Lesbók Morgunblaðsins - 21.01.1945, Blaðsíða 13

IÆSBÓK MORÓUNBLAÐSINS 37
norður á móts við Húsavík, ]>á
yoru ]>eir orðnir tóbakslausir. Yeð-
ur var sæmilegt, en útlit ekki gott.
Ueir ræða ]>á um'það, að fara uf>p
í Húsavík og reyna að fá s.jer tó-
bak, og sá var endir á.
Hvort þeir fengu tóbakið, veit
jeg ekki, en eitthvað tafðist þeim
þar, iíkast verið veitt vín. Þegar
]>eir hugðu til ferðar, þá var með-
fallið búið og með suðurfallinu
gengið upp vonskuveður með sjó-
gangi. Þarna urðu þeir svo veður-
teptir í hálfan mánuð og þótti för
sín hin versta.
I annað skifti var það, að þeir
komu af Seyðisfirði og skutust
snöggvast upp á Brimnesi. Veður
A-ar gott, svo þeir lögðu steini aft-
Ur af bátnum, en fram af honum,
settu þeir fóg í land. Viðstaðan var
lítil og ferðinni svo haldið áfrant.
Þrátt fvrir gott veður og meðfall,
igekk ferðin seint. llver eggjaði
annan að róa, en báturinn gekk
ekki meira en í stífasta mótfalli.
Enginn gat samt fundið neina or-
sök til þess.
Svo kom suðui'fallið og bætti ekki
úr skák, en þá var kominn svo mik-
ill vígmóður í karla, að það geklc
Jitlu minna. En það kom þeim sam-
an um að í öllu þeirra kaupstaðar-
ferðum, hefðtx þeir aldrei haft mót-
fall alla leið. Þegar kom að Njarð-
víkur sandi, þá var bátnum brýnt
'áður en borið var af honum. Ás-
mundi nokkrum, sem var með, varð
]>á gengið aftur í bátinn og segir:
Ekki var von að vel gengi, fyrst
5>essi var með í förinni. Þeir höfðvi
]>á gleymt að taka steininn, sem
þeir lögðu aftur af bátnum, í Brim-
nesvognum.
Halldór Pjetursson.
Augnabliksmynd.
. VIÐ SKULUM hverfa 80 ár aft-
ur í tímann, þá voru á öllum bviun-
um í Njarðvík, um 60 manns. Flest
voru þetta vinir og frændur og
fólkið gekk út og inn, eins og ]>etta
væri eitt heimili.
Rökkursblundi er brugðið og við
erum stödd á heimajörðinni, í bað-
stofu Jóns Sigurðssonar.
Ljós blaktir á kolu og skjáglugg-
arnir gefa dimmúðlegan svip. Á
elliblakkri skarsúðinni leika kynja-
myndir, sem korna og hverfa.
Bak við hinn dimma ljóra, býr
heimur hins hulda, fullur af ógnum
og dásemdum.
Baðstofan er lítil, en þó gerð fyr.
5r 14—15 manns. Rúm með sam-
eiginlegum gafla, eru með báðum
hliðum, þó er á einum stað skot
undir glugga og þar stendur lítið
borð.
Fullorðna fólkið er sests upp,
hver á sínu ríimi og grípur verkefn
5n, kamba, rokka, snældur og
prjóna. Einn tálgar sleif, annar
bregður gjörð, enginn verður vit-
undan með verkefni. Ilúsfreyjan
gengur eftir endilangri baðstofunni,
háttprúð í fasi og horfir vökulum.
augum á verk hvers eins. Þó er eng-
an ótta hægt að sjá á fólkinu, held-
ur rná lesa velvild úr augnaráðl
þess, er það lítur á hana.
Við borðið uridir glrigganum sit-
ur hvvsbóndinn, mikill vexti, fríður
sýnum og höfðinglegur. Ilann er
að skera fjaðrapenna, sem hann síð
an dýfir í kálfsblóð og prófar á
nÖgl sjer. Á borðinu hefir hann
raðað bókum og handritum, sem
hnýtt er utan um með þvengja-
skinnsböndum. Jón strýkur yfir
paþpírinn, sem er fyrir framan
liann, sljettir vvr hrukkum, sem hafa
myndast vegna óhægrar’ geynvslvv
og byrjar að skrifa.
• Nvi er alt komið í gang í bað-
stofunni, sinn vanagang. Kannske
er þessi baðstofa ekkert frábrugð-
in öðrum baðstofum, þar sem fa-
tækt og getuleysi íslenskrar alþýðu
var skráð á svið og sperrur, gólf og
göngi
Jú, í hornum og skotum, hvar
sem afdrep er, eða afdrep sýnist,
þar eru bækur, ekkert annað en
bækur og böglar, handrit, sem hnýtt
er utan um.
Yngri börnin ærslast á gólfinu,
þavv eldri skjótast nveð í leikinn.
Heinvilisfólkið ræðir saman liátt og
lágt. Fólkið aí hinum bæjunum
kemur ýmsa erinda, kliðurinn og
erillinn eykst jafnt og þjett.
En bóndinn við hornið lítur ekki
upp, hann virðist ekkert af þessu
heyra, heldur skrifar jáfnt og
þjett.
„Bóndinn“ hefir lotið í lægra
haldi og einkenni hans að nvestu
horfin. Myndin er líkari virðuleg-
um sveitaklerki, eða klausturmanni.
Þarna lítur hann upp og rennir
augununv að skoti einu inn við gafl.
Hann stendur upp nokkuð seint og
gengur þangað, án þess að gefa öðr
vim gaunv. Þar tekur hann fram
stóra skinn bók og leitar heiimlda.
Kannske er það Flateyjarbók, ,um
það vitunv við ekki, en í augum
hans dregður fyrir leiftri og bros
læðist á vör. H. P.
Smælki
PAULINE BONAPARTE var
nvjög ástfangin af Fréron fulltrúa.
Ilún skrifaði honum eftirfarandi
brjef:
„Jeg elska þig ákaflega, Jeg
elska þig hræðilega mikið, fallegi
engillinn minn, hjartað mitt, heitt-
elskaði vinur. Jeg elska þig, elska
þig, elska þig, mestu ást elskandi
konu, og jeg sver að jeg skal atdfei
elska nokkurn annann á meðan jég
lifi“. .-.V
Nokkru seinna varð hvvn sketin í
Jvvnot, Senv þá v,1r orðinn márskáík-
uri