Lesbók Morgunblaðsins - 18.02.1945, Blaðsíða 16

IíESBÓK MORGITNBLAÐSINS
104
gátu heyrt sinn eijrin hjartaslátt.
í»á sn.jeri prinsessan sjer hæpt við,
leit leiftrandi hatursaugum á Con-
rad, benti á hann og sagði:
,,Þú ert maðurinn."
Hræðiieg sannfæring um þá von-
lausu hættu, sem hann var í, laust
kulda í hjarta Conrad, sem var eins
og nágustur dauðans sjálfs. Ilvaða
máttur á jarðrrki gat lijargað hon-
um. Til þess að hrinda þessari á-
kæru, varð hann að skvra frá því,
að hann væri konn, og dauðinn
beið einnig ókrýndrar konu, sem
settist í hásætið. Á einu sama
augnabliki fjell hann og hinn misk-
unnarlausi faðir hans í öngvit.
★
PramhaJdið af þessari spennandi
og atburðaríku sögu mun EKKI
finnast í þessu eða nokkru öðru
riti, hvorki nú nje nokkurntíma
síðar. Sannleikurinn er sá, að jeg
hefi komið söguhetjunni í svo al-
veg sjerstaklega slæma klípu, að,
jeg get með éngu móti sjeð, hvern-
ig jeg á að koma honum (eða henni)
úr henni aftur, og þessvegna þvæ
jeg hendur mínar af'lieila fyrir-
tækinu, og yfirgef hann (eða hana),
og svo getur hann (eða hún) gert
sitt til að komast úr henni — eða
verið í henni. -Teg h.jelt, að þaði
mundi verða auðvelt að leysa ur
þessuin smávandræðum, en mjer
sýnist það líta öðru vísi út núna.
ENDIR.
Gersh'win-f.jölskvldan var að" rök-
ræða Einsteins-kenninguna.
— Að hugsa sjer, sagði Georg,
að vinna í tuttugu ár að hugravnd
og þegar að niðurstöðunni kemur,
að geta þá skrifað hana á tvö blöð.
— Það hefir sennilega verið rajög
þjett skrifað, hafði Pop Gershwin
við það að athugrt.
Um Björn í
Framh. af bls. 100
átti við að stríða, er greinilega lýst.
Hann kallar sandinn, sinn „fjanda“,
þann sanna óvin. Vel getur þó verið
að þessi sami sandur, sem olli sjera
Bimi svo miklum áhyggjum, sje
fjársjóður sem ausið verður af, þeg-
ar framtak okkar er komið á það
stig, að við verðum færir um að
hagnýta hann til sementsgerðar.
sem vonandi verður ekki langt að
bíða. En slíkir nj'tsemdar-þankar,
hafa af eðlilegum ástæðum. verið
mjög fjarlæirir sjera Birni.
Gskynsamleg er sú ályktun (sem,
þó ýmsir hafa gt*rt) að sjera T»ifni
hafi gengið til eigingirni, með land-
varnartilraunum sínum. TTann átti
ekki Sauðlauksdal, eða aðrar jarð-
ir á þeim slóðum, auk þess er al-
vesr áreiðanlegt, að hann hefði getað
valið um önuur prestakiill, ef hann
hefði sótt um þau. — En hann hef-
ur viljað ganga á hólm við evðing-
aröflin, og sigra þau, sem honum,
þó því miður ekki tókst. Það hefur
verið trygð hans við jörðina og
umhvggja fyrir verndun landsins,
sem var honum svo mikið áhuga-
mál, að óvildarnart einhverra
manna, sem hann hefir fundið að
voru í engu jafnokar hans, hefur
hann látið s.jer í l.jettu rúmi ligsria.
Hann hefii- látið s.jer nægja góða
samvisku. vfir vel unnu verki. Má
)>ó segja. að hin „rangláta“ óvild
í >arð sjera Biörns. út af garðinnm
,,Rang1át“ hafi orðið vonum frem-
nr lífseig, og er sannarlega kominn
tími til, að breytt sje um sktíðun
á því máli.
Hugsanagöfgi sjera Björns. laus
við alla eigingimi, kemur berlega
í ljós í þessum vfsu orðum hans:
— „Einhver kemur eftir mig,
sem hlýtur:
Sauðlauksdal
Bið jeg honum blessunar
þá bústaðar
minn nár í moldu nýtur“.
Kemur umhyggja hans fyrir Sauð
laviksdal glögglega fram í brjefum,
sem hann sendi Magnúsi amtmanni
Gíslasyni á Leirá, þar íjem hann
biður amtmann að gera ráðstaf-
anir til að jörðin fari ekki í eyði
og verfti að sandflagi. Einnig kenmr
liið sama í ljós, af umsóknum, er
hann sendi til konúngs: 1765, um
að Sauðlauksdalur, yrði eftir hann,
veittur þeim einum presti, er hjeldi
við garðra*kt sinni. Var hvorngum
þessara tilmæla sint. Aftur á móti,
lagði . eftir maður sjera Björns
það tii er hann hafði verið þar fáein
ár. að jörðin yrði lögð í eyði. Þó
ekki yrði af því hvorki þá nje síðar.
Daði Níelsson, segir að vinnu-
harka hafi verið svo mikil hjá Birni
að fólkið hafi orðið heilsulaust af
of miklu erfiði. Enginn vafi er á
því, að þetta er illgjörn, og líklega
tilhæfulaus frás’ögn. Enda segir
sjera Bj. Þorgr. að sjera Björn,
hafi verið „hjúsæll“ þ. e. vinsæll
og vel liðinn húsbóndi, og sama
vinnufólk hafi verið lengi hjá hon-
um. Góðlmgur hans í þeirra garð,
er auðsær, í „Arnbjörgu“ þó að
hann tali þar um húsfreyjuna, þar
segir: „Góð húsfrevja elskar <">ll
sín hjú og vill einkis )>eirra inein
vita“. Sjálfur gekk hann oftast
að verki með húskörlum sínum, en
notaði hvíldartíma þeirra, til að
e-inna andleg skyldu- og áhugastörf
sín.
— Hvað er klukkan?
— Hún er hálf.
— Hálf hvað ?
— .Teg veit það ekki. Litla vís-
. irinn vantar.