Vísir - 29.11.1975, Blaðsíða 4

4
Laugardagur 29. nóvember 1975. VISIB
o
Barótta, óttí,
Hugvekjan og nokkrar myndir,
sem henni fylgja, er frá Staf-
liolti i Borgarfirði. Ilöfundur
hennar er sóknarpresturinn þar
— sr. Brynjólfur Gislason.
Sr. Br.G. er fæddur á Kirkju-
bæjarklaustri árið 1938. Hann
lauk stúdentsprófi á Akureyri
vorið 1959 og varð guðfræðingur
i jan. 1968. Hann var vígður til
Stafholtsprestakalls 3. apríl 1969
þar sem hann hefur verið prest-
ur siðan.
Kona hans er Aslaug Páls-
dóttir frá Litlu-Heiði i Mýrdal.
Kirkjuritið, III. hefti þessa
árgangs, er nýkomið út. Hér
skal getið þess helsta, sem það
flytur að þessu sinni.
Það hefst á viðtali við frú
Ragnhild Soli um stefnu og starf
Kristilega Þjóðarflokksins
norska. Hún er varaformaður
hans.
Þá er löng grein um Skeggja-
staðakirkju á Langanesströnd
eftir sr. Sigmar prófast Torfa-
son. Birtir hann i grein sinni
sóknarlýsingu sr. Hóseasar
Arnasonar, sem hann reit fyrir
Bókmenntafélagið 1841.
Næst kemur stólræða eftir
hinn kunna perdikara og guð-
fræðing, þjóðverjann H. Tiel-
icke, þar sem hann leggur út af
sögu Jesú um fariseann og toll-
heimtumanninn. Þýðandi er sr.
Gunnar Björnsson i Bolungar-
vik.
Þá er itarlegt framsöguer-
indi, eftir sr. Jón Einarsson i
Saurbæ, sem hann flutti á
prestastefnunni i Skálholti i
haust um lagalega stöðu is-
lensku þjóðkirkjunnar.
Sr. Ingólfur Ástmarsson ritar
minningarorð um Sesselju Sig-
mundsdóttur, forstöðukonu Sól-
heimahælisins i Grimsnesi. —
Þá koma fréttir, innlendar og
erlendar, en siðast i ritinu er
þáttur um guðfræði: Sköpunar-
sagan i I. Mósebók eftir dr.
Claus Westermann i þýðingu sr.
Arngrims Jónssonar.
fyrírgefning,
Það hefur vist ekki farið fram
hjá neinum, sem hlustað hefur á
fréttir fjölmiðla undanfarnar
vikur, að mikið hefur gengið á
úti i hinum stóra heimi.
Og flestar eru fréttir þessar á
einn veg. Þær segja frá baráttu,
baráttu upp á lif og dauða, þar
sem engum er hlift. Menn eru
annaðhvort skotnir eða
sprengdir i loft upp — sekir sem
saklausir — börn sem fullorðnir
— konur sem karlar. Og allt er
þetta gert i þágu ákveðins mál-
staðar.
Menn þykjast vera að berjast
fyrir réttindum ogfrelsi, jafnvel
trú sinni, og sjá þá ekki önnur
ráð vænlegri til árangurs en
hafa dauðann i för. Mannslif
viröast vera orðin eins og hvert
annað tæki til að ná einhverju
markmiði. Tilgangurinn helgar
þá meðalið, öll brögð eru leyfi-
leg til að vinna að framgangi
málefnisins, jafnvel að myrða
börn, jafnvel að koma fyrir
sprengjum á fjölförnum stöðum
er springa er minnst varir.
Hér eins og svo oft áður — á
öllum timum — liður hinn sak-
lausi fyrir hinn seka.
Ég kynntist litillega i sumar
hópi fólks, sem býr við umhverfi
eins og það, sem hér hefur verið
rætt um. Svo er mál með vexti,
að allmörg undanfarin sumur,
hefur hin islenska þjóðkirkja
boðið hingað hópi irskra barna
og svo var einnig sl. sumar. Hér
dvöldu þau i sumarbúðum bæði i
Skálholti og að Vestmannsvatni.
