Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1931, Síða 6

390
þess að Jesúbartnið kæmi. Við
máttum skrifa ósk-aseðil os 'letrgja
liann utan við glugga. Næsra morg
un var hann horfinn. Það var eng-
inn efi á því, að Jesúbarnið hafði
flogið fram llijá húsi okkar um
nóttina og tekið seðilinn!
Þegar leið á daginn og fór að
rökkva, ljet mamma okkur fara út
til þess að leika okkur. Og þá
söfnuðust öll börnin úr þorpinu
saman á götunum og við ljekum
okkur þangað til klukkan sjö.
Nefin á okkur urðu rauð af kulda
og kinnarnar bOáar. Við strákarnir
stungum höndunum upp undir aln-
boga niður í vasana, en telpurnar
vorn allar með dálítil handskjól.
Sleðana drógum við strákarnir og
bundum þá stundum saman. Þá
fengu telpurnar að sitja aftan við
okkur, en þær urðu að halda sjer
fast, svo að þær dytti ekki af
sleðanum.
Ilm dagatal vissum við fátt, en
hitt vissum við, að nú var von á
Jesúbarninu á hverjum degi. Og
svo kom hátíðin alt í einu með
1 jósaskrauti og gleði. Bn sú dýrð!
Pabbi og mamma stóðu hjá jóla-
trjenu og við krakkarnir rjeðum
okkur ekki fyrir gleði, undrun og
aðdáun. Loftið var þrungið ilmi af
brennandi kertum og steiktum epl-
um. SVo var okkur skipað að
krjiipa á knje og biðjast fyrir. Við
gerðnm það, krosslögðum hendurn-
ar á brjóstinu og llásum faðirvor.
Þar á eftir komu jólagjafimar
og þá máttum við leika okkur eins
og við vildum og fengum nóg að
borða.
Glöð í skapi og með súkkulaði-
bletti á kinnum og nefi fórum við
að sofa í loftherberginu okkar. Og
okkur dreymdi um himnanna hlið,
engfla og björt ljós.
Mörgum árum seinna sat jeg um
hávetur á niggandi kassa, sem
rann á streng. Þessi strengur náði
neðan iTr dal upp í vígi okkar í
háfjalli, þar sem brjóstvarnir voru
iir jökli. Með kassanum, sem rann
á strengnum var ekki annað flutt
er. timbur, matvæli og skotfæri.
Hermönnum var stranglega bann-
að að fara með honum. En mig
langaði lítið til þess að ldifra í
fiórar stundir upp snarbratt fjall-
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
ið, og settist því ofan á kassann,
sem var fulOhlaðinn af brenni. Og
svo rann kassinn á stað, _ hægt og
hnykkjótt. Ofsastormur var á fjöll
unum og stóð snjókóf af þeim
tiiður í dalina. Stormurinn næddi
mjer i gegn um merg og bein.
Strengvagninn, sem ekki var ann-
að en ljeleg grind á tveimur hjól-
um, ruggaði ískyggilega fram og
aftur í storminum. Jeg sveif þarna
í lausu lofti, eitthvað 150 metra
yfir jörð. Langt niðri { dalnum sá
á skálana, þar sem hermennirnir
voru látnir livíla sig. Og nokkuru
nær var grafreitur okkar. Þar
voru sex hundruð trjekrossa. Jeg
hugsaði með mjer ' Ef strengurinn
s'itnar, eða vagninn slitnar af hon-
um, þá kemurðu einmitt niður á
þann- stað, þar sem þú átt að lenda
— í grafreitinn — — —
Þetta var ægilegt ferðalag. Jeg
sat á enda vagnsins með fæturnar
út af honum. Með báðum höndum
helt jeg inier fast í keðjurnar, sem
spentar voru um brennið. En alt í
einu staðnæmdist vagninn. Og í
þrjá stundarfjórðunga gafst mjer
nú tækifæri til þess að íhuga livað
jeg ætti að gera. Ekki var viðlit
að stökkva af vagninum. Ekkert
band var þar, sem jeg gæti rent
mjer á niður, enda hefði þurft
langt band til þess. Það var því
ekki um annað að gera en bíða.
Jeg reykti íhverja pípuna á eftir
annari og var alveg að sálast úr
kulda, — en alt í einu, og án
neinnar ástæðu, fór Vagninn aftur
á stað. Það var eins og l.jett væri
af mjer þungum steini, og eftir
tuttugu mínútur vhr jeg kominn
upp á fjalllið. Þaðan var ekki
nema stundargangur til skotgraf-
anna, sem vom 2800 metra yfir
sjávarflöt.
TTm háveturinn ríkti hvorki Con-
rad von Hötzendorf (yfirhershöfð-
ingi Austurríkismanna) nje Cad-
orna (yfirhershöfðingi Itala)
þárna uppi í háfjöllunum, heldur
gnð einn. Pæri maður út úr skot-
gröfunum, var snjórian í mitti. —
Pæri maður á skíði, var manni
skipað að þræða lautir og gil, svo
að óvinirnir sæi mann ekki. En
þar var maður í lífsliáska vegna
snjóflóða.
I skotgröfunum áttum vjer gaml-
an grammófón með gjallarhorni.En
plöturnar voru orðnar svo slitnar,
að maður gat varla þekkt eitt lag
frá öðru.
Á jólanóttina fór jeg með
grammófóninn upp á klett og sneri
gjallarhorninu í áttina til óvin-
anna. Og svo lofaði jeg þeim að
heyra nokkur af lögunum okkar.
En ]iá tók einliver fávís maður að
skjóta á grammófóninn, svo að jeg
varð að leita mjer skjóls undir
klettinum. Eftir dálitla stund virt-
isl þó svo seiu „þeim þarna hinum
megin“ liefði skilist það, að þessir
hljómleikar væri ekki af illum vilja
gerðir, og skömmu síðar hljómaði
þaðan ítalskur söngur: „Mio Bell
alpinooo sei tu l’amooooreee . . . .“
Þessi fagra og friðsæía nótt inni
á milli himingnæfandi dolerít-fjall-
anna, fanst mjer dásamleg.
ITrein unglingsrödd söng fyrir
handan, . og fjölda margar raddir
tóku undir viðlagið. Skotmenn vor
ir hlustuðu á, og svo sungu þeir
annað lag. Þeir reyndu að syngja
eins vel og hátíðlega og þeir gátu.
Og söngur þeirrá snart' hjörtu vor
og gerði þau bljúg.
En ajlt í einu hófst skothríðin að
nýju. Kúlurnar komu hvæsandi,
skullu á klettunum og sprengdu
flísar úr þeim. Jólafriðnum var
lokið, og í staðinn fyrir söng og
hljóma kom þytur og livinur kúln-
anna, brak og brestir......