Tíminn - 18.10.1966, Blaðsíða 8

8
I HLJÓMLEIKASAL
Sinfémsíténkikar
TÍMIMN
ÞREÐJUDAGUR 18. október 1966
ÞÁTTUR KIRKJUNNAR
Hið æðsta
orð
Guðs á móti þeim og tár regnsins ið getur vænzt fyrirgefningar af
döggvaði hélugrátt hár þeirra. | þeim, sem hann hefur reynzt vcrst.
Alfredo Campoli hinn italski
fiðlari flutti á síðustu Fimmtu-
dagstónleikunum fiðlukonsert
Beetovens með Sinfoníuhljóm-
sveit íslands og undir stjórn
Bþdan Wodiszko. — Campoli
er heimskunnur, listamaður, sí-
starfandi og virðulegur fulltrúi
eldri kynslóðarinnar, með
undrabarnsferil að baki og enn
þá leikur hann sér að því að
töfra fram undursamlega,
hluti á hið einfalda hljóðfæn,
sem fiðlan er. —
\
Tónmyndun og mýkt lista
mannsins er fágæt. Línur hans
og litir í túlkun og uppbygg-
ingu, jafnt einfaldrar lag-
línu sem flókinnar kadensu,
eiga séi^ óvenju fjölbreytt svið
leikur hans er í senn mynd-
ugur en þó mildur, og rúmar
dýpt og þroska hins reynda
listamanns. — Samleikur hans
og hljómsveitarinnar náði hæst
í tveim síðari þáttunum óg
virtist hljómsveitin í fyllsta
máta „inspíreruð" af samvinnu
við þennan ágæta listamann. —
Móttökur áheyrenda voru mikl
ar og hjartanlegar, og lék
listamaðurinn aukalag.
Hljómsveitarverkin á þessum
tónleikum voru forleikur að
óperunni Semiramide eftir Ros
sini, og Sinfónia No 4 eftir
tékkneska tónskáldið Bohus-
lao Martinu. —
Tónskáldið stendur föstum
fótum í arfleifð, frá meistur-
um sinnar þjóðar, og er ekki
vandasamt að rekja sporin í
tónlist bæði innlend og erlend.
— Þó er í tónlist Martinus oft
sá undirtónn, sem grípur hug
hlustanda, föstum tökum, þótt
á hinn bóginn slakni einnig á
þeim tökum er þörf höfundar
til að segja of mikið samtím-
is, myndar allt að því upp-
lausn, sem víða gætti í því
verki, er hér var flutt. Sterkir
og svæsnir litir verksins urðu
áhrifalitlir, og það í heild frek-
ar einhæft. Hljómsveitin gerði
þessu verki góð skil, og lagði
sig óvenju vel fram, og sýndi
sem svo oft áður, að hún er
margs megnug, ef vel er á öllu
haldið og um það sá Wodiscz
ko, sem sýndi, með óbilandi
vilja og þrótti, að gæða má lífi
ótrúlegustu hluti, ef allir aðil-
ar eru þar um sammála.
Unnur Arnórsdóttir.
Hvers þarf heimurinn helzt með
í dag? „Fleiri vetnissprengjur,
meiri þungaiðnað“ segja stórveld-
in. „Betra skipulag, fleiri laga-
setningar, sterkari löggæzlu“ segja
stjórnarvöldin. „Ákveðnara ritual
klassiskrari messu, vandaðri helgi-
klæði, meiri grallarasöng“ segir
kirkjan, og meira að segja íslenzka
frjálslynda þjóðkirkjan ætlar að
fara að endursemja helgisiða-
bók prestanna sinna, svo að hún
missa ekki af þessum boðska]).
En gegnum þennan ógnarys í
tímans straumi heyrist líkt og
blæhvísl við blóm, veik rödd
kannski deyjandi, eða kannski
sterkari en krafturinn, sem segir
' aðeins þrjú orð, eða ættum viö
að segja eitt, sem svar við spurn-
ingunni: Hvers þarf heimurirn
helzt með í dag?
Og þessi orð. þetta orð er: Þú
skalt elska, ela elskaðu. Elskaðu
Guð, elskaðu samferðafólkið á
lífsleiðinni.
Þetta sýnist í fljótu bragði and-
stæður. Guð, ímynd hins góða,
fagra og sanna. Jú, það er þó
eitthvað að elska. En samferða-
fólkið, náunginn! Þessi svarti,
þarna í suðrinu, þessi guli í austr-
inu, þessi ljóti, skítugi, heimski
og hatursfulli, þessi blindfiiili,
blaðrandi róni, þessi rægjandi,
flaðrandi kvensa, þessi hortugu
krakkar. Nei, biðjið þið mig um
eitthvað annað, sem bjargað gæti
veröldinni, eitthvað, sem vit er í
og framkvæmanlegt, sem heimur-
inn helzt þarf með. Enda hlýtur
það að vera allt annað, sem
kristinn dómur ætlast til þegar
talað er um að elska bæði Guð
og menn í sömu andránni.
Að elska. Hvað er það eigin-
lega? Jú, sögnin dregin af
annari sögn öðru orði, sögninni
að ala. Móðir elur barn. Að elska
er að hafa eða efla í vitund sinni
þær kenndir gagnvart umhverf-
hverfinu já bæði gagnvart Guði
og mönnum, sem móðirin, göfuf
móðir hefur gagnvart barni sínu.
