Lesbók Morgunblaðsins - 03.06.1945, Blaðsíða 15

LESP.ÖK MOIÍOUNULAÐSINS
hiíkarla með þeirri aðferð. Kaus
heldur brimveiði-aðferðina.
Petersen var ákveðinn, í að snúa
aftur til Hónólúlú ov setja þar
upp sjálfstœtt fyrirtæki. Kvað hann
Hónólúlú mjögr auðugt land. Þar
flvti alt í hunangi og peningum og
með þeim vaxandi viðskiftum, sein
framundan væri milli U S A. Ind-
lands, Kína og Ástralíu vrði llónó-
Júlú mikil samgöngu- og verslunar-
miðstöð.
Yið hjetum því að skrifast á og
athuga viðskiftamöguleikana milli
JTónólúlú og íslands!
Petersen ók með mig niður að
höfninni og skoðuðum við þar nokkr
ar fiskimjöls- og niðursuðuverk-
smiðjur, fiskibáta, kæli- og ísfram-
leiðslukerfi, flökunarvjelar o. fl.
Þarna niður við höfnina sá jeg
þau einkennilegustu kvikindi, sem
jeg Jiefi nokkurntíma augum litið.
Það er sagt, að íri nokkur, sem
sá gíraffa í dýragarði í fyrsta skifti
þafi sagt: „Nei, þetta hlýtur að
vera gahb. Þetta dýr er ekki til“.
Líkt fór mjer, þegar jeg sá pelí-
kanana sigla í loftinu, með þeim
asnalegustu tilburðum, sem nokkm
fiðurfygli getur upphugsast.
Eða fljóta á sjónum, haldandi
vængjunum langt upp í loftið —•
til að væta þá ekki — líkt og tild-
ursöm; piparmey lyftir upp kjól-
faldinum — eða kannske eins og
flugbátur! Nefið er eins og tó-
baksnef í lngiim og svo stórt, að
það ber fuglinn margsinnis ofurliði.
Manni dettur ekki í hug annað
en að hann muni.þá og þegar slig-
ast undan nefinu og steypast á
hausinn beint ofan í s.jóinn.
En í hvert skifti tekst honum að
rjet.ta sig.við og sveigja upp á við!
Þetta er eins og teiknimvnd. Og
.jeg varð að gæta mín að fá ekki
krampahlátur.
En jeg held, að Petersen hafi
tæplega skilið mig. Til þess var
hnnn fuglirmm af kunnugur. Yíst er
um það, að hafi Engström heitinn
aldrei átt kost á að stúdera hin
stórkostlegu tóbaksnef þessara dá-
sairilegu fugla. þá hefur hann far-
ið á mis við.alt, sem þýðingu hefur
í lífinu.
Síðari hluta dags ók jeg með
járnbrautinni til I,os Angeles. Yar
þá farið gegnum stór íbúðarhverfi.
þar sem aðeins sáust negrar og
múlattar.
En í hinum litla brautarvagni
voru nienn af ýmsum kynkvíslum,,
kínvers’kur liðsforingi, svertingja-
kona, gyðingur, skandinavi, mexí-
kani og ítali, auk Islendingsins!
NOKKRUM dögum síðar hringir
síminn í hótelherberginu: „Mr.
Yalfells“, segir símamærin.
Og nú verða fagnaðar fundir.
Því að hjer er korninn Jón minn
Yalfelis með frú Svövu og son sinn.
Þau höfðu frjett af- mjer hjá ís-
lenska ræðismanninum.
Iljer sannaðist enn hve heimur-
inn er lítill.
Við spjölluðum um heirna og
geima og Jón segir mjer af feíða-
lagi þeirra hjóna í bíl yfir þvera
Ameríku. Tók sú ferð ef mig minn-
ir rjett. 9 daga.
Stundum svo hátt uppi í loftinu.
að bílinn náði ekki andanum. Mátti
þá aldrei stöðva mótorinn, jafnvel
þótt fara þyrfti nauðsynlegustu er-
inda!
En svo var kuldinn mikill að
nota þurfti fimm eða sex dúnsæng-
til að halda hita á sjer í bílnum!
Við Jón vorum nágrannar meðan
við bjuggum á Kjalarnesinu. Þá
hafði jeg eitt sinn orðið að aka
með Jóni í bæinn. Jeg var með líf-
ið í lúkunum alla leiðina. Iljet því
að gera þetta aldrei afnr!
En nú var Jón champion. .Teg
fylltist innilegri aðdáun og hrifn-
ingu yfir hinum meistaralega akstri
vinar míns vfir meginlandið.
Síðasta daginn, sem jeg var í
Los Angeles, fórum við öll þrjú í
skemtiferðalag rit fyrir borgina,
ókum í hringekju og sendum marglit
brjefspjöld með skáldlegum áletr-
unum til vina og vandamanna. En
þessi kort komu víst aldrei fram.
Þegar j.Tón dró upp úrið sitt kotn
það í ljós, að hann var með íslensk-
au tíma og ,þurfti því sífelt að
draga sjö tíma frá til þess að vita
hvað klukkan var í Kaliforníu.
Ut af þessu hlógum við Svava
bæði dátt og lengi og hótaði jeg
því, að þetta skyldi frægt verða
'um alt ísland.
„Ja, jeg kann nú altaf betur við
að fylgjast með hvað mjöltvmum
líður“, skaut Jón inn í.
Má af þessu sjá fastheldni .Jóns'
og þjóðrækni.
Þau Jón og Svava voru á leið til
Seattle, þar sem þau hugðust að
dvelja veturlangt.
Sendi jeg þeim hjermeð ástar-
kveðjur.
A!/<-
Mark Twain átti kunningja, sem
var ákaflega hrifinn af sögum haris
eins og fleiri. Að lokum datt hon-
um í hug að fara að skrifa sjálfur
og fjekk sögu eftir sig tekna í viku-
blað eitt.
Ilinn hamingjusami rithöfundur
fór til Mark Twain og sagði:
— Sjáðu þetta hefi jeg skrifað.
.Teg er annars kominn á þá skoðun,
að það sje enginn vandi að skrifa
sögur.
—Þú hefir alveg á rjettu -að
standa, sagði Mark Twain og leit
alvgrlegur í bragði á vin sinn, en
góði komdu ekki upp um okkur.
★
— Viljið þjer kaupa rottugildrur ?
— Nei, það er óþarfi. Konan mín
leikur á píanó.