Vísir - 18.10.1975, Blaðsíða 10

10
VtSIR. Laugardagur 18. október 1975.
Mœður fagna:
Nýja fyrir-
myndin er
snyrtimenni
Á sl. ári hefur Donny
Osmond/ sá næst yngsti
af hinum frægu Osmond
bræðrum/ eignast fleiri
og fleiri aðdáendur úr
hópi ungra drengja á lik-
um aldri og hann er sjálf-
ur, en hann er 17 ára
gamall.
Til að byrja með voru það
aðallega stelpurnar sem voru i
aðdáenda-klúbbúnumen nú eru
sifellt fleiri strákar að bætast i
hópinn.
Danny er orðinn fyrirmynd
ungra pilta i dag. Timarnir eru
fljótir að breytast — siðan Bitl-
arnir voru allra fyrirmynd — og
þar á undan Elvis Prestley,
hefur það ekki verið neinn sér-
stakur sem hefur verið tekinn
sem fyrirmynd, þar til nú, að
Danny Osmond hefur fengið það
hlutverk.
Það er ekkert einkennilegt við
það, þvi það eru ávallt andstæð-
urnar sem leysa hverja aðra af
hólmi.
Ef við munum aðeins 2—3 ár
aftur i timann, voru flestir
strákar með úfið, fitugt og sitt
hár, töturlega til fara, i gömlum
hermannafötum sem þeir virt-
ust hafa fundið á haugunum.
Þeir virtust ekki hafa komist i
kynni við vatn eða sápu. Þetta
er allt búið að vera núna.
Nú er það Danny sem er fyrir-
myndin, hreinn og vel klæddur
með hæfilega langt hár.
Þetta er dálitið skemmtilegt,
þvi fyrst þegar þeir Osmond-
bræður komu fram, þóttu þeir
vera „siðasta sort” og stungu i
stúf við það sem i tisku var og
voru allt öðru visi en hinir.
Sennilega er þetta vegna
harðfylgis kvenfólksins. Með
þvi að ótal margar stúlkur voru
aðdáendur þeirra Osmond-
bærðra, sýndu þær ungu mönn-
unum hvernig þær vildu i raun
og veru hafa karlmennina.
Venjulegir drengir streittust i
fyrstu á móti, eins og oft vill
verða.
En nú hafa þeir hreinlega gef-
I ist upp!
Eitt af þvi sem gerir Donny
Osmond svo tilvalinn er hve
eðlilegur hann er. Það er ekkert
óvenjulegt við hann i einkalif-
inu. Hann er e.t.v. laglegri en
aðrir piltar, en samt ekki svo
mjög, en hann myndast sérlega
vel. Hann er ekki með geisla-
baug um höfuðið, heldur fellur
einstaklega vel inn i myndina
sem „sérlega geðugur, ungur
maður”.
Það er aðeins þegar hann er á
leiksviðinu, við vinnu sina, söng
og leik, sem hann hefur eitthvað
sérstakt fram yfir aðra. Það er
kannski einmitt einnig það sem
fær drengi til að dást að honum.
Hann er eins og drengir vilja að
„drengir séu”. Duglegur við
vinnu sina, en ósköp venjulegur
i daglegu lifi.
Mæður um viða veröld mega
sannarlega fagna þessari nýju
fyrirmynd og horfa ' fram á
framtiðina björtum augum,
hreina, vel klædda og umfram
allt vel klippta syni sina!
KROSSGÖTUR Sigvaldi Hjálmarsson skrifar:
Fyrirbœrið lögregla
Ritað í tilefni af fregnum um gleymda fanga
Annað veifið hrökkva
menn upp við það að 1
heiminum rikir
grimmd: fjöldi manna
er hnepptur i fangelsi
fyrir skoðanir sínar
einvörðungu og verður
að sæta pyndingum.
Fólskir valdajöfrar
teljast bera sökina, en
sjálfir leysa þeir þó
naumast ódæðið af
hendi. Til þess er önnur
stétt: lögregla.
Lögregla er til þess
að vernda fólk. En hún
er þó miklu viðar notuð
tii að kúga!
