
um var margt vel gefið. Ég minn
ist síðar bréfa hans úr „verinu1',
hve'glögg og fvndin þau oft voru.
Tíðum gazt honum betur að hlusta
en tjá sig, en þegar sá gállinn
var á honum. stóðst honum eng-
inn snúning.
Borgarlífið varð Hauki skk: sú
uppfylling sem sveitin hafði áð-
ur verið. Það varð hlutskipti hans
að vera einn. Lund hans vai við
kvæm og einveran iók á með-
fædda svartsýni hans.
Alltaf öðru hverju sleit hann
sig lausan frá borginni 3g hvarf út
á land, til starfa. Þá var það næsta
sama, hvað fyrir lá. hann var
óvenju fjölhæfur verkmaður. Og
þau skiptin sá ég Hauk vin minn.
glaðastan, heimkominn úr starfi.
ríkan og stórlyndan og stútfullan
af góðum áformum. Snemma yarð
Haukur mikill verkalýðssinni.
Fann sig knúinn til þess að verja
þá, sem bera skarðan hlut frá
borði. Og margt særði réttlætis-
kennd sósíalistans Hauks. Trún-
aðarmaður vinnufélaga sinna var
hann jafnan, og landvarnarmað-
Ur mikill. En um margt átti Hauk
ur þó ekki heima í stríðandi hópi
brauðstritsmanna. þó traustur liðs
maður væri. Kyrrstöðuhernaður
var honum lítt að skapi. Úrlausn
ir flókinna félagsmála liggja
sjaldnast fyrir hreinar og beinar
eins og sannleikurinn um krón-
una var þó alténd einfaldur. Hauk
ur verður okkur ávallt minnisstæð
ui. Handtak hans var þétt
og hlýtt. Nú er hann horfinn af
sjónarsviðinu og Guð gefi honum
góða ferð í eilífðarverið.
Öldruðum föður hans, séra
Þórði og systkinunum og tengda
fólki votta ég innilega samúð.
Þorgrímyr Jónsson.
Hríngferð
S.U.F. um
Noröurlönd
Noregur-Sví-
þjóð-Finnland
- Danmörk
22 daga ferð um fjögur lönd
fyrir 16.900 krónur.
Sumarferð S.U.F. í ár verð
ur hringferð um Norðurlönd.
Ferðin hefst 5. ágúst og lýkur
þann 26. sama mánaðar. í far
gjaldi er innifalið flugferðir,
ferðir á ferjum, gistingar, morg
unmatur og kvöldmatur, sölu
skattur og fararstjóm. Sami
bíllinn mun flytja þátttakend
ur alla ferðina í gegn.
Upplýsingar um ferðina og
skráning þátttakenda verður í
síma 3 56 58 hjá Örlygi Hálf
danarsyni, milli kl. 12.30 —
14.00 daglega.