Lesbók Morgunblaðsins - 24.10.1948, Síða 16

460
T' ”
LESBÖK MORGUNBEAÐSINS
af nikotini. Reyndar voru tvær
tegundir af þeim sígarettum, sem
mest eru reyktar, og fanst enginn
munur á nikotin-innihaldi þeirra.
Merkilegur árangur kom í ljós
af rannsóknum dr. Lyle G. Philips á
Hawaii-eyjum. Hefir hann birt
grcin um þaö í „Hawaii Medical
Journal“. Þar segir hann frá þvr
að komið hafi í ljós, að ungur mað-
ur var ófrjór meðan hann reykti,
en þegar hann hætti að revkja,
batnaði honum. Af þessu þvkir
auðsætt að reykingar valdi því að
fjöldi fólks sje ófrjór nú á dög-
um. En hvernig fer þá í framtíð-
inni? Koma ekki syndir feðranna
niður á börnunum, þannig að börn
þeirra, sem reykja mikið, verði ó-
fær um að auka kyn sitt?
^ ^
Eiríkur á Þursstöðum
(d. nokkru eftir 1860) var greindur
maður og um sumt langt á undan sam-
tíð sinni ,en svo sjervitur að af bar. Ein
sagan um sjervisku hans er þessi: Það
var einu sinni að Eiríkur var 4 heim-
leið frá Reykjavík um vorlestatíma. Var
hann á báti, sem hann átti sjálfur, og
með sitt fólk, því að á þeim timum
urðu allir Mýramenn að sækja á opn-
um skipum verslunarviðskifti til
Reykjavíkur. Þegar Eiríkur er í þetta
skifti kominn inn undir Rauðanesey-
ar> skipar hann öllum að leggja
árar í bát í því skyni að vita hve lengi
báturinn verði að berast að Jandi á
lóð Þursstaða. Þetta var í logni og
stórstraumsaðfalli. Leikur þessi stóð
í þrjú dægur, að báturinn barst inn
með straumi, en út með hinu fallínu.
En til allrar gæfu var góðviðri allan
tlmann, þangað til loks að kendi grunns
á landi Þursstaða. „Það er svo undur
rart“, sagði Eiríkur um slíkar rann-
sóknir sínar.
J
Árni durgur
hjet förumaður einn og stundaði hann
helst þá vinnu að hengja hunda Einu
sinni kom hann að Jarðlangsstöðum í
Borgarfirði. Þar bjó gamall bóndi er

LJÓSM. MBL; DL. K. MAQNÚSSON.
£KKI KEMUR SÍLDIN. Ungir og upprennandi Reykvíkingar á klöppunum
niður af Skuggahverfi, eru að veiða þar upsa og spjalla um hvenær síldin
muni koma og fylla öli sundin.
Jón hjet og kona hans Ásta að nafni.
Jón þótti hvefsinn við fólk, ef hann
vissi um bresti þess. Þetta var um
haust og var bóndi að láta í meisa í
heygarði. Þá er sagt úti: „Komið þjer
sælir ,Jón minn.“ „Kvessi þig, kvessi
þig,“ svarar Jón og spyr: „Ekki hefur
þú orðið var við karlúrþvættið hann
Árna durg? Allir koma nema Árni
durgur.“ Þá er svarað: „Þetta er Árni“.
Þá svarar bóndi: „Jeg var að spyrja
eftir honum Árna durg“. Þá er aftur
svarað: „Þetta er Ámi durgur“. Þá seg-
ir bóndi: „Farðu í bæinn, Árni, hún
Ásta er að sjóða slátur ofan í aðra eins
djöfla og þú ert.“ — Síðan var það
lengi haft að máltæki í Borgarfirði:
„Allir koma nema Ámi durgur“.
Ásgeir Einarsson
alþm. frá Kollafjarðarnesi ,>ar vel
hagorður. Einu sinni var hann að smíða
bát og kvað þá þessa visu:
Til þín vandast bænin bein:
jeg bið með anda sterkum,
að engum standi manni mein
___af mínum handaverkum.
Þeim gefst sem gefa
Það var eitthvert haust að Björn
Ólsen á Þingeyrum hafði lagt lýsis-
tunnu til ljósa til búsins. Guðrún kona
hans var örlát og gaf mörgum fátækum
á lampann. En er fram á jól leið, var
orðið lýsislaust. Þá er sagt að Björn
vandaði um það og þættist hafa lagt
nóg til um haustið. En Guðrún kona
hans svaraði því, að víst mundi guð
þeim eitthvað til leggja, þótt sjer yrði
þetta ódrjúgt í höndum. En þegar rak
á norðanhríð um nóttina og rak þá
tuttugu marsvín á sandinn, svo að nóg
fekst lýsið. Er sagt að Björn fagnaði
því mjög, því að það ætlum vjei með
sanni sagt, að trúmaður væri hann
mikill (G. Konr.)
Álftin.
Það er gömul þjóðtrú að ekki megi
álft blása framan í mann, því að þá
verði sá holdsveikur. Það var sagt um
álfíina að hún hafi himneska rödd,
en helvískan anda.
Fyrir 100 árum
gaf stiptamtmaður út fyrirskipun um
markaðshald í Reykjavík, eins og væri
í Danmörku, og skyldi markaður hald-
inn tvisvar á ári, vormarkaður dagana
7.—10. maí og haustmarkaður 24.—29.
september. En sú fyrirskipan varð
aldrei annað en dauður bókstafur.