Tíminn - 09.10.1966, Blaðsíða 7

7
SUNNUÐA'GUR 9. október 1966
TÍMINN
Sjötugur á morgun:
Helgi Ingvarsson
yfgrlæknir á
Við eld og hjarn alin.
Örlögum falin,
hörðum á heims kvarða,
hamingju skarða.
Oft með ófeiti
á næsta leiti.
Sár serkur nauða
og svartadauða,
ÞJÓÐ var þröngur skorinn.
Þögull er harðsporinn.
Það var lán lýðum,
á liðnum tíðum.
Vegnesti valið
vorri tíð falið.
Að veginn vísa
vitar sem lýsa:
Hrafnseyri og Hraun,
Hallgríms þrek í raun,
eldprestsins ægiþor,
aldan þunga vdð Skor.
Líkt og bálstorka
bergkviku
ummyndar í
eðla steina.
Þannig vaxa
af þjóðarsál
einstakir afrekamenn.
Aðeins örfáa
öldin hver
kjörviði á,
sem kveður að.
Vífilssföðum
Þar er markið,
sem mætti hvert
ungmenni eftir leita.
Ungur réðst þú til
atlögu
við Ógnarvald,
sem eyddi byggð.
Æsku blómann,
erfingja lands,
kvistaði Hvitidauðinn.
Af innri þörfum
allt þitt starf
bar hinn góði
bróðurhugur.
Yfir sært hold
og sálarmein,
lagðirðu líknarhendur.
Aldrei mazt þú
erfiði dags
til fjár eða frama.
Svo mun enn
á sigurstund.
Þú lagðir líf að veði.
Bezt þeir vita,
sem bágt áttu,
hver þú í raun reyndist.
Ævistarf,
sem allt var fórn
metur þjóðin og þakkar.
Þórarinn
frá Steinhúsi
Sextugur á morgun:
Guðleifur isleifsson
skipstjóri
Einn hinna þekktari skipstjóra
hér á Suðurnesjum, Guðleifur fs-
leifsson, Kirkjuvegi 28 A í Kefla-
vík verður sextugur á morgun, 10.
okt.
Guðleifur er fæddur í Neðradal
undir Eyjafjöllum, 10. okt. 1906.
Voru foreldrar hans ísleifur Berg
steinsson og kona hans Guðný Sig
urðardóttir, sem þar bjuggu og
eignuðust 10 börn. Standa Eyfellsk
ar ættir að því fólki.
Þótt ísleifur faðir Guðlaugs stund
aði nær eingöngu landbúskap, leit
aði sonurinn fljótt á hafið, eins
og afar hans höfðu gert úti fyrir
Landeyjasandi og við Vestmanna-
eyjar, því að um fermingaraldur |
réðist hann til sjóróðra til Vest-
mannaeyja, og sjóinn hefur hann
stundað síðan óslitið, unz han af
heilsufarsástæðum varð að hætta í
fyrir rúmu ári síðan. Hann var
orðinn vélstjóri innan við tvítugt,
og tuttugu og þriggja ára varð
hann formaður, hefur hann því
verið skipstjórnarmaður lengst af
æfinni. Orð fór af Guðleifi fyrir,
hversu hann sótti jafnan sjóinn
fast, lét ekki útsynninginn aftra
sér að jafnaði, né hitt, að öðrum
þætti lítt fýsilegt að fara á sjó.
Þrátt fyrir það tókst Guðleifi að
stýra svo skipi sínu, að óhöpp á
mönnum hans urðu engin alla hans
sjómannstíð, og er þó í frásögur
fært, hversu djarft hann tefldi
stundum. Guðleifur er búinn að
fleyta miklum afla að landi, því
að auk þess að sækja fast, var
hann og allvel aflasæll. Hann er
því tvimælalaust einn þeirra sæ-
garpa íslenzkra, sem rennt hefur
stoðum undir íslenzkt efnahagslíf,
og með því stutt að þvi að yngra
fólkið sem er að vaxa geti lifað
í Keflavík
góðu lífi og byggt sér hús í land-
inu. Slíkum mönnum sem Guð-
laugi er því verðugt að færa þakk-
ir, þegar afrek æfistarfsins liggja
fyrir.
Kona Guðleifs er Sveinhildur
Helgadóttir, ættuð úr Mjóafirði.
Þau eiga sex börn uppkomin, ís-
leif, skipstjóra í Njarðvík, Helga,
vélstjóra í Keflavík, Kristján,
slökkviliðsmann í Keflavík, Ingi
björgu, frú í Keflavík, Vilborgu
frú i Njarðvík, og Heiðrúnu, sem
dvalið hefur með foreldrum sín-
um fram að þessu. Öll eru þessi
börn hið mannvænlegasta fólk.