Tilgangurinn með þessum boð-
um er tviþættur. 1 fyrsta lagi
eru hóparnir valdir með tilliti til
þess að börn með ólikar trúar-
skoðanir kynnist innbyrðist og i
öðru lagi að koma þeim i nýtt
umhverfi, þar sem þau gætu
verið örugg og óttalaus.
Það er lifsreynsla út af fyrir
sig að kynnast fólki, sem býr við
þessar aðstæður — hvað þá
börnum, sem alast upp i þviliku
andrúmslofti. Og það er hægt að
gera sér i hugarlund hvaða áhrif
þetta hefur á þroska þeirra og
hugarfar, enda báru þau þess
merki. Ég var að hugleiða
það, þegar ég leit yfir þennan
j hóp, sem fljótt á litið virtist ekki
I ýkja ólikur hópi islenskra barna
á svipuðu reki, hvað biði þeirra
þegar þau yxu úr grasi, yrðu
fullorðið fólk, sem þyrfti að
standa á eigin fótum. Myndu
þau nokkurn tima finna öryggi
i og frið? Mundi þetta ástand ekki
setja óafmáanlég mörk á sálir
þeirra?
Og hvers vegna? Hvers eiga
þau að gjalda? Hvar er sekt
þeirra?
Með þessum linum er birt
mynd af kirkju. Hún stendur á
klettahæð i miðju viðlendu hér-
aðiogséstþvi viða að. Og þarna
hefur hún staðið um aldur, —
hennar er fyrst getið i skjölum
skömmu eftir 1100. Kynslóðir
hafa komið og farið —gengið um
leið alls lifs — en sérhver ný
kynslóð hefur haft hana fyrir
augum — gnæfandi við loft á
klsttinum harða.
Lögun hennar hefur að sjálf-
sögðu breyst I timanna rás, en
að öðru leyti hefur hún verið
eins og óumbreytanleikinn
sjálfur, vitnandi um þann Guð,
er öllu ræður og er trúr fyrir-
heiti sinu. Og þangað hafa kyn-
slóðirnar leitað i gleði og sorg —
á hátíðar- og hryggðarstundum.
Hún hefur spannað allt lif þeirra
frá vöggu til grafar i gegnum
aldirnar.
Og enn stendur hún þar og vill
veita mönnunum skjól, að þeir
finni frið og séu sáttir, vitnandi
um þann er sagði:Þér hafið
heyrt að sagt var: Þú skalt
elska náunga þinn og hata óvin
þinn. En ég segi yður: Elskið ó-
vini yðar, og biðjið fyrir þeim,
sem ofsækja yður, til þess að
þér séuð synir föður yðar, sem
er á himnum, þvi að hann lætur
sól sina renna upp yfir vonda og
góða og rigna yfir réttláta og
rangláta.
Þetta vill hún veita — hugar-
far fyrirgefningarinnar, að
mennskan fái að ráða i stað
„tröllsku”, að fyrirgefing ráði i
stað hefndar, að lifið fái að ráða
i stað dauðans, fyrir þann er
saklaus leið.
Einn daginn, sem Norræna
kristilega skólamótið stóð i
sumar, fóru mótsgestir til
Skálholts. Þar var samkoma i
kirkjunni. Frá þeirri samkomu
er sagt i siðasta Kirkjuriti:
„Var gizkað á að 10—11
huiulruð manns væru I kirkj-
unni en 3—4 hundruð urðu að
standa úti. Svo þétt var
kirkjan setin, jafnt um hekki
sem gólí, að 65 manns sátu i
kórnum einum og var þó
einna strjálast þar. Undarleg
og mögnuð voru áhrif þess að
horla á öll þau ungu andlit i
kirkjunni. Söngurinn var eins
og drunur af brimi, og þegar
allir lásu „Faðir vor”, varð
það likast aðdynjandi sterk-
viðris.”
Myndin hér að ofan frá þess-
ari eftirminnilegu guðsþjónustu
birtist i siðasta hefti Kirkjurits-
ins.
friður
Stafholtskirkja
Kór Stafholtskirkju