Lesbók Morgunblaðsins - 10.04.1949, Blaðsíða 7

LESBÓK MORGUNBLA.ÐSINS
105
HÚSASKIPAN f MÚLA. — A—G haSstofa, B stofa, C bæardyr, I) gestastofa,
E skemma fyrir búsáhöld, F kornmatarskemma, II eldiviðarskáli, I eldhiís, K
búr, L mjólkurbúr. (Teikning höf.)
þá varð jeg fyrir vonbrigðum. —
Fólkið, sem kom út úr hinum lje-
legu kofum, og horfði á okkur, var
síður en svo þrifalegt. Og þegar
mjólkin kom að lokum var hún
borin fram í miður hreinu bvotta-
fati. Við iðruðumst þess að hafa
beðið um hana. „Hertu upp hug-
ann og lokaðu augunum," sagði jeg
við fjelaga minn, og það gerði jeg
sjálfur, þegar röðin kom að mjer.
Svo riðum við á eftir lestinni og
heldum að Múla.
Bærinn stendur undir Bjarnar-
felli, í skjóli gegn norðanátt. Bæj-
arþil snúa mót suðri og þaðan er
góð útsýn suður yfir láglendið, til
Heklu og Geysis. Framan við bæ-
inn var stór kartöflugarður með
grjótgarði í kring. Bak við fram-
húsin voru 5 eða 6 önnur hús, öll
úr torfi. Stórt tún var alt um kring
og alt bar hjer vott um duglegt og
þrifið fólk. Bærinn var í íslenskum
stíl, þyrping einlyftra húsa með
moldarveggjum á milli og 6 þil
fram að hlaði. Litlir gluggar voru
á þremur þilunum, en aðeins hurð-
ir á hinum þremur. Eitt var bæar-
dyrnar, hitt voru skemmur. Húsin
á bak yið voru grafin inn í brekku,
Allir veggir voru úr grjóti, torfi og
mold, mjög þykkir, og torfþak var
á öllum húsum og óx þar mikið
gras.
Bæardyrnar voru svo lágar, að
maður varð að beygja sig til að
komast inn. Og þegar inn var kom-
ið, var þar svo fullt af allskonar
hafurtaski að ekki gat þar gengið
nema einn og einn í senn. Ur bæar-
dyrum var gengið beint inn í eid-
húsið, lágt og ófullkomið, en mjög
þrifalegt. Við vorum leiddir inn í
gestastofu til hægri handar /ið bæ-
ardyrnar. Var hún snotur og mál-
uð að ofan rauðblá en græn að
neðan. Þar var inni borð og bekkir
svo að gólfrúm var lítið. Á veggj-
um hengu myndir í svörtum um-
gjörðum. Ein var af Willard Fiske,
sem hjer hafði komið, önnur af
Bjarna Thorarensen „kanselliráði,
sýslumanni í Rangárþingi,“ þriðja
af Hallgrími Pjeturssyni. Og mitt
á milli þeirra var mynd af Jósep
og Jesú-barninu, litprentuð hjá
Mai & Wirsing í Frankfurt am
Main. Það gladdi mig sannarlega
að rekast á þessa kaþólsku mynd
hjer úti á hjara veraldar hjá lút-
ersku fólki.
Húsfreyja, íslensk kona af 'kjarna
ættum og eitthvað milli fertugs og
fimtugs, tók sjálf að sjer að ganga
um beina, breiddi dúk á borðið og
sótti alt sjálf fram í eldhús. Nú var
gott að fá lambasteik. Smjörið og
osturinn bragðaðist mjer ekki, þó
það væri gott og hreint og vel fram
borið, en flatbrauðið fanst mjer
ágætt.
Eftir máltíð gengum við út til
að lesa bænir okkar. Þoka var á
Heklu, en í áttina til Geysis var
að sjá eins og stórbruna. Fólkið
stóð álengdar og undraðist hvað við
vorum að lesa.
Meðan við vorum úti bar hin
góða húsfreyja borð og bekki út úr
stofunni og bjó þar um okkur, tvo
á flatsæng en einn í lokrekkju. þar
sem spariföt hengu. Rúmfötin voru
fram úr skarandi hrein, og sængur
og koddar með slíkum ágætum, að
annað eins gat maður ekki vænst
að finna í ljelegum bóndabæ. Sá,
sem vill álasa íslendingum, ætti
fyrst að útvega þeim önnur húsa-
kynni, draga landið sunnar, svo að
veturnir verði styttri og nytjaskóg-
ar geti vaxið þar, eða gefa þeim
efni í ný hús.
Við vorum þreyttir og . sváfum
eins og steinar til morguns.
^ V ^
ÓVÆNT BÆNIIEYRSLA
Prestur nokkur, sem var talsvert við
utan, ók vagni sínum þvert fyrir fram-
an bíl. Bílstjórinn hemlaði þegar svo
að hvein og skrækti í, og tókst að
stöðva bílinn rjett áður en hann rakst
á vagninn. Prestur sá að sökin var sín
megin og bað auðmjúklega fyrirgefn-
ingar og tók bílstjórinn því vel. En
þegar hann ætlaði að koma bílnum á
stað aftur, tókst það ekki. Bílstjórinn
reyndi öll brögð og bölvaði í sand og
ösku.
Presti fannst hann ekki geta staðið
þegjandi hjá þessu, svo að hann sagði:
„Vinur minn, þjer getið ekki komið
bílnum á stað með því að blóta“.
Bílstjórinn glotti hæðnislega og
sagði: „Jæja, reynið þá að koma hon-
um á stað með bæn. Við skulum sjá
hvort það hrífur betur.“
Prestur roðnaði, en svo sagði hann:
„Við skulum taka ofan“. ,
Svo færði hann þakkir fyrir það
hve dásamlega hefði tekist að afstýra
slysi og bað þess að bíllinn færi á
stað.
Og í sama bili fór hreyfillinn í
gangi og bíllinn rauk á stað. En prest-
ur stóð eftir agndofa af undrun.
— Ja, hver skrattinn, varð honum
að orði.