Sjóferðir Guðlaugs hinar mörgu
ÞÁTTUR KIRKJUNNAR
Safnaðarheimili
Nútímafólk hér á landi met-
ur ekki messur á sama hátt
og áður var. Enda var þá að-
staðan öll önnur viðvíkjandi
kirkjurækni og trúrækni yfir-
leitt. Þá var fleira sem hvatti
fólk til kirkjugöngu en nú er
orðið.
Þá var kirkjugangan eða
kirkjuferðin einn sterkasti og
stundum eini þátturinn í fé-
lagslífi og samfundum fólksins.
Það kom þar saman til skrafs
og ráðagerða, til að sýna sig og
sjá aðra í stuttu rnáli sagt. Til
að kynnast. Og á kirkjujörðum
eða prestssetrum þótti sjálf-
sagt að öllum væri veittur
beini og boðið til kaffiborðs
að minnsta kosti. Og þar var
yfirleitt rausnarlega og alúð-
lega veitt. Og þar var margt
rætt og athugað, bæði til gagns
og gaman.s
Nú mætti kannski segja, að
þessu væri algjörlega snúið við.
Áður hvatti umhverfi og að-
stæður til kirkjurækni. Nú let-
ur og hindrar allt og kallar til
annarra viðf.efna. Skemtanir,
fundahöld og félagslíf er nú á
öðrum vegum og á öðrum stöð-
um, helgarnar og messutíminn
líka jafnvel notaður til aðkall-
andi starfa, margt ungt fólk
byggir hús sín og heimili i tóm
stundum frá föstudagskvöldi
til mánudagsmorguns, leggur
meira að segja nótt við dag.
Og þetta er yfirleitt bezta fólk-
ið, fól'k með dáð og drengskap,
ábyrgðartilfinningu og for
sjálni. En vel mætti þó muna
betur að maðurinn lifir ekki
af einu saman brauði.“ Og þá
einnig að „hjartað heimtar
meira en húsnæði."
En allt þetta veldur því að
messur eru illa sóttar yfirleitt
og þunnskipuð sæti kirkna á
sunnudögum. Segja mætti að
þarna ætti þó skemmtanir og
samkvæmislíf drýgstan þáttinn.
Gleðimót og svokölluð „partý“
eru þreytt allt til óttu og þá
sofið fram yfir hádegi á sunnu
dögum og hátíðum.
Því er svo komið, að við flest
ar nýbyggðar kirkjur er kom-
ið upp safnaðarheimilum. Það
er að segja nokkur hluti kirkj-
unnar er samkomuhús, þar sem
fólk getur æfzt í samstarfi og
stundað ýmisleg samfélagsleg
verkefni, sem beint eða óbeint
efla kirkjurækni og kirkju-
sókn. Þau koma að vissu leyti
í staðinn fyrir prestssetrin
gömlu og góðu í sveitinni, og
þau keppa að vissu leyti einn-
ig við önnur óheppilegri áhrif
félagslífs og samfunda.
Safnaðarheimili á að vera. og
er ef vel tekst annað heimili
hvers aðila safnaðarins. Þar á
hann að geta fundið eitthvað
við sitt hæfi eitthvað til að
þiggja, eitthvað til að veita.
Þar eiga skemmtistundir og
gleðimót að eiga þann blæ og
þá háttvísi, að engan geti
skemmt né afvegaleitt.
Og þar á allt, sem gert er
og sagt, sungið, sýnt og leikið
að eiga sér það takmark að
efla og byggja upp kristilega
mennt og menningu, veita þjóð
og einstaklingum þroska á guðs
ríkisbraut.
Þar á að efla fórnarlund og
félagsþroska, en bægja brott
síngirni, ágirnd og eiginhags-
munahyggju. Og þar þarf fjár
söfnun og fjáröflun öll að eiga
sér takmark til líknarstarfsemi
og andlegrar blessunar, hugg-
unar og hjálpar.
Öll umgengni safnaðarheim-
ilis verður að vera til fyrir-
myndar í snyrtimennsku, þrifn
aði og hljóðlátri framkomu,
höfðingslund og hlýlegri gest-
risni, alúð og vináttu. Fegurð
í látleysi og:.hreinleika þarf að
vera jafnsjáífsögð og yfirlæti
og íburður væri mikil fjar-
stæða. Aldrei- má gleyma, að
safnaðarheimili er hluti kirkj-
unnar óaðskiljanlegur á and-
legan og efnislegan hátt. En
samt má þar aldrei ríkja þröng
sýni, ofstæki, hræsni og smá-
munasemi, sem allt vill banna
og flest fordæmir. Öll hljóðlát
gleði, og saklaus skemmtan á
að vera þar jafnsjálfsögð eins
og messur í sjálfri kirkjunni.
Og sjálfsagt er einnig að fylg-
ast með í allri nútímatækni til
myndasýninga og helgisýninga.