En þær tilfinningar birtast í þvj
að hún verndar barn sitt gegn
hættum, gætir þess gegn böli og
þjáningum, gefur því allt hið
bezta sem hún á í orði og athöfn,
fórnar því jafnvel lifi sínu, ef
atvikin krefjast þess. Og þessi
kærleikur móður er bæði blindur
og alskyggn í senn, skilur allt um-
ber allt vonar allt og trúir alltaf
Jiinu bezta.
Þetta er elskan, æðsta kraft-
birting guðdómsins í mannssál, í
lífi mannkyns á jörð. Og í þessum
kærleika verður maðurinn að Guði
Hann er hið æðsta, sem við þekkj-
um. Hann er líka lífið. Og krist-
inn dómur er kenningin um það,
að þessi elska þessi kraftbirting
guðdómsins hafi krystallazt i
Kristi og síðan í öllum manneskj-
um, sem lifa likt og hann. Einmitt
þannig verða orðin: „Ég og Faðir
inn erum eitt,“ skiljanleg út íra
mannlegu sjónarmiði. Eiumitt
þess vegna verða orðin:' „Ég trúi
ekki á Guð“ í raun og veru fjar-
stæða. Allir þrá kærleika, allir
þurfa Guðs, allir vilja njóta góð
leika og ástúðar.
Tveir glæpamenn. sem allur
heimurinn dæmir nú hart, en
veröldin dáði og óttaðist fyrir ör
fáum árum voru frjálsir úr t'ang-
elsi fyrir nokkrum dögum. Hvað
mundi vera^ hið eina, sem þeir
þráðu og þurftu? Bak við þa
bergmáluðu kvalastungiur, and-
vörp og dauðahrygla milljónanna,
sem beir höfðu beint. eða óbeint
kreist i hel. En samt ljómaðí sól
Lítið barn saklaust og umkomu-;
laust hefur verið borið út af
grimmum örlögum græðgi og!
heimsku fákænna foreldra. Það
skiptir sjálfsagt litlu um líf þess,
en engum hefur það mein unnið.
En samt er því bjargað af konu,
þessi gæti gengið í dauðann fynr
það.
Þannig er kærleikurinn. Hann
spyr ekki um verðskuldun. Jafn-
vel glæpamaður eða nautnaseggur
sem öll loforð og eiða hefur svik-!
„Eitt kærleiksorð. Ég er svo
einn
og enginn sinnir mér.
Mér aldrei veitist ylur neinn,
sem á við kærlejk er.
Án kærleiks sólin sjálf er köld
og sérhver blómgrund föl,
og I himinn líkt og líkhústjöld
og lífið eintóm kvöl.“
Það er eitt af vitrustu hugs-
Fremhald á bls. 15
FINNSKU FRYSTIKISTURNAR OG
FRYSTISKÁPARNIR ERU KOMNIR AFTUR.
UPPLÝSINGAR.
H. G. GUÐJÓNSSON Co.
heildsaSa - smásala
Sími 37-6-37 alla daga
SÖNGMENN
Okkur vantar nokkra góða söngmenn
Upplýsingar í síma 2-44-50 næstu virka daga. \
Karlakóriim Fósthræður
" Aluminium
sorplúgur
og Alu-krafteinangrunarpappír.
Byggir hf.
Símir 17672 og 34069.
Þóröur Friö-
bjarnarson
Bröttuhlíð
Húsavík
Fæddur 7. nóvember 1898, dáinn 11. apríl 1966.
V-'
„Gott mannorð er dýrmætara en mikill auður".
Kvölda tekur, kynslóð er á förum.
Kallarinn er laus við hi kog fát.
Deyja orð, sem áður hlógu á vörum,
einhvers staðar brestur fólk í grát
Þegar tengsl við þessa jörðu rofna,
þakkir hlotnast fyrir sanna trú.
Ferðalúnum fróun er að sofna
fyrir handan landamæra brú.
Þú varst eitt af börnum þeirra tíma,
sem þurftu strax að veita allt sitt lið.
Oft kom sér vel á raunastund að ríma
og reyna að gleyma lífsins skuggahlið.
Þú kunnir alltaf verkin þín að vanda,
þótt veikindin úr höndum tækju mátt.
Og vörðurnar á vegi þínum standa,
og vísa leið, þótt rísi ekki hátt.
Við erfiðið þín kona ótrauð barðist
og ól þér börn, sem engu hafa gleymt.
Þú áttir kjark, sem öllum mótbyr varðist
og æskuþor í sálu þinni geymt.
Þú dáðir þá, er sigldu út á sæinn
og sérhvern þann, sem vinnuilendur bar.
Frá lágum glugga leiztu yfir bæinn
og lifðir með í öllum störfum þar.
Hér sést það bezt. Hver lærir sem hann lifir,
þú lézt ei bugast öll hin ströngu ár.
Hve þínar vonir gnæfðu alltaf vfir
auramannsins fátæklegu þrár.
Nú ertu horfinn. aldrei framar þjáður,
en áfram hinir þramma veginn sinn:
Frá Bröttuhlíð er útsýnin sem áður,
en enginn situr nú við gluggann þinn.
Einar Georg Einarsson, Húsavík.
J