Raunar er komið á daginn að
verndin sem lögreglan veitir
lýðfrjálsum löndum er stórlega
gloppótt. Enginn virðist kunna
ráð við mannránum og ofbeldis-
verkum sem gerast nú æ tiðari.
Og i stórglæpamálum er naum-
ast um að ræða að höfuðpaurinn
náist. Geðveilir menn og fautar
lenda fremur i aftökuklefanum
en eiginlegir glæpamenn.
Ef lögreglan hefur ekki vald
til að kúga er henni um megn að
vernda!
Hún er ágæt til að stjórna um-
ferð og ganga um goturnar með
afskaplega vönduð kaskeiti, en
saklausu fólki og friðsömu veitir
hún stopul skjól. Stórglæpir og
ofbeldisverk tiðkast ekki
meiren raun ber vitni —
beinlinis afþvi stórglæpamenn
eru ekki sérlega fjölmennir.
Þar að auki gerir lögreglan
sitt til að viðhalda glæpum —
einsog sannast af þvi að fangelsi
og meðhöndlun afbrotamanna
yfirleitt breytir fleiri smábófum
I stórbófa en föngum yfirleitt I
heiðvirða menn.
Meðferð fanga er kapituli útaf
fyrir sig.
í ljós er komið að grunnt er á
pyndingahneigð yfirleitt i yfir-
heyrslum og fangagæslu, lika i
okkar heimshluta, þótt mildari
kallar veiti henni útrás á mild-
ari máta. Fangar eru þreyttir
og hræddir þótt ekki séu þeir
beinlinis barðir.
Hverjum ætli fremur leyfist
að byrsta sig, fanganum eða
yfirvaldinu?
Er ekki fæða neydd oni fanga
sem dettur i hug að svelta sig —
lika hér i okkar litla, frjálsa
vestræna heimi?
Yfirheyrsla er ekki heiðar-
legt einvigi. Fanginn er alltaf
minnimáttar hversu sterkur
sem hann er.
Og aldrei hefur tæknin við að
kvelja verið meiri en I dag: raf-
magnspyndingar, steikara-
grindin sem sett er á bakið á
föngum i íran, lyfin sem neydd
eru oni fólk i Rússlandi.
Eftir þvi sem bófum lukkast
að hafa i frammi meiri
uppivöðslu og lögreglan finnur
betur vanmátt sinn að halda
þeim i skefjum, þeim mun að-
gangsfrekari gerist hún við
blásaklausan almenning. Hún
sér púka i hverju horni og tor-
tryggir alla sem ekki haga sér
eftir formúlu. Um það eru dæmi
frá Vesturheimi að maður sem
var að rölta um að gamni sinu á
auðu svæði I útjaðri stórborgar
var tekinn fastur afþvi hann gat
ekki borið fram neina vanalega
ástæðu fyrir að vera að flækjast
þarna!
Einmitt það aðverða alltaf að
hafa á takteinum afsökun fyrir
að vera til er brennimark
ófrelsisins...
Ég er'-að tala um fyrirbærið
lögreglu, ekki ágæta stóra
sterka og klunnalega lögreglu-
menn sem við þekkjum per-
sónulega. Þetta á lika harla litið
við okkar lögreglu einsog hún
er. Við erum heppnir: við eigum
heldur lélega lögreglu, og fyrir
bragðið erum við tiltölulega
frjálsir og löghlýðnir — höfum
ekki enn sem komið er glutrað
niður tilfinningunni fyrir þvi að
hver beri ábyrgð á sjálfum sér
og heimurinn sé hérumbil eins-
og maður sjálfur.
En bér gæti allt komið fyrir.
Fáeinir nautheimskir byssubóf-
ar gætu jafnvel gert stjórnar-
byltingu. Verðum við að velja
milli hvort við kjósum heldur
öryggisleysi eða ófrelsi?
Fyrirbærið lögreglu ætti að
ræða, til að mynda hjá Samein-
uðu þjóðunum (enn er a.m.k.
unnt að nota þá stofnun til að
tala!), þetta einkennilega fyrir-
bæri sem þvi aðeins megnar aö
leysa hlutverk sitt af hendi að
hún sé búin sjálf að ganga milli
bols og höfuðs á þvi sem hún á
að vernda.