Lesbók Morgunblaðsins - 03.02.1946, Blaðsíða 13

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
29
En Eiríkur var fjarri því að sleppa
bráð sinni, skipinu er lá lamað og
rjúkandi á hafinu. En í þessari
(fjórðu) atlögu þraut Eirík skot-
færi á leiðinni að skipinu. Skipið
þurfti samt ekki meira, það sprakk
og sökk.
Fyrir forustuna í þessari orustu
fengu þeir fjelagar, Ted og Eirík-
ur, heiðursflugkrossinn, en sii við-
urkenning gengur næst þeim hæsta
heiðri, er hægt er að veita mönn-
um: það er heiðurspeningur þings-
ins (The Congressional Medal of
Jlonor).
Hin orustan er hjer verður frá
*
sagt, varð hin síðasta er Eiríkur
átti við Japana, hinn 19. október
1944.
„Heildin, sem Eiríkur var í hafði
háð 18 orustur fyrir 20. október,
þegar innrásin á Tjeyte hófst. I þess
ari herferð varð mannfallið óvenju
lega mikið, fjórir flugmenn voru
skotnir niður í flugorustum, einn
þeirra var Ensign Frank Axson, er
lenti í sjóinn, en komst af. Axon
hafði verið í för með Eiríki Magnús
svni, þegar á þá rjeðst flokkur jap-
anskra flugmanna; voru þeir jap-
önsku langtum liðfleiri. Þeir komn
skoti á Axson, en honum tókst að
fljúga til sjávar, og var síðan bjarg
að af tundurspilli. Eiríkur skaut
niður tvær flugvjelar, en það sást
síðast til hans, að vjel hans, löskuð
mjög, reyndi að fljúga á rjettum
kili vestur yfir Manila. Lieut. Reck-
mann var líka skotinn niður í þess-
ari orustu og spv;rðist ekki til hans.
Missir Eiríks var fjelögum hans
þung tíðindi. Hann var elsti maður
í deildinni — líklega elsti vígur
flugmaður í flotanum, — hann var
klettur, sem yngri mennirnir, að
skipstjóranum meðtöldum, studd-
ust við, vinur sem enginn fór í geit
arhús að leita ullar hjá, ef úr vöndu
var að ráða eða uppörvun kom sjer
vel.
Enginn sá Eirík falla, — og vin-
ir hans veðjuðu um að hann mundi
bjarga sjer — eigi síður en þeir
vonuðu það og báðu þess. En ef
hann skyldi hafa fallið gerðu þeir
ráð fyrir að hann sæti og spilaði
við almáttuga deildarforingjann á
himnum — milli þess sem hann gæfi
honum nokkur velmeint ráð um það,
hvernig hægt væri að skrúfa nokk-
urra mílna aukinn hraða út úr Helj
arkettinum (Helleat) sínum, án
þess að böggla saman vængina á
honum' ‘.
Þessar lýsingar á afrekum Ei-
ríks, eru teknar vir minningabók,
sem þeir, er eftir lifðu á flugvjela-
stöðvarskipinu ljetu semja um hina
föllnu og sendu aðstandendum
þeirra.
Eiríkur kvæntist 1996 Delia Tho-
mas, frá North East Harbor, Maine.
Þau áttu tvö efnileg börn: Mary
Anne (f. 1937) og Eric (f. 1940).
Konan og börnin eru nú í North
East Ilarbor, hjá föður hennar, sem
er bæjarfógeti (manager) á staðn-
um.
Skömmu fvrir stríðið fór jeg til
Dahlgren, Yirginia, til að heim-
sækja Eirík og fjölskyldu hans.
Þau h.jónin bjuggu þá í litlu og lag
legu hiisi í þorpinu og það virtist
fara mjög vel um þau. Þau voru
ung og hraustleg, börnin voru kát
og fjörug. Jeg spurði Eirík um á-
lit hans á flugher Japana, en hann
gerði lítið úr honum. Hjelt hann
að flugvjelar Japana væru ekki
annað en lítt hæfar eftirlíkingar á
v.jelum hvítra manna. Jeg hafði
hevrt því fleygt fyrr, og sennilega
hafa þessar sagnir verið húsgangur
í ameríska hernum. Það var ein-
kennilegt að einmitt Japanar skyldu
verða Eiríki að grandi. En enginn
má við margnum.
Ekki veit jeg hvort Eiríkur hef-
ir nokkurntíma lesið Islendingasög-
ur eða hevrt farið með Hávamál.
Ólíkiegt, væri það ekki um mann,
sem var samá sem sonarsonur Ei-
i
ríks Magnússonar í Cambridge og
eftir honum heitimi. Hitt er víst,
að ekki hefir hann haft neitt slíkt
í þeim amerísku skólum sem hann
gekk í gegnum. Það er og víst að
faðir hans var hreinn víkingur í
lund. Það kom því engum á óvart
þótt Eiríkur særi sig í ættina og
lifði og dæi sem sannur víkingur.
Hann fjell, en minningin mun lifa,
því
orðstírr
deyr aldreigi
hveim er sjer góðan getr.
Stefán Einarsson.
— Haldið þjer ekki, lœTcnir. að
jeg eigi að hætta að horða grös og
annað grænmeti?
B-r-r-r-r-r-r-r-r-r-r-r-r-r-r-r