Húsaskipan eða salarkynni
safnaðarheimilis í borg eða
kaupstað yfirleitt í fjölmenni
þykir heppileg í aðalatriðum á
þessa leið:
Fyrst rúmgóður forsalur, þar
sem fólk getur safnast saman
til skrafs og kynna, þar þarf
oft að flytja stutt ávörp til
fjöldans áður en inn er gengið
eða burtu farið. Þar þarf að
auglýsa, selja merki og bækl-
inga, afgreiða myndir og bæk-
ur og svo auðvitað aðgöngu-
miða eða sýningarskrár. Þar
þarf að vera rúmgóð fata-
geymsla og aðgangur að heppi-
legum snyrtiherbergjum.
Þá þarf tvo safnaðarsali, ann
an minni til funda og fræðslu,
t.d. barnaspurninga, kóræfinga
námskeiða, smábarnakennslu o.
s.frv. Hinn stærri til kvikmynda
sýninga, kynningarkvölda, árs-
hátíða, fermingar- og brúð-
kaupsveizlna o.fl. o.fl.
Þá má ekki gleymast eld-
hús með nýtízkuútbúnaði þar
sem allar veitingar eru undir-
búnar fyrir veizlur, krikjudaga
og kaffikvöld. Segja mætti, að
þar væri uppspretta ánægjunn
ar og mikils hluta samstarís-
ins, auk þess, sem eldhúsið er
einnig frumþáttur fjáröflunar
og efnalegs hagnaðar fyrir
kirkjuna, safnaðarheimilið og
safnaðarlífið 1 heild.
í minni herbergjum og helzt
á annarri hæð ætti svo að vera
aðstaða til skátastarfs og stjórn
funda, ennfremur lesstofa og
tómstundavinnusalur fyrirunga
fólkið, þar væri t.d. ljósmynda-
iðja, frímerkjasöfnun og söfn-
un kirkjulegra minja og mynda
sérstaklega ánægjulegt starf.
Þessar stofur gætu verið í kjall
ara eða risi hússins og þyrftu
helzt sér inngang.
Aftur á móti væri skrifstofu
prestsins eða viðtalsherbergi,
sem jafnframt gæti verið brúð-
arherbergi bezt fyrirkomið ná-
lægt aðaldyrum safnaðarheim-
ilisins og þá á jarðhæð húss-
ins.
Þetta er nú í örstuttu máli
um þetta nýja fyrirbæri is-
lenzks kirkjulífs safnaðarheim-
ili sem hús. En starfið sem þar
fer fram er hins vegar efni í
marga kafla.
Vel skal þó muna að safn-
aðarheimili og störfin þar
eru aldrei neitt takmark í
sjálfu sér, heldur tæki kirkj
unnar til að ná tökum á fólk-
inu og gera áhrifum kristins
dóms greiðan aðgang og laða
það þannig til kirkjunnar eða
öllu heldur til Krists — þess
vegna þarf að kalla það safn-
aðarheimili, svo að hugmynd-
in um það renni ekki saman
við það sem gert er í mis-
heppnuðum félagsheimilum
En geti söfnuður litið á heim
ili sitt sem eina æðstu menn-
ingarstofnun þjóðlífsins þá er
vel farið. ,
Árelíus Níelsson.
og oft erfiðu, hafa nú sett nokk-
urt mark á manninn, heilsa hans
er ekki lengur það góð, að hann
geti látið eftir sér áð takast á
við Ægi nú um sinn, en vel mundi
hann kunna þvi, ef hann hefði
enn getað sótt þann gula út á
miðin, boðið haustveðrunum byrg-
inn og komið heill að landi. Enn
er hann bjartur yfirlitum og brún
in hvöss, svo sem hæfir þeim lengst
.er alast upp undir fjöllunum og
horfa út á hafið.
Á sjómannadaginn í Keflavík
var Guðleifur einn þeirra þriggja
gamalla sjómanna sem hlaut heið-
ursmerki sjómannadagsins. Vinir
hans, frændur og kunningjar færa
honum beztu hamingjuóskir á af-
mælisdaginn, ánægðir við hafið,
að það skuli ekki vera búið að
hirða hann fyrir löngu.
Valtýr Guðleifsson.
j okkur <etí!la op oerða
| upp nýju bitreiSins Fylp
irt trel með bifre«ðinni.
i Skúlapötu 32 sími 13100.
Skúli J Pálmason-
| héraðsdómslöamaður
Sölvhólsgötu 4
Sambandshúsinu 3. hæð
Simar 12343 op 23338
BÍLASKOÐUN
RULOFUNAR
ringir^
AMTMANNSSTIG 2
Halldór Kristinsson,
pullsmiður — Simi 16979
LAUGAVE6I 90-92
Stærsta úrvai bifreíða a
einum stað. — Salan e»
örugg h|á okkur.
i
j