Lesbók Morgunblaðsins - 13.03.1949, Blaðsíða 10

134
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
>
Jones kaup starfsmanna sinna,
og....
Viðskiftin höfðu verið dauf að
undanförnu og French fram-
kvæmdastjóri hafði ekki verið í
góðu skapi. Hann hafði bölvað á-
standinu, dýrtíð og sköttum. Á und
anförnum mánuðum hafði hann
sagt upp fjölda manna, og uppsagn
irnar komu altaf á föstudögum.
Þegar talað er um meinsemdir
manna nú á dögum, þá hygg jeg að
örvggisleysið verði meðal þeirra
verstu. Öryggisleysi leiðir af sjer
ótta, vantrú á sjálfan sig og aðra.
Það er meinsemd, sem etur sig inn
í sálarlíf manna og breytir þeim til
hins verra. En ef þú værir þá svo
heppinn að finna þúsund dollara
seðil, þá gæti orðið óvænt breyting
á þjer. Og þetta skeði nú einmitt
um Henry. Þegar hann handfjall-
aði þúsund dollara seðilinn, var
eins og nýr kjarkur kæmi upp í
honum. Hann dró andann dýpra,
rjetti úr sjer og gekk hnarreistur.
Þannig skálmaði hann inn í skrif
stofuna og kallaði háum rómi:
„Er framkvæmdastjórinn kom-
inn?“
Nei, hann var ekki kominn. Þá
sagði Henry: „Segið honum að jeg
komi bráðum aftur og þurfi að tala
við hann“.
Að svo mæltu rauk hann út og
lagði nú leið sína til blaðsins „Fair-
view Cronicle". Hann ætlaði að
setja auglýsingu í blaðið um að
hann hefði fundið þúsund dollara
seðil og eigandi gæti vitjað hans til
sín. Auglýsingastjóri sagði að aug-
lýsingin kostaði 1.60 dollara. Henry
spurði hvort hann mætti ekki koma
seinna að borga hana, því að hann
hefði enga peninga á sjer nema
þennan þúsund dollara seðil.
Auglýsingastjórinn mátti ekki
taka á sig þá ábyrgð. Hann spurði
framkvæmdastjórann, en fram-
kvæmdastjórinn þorði ekki að gera
þetta upp á sitt eindæmi, og hann
ráðgaðist um við ritstjórann, Mr.
Young, livað gera skyldi.
Mr. Young hafði gaman að kald-
hæðni lífsins, og hann sagði:
„Maður finnur þúsund dollara
seðil, en hann getur ekki greitt aug
lýsingu, sem kostar aðeins einn
dollar og sextíu. Er það nú? — En
hvers vegna ætti hann að auglýsa?
Lofið mjer að tala við hann. Eng-
inn hefur fundið þúsund dollara
seðil í þessum bæ fyr. Þetta ætti
því að geta orðið góð frjett “
Svq taíaði Mr. Young við Henry.
„Jæja, ungi maður, ef þjer viljið
segja mjer frá hvernig þetta at-
vikaðist, þá skal jeg skrifa frjetta-
grein um það á fyrstu síðu, og þá
þurfið þjer ekki að auglýsa. Við
græðum báðir á því. Þjer sleppið
við að borga einn dollar og sextíu,
og jeg fæ frjett í blaðið.“
Henry sagði honum upp alla sögu
og Mr. Young skrifaði alt hjá sjer.
Svo sagði hann:
„Hafið þjer hugsað yður hvað
þjer eigið að gera við peningana,
ef enginn finst eigandinn? Jeg held
að mörgum lesendum okkar þætti
gaman að vita það.“
Og af því að seðillinn hafði gefið
Henry kjark, þá sagði hann: „Jú,
jeg veit v^l hvað jeg mundi gera,
og mjer er sama þótt allir í Fair-
view fái að vita það. Jeg ætla að
giftast Dolly Summers. Við höfum
verið trúlofuð lengi, en höfum altaf
orðið að fresta því að gifta okkur
vegna þess að við höfum ekki haft
efni á því. Fyrstu fimm dollurun-
um af þessum seðli ætla jeg að
evða í það að borga prestinum
fvrir hjónavígsluna."
„Þetta líkar mjer að heyra," sagði
Mr. Young. „Þetta verður ágæt
frjett, og hún kemur í blaðinu í
fvrramálið."
Svo spurði hann alt í einu:
„Eruð þjer fæddur hjer í Fair-
view?“
„Já, jeg er fæddur hjer og upp
alinn, en jeg ætla mjer ekki að
vera hjer alla ævi.“
„Hvað finst yður að Fairview?"
„Jæja, það er þá fyrst að þetta
er gamalla manna bær. Honum er
stjórnað af bæjarstjórn, sem ein-
göngu er skipuð gömlum mönnum.
Þeir ráða öllu og þeim finst alt
ágætt hjá sjer. Jeg hef talað um
þetta daglega við unga menn, og
þeir eru allir á sama máli og jeg
um það að komast heðan sem fvrst
í einhvern annan stað, þar sem
meiri framfarir eru.“
„Hvað eigið þjer við með fram-
förum?“
„Ef jeg segði yður nú til dæmis,
að þjer hefðuð engan rjett til þess
að láta flutningabílana yðar aka
óvátryggða hjer um göturnar, þá
munduð þjer segja að jeg væri að
reyna að fleka yður til að kaupa
vátryggingu, og þjer munduð draga
yður inn í skel yðar, eins og allir
gera hjer í Fairview. Þetta dæmi
sýnir hvað jeg á við. Og sannleik-
urinn er sá að það er rangt af yður
að hafa vörubílana 6vátryggða.“
„Hvernig vitið þjer að þeir eru
óvátryggðir?“
„Jeg vinn hjá vátryggingarfje-
laginu, og það hefur hvað eftir ann
að reynt að fá yður til að vátryggja
b'lana, en þjer hafið altaf svarað
að þjer þyrftuð þess ekki. Þjer haf-
ið svarað því, að blaðið rjeði al-
memúngsálitinu og þjer farið ekki
að kaupa það, sem þjer hafið í
hendi yðar. Annað hvort er þetta
blátt áfram óheiðarlegt eía það
sýnir algjöran skilningsskort á
framförum.“
„Eruð þjer nú viss um það, ungi
maður?“ sagði ritstjórinn.
„Jeg veit að þetta, sem jeg sagði,
hefur komið illa við yður, en þjer
megið sjálfum yður um kenna, því
að þjer spurðuð.“
Og þar með gekk Henry út.
Nú var klukkan orðin hálftíu, og
hann hefði átt að vera,kominn til
i