Lesbók Morgunblaðsins - 19.01.1941, Blaðsíða 15

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
31
Osear Olausen:
Frá liðnum dögum
Jeg sá augu tígrisdýrsins og þaö
glampaði á vígtennurnar í sól-
skininu, eius og fægt fílabeiu. í
því jeg ætlaði að fara að hleypa
af sneri fíllinn okkar sjer beint
að tígrisdýrinu og rak upp skrækt
hljóð haturs og ilsku.
Árásin kom svo óvænt, að jeg
komst út úr jafnvægi. Jeg hentist
af dýrinu og lenti í runna, sem
il allra hamingju dró úr íallinu.
Um leið og jeg datt á bakið
hljóp skotið úr byssu minni. Hjei-
um bil í sömu mund hleypti fje-
lagi minn úr sinni byssu, þaðan
sem hann sat á baki fílsins, en
hitti ekki betur en svo, að hauu
særði aðeins tígrisdýrið.
Jeg flýtti mjer á fætur, hlóð
byssu mína og stóð taugaæstur
og beið þess, sem koma skyldi.
Tígrisdýrið var óskelft og stóð
fyrir framan filinn án þess að
láta sjer bregða, þó það væri illa
sært eftir skot fjelaga míns. Með
snöggu viðbragði hentist það upp
á haus fílsins og læsti klóm og
vígtönnum í haus og háls hans.
Jeg sá að fílahirðirinn sló tígr-
isdýrið með stálkeyrinu, en fíllimi
hristi sig til að reyna að losna
við óvin sinn. Jeg leit í kringum
mig og sá að hinir veiðifílarnir
röðuðu sjer umhverfis fílinn, sem
ráðist hafði verið á, til þess að
gefa skotmönnunum tækifæri til
að skjóta á tígrisdýrið.
Vegna þess hvernig tígrisdýrið
hjekk á haus fílsins var okkur
ómögulegt að skjóta á það. Pje-
laga mínum var ómögulegt að
skjóta, af ótta við að hitta fíla
hirðirinn eða fílinn sjálfan í stað
tígrisdýrsins. Eftir höggið frá fíla
hirðinum læsti tígrisdýrið klónum
í Jæri mannsins og reyni að draga
hann niður.
Þetta var til þess, að jeg tók
þá ákvörðun að miða á hrygg
tígrisdýrsins, sem bar við haus
fílsins. Jeg hleypi af byssu minni.
Með sársaukaorgi fjell tígrisdýrið
aftur á bak til jarðar. Það blæddi
úr mörgum sárum á haus fílsins.
sem frávita af reiði stökk á óvin
sinn að trampaði á skrokk tígris-
dýrsins, þar til hann var tekinn
burt með valdi.
(Úr bókinni „Transport In
Many Lands“).
Búðarstöðurnar
að er alkunna, að fyrir nokkr
um áratugum, eða alt fram
um aldamót, var sá leiði siður
enn við líði, að atvinnulausir og
slæpingjar hengu alla daga, reykj-
andi og masandi, í sölubúðum
kaupmannanna. Þær voru þá sam-
komustaðir slíkra manna. — Þess-
ar búðastöður þóttu öllum alvar-
lega hugsaudi möunum óhæfa og
unglingum ekki til uppbyggingar,
því að oft vildi það bera við að
samtöl og setningar, sem í þess-
um söfnuði fjellu voru að minsta
kosti ekki við hæfi kv.euþjóðar-
innar, og síst heldri kvenna, eftir
þeim kröfum til siðgæðis og orð-
íágunar, sem þá voru gerðar. —
Kaupmönnum voru þessar búða-
stöður hvimleiðar og gerðu þeir
ýmsar tilraunir til þess að koma
þeim af, eins og t. d. það, að festa
upp í búðunum auglýsingar eða
áskoranir til manna um að halda
tafarlaust heim til sín, þegar þeir
hefðu lokið erindi sínu í búðiuni,
en treglega gekk að vinna bug 4
þessum ósið. — Hann lagðist ekki
niður fyr en bærinn stækkaði og
litgerðin veitti öllurn atvinnu. —
Að lokum var svo komið, að „döm
urnar“ í höfuðstaðnum þorðu
varla í búðirnar. Þeim þótti mið-
ur skemtilegt að verða fyrir að-
köstum, hlátri og keskni þessara
gleiðgosalegu og oft ósvífnu slæp-
ingja. — Nú hafa Billiardstofurn-
ar tekið við slæpingjum höfuð
staðarins. Þær veita nú ræflunum
húsaskjól og hita, en þangað eru
víst „dömurnar“ þó ekki enn
farnar að venja komur sínar. —
Það var í einni sölubúðinni í
Reykjavík um 1850 að þar var
við afgreiðslu fyrir innan búðar-
borðið vel klæddur maður, sem
talaði dönsku. Fyrir framan borð-
ið var margt manna og þóttist
einn þeirra skilja hann, en það
þótti hinum dönskutalandi dáind-
ismanni harla ólíklegt og kvað þá
þessa vísu:
Hlægir mig það að heimskur dóni,
hygst skilja útlent tungumál,
í heiminn borinn flón af flóni,
fekk aldrei nema hálfa sál,
kvalinn er upp við kám og slor,
kunni aldrei sitt „faðirvor“. --
• En þá svaraði „dóninn“, sem
var fyrir framan biiðarborðið:
Skeð getur það að skólasmoginn
skiftingur tali rj. t'.ast mál,
sönnum vísdómi fram hjá floginn,
fóðrar á eitri stolta sál,
kvikann andlegur kvelur hor,
kunni, en les aldrei „faðirvor“. —
Þótti þetta vel ort og vel svar
að, — því að aðdragandi og und-
irbúningur var litill hjá báðum. —
Síra Guðlaugur
íra Guðlaugur Guðmundsson í
Dagverðarnesi var eitt sinn,
sem oftar, á ferð í Ólafsdal og
var lítilsháttar við skál, en undir
þeim kringumstæðum ljet prestur
oft vísur fjúka, enda var honum
ljett um að yrkja. — í þetta skifti
þurfti síra Guðlaugur að hraða
ferð sinni, en vonsku-veður var og
illa ferðafært. — Torfi í Ólafsdal,
sem var einstakur rausnarmaður,
vildi að prestur væri kyr og ljeti
fara vel um sig, en við það var
ekki komandi. Hann reið úr hlaði
í kalsa og hraglanda, en um leið
kvað hann þessa vísu:
Að sofa á mjúkum silkibing,
sansa deyfir alla.
íslenskt veður íslending,
ætti best að falla.
Indriði á Hvoli
Indriði Gíslason bóndi á Hvoli í
Saurbæ var, eins og kunnugt
er, sonur Gísla Konráðssonar
sagnaritara, en þeir feðgar voru
allir hagmæltir. — Indriði ljet oft
kviðlinga fjúka og það alveg fram
í andlátið. — Þegar hann ló bana-
leguna skrifaði hann góðvini sín-
um, Bjartmari Kristjánssyni á
Brunná, og setti þá þessa vísu
neðan á brjefið:
Öldnum ríður alt á slig,
einatt svo til gengur,
ekki er að telja upp á mig,
ofan jarðar lengur. —
Nokkrum dögum síðar dó Ind-
riði. —