Lesbók Morgunblaðsins - 18.02.1945, Blaðsíða 15

LiiSBÚK MOKGUNBLAiítílNS
Biátt vurpaöi hann stúlkunni fra
sjcr í örvæntingu og hrópaði:
„Þú veist ekki livcrs ]>ú æskirl
I'aö er alltaf og að eilífu ógerlegt“.
tííðan flýði hann eins og glæpamað-
ur og skildi stúlkuna eftir forviða
af undrun. Nokkrum mínútum síðar
grjet hún þar mcð þungum ekka,
og Conrad grjet í herbergi sinu.
Bæði voru þau full örvæntingar og
sáu glötunina framundan.
Eftir nokkra stuml reis Con-
stance hægt á fœtur, gckk á brott
og sagði:
„Að hugsa sjcr, að hami skuli
hafa fyririitið ást mína í sama
mund og jcg hjclt að hún væri að
hræða hið miskunlausa hjarta hans.
dcg hata hann! llann sparn mjcr
irá sjcr, sparn mjer frá sjcr cins
og hundi!“
IV. kapítuli.
Hin hræöilega uppljóstrun.
Tíminn leið. Ilryggðin hvíldi eiux
cinu sinni yfir andliti dóttur hins
ága-ta hcrtoga. Ilún og Conrad s;i-
ust ckki framnr saman. Ilcrtoginu
liarmaði þetta. En cftir því scm
vikurnar liðu, færðist aftur roði í
kinnar Conrad, og gamla fjörinu
brá fyrir í augum hans, og hanu
stjórnaði með stöðugt meiri og
mciri vísdóm.
Brátt tók undailcgt hvískur ,að
hcyrast um höllina. I'að hækkaði
og barst út. tílúðurkcrlingarnar í
bænum festu hendur á því. Og þetta
er það, sem hvískrað var:
„Hefðarmærxn Coustance hefir al-
ið barn!“
Begar Klugenstein lá'arður
heyrði þetta, sveiflaði hann fjaður-
skúfshjálminum þrisvar yfir höíði
sjer og hróþaði:
„Leugi lifi Conrad hertogi! —<
]jví vissulcga er kórónan lionum vís
hjcr eftir! Detíiu heíir vekið er-
mdi ^jtt vel, og beim uáunga skai
verð^ Igipiað!“
Og haaa flutti tíðmdia tim allt,
og í fjörutíu og átta stiuidir gcrði
ckki nokkur sála í greifadæminu
annað cn að dansa og syngja,
drckka og svalla til þess að fagua
hinum miklu tíðindum, og allir
'•oru stoltir og glaðir á kostnað
Klugcnstcins gamla. ?
V. kapituli.
Hið hræðilega óhapp.
Rannsóknin var í vændum. Allir
hinir miklu lávarðar og barónar í
Brandenburg vóru samankomnir í
dómsalnum í hcrtogahölliinii.
llvergi var autt rúm, þar sem á-
lioi'fandi gæti staðið cða setið. Con-
rad, klæddur í pcll og purpura, sat
í forsetastólnum, og báðum megiit
við haun sátu liinir miklu dómarar
hertogadæmisins. Garnli hertoginn,
hafði stranglega boðið að prófunin
á dóttur hans skyldi fura frain án
nokkuvrar hlutdrægni, og síðan
hafði hann lagst í rúmið, yfirkom-
inn aí sorg. Dagar lians voru tald-
ir. Vcsalings Conrad liafði bcðið
]»ess, cins og hann væri að biðja
sjcr lífs, að sjcr yrði lilíft' ið þeirri
oymd að þurfa að kveða upp dóm
um glæp frænku sinnav, en allt kom
l'yviv ekki.
llryggasta hjavtað á allvi sam-
komunpi barðist í bvjósti Conrads.
Ilið ánægðasta vav hjarta föður
hans, því án þess að dóttiv hans,
,„Conrad“, vissi um, var gamli bav-
011 Klugensteiu kominn og vav í
hópi aðalsmannanna, fvá sjev uum-
inn yfiv haiaingju ættav t>mnav.
Eftiv að kallarniv höíðu lesið upp
hinav fyvivskipuðu tilkj’nningav og
öðvum undivbúningi var lokið, sagði
hiuu vivðiþegi háyfivdómavi:
„Fangi, stigið fvam!“
IIiu óhaunngjusama pvinsessa
vcis á fætuv og stóð blæjulaus iyvir
fvaman allau maunfjöldann. Háyf-
írdómarinu hje!t á|ram.
„Qöfuga hefðarmær, íyvxr hxnum
miklu dcmurum þessa ríkis hafið
103
þjer vei'ið kærðar fyriv og það
sannast á yðiir, að yðar liágöfgi
hei'ir alið barn utan hjónabands,
en samkvæmt fornlögum vovum cv
refsingin líflát, xiema eitt komi til,
scm hans hágöfgi, settur hertoginn,
vor góði Conrad lávavður, unin til-
kynna yður í dómi sínum; takið
þessvegna eftiv1 ‘.
Conrad lyfti veldisspj'otanum, og
á sama augnabliki bærðist hjartað
undir skikkju hans af meðaumkv-
un mcð liinum dæmda fanga, og
augu hans távuðust. Ilann opnaðij
munninn til ]»ess að tala, en háyf-
ivdómavinn sagði fljótt:;
„Ekki þarna, yðar hágöfgi, ekk]
þarna! Bað er ckki lögum sam-
kvæmt' að kveða upp dóm yfir
nokkrum af ættmcnnum hcrtogans
NEMA EKÁ HÁSÆTl IIEKTOG-
ANS “
Titvingur fóv um vcsalings Con-
rad og skjálfti um hin stevku beiix
i'öðuv hans. Convad HAFÐI EKKl
VEKID KHVNDFK — dyvfðistJ
hann sauvga hásætið ? Hann hikaði
og varð föluv af hvæðshi. En það
x arð að gcvast. Undvandj augu vovu
þegar favin að stava á hann. Þau
mundu fara að gruna hann ef hann
hikaði lenguv. Hann steig upp í
hevtogasætið. Brátt rjetti hann aft-
ur fi'jam veldisspvotann og sagði:
„Fangi, í nafni þjóðhöfðingja
vors, Ulrichs lávavðav, hertoga a£
Bvandenbuvg, ívamkvæmi jeg þú,
heilögu skyldu, sem mjev hefir vev-
ið faliu. Takið eítiv ovðum mínum.
tíamkvæmt hinum t'ovnu löguux
þessa lands, að því undanskyldu að
þjer nefnið þann, sem yður er sam-
sekuv og fvamseljið hann í henduv
böðulsins, vevðið þjer vissulega að
deyja. Nolið þetta tækiíæri ■*— bjarg
ið yður meðau eunþá vinnst tími
txl. Neimð föðuviun bavni yðar“.
Djúp þögn ríktj við hina miklu
birð — $vo djúp þögn, að menn