Lesbók Morgunblaðsins - 09.05.1948, Blaðsíða 13

LESBÓK MORC.UNBI.AÐSINS
sn'nslainui‘landi löndum um hinar fáu
prófessorsstöður í norraenum fræð-
um. Ilann sótti um prófessors-stöö-
una í Helsingfors þegar Pipping hætti,
en þá fjekk T. E. Karsten embættið
og hjelt því til dauðadags. Svo það
var ekki fyrr en 1939 að Nordling
varð prófessor í Helsingfors, eftir
mörg ár og iðjusöm, því hann var
sílesandý og skrifandi. Auk íslands-
ferðanna fór hann margar námsferð-
ir til Svíþjóðar: í Stokkhólmi var
hann 1915, í Gautaborg (hjá Lidén)
1926, 28—29, í Uppsala (hjá Ilessel-
man) 1926, 30—32 og 1937.
Liggur frá þessum árum'eftir hann
allmikið af málfræðiritum og þótt þau
sjeu hvorki skemti- nje skyndilestur,
þá eru þau traust og áreiðanleg þeim,
sem á þeim kynni að vilja byggja.
Nordling ljet betur að grafa nákvæm-
lega eftir smámunum, heldur en að
gefa yfirlit, en þó hefur hann ritað
nokkrar góðir yfirlits-greinar, svo sem
„De förste Germanerna“ í Finskt Mus-
eum 1929, „Beröringar mellan ger-
manska och finska sprák“ í SNF 1935
og „Runskriftens ursprung" Arkiv f.
nord. fil. 1937. En til dæmis um það
að málfræðilegir smámunir fóru ó-
gjarna fram hjá honum skal jeg geta
þess, að í síðustu brjefunum, sem
hann skrifaði mjer, vakti hann at-
hygli mína á einkennilegri notkun
sterkra lýsingarorða með nafnorðum
með greini, er hann hafði rekist á í
kenslubók minni í íslensku; en hvorki
jeg nje nokkrir aðrir er um íslenska
setningafræði höfðu skrifað höfðu tek
ið eftir þessu. (Dæmi: Blátt hafið lá
fram undan honum, ekki Bláa hafið).
Síðasta verk Nordlings sem jeg veit
um var löng ritgerð um sænska máls-
háttinn Hwar ár sina wilda win
(= Hver er sinna vildar vinur), SNF
1945.
Arnold Nordling var tvíkvæntur.
Átti hann fyrst Önnu Cygnæus, (1912
—19), en þau skildu. Síðari kona hans
var Maria Reichborn-Kjennerud,
norsk kenslukona, dóttir hins vel
265
RAKARASTOFUR
OG HÚÐSJÚKDÓMAR
Grein þessi er tekin eftir ame-
rísku tírnariti oq lýsir því
hvemig allskonar húösjúkdóm
ar Irreiöast þar út vegna þer.s
aö ekki er nægUegs hrcinhvtis
gcett i rakdrastpfum.
RAKARINN, klæddúr i snjóhvítan
slopp, eins og lælcnir, tók hárkiipp-
urnar upp úr kassa, sem á vár lelrað
„Sótthreinsandi“. Skeggburstann dró
þekta fræðimanns, er svo margt hefur
skrifað um læknisdóma í Eddu og
fornritunum. Gekk Nordling að eiga
hana 1938 og hefur þeim orðið þriggja
barna auðið. Alt virtist því leika í
lyndi er hann fjekk prófessorsstöðuna
1939.
En þá kom stríðið. Veit jeg óglöggt
um alt sem á daga þeirra hjóna hefur
drifið á þeim reynsluárum, en telja
má víst, að þau hafi eigi farið var-
hluta af sulti, klæðleysi óg húsnæðis-
leysi fremur en annað fólk í Finn-
landi. Samt lifðu þau af og eignuðúst
böm sín á stríðsárunum (Finn Stig
Arnold 1939, Maria 1941 og Siv Engel
Cecilia 1944). Og skömmu eftir stríð-
ið komu veikindin, má Vera að harð-
rjetti stríðsáranna og eftirstríðsár-
anna hafi hjálpað krabbanum til að
vinna bug á heilsu hans. En hvorki
krabbameinið nje óþægindi þau er
hann hafði eftir hinn fyrsta uppskurö
virðist hafa staðið Nordling fyrir gleði
á síðustu árum hans, heldur bar hann
sig hið besta fram í banaleguna.
Er mikill harmur kveðinn að konu
hans og börnum að missa forsjá hans.
En vinir hans og nemendur sakna
hans líka mjög. Því hann var eigi að-
eins góður fræðimaður, heldur óvenju-
tryggur vinur og valmenni.
hann upp úr gagnsæu hylki. Hárgreið-
unni deif hann ofan í lög og á ílátinu
stóð „Bráðdrepandi sýklaeitur“.
En þremur dögum seinna vaj'ð við-
skiftavinur hans að leita læknis, vegna
þess að liann hafði fengið illkynjaðan
húðsjúkdóm.
„Hvetn læturðu raka þig ?“ spurði
lækniriiin.
Sjúklingurinn svaraði því. Laiknir
inn kínkaði koíli; þetta var þriðji mað
urinn, sem til hans kom með húðsjúk-
dóm frá þessari rakarastofu. Svo
hringdi hann til lögreglustjórans og
skýrði honum frá þessu.
„Þetta getur tæplega verið,“ sagði
lögreglustjórinn. „Þetta er besta rak-
arastofan í borginni og jeg læt altaf
raka mig þar.“
Samt var rannsókn gerð, og þá kom
í ljós, að heilbrigðisráðstafanir rak-
arastofunnar voru aðeins yfirskin. —•
Hinn ,/sótthreinsandi“ kassi, sem klipp
urnar lágu í, var fullur af ryki og
bakteríum. Skeggburstinn í fína hylk-
inu, var notaður á alla, aðeins stungið
í hylkið eftir hverja notkun. Milli tann
anna í hárgreiðunni var fult af sýkl-
um, og hið „bráðdrepandi sýklaeitur“,
sem henni var stungið í, var ekki ann-
að en vatn.
Það kom þannig í ljós að þessi góða
rakarastofa var miðstöð fyrir út-
breiðslu næmra hörundskvilla, alt frá
hringormi að syfilis.
Nú liggur það í augum • uppi, að
margar rakarastofur muni vera verri
en þessi, og eftirlitið er sama sem
ekkert, því að heilbrigðis-yfirvöldin
hafa í öðru að snúast en rannsaka
ástandið í þeim fjölda rakarastofa,
sem eru í landinu. - . -'• ■■}
Það getur aldrei orðið annað en
ágiskun ein hve margir leggja sig í