Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1931, Page 15

er mjer sagt, að þú getir komið
öllum til að hlœja1
„Það getur vel verið“, mællti
Hans Pjetur. „ En nú hefi jeg
lítinn tíma, því að jeg er á leið
heim í kóngsríkið. Konungur hefir
gert boð eftir mjer“.
Prestur leit forviða á hann.
„Þetta er satt“, mælti pilturinn.
„Kóngsdótturinni stekkur aldrei
bros, og nú á jeg að reyna að
koma henni í gott skap. En kon-
ungur hefir hótað því að kasta
mjer í ormagarð, ef mjer tekst
það ekki“.
Og svo helt Hans Pjetur áfram,
en prestur stóð þar eftir gapandi
af undrun.
Eftir þriggja daga göngu kom
Háns Pjetur til konungshallarinn-
ar. Hann ætlaði hiklaust að ganga
í höllina, en varðmaður bannaði
honum inngöngu.
„Hleyptu mjer inn“, sagði Pjet-
ur brosandi. „Jeg hefi verið kvadd-
ur hingað til þess að koma kóngs-
dóttur til að'hlæja.“
Varðmaður hleypti honum þá
inn, og Hans Pjetur gekk fyrir
konung.
Konungur tók lionum vel, og
sagði, að ef hann gæti komið dótt-
ur sinni til að hlæja, þá mætti
hann óska sjer hvers, sem liann
vildi, en gæti hann það ekki, yrði
honum fcastað í ormagarð.
Hans Pjetur var nú leiddur fyrir
kóngsdóttur. Hún sat í perlu-
skreyttum hægindastóli og var svo
súr á svip, að það lá við að Hans
Pjetur yrði gramur og gleymdi
því, að vera mjúkur á manninn. Úr
því að hann gat verið síkátur,
þrátt fyrir fátækt og sult, fanst
honum kóngsdóttirin ætti að leika
við hvem sinn fingur, þar sem
hún fekk alt er hún óskaði sjer og
var tignasta konan í landinu.
„Hvaða betlari er þetta?“ spurði
kóngsdóttir.
„Jeg er kominn til að biðja um
bros“, mælti Hans Pjetur. „Og nú
hefi jeg einsett mjer að koma
kóngsdótturinni til að hlæja, því
að þá verður hún svo faJlleg".
Kóngsdóttir leit forviða á hann.
„Jeg þekki þig ekki“, sagði hún.
„Og ef þú ert kóngssonur í dular-
klæðum, þá er þetta ekki fallegt
bragð“.
LESBÓK MORGTJNBLAÐSIÚS
Hans Pjetur Ihugsaði sig um and-
artak. Og um leið tók hann eftir
því að höllin var líkust framlið-
inna gröfum. Þar var enginn í
góðu skapi. í sama bili kom kóng-
urinn og stallari hans inn i her-
þergi kóngsdóttur. Þeir settust á
stóla, sinn hvorum megin við liana,
og ætlluðu að sjá hvernig þetta
gengi. En kóngsdóttir var jafn súr
á svipinn og áður.
Kanslarinn stóð snöggvast á fæt-
ur.
„Nei, sitjið þjer kyrrir!“ sagði
Hans Pjetur. Og um lleið og stall-
arinn settist, kippti Hans Pjetur
stólnum undan honum, svo að
stallarinn datt á góllfið og kút-
veltist þar. Þetta var svo mikil
ósvífni að konungur varð byrstur
á svip, og stallarinn náfölnaði af
bræði. En kóngsdóttir? Hló hún?
Onei, en svipur hennar varð þó
dálítið bliðari. Konungur tók eftir
þessu, og þá rann iionum undir
eins reiðin.
Haldið þið, að Hans Pjetur hafi
látið þetta nægja? Nei, hann ætl-
aði sjer að fá kóngsdóttur til að
skelbhlæja, svo að undir tæki í
höLlinni. Og hann ætlaði sjer að
koma kóngi til þess að lilæja líka.
Og nú fann hann upp á öðm
bragði. „Fagra kóngsdóttir“, mæltí
hann. „Jeg skal veðja við yður að
þjer getið ekki leikið eftir mjer
það, sem jeg ætla að gera núna,
enda þótt þjer sjeuð kóngsdóttir“.
„Það þætti mjer gaman að sjá“,
mælti hún.
IJm leið og hún sleppti orðinu
brosti Hans Pjetur út undir eyru.
„Getið þjer þetta?“ spurði hann.
Kóngsdóttir vildi ekki láta
þenna leppalúða snúa á sig, og því
reyndi hún að brosa. Það varð nú
í rauninni ekkert bros, heldur
teygjur í andlitinu, en kóngur
komst á loft og neri hendumar af
ánægju.
„Já, já, þetta gengur vetl“, sagði
hann, „en jeg setti það skilyrði að
þú yrðir að koma henni til að
hlæja“.
„Bíðið við, herra“, sagði Hans
Pjetur. „En nú þarf jeg að fá að
sjá fætur konungsdóttur“.
Hún sagði að það væri velkomið,
því að henni var farið að geðjast
vel að þessum 'brosandi pilti. Nú
399
var kallað á hirðmey, og hún var
látin draga skó og sokka af kóngs
dóttur.
„Alt er þá þrent er“, sagði Hans
Pjetur. „Nú er að eins herslumun-
urinn eftir! Ha! ha! ha!‘ ‘ Hann
skellihló svo að undir tók í hölll-
inni.
„Að hverju ertu að hlæja?“
spurði konungur byrstur.
„Jeg er að lilæja að því, að þótt
kóngsdóttur hafi ekki stokkið bros
í fimm ár, þá skal hún nú hlæja
eins lengi og mjer sýnist“, sagði
Hans Pjetur.
Þeir konungur og stallari gláptu
á hann eins og tröll á heiðríkju.
Hans Pjetur gekk nú till kóngs-
dóttur og tók um annan fallega
fót hennar. Svo dró hann hana-
fjöður upp úr vasa sínum og fór
að lcitla kóngsdóttur með henni
undir ilinni. Og þá byrjaði kóngs-
dóttir að Ihlæja, og konungur og
stallari hlógu Hka. Og eftir því
sem Hans Pjetur kitlaði hana leng-
ur því liærra hló liún. Já, seinast
liló hún svo dátt, að tárin
streymdu niður kinnar hennar. Þá
liætti Hans Pjetur að kitla hana.
„Hvaða töfragrip hefirðu
þarna?“ mælLti konungur að lok-
um, er hann hafði náð sjer eftir
hláturinn.
„Já, það er nú sannkallaður
töfragripur", sagði Hans Pjetur.
I IhölHnni varð nú glaumur og
gleði út af því að prinsessan hafði
getað hlegið. Og henni líkaði svo
vel við Hans Pjetur, að liún vildi
endilega giftast honum. Og upp
frá því ljek alt í lyndi í ltóngs-
ríkinu.
Jeg skal segja ykkur það, að
það borgar sig að vera kátur og
lífsglaður. Bros og ljettlyudi vinna
sigur á mörgu mótlæti. Þið sjáið
nú hvernig fór fyrir Hans Pjetri.
Vegna þess að hann var ljettlynd-
ur fekk hann kóngsdótturina.