Lesbók Morgunblaðsins - 15.05.1949, Blaðsíða 14

266
LESBÓK MORCJUNBLAÐSINS
myndir á veggina með Iitlausu efni.
Og myndirnar voru alveg ósýni-
legar bæði í myrkri og björtu, þang
að til sigurverkið byrjaði að æpa,
en um leið kom straumur á það,
sem sendi frá sjer útbláa ósýnis-
ge'sla, og við það urðu draugamynd
irnar sýnilegar. En auðvitaö hurfu
þær jafnskjótt og fólkið kveikti
ljós....“
Nelson hefur skrifað 30 bækur
um töfra og sjónhverfingar og
selur þær sjálfur. En í bókabúð
hans eru líka öll töfur hans og
mun tæplega jafn mikil aðsókn að
öðrum sýningargluggum en hans.
Hann kennir mönnum líka að fara
með töfrin. Menn byrja á því að
„framleiða“ margar billiardkúlur
út af einni, láta blóm spretta upp
af engu, fleygja sígarettum út í
loftið svo að þær hverfa o. s. frv.
Sjónhverfingamenn koma pangað
til þess að fá sjer fatnað, sem hægt
er að hylja í margar lifandi dúfur,
spil, egg o. s. frv. Og á bak við
búðina hefur Nelson sýningarsvið,
þar sem hann lætur menn æfa sig
í alls konar töfrabrögðum og kenn-
ir þeim að fara með galdra sína á
sviði.
En á bí.k við sýningarsviðið er
mest að gera. Þar eru afgreiddir
pantaðir ^töfragripir. Þeir fara í
allar áttir, ,en aðallega til skottu-
miðla. l'alsspámanna og þess konar
fólks. Nfclson'ær þó lítt um skottu-
miðlana gefið.’ Hann er sannfærð-
ur um að annað líf sje eftir þetta
og hægt sje að hafa samband- við
það. Og hann gerir það stundum
að gamni sínu að koma upp um
svikamiðla. Hann fer á fundi til
þeirra og afhjúpar svikin. Einii
sinni kom hann á fund hjá einum
slíkum avikamiðli. Þar kom högg
í þilið i bak við miðilinn. „Þetta
er andi mamis, sem myrtur- var í
þes&u hús’,“ sagíi miðillinn. En í
sarna .li dur.du bylmingshogg um
alt herbergið, i alia veggi og loftið.
„Hvað er þetta?“ spurði Nelson.
„Jeg veit það ekki,“ sagði miðill-
inn og var nú auðheyrt að hann
var hræddur. „O, þetta er ekki ann-
að en ofurlítið leikfang, sem kostar
3.50 dollara,“ sagði Nelson.
ÞEIR VORU tveir biæðurmr og
hjetu Lawrence og Bob. Þegar í
æsku byrjuðu þeir að æfa sig í alls
konar töfrabrögðum og huglestri.
Einu sinni komu töframenn og
huglesarar þangað sem þeir áttu
heima og heldu sýningu. Þeir buðu
hverjum manni 10 dollara, sem
gæti leikið hugsanalestur eftir sjer.
Bræðurnir gáfu sig fram. Fyrst í
stað gekk alt vel, og trúðarnir voru
orðnir hræddir um að missa 10
dollarana. Þá fundu þeir upp á því,
að bundið skyldi fyrir augun á
þeim bræðrum, og síðan ætti þeir
að segja hvaða tölur þeir skrif-
uðu á spjald. Þetta var gert. En
til allrar hamingju sá Lawrence
ofurlítið undan bindinu. — Hann
hafði lítinn vasaspegil á sjer. naði
í hann og helt honum þannig í lófa
sínum að hann gat sjeð hvað þeir
skrifuðu á spjaldið og las það upp-
hátt jafnharðan. — Enginn vissi
hvernig hann fór að þessu, en á-
horfendur klöppuðu- honum lof í
lófa og trúðarnir urðu að borga 10
dollara.
Seinna skildu þeir bræður. Law-
rence gerðist sjónhverfingamaður
og ferðaðist til að leika listir sínar,
en Bob setti upp verslun með töfur.
EINU sinni veðjaðx Bob Neíson um
það, að hann gæti sagt fyrir hverj-
ar yrði aðalfyrirsagnir í hlöðum
eftir þrjá daga. Hann skrifaði þá
fyrirsagnirnar á miða, miðanum
var stungið'í flösku, flaskan var
latin innan i brauðdeig og Uauðið
bakað. Sxðán var bað geymt hja.
lögregluaxu. Eftir þrja. daga- var
brauóiö prouó og Laskan opnuð.
í voru brúr uuðar. Og bað
stóð heima — á tvo miðana voru
skráðar fyrirsagnir, sem \oru í
blaðinu „Pittsburg Sun Telegraph“
þann daginn, en þriðja fyrirsögnin
var þann dag í „Pittsburg Press“.
Þar var sagt frá flugslysi, og skakk
aði því einu, að Nelson hafði skrif-
að „iö menn íarast,“ en í oiaðinu
stóð að það hefði verið 15 menn.
Einkennilegast þótti að ein fyrir-
sögnin var um mannslát, en sá
maður hafði verið við góða heilsu
þegar Nelson skrifaði á miðana.
x
EKKI eru allir galdrar Nelsons
yfirnáttúrlegir. Einu sinni kom til
hans ungur maður og tjáði hon-
um raunir sínar. Kærastan hefði
svikið sig vegna þess hvað hún
hefði orðið hrifin af huglesara
nokkrum. Bað hann Nelson nú ráða
og aðstoðar til þess að fletta ofan
af huglesaranum, því að hann væri
áreiðanlega loddari. Ekki taldi Nel-
son það ráð, „en vora má að jeg
geti kent þjer,svo að þú verðir
honum snjallari.“ Það vildi piltur
alls hugar feginn og svo kendi Nel-
son honum.
Næst þegar huglesarinn sýndi
listir sínar á samkomu, var piltur-
inn þar. Alt í einu stökk hann á
fætur og hrópaði út yfir fjöldann
og kvað þetta alt loddaraskap.
„Jeg get sjálfur gert íniklu bet-
ur,“ sagði hann, „og nú skal jeg
sýna ykkur það. Hugsið ykkur eitt-
hvert lag og jeg skal segja ykkur
hvað það er.“
Þetta þótti mönnum matur og
vildu allir endilega að harin reyndi.
Hann skrifaði þá eitthvað á blað
og rjetti það að aldraðri konu. Hún
las það, brosti og sagði: „Jú, það
er alveg rjett, jeg var að hugsa um
ítalska þjóðlagið „Santa Lucia“ og
jeg helt aö enginn kymu það hjfcr.“
Þetta þottx ollum stormerkilegt,
ekki sist atulkuuni, cg hún sx;eri
þegar þaki við huglcouranum og
tok mltii^a sinn í satt.