Lesbók Morgunblaðsins - 25.03.1945, Blaðsíða 15

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
173
Vjelar eru eins og frumstæð tlýr,
]>að má ekki oíbjóða l>eim. Það á
að í'ara vel mcð þær. Þær þurfa að
íá vatn að drekka. Þær þurfa að íá
sitt fóður, gott fóður. Það eru íil
dýravinir og það eru til vjclavinir.
Og vjelarnar hafa alla tíð veriði
mínar ær og kýr!
Bensínstybban úr fyrstu íslensku
flngvjclinni, sem jeg lyktaði af
suður í Vatnsmýri líður mjer seint
úr minni, sakir þess hversu vel hún
angaði!
Og aldrei mun jeg gleyma þeim
töfnun, er þessi fyrsta flugvjel okk-
ar birtist yfir bænum, svífandi í
Jausu lofti með dnnum og dynkjum.
Og þeir voru fljótir að taka til fót-
anna þá, strákarnir í Vesturbænum !
Jjjósrákin á flugvellirram hvarf,
eg það varð myrkur allt í kringum
flugvjelina. Að skammri stundu
vo.ru ljósin einnig slökkt innan vjel-
arinnar. Sætin voru óhæg og flestir
Jögðust á gólfið ög breiddu yfir sig,
teppi. Jeg vafði nii um mig frakk-
arfnm, sem jeg var í, og þóttist þar
með óhnltur og fær í flestan sjó.
Sofnaði jeg nú von bráð'ar, cn(
vaknaði þó öðru hvoru. í citt skipt-
ið var íýst framan í mig með vasa-
ljósi og mjer boðið teppi. Kvað jeg
það óþarft með öllu, þar sem mjef
væri vel hlýtt. En hjer var kominn.
hin ameríska kurteisi og umhugs-
unarscmi og var jeg látin taka við'
tcppinu. scm kom s.jer síðar í góð'-
ar þarfir.
Einhvérötíma snentma morguns,
heýrði jeg gégn um svefninn ein-
kennilcgan hávaða, líkt og hagljel
dyndi á gler eða grjónum væri heltá
hart skinn. Var mjer síðar sagt að
ísing hefði sest á vjelina og höíðum,
yið þá verið staddir nokkuð suður'
af Grænlandi. Ilefðum við þarna,
allir fengið skjótan dauðdaga, ef
hin ágæta ameríska tækni hefði eigi
sjeð við þessu. Lofti var dælt út í
gúmmípoka á vængjöðrunum og ís-
inn sprengdur af. Kom hljóðið af
því að ísmolarnir skullu á vjelinni
með miklum hraða. Jafnframt var
skrúfunni gefinn góður alkóhól
snaps til að liðka hana og losa við
ísinn, og segi nú einhver að snaps
sje til einksis nýtur.
Þegar brrti sást borgarís á hinu
fagurskyggða hat'i, én hvítir þoku-
hnoðrar svifu einatt fram hjá
vjelinni og byrgðu útsýnið. Veður1
var hið bésta og var nú ferðin hin:
ánæg.julegasta. Áður en varði sást
land. Voru það klettar, vogar og
víkur og virtust vera á hægu ferða-
lagi. Mjög virtist það land hrjóstr-
ugt. Smám saman bfeytti landið um
svip. Loks var setst á flugvöll nokk-
urn Og var borðaður hádegisverður
í skáía einum all-miklum. Var þctta
á Nýfnndualandi.
í skála þessum sátú nokkrar ung-
ar blómarósir og vel limaðar stúikur
gengu um beina. Hefðu síúlkur þess
ar getað verið íslenskar að öllu
útliti og útbúnaði.
Að vörmu spori var ferðinni hakl-
ið áfram og var nú flogið yl'ir Can-
ada og Bandaríkin.
Gufustrókar stóðu hjer og hvaii
upp frá verksmiðjum og járnbraut-
arlestum. Smábæir, skógar og akr-
ar liðu fram hjá og sífclt óx þ.jctf-
býlið.
fvoks var flogið yfir Boston og
virlist sú borg gcysistór og höfnin
cigi síður. Fengum við nú ágæfan
mrðdegisverð Um borð, kaldan að'
vísu, brauð og ábæti með gnœgð á-
vaxta, súkkulaði, kcxi, fýrirfaks
mjólk og heitu kaffi. Var allur
þessi matur í sjersfakri pappaöskju
handa hverjum farþega en m.jólkin
í pappaflöskum og hugsað’i jeg til
góðkunningja rníns, Halldórs Ei-
ríkssonar mjólkursöluforstjóra, að
hann þyrfti að fá eina svona flösku
í viðurvist Ólafs Friðrikssonar,,
helst við kaffiborðið á Hótel Borg!
Sá skyldi fá orð í eyra ! Mjólkin var
afbragðsgóð hvaðan í fjáranum sem
hún kom, því engar sá jcg kýrnar
og ekkert var fjósið í vjelinni.
Nú var f'logið yfir New York, eií
skygni fór nú óðum vcrsnandi,
komið rok og rigning. Itegnskýin;
þutu fram hjá með ofsahraða og
vjélin kiptist til eins og fælinn hest-
ur. Ferðinni var heitið til Washing-
ton, D. C., höfuðborgar Bandaríkj-
anna.
Það tók nú að dinima en veður
fór versnandi.
Umsjónarmaðurinn kom úr heim-
sókn framan úr nefi frá fhigmönn-
unum og sagði okkur að skyggni
væri nú sem næst ekki neitt og
hríð. Var nú öflum boðið að reira'
sig niður í sætin méð þar tilgerð-
um ólum og því dyggfilega hlýtt.
S’á’tu menn nú allir steinþegjandi'
og hórfðu í gaupnir sjer, en vjelin
veltist Og kastaðist til á allá vegu
eins og í tröllahö'ndum. Leið þann-
ig hálftími, en tveir flugmenn
þiírftu áð fara, erinda siniia, líkt og
gerist á sjónum þegar sjóveiki
máiðir á menn. Þóttist jeg meiri
maður að halda öllii niðri! .Tcg
fartn þó að mjer var að bvrja að
verða bumbult og svitnaði töluvert,
þó ekki fyndi jeg til neinnar
hræðslu, því að í flugvjel íinnur
maður ckki til hraðans og hættunn-
ar á sama hátt og í bifreið og lítt
stoðar að æðrast. En allt í cinu sá-
ust Ijósin á flugvcllinum og von
bráðar vorum við lentir á flugvelli
Washingtonborgar. Gcrðust menn
þá allkátir og hcntu gaman aði
þeirri , dauðaþögn sem ríkt hafði í
liálfan klukkutíiua.
Flugfcrðin var nú á enda. Var
klukkan 51/2 í Washington, og
þannig aðeins liðnir 17 klukkutím-
ar síðan við fórum frá íslandi, en
sólarhringur síðan jeg sat í Gamla
Bíó með strákunum mínum,
— Jeg minnist þcss nú, að jeg
skrifaði eitt sinn grein í Alþýðu-
blaðið — það var víst árið 1932 eðaj
um það bil — sem hjet: „Við verð-