Lesbók Morgunblaðsins - 15.02.1948, Blaðsíða 14

90
LESBOK MORGUNBLAÐSINS
hefur verið mjer ráðgáta,“ sagði jeg.
Hann brosti. Það var ekki hið kald-
ranalega bros einsetumanns, heldtir
hlýtt meðbróður bros.
„Geta ekki vitringai' þínir svarað
þjer?“ spurði hann.
„Jú, jeg hef hlustað á svör þeirra,"
sagði jeg.
„Og voru þau ekki fuilnægjandi?"
„Þau voru oftast háð trúflokkaskoð-
unum."
Hann varð alvarlegur á svipinn. Jeg
fann að hann hugsaði sig vel um. Að
lokum svaraði hann:
„Kristindómurinn er cins og ::erta-
stjaki með sjö ljósum. Öll standa ljós-
in á sama fæti, en þau loga mismun-
andi vel. Hvers óskið þjer að vita?"
„Hvað er Nibbana?"
Aftur hugsaði hann sig vel um áður
en hann svaraði:
„Þannig hefur meistarinn útskýrt
Nirvana í „Dhammapada“: Ef þú ert
sjálfur orðinn hljómlaus eins og
sprungin bjalla, þá .ertu kominn í
Nibbana, þar sem rödd sjálfstraustsins
er fyllilega þögnuð. — Nibbana C;
ekki að verða að engu, eins og margir
halda; hún er aðeins afnám einstak-
lingseðlisins. Nibbana kæfir eki ástrið
anna; hún er lausn frá Utu, það er að
segja, hún er iausn frá breytingu tím-
ans, eLli, árstíðum, hita og kulda,
myrkri og ljósi; hún setur skorður við
endurfæðingu; með henni lýkur skiln-
ingarvitunum, Ahaya. Hún er endalok
alls þess sem vjer þekkjum, og upp-
haf alls þess, sem vjer þekkjum ekki.
Sá, sem útskýrir Nibbana fremur en
þetta, gerir það af sínum eigin tak-
markaða skilningi."
„Og hvernig á að öðlast Nibbana?"
spurði jeg.
„Allar ár falla til sævar, cn um
mismunandi langan vcg. Vjer fylg jum
hinum göfuga áttiaida vegi, sem vjer
teljum öruggustu leið til fuilkomnun-
ar. Vjer hlýðnumst Se-ba-thela, eða
hinum tíu boðorðum. Fyrsta boðorðið
er: Þú skalt ekki drepa. Annað boðorð
ið: Þú skalt ekki stela. Þriðja boðorð-'
ið: Þú skalt ekki drýgja lauslæti.
Fjórða boðorðið: Þú skalt ekki ljúga.
Fimta boðorðið: Þú skalt ekki drekka
áfenga drykki. Hin fimm boðorðin
snerta prestastjettina sjerstaklega.
Vjer lifum einföldu lifi. Á hverjum
morgni, þegar svo bjart er orðið að
maCtir getur sjeð æðarnar á handar-
baki sínu, erum vjer vaktir með hljómi
„Kadat", eða stóru klukkunnar. Vjer
fömm þá þegar á fætur, hreinsum
.munninn. tökum handlaUg og fylgjum
öðium fytirskipUÓum reglum. Þegar
vjoi hö.'uin rnætt riorgunverð góng-
um rjer á milli iiinna sanntrúuðu.
Vjer megum ekki borða cítir hádegi.
Siðari hiuta dags kennum vjer drér.gj-
unum í klausUirskólanum. Um sóiar'-
lag hringir „Kadat" aftör. Frtir þrð
e. uin vjer á bæn, eða lesum „Bitagat"
og kfukkan niu förum vjer að hátta.
Vjer trúum ekki á pyndingar holds-
ins, eins og Brahmanar, en vjer höld-
um holdinu í skefjum. Vjer neytum
fæðu til þess að fá nauðsynlega nær-
ingu, en ekki til- þess að fulinægja
smekk vorum. Vjer kkeðumst gulum
kuflum til þess að skýla nekt vorri,
ekki af tilgerð. Vjer búum í húsum,
aðeins til þess að láta þau skýla oss
fyrir vindum og regni. Klæðnaður vor
er einfaldur. Það er „dugót", gult
klæði, seih vjer hengjum yfir vinstri
öxlina; svo er „kowut", gult klæði,
sem vafið er um mjaðmirnar og nær
niður að öklum; svo er „thimbaing",
gult pils, sem nær niður á hnje. Þetta
er klæðnaðurinn. Aðrar eigur vorar
eru: „thabeitif eða ölmususkálin;
„kabam", leðuról um mittið; „pékot",
lítil öxi til þess að höggva skíð; „at“
eða nál; „yesit", sía til þess að sía
vatn. Um leið og vjer höfnum þannig
ölium gæðum þessa heims, verðum
vjer aðnjótandi hinnar þreföldu bless-
unar: einlægrj trú á guð, lögmálið og
samfjelag útvaldra."
Mjer feU þetta tal hans ekki i geð
og hann mun hafa sjeð það, því að
hann sagði:
„Vjer leggjum ekki kapp á að snúa
öðrum til vorrar trúar, heldur kapp-
kostum vjer aðeins að fullkomna
sjálfa oss og gera oss hæfa fyrir
Nibbana. En til þess að æskulýður vor
megi skilja þetta, er svo fyrir mælt,
að hver drengur í Burma skuli ganga
í „poongy-kyoung", eða klausturskóla,
þegar hann er átta eða níu ára gam-
all. En enginn er þar lengur en hann
kærir sig um sjálfur, aðeins verða þeir
að vera svo lengi -að þeir hafi tileinkað
sjer það sem vjer köllum mannúð. —
fiedan diengirni. eru í rkólanum, eru
þeir „shin", eða teerisveirar, og klæð-
ast gulum búningi, án þess þó að þeir
sje r.ieólimir reglu \orrar.“
Hann helt áfram að taia og sagði
mjer ýmislegt. tem jeg skildi ekki, ým
islcgt uirr duiíræði og iliera Vada. —
Páiagauka.nir ílugu íram og aftur
og það glóði á gramar og gulínar f jaðr
ir þeirra. Suóan í flugunum og ang-
anin ai mangotrjánum gei-ðu mig syfj
aðan. En hugur minn var vel vakandi.
Hann var eins og sáld, sem sáldaði
kenningar har.s inrj í sál mína og bland
aði þær kenningum þeim, sem mjer
höfðu verið innrættar, og öskunni af
þeim kennisetningum, sem jeg hafði
borið á bál íyrir löngu.... Umhverfis
mig voru fagurgræn trje, jörðin var
hlý og loftið kyrt, og mjer fanst jeg
og alt þetta vera eitt.
„Þjer segið frá“, sagði Yahanda.
„Nú skal jeg segja yður Sögu, sem
*þjer megið segja öðrum. Segið hana
öllum, sem telja oss draumóramenn.
---------Fimm hundruð árum áður
en Kristur ykkar fæddist, var orins
borinn í Nepal. Hann var af Sakya-
þjóðflokknum, sem rjeði yfir litlu
landsvæði í Himalaya. Ættarnafn hans
var Gautama, en skírnarnafn nans
Siddortha. Hann ólst upp við sömu
kjör og aðrir prinsar og þegar liartn
var fuUþroska kvæntist hann konu aí
konungsætt. Hún hjetYasodhara. En
um þær mundir birtist Deva, eða heil-
agur andi, föður hans og tilkynti hon-
um það, að sonur hans ætti að verða
Búddha, og fernt mundi verða þess